Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 886)
Το σύνηθες σε αυτό το σάπιο σύστημα του καπιταλισμού που έχει επιβληθεί είναι, όταν η κρίση του οξύνεται και τα ποικίλα μασκαρέματα που εφευρίσκει για να την αποκρύψει χάνουν την δυναμική τους, να δείχνει έκπληκτο για την αθλιότητα και τη βαρβαρότητα που αναπαράγει ώστε να μπορεί το κηφηναριό που εξουσιάζει ταξικά, πολιτικά, οικονομικά και ιδεολογικά την πλειοψηφία της κοινωνίας να συνεχίζει να εκμεταλλεύεται την εργασία και να χειραγωγεί συνειδήσεις. Η πανδημία ήρθε να σκίσει αυτά τα προσωπεία με ωμό και επώδυνο για τον λαό τρόπο. Ήρθε με βίαιη και αποστομωτική ορμή να δείξει την «αξία» που έχει, για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, η ίδια η ζωή, να δείξει την πολλαπλή εκμετάλλευση που γεννούν στον κόσμο της εργασίας αλλά και συνολικά στους λαούς, τα ποταπά ιδεολογήματα περί «αξιολόγησης» και «αρίστων» με τα οποία δηλητηριάζει την κοινωνία. Ακόμη, ήρθε να δείξει πως επιχειρεί, και όταν αυτά αποκαλύπτονται, να τα εκμεταλλευτεί θεωρώντας ότι οι μάζες στερούνται μνήμης και κρίσης και χειραγωγούνται όπως και να ‘χει.
Η πανδημία και τα εμβόλια που προκύψαν είναι μια καθαρή εικόνα αυτής της απαξίας που δείχνει απέναντι στις λαϊκές μάζες το σύστημα, όπως αποκαλυπτικός καθρέφτης είναι και οι καταιγιστικές καταγγελίες που συνεχίζουν να έρχονται στη δημοσιότητα από επώνυμες συνήθως γυναίκες για τον βιασμό -κι όχι μόνο σωματικό- που δέχεται το μισό του ουρανού. Γιατί οι ανώνυμες κρύβονται στο κοινωνικό σκοτάδι και το φυλακίζουν στα εσώψυχά τους, από τον φόβο της …ισότητας που τους απονέμεται κάθε επέτειο της 8ης Μάρτη από τους πολιτικούς εκπροσώπους αυτού του συστήματος, ενίοτε και πολύ προοδευτικούς. Προς τι η έκπληξη που εκφράζουν, λοιπόν, η Βουλή, τα αστικά κόμματα, η πρόεδρος και προπάντων η εκκλησία για τις αποκαλύψεις της Μπεκατώρου, όταν είναι αυτοί που οδηγούν τη γυναίκα σε θέση υποταγής στην εργασία, στην κοινωνία, στην οικογένεια, στο σώμα της; Όταν επάνω της και στα παιδιά της ασκείται η πιο βάρβαρη εξουσία πέρα από την ταξική εκμετάλλευση, που ακόμη και σε εγκυμοσύνη νομιμοποιείται; Άλλωστε, κάτι ξέρει παραπάνω και η εκκλησία και η εργοδοσία για βιασμούς, όταν προβάλει την πατριαρχία και την «αδυναμία» του φύλου ως εγγενές στοιχείο της εξέλιξης της ανθρωπότητας.
Με ανάλογο τρόπο, πόσο διαφορετική αξιακά, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος, είναι η στάση όλων αυτών στην αντιμετώπιση της πανδημίας; Η ανυπαρξία λαϊκού υγειονομικού συστήματος, οι ελλείψεις σε ΜΕΘ, φάρμακα, εμβόλια, η επιλογή του ποιος θα πεθάνει εκτός ΜΕΘ, ποιος θα κάνει εμβόλιο, ποιοι θα καβατζάρουν την 6η δόση έρχονται να απαντηθούν με περιοριστικά μέτρα, με καταστολή και με αύξηση σε 500αρικο του πρόστιμου, γιατί πρόκειται για ανεύθυνους πληβείους που δεν μαθαίνουν να προσέχουν παρά με ξύλο και απειλές.
