Από το Καστελόριζο του 2010 με τον ΓΑΠ, ως τη Μάλτα του 2017 με τον Α. Τσίπρα: μια πορεία λεηλασίας των εργατικών δικαιωμάτων, των λαϊκών κατακτήσεων, του πλούτου της χώρας. Μια εφτάχρονη πορεία ανακύκλωσης σε διαρκώς μεγαλύτερο βαθμό των αδιεξόδων του συστήματος, που όσο βαθαίνει η εξάρτησή του, τόσο πιο επικίνδυνο και αντιδραστικό γίνεται απέναντι στον λαό. Μια πορεία, ταυτόχρονα, στη διάρκεια της οποίας η χώρα μπήκε ακόμα πιο βαθιά στο σκοτεινό τούνελ των πολεμικών επιδιώξεων που προωθούν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές.
Αν και «ξεχαρβαλωμένο» το πολιτικό σύστημα, με τα κόμματά του σε φανερή ή υπόγεια κρίση, ακόμα και σε εκφυλισμό, η άρχουσα τάξη με τις πλάτες των πατρώνων της, επιστρατεύοντας τη Βουλή, τις δυνάμεις τρομοκρατίας και καταστολής, κάθε λογής αντιδραστική πολιτική εφεδρεία (ακόμα και τους ναζί της Χ.Α.), με έκτακτες λύσεις, και βέβαια τα τελευταία δυόμιση σχεδόν χρόνια με κυβέρνηση «αριστεράς», καταφέρνει να συνεχίζει στη γραμμή της άγριας επίθεσης, στην επιβολή της εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας. Και είναι αυτή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που εξαπολύει τώρα ένα ακόμα κύμα βαρβαρότητας. Με τα μέτρα της λεγόμενης δεύτερης αξιολόγησης, με ελεεινά ψέματα και αντιδραστικούς εκβιασμούς για το χρέος απαιτεί την υποταγή του λαού. Όσο αντιδραστική είναι η πολιτική τους, τόσο και περισσότερο αισχρά είναι τα «επιχειρήματα» που τη συνοδεύουν, απαιτώντας από τον λαό να δει μέλλον και ελπίδα στις «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες», στις «γαλέρες» που ονειρεύονται να στήσουν στη χώρα! Αυτό δεν είναι, δεν μπορεί να είναι το μέλλον του λαού! Ένα μέλλον στο οποίο η άρχουσα τάξη σκοπεύει να φτάσει με τη χώρα εργαλείο και υπηρέτη της κοσμοχαλασιάς των πολέμων και της αιματοχυσίας των ιμπεριαλιστών.
Η εργατική Πρωτομαγιά, 100 χρόνια μετά τη νίκη της πρώτης σοσιαλιστικής επανάστασης, είναι αντικειμενικά υπενθύμιση των τεράστιων δυνάμεων που κρύβει μέσα της η εργατική τάξη και συνολικά ο λαός. Οι μάχες που καλούνται άμεσα να δώσουν για να αρνηθούν το εισιτήριο στην πιο βαθιά βαρβαρότητα που «προσφέρει» ο Τσίπρας, είναι τα πρώτα αναγκαία βήματα για την αντίστροφη πορεία. Η απεργία της Πρωτομαγιάς και η γενική απεργία ενάντια στα μέτρα (που ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ εξήγγειλαν καταρχάς για 17/5, δηλαδή μετά την ψήφιση των μέτρων!) μόνο αν γίνουν υπόθεση των εργατών και των εργαζομένων, μπορούν να δώσουν στον απεργιακό αγώνα περιεχόμενο αντίστασης και σύγκρουσης με διάρκεια ενάντια στην πολιτική του συστήματος. Γιατί πρέπει να είναι φανερό ότι τέτοιος αγώνας απαιτείται!
