Κανένα μασκάρεμα και κανένα επικοινωνιακό τερτίπι δεν μπορούν να κρύψουν την κύρια, βασική και σταθερή κυβερνητική γραμμή. Τη γραμμή της έντασης της επίθεσης στον λαό, τους εργάτες, τη νεολαία, που έφτασε ακόμα και με τροπολογίες σε άσχετο νομοσχέδιο να προωθεί το χτύπημα στο δικαίωμα στην απεργία και σχεδόν την κατάργηση της έννοιας του εργατικού ατυχήματος! Στα σκουπίδια των πιο άθλιων κυβερνητικών χειρισμών πρέπει να πετάξει ο λαός την ατελείωτη χυδαία προπαγάνδα για το «μέρισμα» και τη λοταρία που παρουσιάζονται σαν σωσίβιο ενώ πνίγεται το δικαίωμα στη ζωή, τρυπημένο από τα εκατοντάδες μέτρα των παλιών και νέων μνημονίων και αντεργατικών αποφάσεων. Μαζί με αυτά πρέπει να ρίξει στις χωματερές των αντιδραστικών πολιτικών κατασκευών και εκβιασμών και το κυβερνητικό ιδεολόγημα της «στρατηγικής υποχώρησης», που τάχα θα τη διαδεχθεί η… αντεπίθεση του Αυγούστου, βάσει του οποίου πρέπει να γδαρθούν και να πετσοκοφτούν ακόμα περισσότερο οι λαϊκές εργατικές κατακτήσεις. Και πρέπει ο λαός να αντικρίσει κατάματα και να σταθεί απέναντι στην επίθεση που εξελίσσεται με μια στιβάδα μέτρων της… πολύ επιτυχημένης τρίτης αξιολόγησης. Πρώτο σημαντικό βήμα η απεργία της 14 του Δεκέμβρη. Να ακουστεί δυνατά σε όλη τη χώρα η φωνή του λαού! Να ακουστεί δυνατά ότι (και) ο λαός είναι εδώ! Και δεν είναι μόνη της η κυβέρνηση απερίσπαστη στο έργο της υπηρεσίας των απαιτήσεων των ξένων και ντόπιων αφεντικών της, μαζί με τη ΝΔ και τη λοιπή «αντιπολίτευση» που ακονίζει τα δικά της μαχαίρια προσδοκώντας να έρθει η δικιά της ώρα για να συνεχίσει –πιο αποφασιστικά όπως λέει- τη σφαγή του λαού!
Δεκαεφτά λεπτά!
Τόσο, λέγεται, ήταν όλος κι όλος ο χρόνος που χρειάστηκε το τελευταίο Γιούρογκρουπ για να επικυρώσει ως επιτυχημένη την τρίτη αξιολόγηση! Προφανώς, σε αντίστιξη των «17 ωρών» που χρειάστηκαν τον Αύγουστο του 2015 για να σταθεροποιηθεί στις ράγες των ιμπεριαλιστικών προδιαγραφών η τότε «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου. Τα (κατά Μεϊμαράκη) φροντιστήρια απέδωσαν λοιπόν και ως εκ τούτου η επίθεση μπορεί να ρέει γρήγορα και ανεμπόδιστα. Η κυβέρνηση έμαθε πια καλά τι σήμαινε η προεκλογική της θέση, ότι για να γίνουμε κυβέρνηση για λογαριασμό αυτής της άρχουσας τάξης, λέμε και πιστεύουμε ότι «ανήκουμε στη Δύση». Έτσι, μέσα σε «δεκαεφτά λεπτά» επικυρώθηκαν τα δεκάδες νέα μέτρα που θα ψηφιστούν στη Βουλή πριν τα Χριστούγεννα αλλά και μετά την Πρωτοχρονιά, με τα οποία θα υλοποιηθεί ένας ακόμα γύρος λεηλασίας δημόσιου πλούτου και εργατικών –λαϊκών δικαιωμάτων! Με άλλα λόγια, κι άλλα δεσμά εξάρτησης για τη χώρα και άλλοι χαλκάδες δουλείας και εξαθλίωσης για τον λαό, με την κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα να λειτουργεί ως καθεστώς έκτακτης ανάγκης! Αυτό που έχει «αλλάξει» σε σχέση με τα χρόνια 2010-’12 που ο λαός ήταν στους δρόμους, είναι ακριβώς ότι ο λαός δεν είναι στους δρόμους! Αυτό είναι που δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να εμφανίζει ως «κανονική» τη σημερινή κατάσταση, που μάλιστα γίνεται βάσει του σχεδίου της! Του σχεδίου της που έχει ως τελικό στόχο «να υπηρετήσει τον λαό» και να… στήσει τη χώρα στα πόδια της! Γι’ αυτό τώρα ξετινάζει κάθε ίχνος παραγωγικής δυνατότητας που της απέμεινε, γι’ αυτό τώρα ποδοπατά κάθε τελευταίο εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα!
