Στην πάλη για τη συγκρότηση της επαναστατικής κομμουνιστικής διεξόδου βρίσκεται η δύναμη και η αισιοδοξία των μαζών!
Φαρμακωμένος ο καιρός, ολοένα περισσότερο βγάζει τρόμο, θάνατο, εξαθλίωση για τους λαούς και τους εργάτες. Πείνα στη Βενεζουέλα. Μακελειό στη Νίκαια. Τάγματα πολέμου και ταχέων επεμβάσεων αποφάσισε το ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, και μαζί με όλα τα άλλα «επίταξε» και το Αουρόρα της Οκτωβριανής επανάστασης στη δύναμή του! Απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος και κατάσταση «έκτακτου» φασισμού από τον Ερντογάν στη χώρα που ποτίζεται από το αίμα των Κούρδων και βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη το κυνήγι, η εξόντωση κάθε αγωνιστικής και προοδευτικής φωνής. Στη χώρα που, ιδιαίτερα τούτες τις μέρες, βρίσκεται «η μισή καρδιά μας», γιατί ξέρουμε πως έχουμε κοινό δρόμο και κοινή προοπτική με τους λαούς της και τους εργάτες της.
Πίσω –αλλά και φανερά- από όλα αυτά, ο καπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός κόσμος. Η επίθεσή του σε χώρες, λαούς, εργάτες, για να πάρει ιστορική παράταση και να ενισχυθεί η βαρβαρότητά του. Τα αδιέξοδα ενός συστήματος που δυσκολεύεται να αναπαραχθεί γιατί ληστεύει πολύ πλούτο, γιατί ανέβηκε η παραγωγικότητά του! Οι ανελέητοι ανταγωνισμοί των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών που γράφουν νέες συνοριογραμμές με το αίμα των λαών και αναζητούν σε ένα γενικευμένο όλεθρο το μέλλον του πλανήτη!
Αυτός ο κόσμος της αγριότητας είναι που κάνει κουμάντο και στη χώρα μας, και καταβυθίζει στη φτώχεια, την ανεργία, την απόγνωση τον λαό μας και τη νεολαία. Και είναι σημάδι των καιρών το ότι μέσα στη θύελλα που αρπάζει το ψωμί του λαού και απειλεί με τα χειρότερα τη ζωή μας και την ειρήνη στην περιοχή, είναι ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ αυτός που καταφτάνει για να «εγγυηθεί» το μέλλον μας! Αυτό παρουσιάζει ως επιτυχία της διαπραγμάτευσης και της «πολυδιάστατης» πολιτικής της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και ολόκληρο το αντιδραστικό αστικό πολιτικό δυναμικό που υπηρετεί το κεφάλαιο και λειτουργεί στο πλαίσιο και με τους όρους της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας.
Με αυτό και με όλα τα σημάδια της βαρβαρότητας που είναι αποτυπωμένα στο σώμα των δικαιωμάτων του, χρειάζεται ο λαός μας να υψώσει το ανάστημά του και να «δει» πως ο χορός της «διαπλοκής» και υπαγωγής της αστικής τάξης στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, είναι ο χορός του Ζαλόγγου για τα δικαιώματά του και την προοπτική του. Να ορθώσει το ανάστημά του, παλεύοντας να διεκδικήσει και να κατακτήσει με την πάλη του και μέσα από την πάλη του, την πολιτική και οργανωτική χειραφέτησή του από τους δυνάστες του. Έτσι μόνο θα ανοίξει τον δικό του δρόμο και θα ετοιμάσει τα δικά του καινούρια Αουρόρα, που οι ιμπεριαλιστές και οι αντιδραστικοί θέλουν να τα κλέψουν και να τα καταργήσουν από το παρελθόν των λαών για να φυλακίσουν το μέλλον τους!