Πλεονάσματα εξαθλίωσης
Ζητούσαν οι ιμπεριαλιστές από την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου πλεόνασμα 0,5% του ΑΕΠ για το 2016 και αυτή κατάφερε πλεόνασμα σχεδόν εννέα φορές μεγαλύτερο, 4,2%, για να τους… αποστομώσει! Και η κυβέρνηση καλεί το λαό να πανηγυρίσει μαζί της αυτή την επιτυχία! Να «πανηγυρίσει» δηλαδή για τα δισεκατομμύρια ευρώ που κόπηκαν ή ποτέ δεν δόθηκαν σε συντάξεις, εφάπαξ, επιδόματα ανεργίας, φαρμακευτική δαπάνη, συνολικά στην υγεία, την παιδεία, την κοινωνική πρόνοια! Να «πανηγυρίσει» γιατί το κράτος ως ο «συλλογικός καπιταλιστής», ως το όργανο της ταξικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης έχει αποσυρθεί από στοιχειώδεις ευθύνες του για τη ζωή του λαού επιβάλλοντάς του συνθήκες μεσαίωνα. Και έχει ταυτόχρονα υπέρ-δραστηριοποιηθεί με τον πιο άγριο τρόπο στη φορολεηλασία των πιο φτωχών αλλά και των μικρομεσαίων λαϊκών στρωμάτων!
«Τους υπακούμε περισσότερο από όσο μπορούσαν να φανταστούν» μοιάζει να λέει η κυβέρνηση σε ένα ρεσιτάλ κυνισμού. Σε ένα ρεσιτάλ αντιστροφής της πραγματικότητας, κατά την οποία ο λαός καλείται να θεωρήσει επιτυχία την υπέρβαση των βάρβαρων μνημονιακών στόχων.
Όμως, δεν πρόκειται μόνο για την αναγκαία επίδειξη αποτελεσματικότητας που οφείλει η (κάθε) κυβέρνηση να επιδεικνύει έναντι των πατρώνων της, καθώς η άρχουσα τάξη είναι χειροπόδαρα δεμένη σε αυτούς. Δεν πρόκειται μόνο για το στενό πολιτικό συμφέρον της σημερινής κυβέρνησης, που υπερκαλύπτοντας τους μνημονιακούς στόχους, αποκτά πλεονέκτημα συνέχισης της θητείας της και διαρκώς βαθύτερης και οργανικής σύνδεσής της με τα κέντρα εξουσίας. Πρόκειται για το συνολικό ταξικό συμφέρον της άρχουσας τάξης που οι προοπτικές της βρίσκονται στον αντίποδα των συμφερόντων και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του λαού. Η μόνιμη και «οριστική» συντριβή των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων. Η εμπέδωση συνθηκών δουλείας και κοινωνικού μεσαίωνα. Η δημιουργία στρατιάς φτηνού, ελαστικού, χωρίς όρους διεκδίκησης και πάλης εργατικού δυναμικού. Αυτές είναι οι πιο βασικές προϋποθέσεις για να έχει προοπτικές με μπίζνες το ντόπιο κεφάλαιο και συνολικά η άρχουσα τάξη, σε μια Ελλάδα «ελκυστική» για τους ληστές που ονομάζονται ξένοι επενδυτές. Σε μια Ελλάδα, που ήδη με την καταιγίδα των λεγόμενων ιδιωτικοποιήσεων το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο εισβάλλει και αποκτά νέες βάσεις στους πιο νευραλγικούς τομείς. Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές ξεπουλιούνται στην κυριολεξία από το ντόπιο κεφάλαιο ενώ ο λαός διπλό-τριπλό πληρώνει τη δικιά του περιουσία! Ξεπουλιούνται, γιατί οι ντόπιοι μεταπράτες-αεριτζίδες δεν σηκώνουν, ιδιαίτερα στις συνθήκες της κρίσης και της παγκόσμιας αναταραχής, καμιά ευθύνη μόνοι τους. Και τα δίνουν όλα για να πετύχουν τον «στρατηγικό» τους στόχο: Να έρθουν τα ξένα μονοπώλια -που έχουν αναφορά σε ιμπεριαλιστικά κράτη- να αναλάβουν και τότε να συμπράξουν, και το ντόπιο κεφάλαιο μαζί τους, με τα δις που για την ώρα παραμένουν στις Ελβετίες και στα Κέιμαν. Γιατί μόνο έτσι θα είναι εξασφαλισμένος ο κύκλος αναπαραγωγής των κεφαλαίων τους και το διαβόητο «επιχειρηματικό ρίσκο» τους θα αντιμετωπίζεται από τις ιμπεριαλιστικές πλάτες εντός αλλά και εκτός της χώρας!