Ταυτόχρονα, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και οι αξιωματούχοι τους έχουν πολλούς λόγους να σιγοντάρουν αυτή την αντιδραστική κατασκευή. Με βάση αυτήν στοιχίζουν στις επιδιώξεις τους την κυβέρνηση, τη ΝΔ και τις άλλες αστικές δυνάμεις και συνεχίζουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους με όρους «σταθερότητας» στη χώρα. Δεν έχουν κανένα λόγο να βγει στην πρώτη γραμμή το «ελληνικό ζήτημα», αντίθετα έχουν ανάγκη να εμφανίζουν ότι ελέγχουν το οικοδόμημά τους. Το brexit που δεν βγαίνει ομαλά, η πολιτική κρίση στη Γερμανία και οι αδιευκρίνιστες σχέσεις– αντιθέσεις που διαμορφώνονται στις νέες συνθήκες με το Παρίσι, οι επερχόμενες την άνοιξη του 2018 ιταλικές εκλογές, η ταραχή στην Ισπανία και οι πολλαπλές σφήνες που δέχονται από τις ΗΠΑ εντός της ΕΕ και γύρω από αυτήν, φτάνουν και περισσεύουν ως προβλήματα για να θέλουν να αναδείξουν και άλλα. Έτσι κατασκευάζουν και αυτοί τους δικούς τους αντιδραστικούς μύθους για τις «επιτυχίες» της πολιτικής τους σε Ελλάδα και Πορτογαλία, πίσω από τις οποίες σπεύδει να οχυρωθεί και η ελληνική κυβέρνηση.
Συσσώρευση αντιθέσεων και κινδύνων
Ζούμε σε μια περίοδο που τα βραχυκυκλώματα, οι εμπλοκές και οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έχουν περάσει από το επίπεδο των οικονομικών τους ανταγωνισμών σε ένα συνολικότερο επίπεδο. Οι ίδιες οι «σφαίρες επιρροής», οι ρόλοι των ιμπεριαλιστών και σε αυτό το πλαίσιο και των περιφερειακών και εξαρτημένων χωρών βρίσκονται σε φάση αναδιάταξης. Γι’ αυτό και οι ανταγωνισμοί τους έχουν πολιτικοποιηθεί, ακόμα και στρατιωτικοποιηθεί, όπως μαρτυρούν το κομμάτιασμα χωρών, τα ποτάμια αίματος, η συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων και όπλων από τον Ειρηνικό ωκεανό, ως την Ανατολική Ευρώπη και τη ΝΑ Μεσόγειο, η εντεινόμενη κούρσα εξοπλισμών των ΗΠΑ-Ρωσίας και οι ανάλογες προσπάθειες –και όσο μπορούν- των υπολοίπων.
Σε αυτό το πλαίσιο, τα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο λαός και η χώρα δεν αφορούν «μόνο» την καταλήστευση του πλούτου της και την εγκαθίδρυση της εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας. Αλλά αφορούν και στην άμεση και βαθιά εμπλοκή της στην εξελισσόμενη γεωστρατηγική αντιπαράθεση, ως χώρας της διπλής εξάρτησης από ΗΠΑ και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, και ως μιας από τις θερμότερες γειτονιές και περιοχές του πλανήτη. Η αμετροέπεια του πετυχημένου υπηρέτη αυτής της διπλής εξάρτησης που χαρακτηρίζει και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τα εγγενή αδιέξοδα αυτής της διπλής υπηρεσίας, παράγουν καθημερινά αρνητικά πολιτικά αποτελέσματα, τροφοδοτούν τυχοδιωκτισμούς και μεγάλους κινδύνους.