Όλα καλά ή ο λαός οργίζεται;
Δεν είναι πρωτόγνωρο ότι μια αντιλαϊκή κυβέρνηση, όταν διαπιστώνει ότι η αντιδραστική της πολιτική συναντάει τη δυσφορία του λαού ενώ παράλληλα διαβλέπει την εμφάνιση διεργασιών για αντίσταση σε αυτήν, να καταφεύγει σε συνεντεύξεις αυτοθαυμασμού και επίρριψης των οδυνηρών πολιτικών της στην ατομική ευθύνη και ανευθυνότητα του ίδιου του λαού. Κι επειδή βεβαίως οι υπερφίαλες συνεντεύξεις και ομιλίες στην Βουλή περνάνε στα «ψιλά» από τα αυτιά του κόσμου, φροντίζει πέρα από τις καλοπληρωμένες προβολές των δικών της ΜΜΕ και τις στημένες δημοσκοπήσεις να καταφεύγει στη …σιγουριά της καταστολής και της αστυνομοκρατίας, καθώς και σε απειλές τυχοδιωκτισμών που θα βοηθήσουν σε μια «εθνική» συσπείρωση ως απάντηση στην επωαζόμενη οργή απέναντί της. Και είναι μια οργή που ακόμη και στελέχη της προειδοποιούν ότι μπορεί να εμφανιστεί, όταν η καραντίνα και τα μέτρα περιορισμού σταματήσουν, ασχέτως αν αυτή τους η …αντιπολίτευση στοχεύει κυρίως σε διαμαρτυρία για τον παραγκωνισμό τους. Όπως και να ‘χει, πάντως, σίγουρα δεν είναι ένα επιχείρημα που χρησιμοποιείται εύκολα, ιδιαίτερα σε θερμές περιόδους, όπου και τα προβλήματα είναι οξυμένα και το πολιτικό σύστημα δεν έχει και πολλές εναλλακτικές λύσεις.
Ο τυχοδιωκτισμός των μιλίων
Ενόψει των διερευνητικών συζητήσεων για το ενδεχόμενο επανάληψης των ελληνοτουρκικών διαπραγματεύσεων, παρατηρούμε εκατέρωθεν των ακτών του Αιγαίου μια αναζωπύρωση των απειλών και των αποφασιστικών διακηρύξεων περί υπεράσπισης των συμφερόντων των γειτονικών αστικών τάξεων, γεγονός που καθόλου τυχαίο χρονικά δεν μπορεί να θεωρηθεί με την ενθρόνιση του νέου προέδρου της αμερικάνικης υπερδύναμης, Τζον Μπάιντεν και κυρίως με τη απομάκρυνση του Τραμπ. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήδη από καιρό έχει δώσει εντολή στα παπαγαλάκια της να ανασύρουν όποια …φιλελληνική δήλωση του νέου προέδρου, ενώ εναγωνίως οι αναλυτές τους αναζητούν απάντηση στο γιατί δεν τηλεφωνήθηκε ακόμη με τον Ερντογάν κι αν θα παρθούν κι άλλα μέτρα για τους S-400 από τον νέο υπ. Άμυνας. Αντίστοιχες διερευνητικές κινήσεις, κυρίως προς την ΕΕ, παρακολουθούμε και από την απέναντι πλευρά. Άλλωστε, και οι δύο πλευρές γνωρίζουν ότι καμία συζήτηση δεν μπορεί να εξασφαλιστεί, αν δεν πάρει την συγκατάθεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κυρίως, όπως φάνηκε καθαρά και από την τελευταία όξυνση των ελληνοτουρκικών αντιθέσεων.
Οι τυχοδιωκτισμοί του Δένδια για επέκταση των 12 μιλίων στη ν. Κρήτη και κυρίως στα ανατολικά έρχονται να ακουμπήσουν στις ελπίδες για έναν φιλικότερο πρόεδρο των ΗΠΑ και να υποδαυλίσουν τον απαραίτητο εθνικισμό ώστε να υποστηριχτούν. Πρόκειται για μια συμφωνία που είχε την πλήρη αποδοχή του Τσίπρα, που φρόντισε να θυμίσει ότι ήταν έτοιμη επί κυβερνήσεώς του και, όπως και αυτή για την Β. Μακεδονία, για λόγους αντιπολίτευσης και κομματικής συσπείρωσης αντιπαλεύτηκε, ενώ, όπως έδειξε η εξέλιξη, και τα δυο κόμματα συμπλέουν προσδενόμενα ακόμη περισσότερο στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Στο ίδιο πλαίσιο ήταν και η δήλωση του αρχιεπίσκοπου για το Ισλάμ αφού …ως γνωστόν στην χώρα μας η εκκλησία ασκεί πολιτική. Ανάλογες και οι δηλώσεις του τούρκου ΥΠΕΞ για το διευρυμένο περιεχόμενο των συζητήσεων και τις απειλές για νέα επεισόδια στο Αιγαίο, αν συνεχίσει η κυβέρνηση να προκαλεί. Οι νέοι εξοπλισμοί με Rafale, η συμφωνία του Κοτζιά αλλά και του συνόλου των πολιτικών κομμάτων -μέχρι και ο Παφίλης του ΚΚΕ θεώρησε καλό να πει ότι στα Ίμια «τους είχαμε» τους Τούρκους αλλά δεν μας άφησαν οι Αμερικάνοι να τους τσακίσουμε- δείχνουν την ομοψυχία όλων αλλά και την κρισιμότητα της περιόδου, σε μια περιοχή όπου οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί αποκτούν ιδιαίτερη οξύτητα και ιδίως τώρα που πρέπει να χαραχτεί η πολιτική των ΗΠΑ με βάση την απομάκρυνση Τραμπ. Μια πολιτική που προφανώς δεν πρόκειται να γύρει την πλάστιγγα υπέρ μιας από τις δύο συμμάχους όσο κι αν το ντόπιο πολιτικό προσωπικό υπόσχεται πλήρη υπακοή και προσφέρει και νέες στρατιωτικές παραχωρήσεις όπως γράφεται, γιατί προφανώς και η νέα αμερικάνικη κυβέρνηση δεν θα παραιτηθεί από το κλείσιμο του ρήγματος που δημιουργήθηκε με τις επιλογές Ερντογάν.