Αυτή η –παραδοσιακή για την αστική τάξη της χώρας- «στρατηγική» του ξεπουλήματος της χώρας και του λαού στο ξένο κεφάλαιο, για να αποκτήσει χώρο δράσης το ντόπιο κεφάλαιο, ήταν πάντα και είναι ακόμα περισσότερο έωλη στις σημερινές συνθήκες. Γιατί υπόκειται στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στην παγκόσμια αναταραχή, στην κατάσταση πολεμικής φωτιάς που διατρέχει τη στενή και ευρύτερη γειτονιά της χώρας. Και είναι προφανές ότι η αστική τάξη κάθε άλλο παρά ελέγχει την πορεία που θα ακολουθήσουν αυτές οι εξελίξεις και τους πολιτικοστρατιωτικούς λογαριασμούς που κάνουν και θα κάνουν για τη χώρα και την περιοχή οι ιμπεριαλιστές.
Γι’ αυτό ακριβώς η επιδίωξη αυτή της αστικής τάξης και των κυβερνήσεων είναι τυχοδιωκτική. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι αντιδραστική και απόλυτα εχθρική για τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα. Γιατί ακόμα και αν ευοδωθούν αυτές οι επιδιώξεις, θα βρεθεί ο λαός να ζει δούλος και ξένος στη χώρα του. Και είναι αυτό ακριβώς που εξελίσσεται και ζει ο λαός μας τα τελευταία εφτά χρόνια, με πρωτοφανή ένταση για όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο.
Εισιτήριο στη σύγχρονη δουλοπαροικία
Γι’ αυτό τα μέτρα που η κυβέρνηση Τσίπρα φέρνει άμεσα για ψήφιση όχι μόνο δεν είναι «εξιτήριο από την επιτροπεία» όπως ξεδιάντροπα ο ίδιος λέει, αλλά αντίθετα αποτελούν ένα ακόμα πολύ βίαιο σπρώξιμο του λαού πιο βαθιά στη βαρβαρότητα, εισιτήριο στη σύγχρονη δουλοπαροικία! Μέχρι και για «52 Κυριακές» ανοιχτά τα καταστήματα κάνουν λόγο τα παπαγαλάκια του συστήματος μεταφέροντας «πληροφορίες» από τα κείμενα-νέο μνημόνιο που υπογράφει η κυβέρνηση με ΔΝΤ και ΕΕ! Πρόκειται για μέτρο πολύ χαρακτηριστικό του «μοντέλου» προς το οποίο ωθείται η χώρα, τόσο σχετικά με τα εργατικά δικαιώματα όσο και με τους όρους κυριαρχίας που επιβάλλονται από τα μεγαθήρια στα προς εξαφάνιση μικροαστικά στρώματα. Και βέβαια δίπλα σε αυτό ετοιμάζεται σφαγή των συντάξεων (αυτές που τον περασμένο Μάη τις «έσωσε» ο Κατρούγκαλος με την «προσωπική διαφορά»), νέα χτυπήματα στις συλλογικές συμβάσεις και ένταση της πολιτικής των απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεις με το 40% της λιγνιτικής ΔΕΗ να περνάει στα χέρια των ξένων, απογείωση της φοροληστείας των πιο φτωχών λαϊκών μαζών και θα δούμε τι άλλες «εξόδους» από την πολιτική της άγριας επίθεσης και του ξεπουλήματος της χώρας περιέχονται στις δεκάδες σελίδες του νέου «μνημονίου».