Σε αναζήτηση διεύρυνσης της βάσης στήριξης
Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου είναι ασφαλώς το βασικό πολιτικό κέντρο στη χώρα με τις όποιες «στηρίξεις» και «αναφορές» -μέσω Παυλόπουλου- σε τμήματα της λεγόμενης Καραμανλικής πτέρυγας της ΝΔ. Ωστόσο και ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η προσπάθειά της για ανάπτυξη της οργανικής διαπλοκής της με τα ντόπια οικονομικά κέντρα (βλέπε και τηλεοπτικές άδειες), και ενώ επίσης έχει (επάξια!) κερδίσει την αναγνώριση- υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών κέντρων σε ΕΕ και ΗΠΑ, έχει επίγνωση ότι αυτά δεν αρκούν. Αντιλαμβάνεται ότι οι ευρύτερες συνθήκες, τα δεδομένα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και οι εξελίξεις που φέρνουν στην περιοχή και στη χώρα, τα αδιέξοδα της οικονομίας και βέβαια ο εχθρός –λαός για τον οποίο δεν έχει καθόλου «εξασφαλισμένη» την καθυπόταξή του είναι παράγοντες που αμφισβητούν έντονα τη σταθερότητά της. Στη δυναμική τους και στην αλληλεπίδρασή τους, οι παράγοντες αυτοί μπορούν να μετατρέψουν την κατάσταση αστάθειας σε κατάσταση πολιτικής κρίσης.
Γι αυτό –και όχι μόνο ή κυρίως με βάση τα γκάλοπ- η κυβέρνηση επιχείρησε, για λογαριασμό της βέβαια, με εργαλείο την αλλαγή του εκλογικού νόμου, την «προσεταιρισμό» δυνάμεων και σε μια προοπτική την αναδιάταξη του παρόντος κοινοβουλευτικού-πολιτικού συσχετισμού. Η κατάργηση του μπόνους, μαζί και δίπλα με την απαίτηση για 200 ψήφους, ήταν μια έμμεση αλλά σαφής πρόταση προς τα κόμματα της «μικρής» αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Εν. Κεντρώων) για τη διαμόρφωση μιας εν δυνάμει νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας. Η επιχείρηση αυτή βασικά απέτυχε, καθώς ανταποκρίθηκε μέχρι τέλους μόνο ο Λεβέντης και ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, ενώ το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ έστω και με ταλαντεύσεις αρνήθηκαν τη σύμπλευση και την προοπτική της με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτά τα δεδομένα, αποσύρθηκε από το ενδεχόμενο στήριξης του νέου εκλογικού νόμου και η φασιστική Χ.Α. ενώ ο ακροδεξιός Νικολόπουλος –που καλέστηκε και στο Μαξίμου- εξέφρασε βασικά τη στήριξή του στο κυβερνητικό σχέδιο.
Η αποτυχία του σχεδίου μπορεί να θεωρηθεί ως μια επιπλέον περιπλοκή στο έτσι κι αλλιώς ασαφές και ασταθές πολιτικό σκηνικό. Η κυβέρνηση συνεχίζει να αναζητά τη διεύρυνση της στήριξής της και το ενδεχόμενο –κατά κάποιο τρόπο- «προσφυγής» στον λαό, ώστε διατηρείται να ανοιχτό ως μια προσπάθεια ανανέωσης της πολιτικής της κυριαρχίας. Ο Κουβέλης είναι επίσης στα κέρδη της κυβερνητικής επιχείρησης αλλά δεν αλλάζει βέβαια ούτε λίγο τον συνολικό λογαριασμό, ενώ ερώτημα αποτελεί το αν η (δίωρη!) συνάντηση του Τσίπρα με τον Γ.Α.Π εκφράζει κάτι παραπάνω –από Ατλαντικού μεριά- από την προσωπική περιφορά του τελευταίου. Η ανησυχία περιπλοκής εκφράστηκε και από τις δηλώσεις του Βενιζέλου, που περίπου κατήγγειλε επιδίωξη διπλών εκλογών που μεθοδεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι περί αυτόν, μιας και θα ισχύει στις μεθεπόμενες εκλογές έτσι κι αλλιώς ο νέος εκλογικός νόμος…
…Και ανάγκη «εθνικής ομοψυχίας»
Από τη μια, λοιπόν, είναι ανοιχτός ο αντιδραστικός καυγάς και οι εκατέρωθεν ανάλογες καταγγελίες, μεταξύ της κυβέρνησης από τη μια και της ΝΔ (αλλά και του «βαθέος» ΠΑΣΟΚ) από την άλλη, για το ποιος θα κυριαρχήσει, ποιος έχει τα φόντα να υπηρετήσει όπως απαιτείται τα συμφέροντα του συστήματος. Από την άλλη, ωστόσο, και ακριβώς επειδή οι συνθήκες είναι πράγματι θερμές, δεν λείπουν και τα δείγματα «υπευθυνότητας» εκεί που η επίθεση και οι εξελίξεις το απαιτούν.