Ένα «μικρό» επεισόδιο αυτής της κατάστασης ήταν και είναι το λεγόμενο «σκάνδαλο Καμένου» σχετικά με την υπόθεση πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία. Μια υπόθεση που μπορεί και να μην έφτανε ποτέ στη δημοσιότητα αν οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις απέναντι στις αμερικάνικες επιδιώξεις σε σχέση με τη Σαουδική Αραβία δεν ενεργοποιούσαν τους «Λοβέρδους» της ελληνικής πολιτική σκηνής. Εξάλλου ανάλογος διχασμός εκφράστηκε και μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο, όπου οι «Φίληδες» σε ρεσιτάλ υποκρισίας ανακάλυψαν πως είναι ανήθικο να πουλιούνται όπλα «για να σκοτώνονται τα παιδιά της Υεμένης». Το επεισόδιο μέλει να εξελιχτεί και να δοκιμάσει ακόμα περισσότερο τις ισορροπίες σε όλο το αστικό φάσμα της υποτέλειας, σε μια περίοδο που από τη μια η κυβέρνηση έχει γείρει… πολύ αμερικάνικα και από την άλλη είναι για όλους τους παραπάνω από αναγκαία η «καλή σχέση» με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
Ακόμα πιο ανησυχητικό ήταν ότι εξελίχθηκε με την επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα. Μια επίσκεψη που πραγματοποιήθηκε ενώ το τούρκικο καθεστώς βρίσκεται σε συνθήκες ρήξης και οξυμένης αντιπαράθεσης με τους Ευρωπαίους από τη μια και σε μεγάλη πίεση από τους Αμερικάνους, που απαιτούν με όλους τους τρόπους την προσαρμογή του στις απαιτήσεις τους. Σε αυτή τη βάση, για την ίδια την πραγματοποίηση της επίσκεψης έπαιξε ρόλο η αμετροέπεια της ελληνικής πλευράς, που θεώρησε ότι μπορεί να αναλάβει την «αποστολή» της προσέγγισης της τούρκικης πλευράς εν ονόματι της ΕΕ, αφού αυτή (η ελληνική κυβέρνηση δηλαδή) θεωρεί ότι έχει τον αέρα του καλού παιδιού των αφεντικών. Σε ένα τέτοιο φορτωμένο πλαίσιο και με τον Τραμπ να ανακοινώνει λίγες ώρες πριν την επίσκεψη Ερντογάν την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ αλλά και με δοσμένα τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά των δύο αστικών τάξεων, μόνο «λάδι στη φωτιά» θα μπορούσε να προστεθεί από την επίσκεψη αυτή. Το πρώτο λοιπόν πολιτικό αποτέλεσμα της επίσκεψης αυτής όπως είχε διαμορφωθεί το απόγευμα της Πέμπτης 7/12, ήταν η ένταση των εθνικιστικών κραυγών στη βάση της αναζωπύρωσης όλου του αντιδραστικού καυγά των δύο αστικών τάξεων.
Στην πάλη κερδίζονται ειρήνη και δικαιώματα
Όπως δεν μπορεί να εκχωρηθεί στην κυβέρνηση και τα αφεντικά της η υπόθεση του μεροκάματου, της σύνταξης, της δουλειάς και κάθε δικαιώματος των εργατών και του λαού, άλλο τόσο δεν μπορεί να εκχωρηθεί στις εξαρτημένες αστικές τάξεις και στους ιμπεριαλιστές η υπόθεση της ειρήνης και της φιλίας των λαών. Η κατάχτηση των δικαιωμάτων μας στη ζωή και την ειρήνη απαιτεί τη χειραφέτηση του λαού από τα ξένα και ντόπια αφεντικά και τους πολιτικούς υπηρέτες τους. Και η χειραφέτηση αυτή κερδίζεται, στερεώνεται και παίρνει μορφή μέσα στη μαζική πάλη. Την πάλη αντίστασης στην επίθεση, την πάλη σε αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Γι’ αυτό πρέπει να παλέψουμε αποφασιστικά το επόμενο βήμα που είναι μπροστά μας. Να συναντηθούν στις απεργιακές διαδηλώσεις της 14/12 όλες οι αντιστάσεις που εκδηλώθηκαν το προηγούμενο διάστημα και όσο μεγαλύτερο μέρος της υπόγειας και βουβής οργής που υπάρχει στον λαό και τη νεολαία!
