Στην ευρύτερη περιοχή από το Ιράν και τη Μέση Ανατολή ως τα Βαλκάνια και την Ουκρανία, ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Ρωσίας βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Αδιάκοπες οι γεωπολιτικές κινήσεις και αναδιατάξεις σ’ όλη αυτή την περιοχή αστάθειας, που το πολεμικό σφαγείο των ιμπεριαλιστών ασταμάτητα αλέθει τον ένα λαό μετά τον άλλο, χωρίς να διακρίνεται καμία προοπτική ειρήνης και σταθερότητας. Η χώρα μας είναι στο κέντρο όλων αυτών των γεωγραφικών τόξων που στοχεύουν στην περικύκλωση της Ρωσίας, όπως αναφέρουν εύσχημα τα στελέχη των ΗΠΑ.
Έχουμε συχνά αναφερθεί τελευταία στην τυχοδιωκτική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης να εμπλακεί ενεργά διεκδικώντας ρόλους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις εξορμήσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Στον νότο, η Σούδα, οι πολεμικές ασκήσεις, η συμμαχία με Ισραήλ-Αίγυπτο, η διεκδίκηση ΑΟΖ και ενεργειακών ρόλων και η κόντρα με την Τουρκία. Ανάλογα στον βορρά, η νέα προσπάθεια παρουσίας στα Βαλκάνια (με στενό και καθολικό πατρονάρισμα από τον Πάιατ και τις ΗΠΑ), με επίκεντρο τον TAP, τον IGB, την Αλεξανδρούπολη, αλλά και τον ευρύτερο οικονομικό και γεωπολιτικό ρόλο όπως θα καταδειχθεί πανηγυρικά και στην ΔΕΘ του 2018 με τιμούμενη χώρα τις ΗΠΑ. Σ’ όλη τη διαδρομή λεπτές και μεταβαλλόμενες ισορροπίες, εμπλοκή της χώρας μας σε επικίνδυνους σχεδιασμούς, μετατροπή της απ’ άκρη σ’ άκρη σε πολεμικό ορμητήριο, εθνικιστικός παροξυσμός, δισ. για όπλα, νομιμοποίηση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και αντιδραστικό κλίμα που ενισχύει την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων λαϊκών μαζών από το κεφάλαιο.
Οι εξελίξεις γύρω από το Μακεδονικό καταδεικνύουν πως η συζήτηση για το όνομα είναι μία -όχι ασήμαντη, αλλά πάντως μία- πλευρά αλυσιδωτών εξελίξεων στα Βαλκάνια. Εξελίξεις που στη συγκυρία έχουν επίκεντρο τη γειτονική χώρα -για την οποία αναζητείται επιτέλους και ένα όνομα- και μια κάποια ρύθμιση των σχέσεων με Ελλάδα, Αλβανία, για να μπει χωρίς άλλες καθυστερήσεις στο ΝΑΤΟ, με στόχο να κοπεί η δυνατότητα άσκησης επιρροής από τη Ρωσία. Οι βαλκανικές πρωτοβουλίες του «πολυδιάστατου» Κοτζιά τους προηγούμενους μήνες και οι εξαγγελίες του για λύσεις χρονιζόντων ζητημάτων το 2018, δείχνουν πως η κυβέρνηση έχει πλήρη επίγνωση των ιεραρχήσεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και πραγματικά χορεύει τον χορό του, χωρίς πλέον καμιά αναστολή και λοξοκοιτάγματα.
Αντίστοιχα έχει πάρει το μήνυμα και το σύνολο του αστικού πολιτικού προσωπικού. Όλοι τους αγωνιούν να υπηρετήσουν μια αστική τάξη στριμωγμένη αλλά με βλέψεις και ελπίδες ν’ αποκτήσει ρόλους στην περιοχή, αξιοποιώντας αλλά και βαθαίνοντας το πλαίσιο του «ανήκομεν στη Δύση». Αυτή η γραμμή, παράλληλα με τη γραμμή υπηρέτησης της επίθεσης του κεφαλαίου, είναι το πλαίσιο της αντιδραστικής συναίνεσης που απολαμβάνει εδώ και καιρό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, που αποδείχτηκε πως δεν είναι παρένθεση. Αυτή η αντιδραστική συναίνεση στη συγκυρία είναι μια κατάσταση που αντιμετωπίζει ο λαός, που στέκεται παροπλισμένος στο περιθώριο, στον βαθμό που δεν υπάρχει Αριστερά να σταθεί αληθινά και με όρους απέναντι σ’ αυτή και στις αντιλαϊκές και επικίνδυνες επιλογές του συστήματος.