Πρώτο σημαντικό δείγμα αυτής της «εθνικά υπεύθυνης» στάσης είναι η κοινή απόφαση ΓΣΕΕ-ΣΕΒ και των άλλων «κοινωνικών εταίρων» σχετικά με την «αναγκαιότητα» προώθησης των αντιδραστικών ανατροπών στα εργασιακά. Βασικός και κύριος στόχος αυτής της απόφασης είναι να κρατηθούν οι εργάτες και ο λαός έξω από την υπόθεση της λεγόμενης διαπραγμάτευσης με τους «δανειστές» των μέτρων που σφαγιάζουν θεμελιώδεις κατακτήσεις τους στη δουλειά και στην απεργία! Δηλαδή είναι μια απόφαση που με όλους της τους ύμνους στις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» και με όλες της τις ασάφειες, επιδιώκει να λειτουργήσει κατασταλτικά –παρουσιάζοντας ένα «εθνικό μέτωπο»- σε αυτό που όλοι οι κυρίαρχοι φοβούνται και ξορκίζουν: στο ξέσπασμα ενός μεγάλου λαϊκού εργατικού αγώνα αντίστασης και αποτροπής των μέτρων αυτών. Γι αυτό, ο Κατρούγκαλος έσπευσε να χαιρετήσει την απόφαση αυτή για την οποία σωστά εκτίμησε ότι ενέχει ήδη και την πολιτική συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κύρια και καταρχάς) στην ανάγκη σιωπηλής σφαγής των εργαζομένων. Και αν κανείς πάρει υπόψη του το πόσο «έγκαιρα» υπήρξε η απόφαση αυτή και με δεδομένο ότι οι ιμπεριαλιστές και από την ΕΕ και από τις ΗΠΑ επείγονται να περάσουν οι «μεταρρυθμίσεις» και να μην υπάρξουν «καθυστερήσεις» και εμπλοκές σε ένα τοπίο όπου στην Ευρώπη και στην περιοχή επικρατούν κρίσεις και αστάθειες, ίσως η απόφαση να προαναγγέλλει και την επιτάχυνση της επίθεσης.
Δεύτερο –όχι σε σημασία- αν και όχι θορυβώδες δείγμα της «εθνικής ομοψυχίας» είναι αυτό που αφορά τη στάση της κυβέρνησης και των κομμάτων του συστήματος έναντι των εξελίξεων στην Τουρκία. Το πρόβλημα με τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς που προσγειώθηκαν στην Αλεξανδρούπολη, που αποτελεί μια εν δυνάμει σοβαρή περιπλοκή, ο κόκκινος συναγερμός του Λιμενικού και οι γενικότερες ανησυχίες για το τι θα φέρει στις ανταγωνιστικές σχέσεις των δύο αστικών τάξεων η βαθιά πολιτική κρίση στην Τουρκία, οδήγησαν έως και σε άτυπο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών. Παράλληλα, βέβαια, με την «εθνική ομοψυχία», εκδηλώνεται ήδη έστω σε επίπεδο «αναλύσεων» των δημοσιολογούντων το κράμα υποτέλειας και εθνικισμού που χαρακτηρίζει την αστική τάξη. Με προσεγγίσεις που από την «παντοδύναμη Τουρκία» φτάνουν στην «Τουρκία που δεν υπάρχει πια ως χώρα» και που είτε έτσι είτε αλλιώς, καταλήγουν στο βασικό κοινό παρανομαστή: Να κάνουμε ότι πουν τα μεγάλα αφεντικά! Είτε για να «σωθούμε» είτε για να «επεκταθούμε» και να καλύψουμε το κενό της «εκλιπούσας» χώρας!