Το «εξιτήριο» ο Τσίπρας το λέει, γιατί τάχα θα ακυρώσει τα μέτρα αν δεν υπάρξει συμφωνία για το χρέος. Πρόκειται για ένα ακόμα θρασύτατο ψέμα, μιας και οι αντιθέσεις ΗΠΑ-Βερολίνου καλά κρατούν και τίποτα δεν δείχνει ότι πρόκειται να υπάρξει μια κάποια ρύθμιση σχετικά με το χρέος. Και φυσικά η κυβέρνηση δεν πρόκειται να ακυρώσει την «επιτυχία του κλεισίματος της δεύτερης αξιολόγησης» -δηλαδή τα μέτρα που ετοιμάζεται να ψηφίσει- όπως η ίδια θα πει το αμέσως επόμενο διάστημα! Θα παίξει ξανά δηλαδή το ρόλο του «θύματος» που «πέφτει σε τοίχο», που το μόνο που του μένει είναι… να χτυπά ξανά και ξανά τον λαό για να αλλάξει την κατάσταση. Όμως, τα ατελείωτα κυβερνητικά ψέματα στα χρόνια των μνημονίων (από την «απογείωση» του Σαμαρά και την «έξοδο στις αγορές του Βενιζέλου», ως την αναγγελία πέρσι τον Μάη ότι το φετινό Πάσχα θα «γιορτάζαμε την ανάπτυξη»…) δείχνουν από τη μια την απέραντη θρασύτητα των κυβερνώντων και από την άλλη αποτελούν μνημεία διαστρέβλωσης των λαϊκών συμφερόντων. Γιατί η υπόθεση της όποιας ρύθμισης του χρέους δεν είναι υπόθεση του λαού αλλά της αστικής τάξης! Γιατί οι συνθήκες επιτροπείας-παραρτηματοποίησης της χώρας και υποδούλωσης του λαού στο μοντέλο μιας Ελλάδας-ξέφραγου αμπελιού στα διεθνή αρπακτικά και το ντόπιο κεφάλαιο, είναι μόνιμες και δεν θα αρθούν ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θα γίνει «γενναία ρύθμιση» του χρέους! Σε αυτή τη βάση δεν έχει κανένα νόημα για τον λαό η συζήτηση για το «τέλος του προγράμματος το 2018». Είτε με μια διακηρυγμένη και τυπική μορφή είτε άτυπα, και τα νέα δεσμά που προστέθηκαν τα τελευταία 7 χρόνια θα παραμείνουν και το «γενικό πρόγραμμα της εξάρτησης» θα ανανεώνεται στο διηνεκές. Γιατί τελικά το ζήτημα της εξάρτησης είναι κατεξοχήν ταξικό ζήτημα και η αντιμετώπισή του δεν μπορεί και δεν πρόκειται να γίνει από τις «διαπραγματεύσεις» ή τις διαπραγματεύσεις των κυβερνήσεων του συστήματος αλλά από την εργατική-λαϊκή πάλη.
Να γίνουν υπόθεση του λαού οι απεργίες ενάντια στα μέτρα!
Αυτές οι κυβερνητικές επιτυχίες –που είναι πραγματικές για το σύστημα- έχουν βάλει εκ νέου σε αναστάτωση τη ΝΔ και σε αναταραχή το ΠΑΣΟΚ και τους υπόλοιπους του «μνημονιακού-συνταγματικού τόξου» Η πρώτη και ως εν δυνάμει κυβέρνηση προσπαθεί να επιδείξει εικόνα συσπείρωσης και απόστασης από τα μέτρα, τα οποία λέει θα καταψηφίσει, αλλά θα τα εφαρμόσει αν εκλεγεί! Συμβάλλοντας ακόμα περισσότερο στο αντιδραστικό πολιτικό κλίμα, κατηγορεί για «καθυστέρηση» την κυβέρνηση και επιδιώκει να διευρύνει την επιρροή της στα μικρομεσαία στρώματα, με σημαία της κριτικής της την επίθεση που «δεν γίνεται» στο δημόσιο τομέα. Για το ΠΑΣΟΚ και τους υπόλοιπους, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, καθώς διχάζονται στο ζήτημα των αποστάσεων που πρέπει να έχουν απέναντι στους δύο πρώτους και για το πώς θα πλασαριστούν σε μια νέα ενδεχόμενη κυβερνητική λύση για να υπηρετήσουν την επίθεση και το σύστημα.
