Για τη βαριά απώλεια του συντρόφου Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου θα γραφτούν πολλά. Κι έτσι πρέπει! Γιατί ήταν ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του ολόκληρη στην υπόθεση της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας, στην αφύπνιση των καταπιεσμένων και των καταφρονεμένων. Μια υπόθεση σπουδαία. Τι σπουδαία, κορυφαία! Η σπουδαιότερη απ’ όλες! Η ανώτερη έκφραση της ανθρώπινης σκέψης και της ανθρώπινης δυνατότητας. Η λευτεριά από τα δεσμά. Κάθε είδους δεσμά. Η δικαίωση της υπόστασης του ανθρώπου.
Μόνο μια τόσο σπουδαία υπόθεση μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο που με το ζόρι τέλειωσε το Δημοτικό (αν το τέλειωσε, δηλαδή!) να αποκτά τέτοιο επίπεδο μόρφωσης που θα ζήλευαν και τρανοί ακαδημαϊκοί. Να ρουφά τα βιβλία το ένα μετά το άλλο, κατανοώντας τα βαθιά και μετουσιώνοντάς τα σε πράξη για το σήμερα.
Μόνο η βαθιά κατανόηση και η ακλόνητη πίστη σε μια τόσο σπουδαία υπόθεση μπορεί να κάνει ένα φτωχό επαρχιωτόπαιδο να αναδειχτεί σε μια επαναστατική φυσιογνωμία της οποίας το κύρος εκτείνεται πολύ πέρα από τα σύνορα της χώρας.
Μόνο η βαθιά αγάπη για την υπόθεση της εργατικής τάξης μπορεί να εμπνεύσει σ’ έναν από τους φτωχούς και τους καταφρονεμένους αυτής της γης τέτοια αισιοδοξία και ταυτόχρονα να τον κάνει πηγή αισιοδοξίας για όλους τριγύρω του.
Αυτή του η αγάπη φάνηκε ακόμη πιο καθαρά μέσα από τη συμβολή του στη συγκρότηση της Ταξικής Πορείας. Ακόμη και το όνομα, δική του έμπνευση ήταν. Στα ντοκουμέντα της, στο εφημεριδάκι της, στις συσκέψεις της, η σφραγίδα του ήταν παρούσα. Διακριτική, αλλά ανεξίτηλη. Οι συζητήσεις με τον Γρηγόρη για την υπόθεση της εργατικής τάξης ήταν τόσο απλές, μα και τόσο καίριες. Ξετίναζαν για πλάκα τα ρεφορμιστικά ιδεολογικά και πολιτικά τεχνάσματα που θέλουν να παγιδεύσουν την εργατική τάξη, να την αφοπλίσουν. Σου έδιναν μια ξεκάθαρη εικόνα για τα καθήκοντα που ήταν μπροστά. Και αυτό σε γέμιζε δύναμη και αυτοπεποίθηση. Γιατί αυτή η βαθιά γνώση και η εμπειρία έρχονταν από έναν άνθρωπο της εργατικής τάξης. Που δούλεψε σε εργοστάσια, που «μπλέχτηκε» με τα σωματεία.
Η αγάπη των εργατών και των λαϊκών ανθρώπων για τον Γρηγόρη οφειλόταν ακριβώς στο ότι ήταν δικός τους: εργάτης, λαϊκός άνθρωπος. Και η αγάπη αυτή γινόταν ακόμη μεγαλύτερη γιατί αυτός «ο δικός τους» είχε βρει τον τρόπο να γίνει σπουδαίος παραμένοντας απλός, παραμένοντας δικός τους. Γιατί είχε βρει τον τρόπο, τη μέθοδο που ο εργάτης κατακτά το επίπεδο που του αρμόζει, που τον δικαιώνει. Γι’ αυτό και τον Γρηγόρη τον πρόσεχαν σαν τα μάτια τους. Ακόμη κι όταν διαφωνούσαν σφοδρά μαζί του.
Την αγάπη αυτή ο Γρηγόρης την ανταπέδωσε. Όμως ήθελε να προσφέρει και κάτι παραπάνω. Γι’ αυτό και τα τελευταία, δύσκολα χρόνια του τα αφιέρωσε στην προσπάθεια να ολοκληρώσει το βιβλίο του για την εργατική τάξη. Διαβάζοντας ασταμάτητα και γράφοντας εκατοντάδες σελίδες. Και προσφέροντας στους συντρόφους και τους φίλους του πολύτιμες συζητήσεις επί συζητήσεων για την εργατική τάξη. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να το δει ολοκληρωμένο. Όμως, οι εκατοντάδες σελίδες που έγραψε είναι εδώ. Και είναι μια σπουδαία πρόκληση για εμάς. Το βιβλίο του Γρηγόρη, λοιπόν, δεν θα μείνει μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση!
Για όλους όσους θέλουν να υπηρετήσουν την υπόθεση της εργατικής τάξης και της κοινωνικής απελευθέρωσης, η προσφορά του Γρηγόρη ούτε έχει μετρηθεί μα ούτε κι έχει τελειώσει. Και δεν πρόκειται να τελειώσει!