Πώς θα γίνει δοξασμένος ο σκοτεινός καιρός μας;
Στον σκοτεινό καιρό που ζούμε είναι αλήθεια πως περισσεύει η αίσθηση της αδυναμίας στους από κάτω, πως λείπει η αισιοδοξία. Όμως η αισιοδοξία που όλοι μας χρειαζόμαστε, όπως δεν μπορεί να πατά στα αντιδραστικά ψέματα και τους εκβιασμούς των κυρίαρχων δυνάμεων, άλλο τόσο δεν μπορεί να στηρίζεται σε μια ψεύδη ανάγνωση των ζητημάτων του κινήματος, σε μια παραποιημένη απόδοση της πραγματικότητάς του. Δεν μπορεί λόγου χάρη να χτιστεί αισιοδοξία από μια σοβαρή αντιδραστική εξέλιξη σαν αυτή στην Τουρκία, «ανακαλύπτοντας» μέσα σε αυτή την εξέλιξη τον «καθοριστικό» ρόλο του λαού που τάχα πρωτοστάτησε με την πάλη του για την αποτροπή του πραξικοπήματος, όπως συνέβη στις ανακοινώσεις μιας σειράς οργανώσεων! Οι εκτιμήσεις αυτές την επόμενη κιόλας μέρα επιστρέφουν ως μπούμερανγκ ακόμα και στο ηθικό αυτών που στόχευαν να ενισχύσουν! Μια τέτοια λογική που «δεν χρειάζεται» ούτε μια ανακοίνωση σωματείου, συλλόγου ή αριστερής οργάνωσης για να επιχειρηματολογήσει την «καθοριστική και νικηφόρα» λαϊκή παρέμβαση, είναι ηθελημένα ή όχι αποτέλεσμα προσαρμογής στον σημερινό αρνητικό συσχετισμό. Είναι άρνηση της αναγκαίας πορείας που πρέπει να διανύσει ο λαός και η πάλη του για να γίνει –στη χώρα μας και σε κάθε χώρα- δύναμη που θα μπορεί να επιδρά, να καθορίζει, ακόμα και να κυριαρχεί στις εξελίξεις.
Η πραγματική αισιοδοξία πηγάζει από την πεποίθηση ότι ο λαός και πρέπει και μπορεί να διανύσει αυτήν την πορεία. Βασίζεται στη θέση της επαναστατικής προοπτικής των μαζών, στην πάλη για τη συγκρότηση –«αρχίζοντας» εδώ και τώρα- των επαναστατικών κομμουνιστικών πολιτικών δυνάμεων, των αγωνιστικών, αντιιμπεριαλιστικών αντικαπιταλιστικών αντισυνδιαχειριστικών λαϊκών και εργατικών συλλογικοτήτων κάθε επιπέδου μέσα στην ταξική πάλη και υπηρετώντας την ανάπτυξή της. Με μια τέτοια κατεύθυνση και την αισιοδοξία αντοχής που αυτή δίνει, χρειάζεται να παλέψουμε μέσα στο λαό και στη νεολαία, για να υψωθεί Μέτωπο Πάλης απέναντι στη νέα βάρβαρη επίθεση στα εργασιακά που ήδη ξεκίνησε, για να αναπτυχθεί συνολικά η πάλη ενάντια στους δυνάστες, τρομοκράτες και φονιάδες του λαού μας και των λαών του κόσμου.