Για τον λαό, το ζήτημα δεν μπορεί να είναι το αν θα «συμμεριστεί» τις κυβερνητικές επιτυχίες στην προώθηση της επίθεσης, ή το αν θα επιλέξει, με ψήφο στη ΝΔ ή σε όποιον άλλον, να «τιμωρήσει» την κυβέρνηση, από την οποία «άλλα περίμενε» όπως πολλοί και εξ αριστερών του είχαν υποδείξει. Για τον λαό, το μέγα και άμεσο ζήτημα είναι να αναπτύξει αγώνες αντίστασης και απόκρουσης του νέου σφαγιαστικού πακέτου μέτρων. Να κάνει έτσι πρώτα βήματα στην αντίστροφη πορεία από αυτήν της παραίτησης και της απόσυρσης, που στη βάση μιας σειράς πολιτικών ζητημάτων έχει επιβληθεί εδώ και χρόνια. Κάθε μαζική κινητοποίηση εναντίωσης στα μέτρα αυτά, κάθε αγώνας που θα σταθεί απέναντι στην πολιτική της εξαθλίωσης και της βαρβαρότητας έχει μεγαλύτερη αξία από οτιδήποτε άλλο σε αυτή τη συγκυρία. Γι’ αυτό πρέπει να παλευτεί με κάθε τρόπο, με όσο το δυνατόν ευρύτερες πρωτοβουλίες η ευνόηση μιας τέτοιας προοπτικής. Τα λαϊκά προβλήματα είναι ήδη εκρηκτικά και γι αυτό δεν πρέπει να υποτιμάται η οργή και η δυσαρέσκεια που βρίσκεται κάτω από την «κρούστα αδράνειας» που έχει διαμορφωθεί, με βασική ευθύνη του ρεφορμισμού και του φιλοκυβερνητισμού των πολλαπλών αποχρώσεων. Η απεργία και οι διαδηλώσεις της εργατικής Πρωτομαγιάς χρειάζεται να παλέψουμε να γίνουν βήμα μαζικής λαϊκής καταγγελίας των νέων μέτρων, βήμα προετοιμασίας ενός νέου γύρου αντιστάσεων και αγώνων. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν μπορούν βέβαια να εμπνευστούν από το πρόγραμμα μιας τυπικής αντίδρασης, μιας κούφιας ντουφεκιάς στον αέρα, που σχεδιάζουν οι εργατοπατέρες των ΓΣΕ-ΑΔΕΔΥ, οι οποίοι εξήγγειλαν γενική απεργία για τις 17 Μάη, ενώ τα κυβερνητικά στελέχη δηλώνουν πως η ψήφιση των μέτρων προγραμματίζεται στο πρώτο δεκαήμερο του μήνα! Είναι υπόθεση των εργατών και του λαού η αντίσταση και η σύγκρουση με τη βάρβαρη επίθεση και όχι υπόθεση των εργατοπατέρων ή των «εικονικών αγώνων» από αυτούς, που περισσεύουν τα τελευταία χρόνια! Γι’ αυτό πρέπει να παλεύουμε επίμονα και σταθερά σε σωματεία, χώρους δουλειάς και μέσα στον λαό, για τη συγκρότηση των αναγκαίων πολιτικών και οργανωτικών όρων, ώστε να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση του αγώνα οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία!