Απ’ την άλλη μεριά, η προσπάθεια να στηθεί ξανά το αστικό πολιτικό σύστημα, μετά τη συντριβή των παραδοσιακών κομμάτων του, είναι διαρκής και αγωνιώδης και σ’ αυτή την κατεύθυνση το Μακεδονικό (Σκοπιανό κατά άλλους) ζήτημα είναι αρκετά φορτισμένο για να μείνει έξω από τις μικροκομματικές σκιαμαχίες. Συμφωνούν στο αντιδραστικό πλαίσιο, που αναφέραμε, διαφωνώντας και διαφωνούν συμφωνώντας. Άθλιος διαγκωνισμός ψευτοπατριωτισμού των εθνικόφρονων κομμάτων, αλλά και εθνική ευθύνη μην τυχόν και χαθεί η ιστορική «ευκαιρία» που «μας» προσφέρεται τώρα, που ο άνεμος των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών φυσά τάχα ευνοϊκά για τη χώρα. Κρίσιμα διλήμματα για τους εθνικοπατριώτες της δεξιάς, από τη φασιστική Χρυσή Αυγή μέχρι την πατριωτική δεξιά της ΝΔ, που υποτάσσεται στον κοσμοπολίτη Μητσοτάκη και τους «υπερπατριώτες» των ΑΝΕΛΛ που συγκυβερνούν με τους «εθνομηδενιστές» του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι τυχαίο πως χρόνια τώρα στη χώρα μας συγκυβερνούν ή συνυπάρχουν μέσα στα ίδια κόμματα οι εθνικόφρονες με τους εκπροσώπους του αστικού κοσμοπολιτισμού. Κάτι τέτοιο είναι έκφραση της διττής φύσης και χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού. Αδιαμφισβήτητος ο χαρακτήρας της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης αλλά επίσης αδιαμφισβήτητος και αδίστακτος ο τυχοδιωκτικός χαρακτήρας που εκδηλώνεται όταν οι καιροί φανούν ευνοϊκοί για εφορμήσεις κάθε λογής.
Στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό του ‘90-’91, το ίδιο το ΚΚΕ (πάντα στην ουρά της αστικής τάξης παρά τους βερμπαλισμούς του) ματαίωσε τη συμμετοχή του την τελευταία στιγμή, για να στιγματιστεί τότε δεικτικά από τον Κύρκο. Άξιος ο μισθός του, του μακαρίτη. Γιατί ναι, οι (όχι μακρινοί ) πρόγονοι του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ του μέτρου, της εθνικής ευθύνης και του κοσμοπολιτισμού ήταν στην πρώτη γραμμή της μισαλλοδοξίας απέναντι στο «θνησιγενές κράτος των Σκοπίων», όπως χαρακτήρισε τη FYROM και ο «προοδευτικός» της εποχής Α. Παπανδρέου.
Αλγεινή η εικόνα με τα σηματάκια της Βεργίνας στο πέτο σημερινών Συριζαίων όπως και η συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια της εξαλλοσύνης με τον Παπαθεμελή, τον Άνθιμο και τον Σαμαρά, την εποχή μάλιστα που ο Γκλιγκόροφ πολύ ρεαλιστικά πριν αναπτυχθεί ο αλυτρωτισμός και η αντίστοιχη εξαλλοσύνη στη FYROM, πρόσφερε τη συμβιβαστική λύση του σύνθετου ονόματος. Όπως αποκαλύφθηκε, οι υπολογισμοί μερίδων της αστικής τάξης τότε δεν ευοδώθηκαν! Η σημερινή εικόνα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τους Χρυσαυγίτες στο Καστελόριζο και σ’ άλλες μισαλλόδοξες φιέστες, αλλά πολύ περισσότερο η φιλοπόλεμη ρητορεία του υπουργού Καμένου με τον αέρα των «συμμάχων» των ΗΠΑ–Ισραήλ είναι όχι μόνο αλγεινές, μα ξανά ιδιαίτερα επικίνδυνες για την ίδια την Ειρήνη στον τόπο μας.
Ο διττός χαρακτήρας της αστικής τάξης αποτυπώνεται στη συγκρότηση των κομμάτων πολύ πριν αυτά κυβερνήσουν εφόσον επιδιώκουν κάτι τέτοιο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι τέτοιο το έχει αποδείξει έγκαιρα. Να λοιπόν γιατί ο Καμένος, αποδεικνύοντας τη σταθερότητα της κυβέρνησης, απάντησε στις σφήνες της ΝΔ, λέγοντας, μετά το υπουργικό συμβούλιο στις 4/1, πως εμπιστεύεται πλήρως τον ΥΠΕΞ Κοτζιά και τον στηρίζει στη διαπραγμάτευση, παρά τις υποτιθέμενες κόκκινες γραμμές του για το όνομα της Μακεδονίας. Πολύ περισσότερο αποδεικνύεται πως το κυβερνητικό συνονθύλευμα των υπερπατριωτών του ακροδεξιού ΑΝΕΛΛ με τους υποτιθέμενους προοδευτικούς του ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά πτοείται από ενδεχόμενες κωλοτούμπες που θα χρειαστούν, όσο αυτό κρίνεται ικανό να υπηρετεί τα συμφέροντα του συστήματος. Ίσα-ίσα, εφόσον ο κυβερνητικός συνασπισμός κρίνεται ικανός για κάτι τέτοιο, επιστρέφει το πρόβλημα πάντα με όρους σκιαμαχιών και μικροπολιτικής στη ΝΔ, οξύνοντας παλιές πληγές Μητσοτακικών – Σαμαρικών αλλά και των ακροδεξιών Βορίδη-Άδωνη με τη μητσοτακική ηγεσία. Στο χορό και ο Τζιτζικώστας αλλά και ο Μπουτάρης και ο Άνθιμος… Ο τελευταίος μάλιστα επέβαλε στον Ιερώνυμο να πει ότι η εκκλησία δε μπορεί να μείνει έξω από τον χορό. Όμως, η ανάγκη για ρεαλισμό στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις οδηγεί τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο να πει μεν πως διαφωνεί με κάθε χρήση του όρου Μακεδονία, αλλά η εκκλησία (σε αντίθεση με το παρελθόν) πορεύεται με αγάπη και είναι εναντίον των συλλαλητηρίων και των λαοσυνάξεων.
Επειδή οι ισορροπίες είναι λεπτές στο πεδίο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια, η Ρωσία δεν έχει μιλήσει, κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα τους επόμενους μήνες. Υποτέλεια στον ιμπεριαλισμό σε συνδυασμό με εθνικιστική μισαλλοδοξία αλλά και αλυτρωτισμό υπάρχει άφθονη και στη μικρή και ιδιαίτερα ασταθή άλλωστε γειτονική χώρα.
Έχουμε τοποθετηθεί για την ανάγκη συμβιβαστικής λύσης για το υπαρκτό θέμα του ονόματος στη βάση της πραγματικότητας πως ο γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας είναι σήμερα μοιρασμένος σε τρεις χώρες. Υπερασπιζόμαστε το απαραβίαστο των συνόρων ως αναγκαίο όρο για την Ειρήνη κόντρα σε κάθε λογής αλυτρωτισμούς και την ανάγκη συνεννόησης κόντρα σε εθνικισμούς και μισαλλοδοξίες. Όμως, έχουμε ξεκάθαρο πως όλα αυτά (που αποτελούν σταθερά πόθους και ζωτική ανάγκη για τον λαό μας και κάθε λαό) δε μας τα εγγυώνται ούτε οι ρεαλιστές και υπεύθυνοι, ούτε οι εθνικοπατριώτες που από κοινού σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση υπηρετούν το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Οι δυσμενείς όροι που έχουν υπάρξει ώστε να «λυθεί» το όνομα αυτής της γεωγραφικής περιοχής των Βαλκανίων, με τρόπο που δεν θα ενισχύονται ιμπεριαλιστικές βλέψεις αλλά και τοπικοί εθνικισμοί και αλυτρωτισμοί από το σύνολο των εμπλεκομένων χωρών, καθιστούν εξαιρετικά δύσκολο τον όποιο συμβιβασμό επιχειρεί να αποφύγει τέτοιους σκοπέλους, αλλά και ασταθή λόγω των έντονων και πολλαπλών ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων που εκδηλώνονται. Η ίδια η ύπαρξη αυτού του κρατιδίου, που επήλθε κάτω από όρους εξυπηρέτησης συμφερόντων κυρίως αμερικάνικων, αλλά και δυτικών γενικότερα, καθώς και το ότι αυτό προήλθε από μια αιματηρή και βίαιη ιμπεριαλιστική επέμβαση στην πρώην Γιουγκοσλαβία έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε το κρατίδιο αυτό να καθίσταται όργανο ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών όχι μόνον τώρα, αλλά ακόμη και σε μια μακρόχρονη προοπτική σχετικά με την τύχη της Βαλκανικής χερσονήσου.
Η όποια συμβιβαστική ονομασία προκύψει θα ενσωματώνει αυτά τα στοιχεία που οδήγησαν τις αστικές τάξεις να προσαρμοστούν στους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, όσο και αν προσπαθηθεί να συγκαλυφτεί αυτό, αλλά και να κρυφτούν οι υποβόσκοντες τοπικοί εθνικισμοί που από τη φύση αυτών των δυνάμεων θα παραμένουν στο ακέραιο, αναζητώντας τις ευκαιρίες για να επανέλθουν υπηρετώντας δικούς τους μεγαλοϊδεατισμούς, αλλά και επιδιώξεις τους για καλύτερο πλασάρισμα στα ιμπεριαλιστικά σχέδια επαναχάραξης συνόρων.
Ν. Κ.