Η κρίση τραβάει την ανηφόρα
Και οι εργαζόμενοι τον Γολγοθά τους. Και ξαφνικά τους έπιασε καημός μεγάλος όλους ξανά για τη μεσαία τάξη και άρχισαν οι απολογίες για το ποιος τους τσάκισε περισσότερο και έπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ ή κινδυνεύει να επαναφέρει τους «αγανακτισμένους» στις πλατείες, όπως λέει η Ντόρα.
Όμως τα ίδια τους τα στοιχεία μιλούν για ύφεση 10,4 στο α’ τρίμηνο και τρύπα 21,7 στον προϋπολογισμό. Παράλληλα, η ανύπαρκτη ΓΣΣΕ έκανε επιστημονική έρευνα και διαπίστωσε ότι 6 στους 10 εργαζόμενους δηλώνουν μείωση μεγαλύτερη του 21% στους μισθούς και ότι η τηλεργασία τσάκισε τα ωράρια και τα δικαιώματα όσων την χρησιμοποιούν, κάτι που οι εργαζόμενοι το βιώνουν στο πετσί τους και δεν περίμεναν την ΓΣΕΕ να τους φωτίσει, αλλά να κηρύξει αγωνιστική απάντηση σε αυτό το ξέφρενο πάρτυ του κεφαλαίου. Την ίδια ώρα, ο Μητσοτάκης δήλωνε ότι: «Η τηλεργασία την οποία αναγκαστήκαμε για λόγους δημόσιας υγείας να επιβάλουμε στο Δημόσιο, μας δίνει τη δυνατότητα να σκεφτούμε πώς μπορούμε να την εντάξουμε με έναν πιο οργανωμένο τρόπο στην καθημερινότητα, την εργασιακή καθημερινότητα του Δημοσίου, όταν θα έχουμε αφήσει πίσω μας την πανδημία».
Η εργατική τάξη, λοιπόν, και οι εργαζόμενοι γενικότερα, οδηγούνται σε εξαθλίωση και ανέχεια, ύστερα από επαναλαμβανόμενες επιθέσεις λιτότητας από τα μνημόνια και μετά. Αυτή είναι η αλήθεια και σε αυτό καλούνται να απαντήσουν τα σωματεία τους κι όχι στο αν η μεσαία τάξη πλήγηκε κι από ποιους. Κι εδώ τα πράγματα είναι αρνητικά για τον κόσμο της εργασίας. Με πρόφαση την πανδημία και την ένταση της καταστολής και των προστίμων, καμία κινητοποίηση δεν προγραμματίζεται παρόλη την αντεργατική λαίλαπα που περνά στην εκπαίδευση, στα εργασιακά, στο συνδικαλισμό, ακόμη και όταν το νοσηλευτικό προσωπικό κατηγορείται ότι αυτό ευθύνεται για τις χιλιάδες θανάτων από το ιό. Θα χρειαστεί επίμονη προσπάθεια, ώστε οι εργαζόμενοι και η νεολαία να οργανώσουν την αντίστασή τους, ανατρέποντας τον αποκλεισμό τους από αποφάσεις και μέτρα που τους επιβάλλονται από την κυβέρνηση, που εκμεταλλεύεται την έλλειψη στοιχειώδους προστασίας απέναντι στην πανδημία. Γιατί πρόκειται κυριολεκτικά για μια άκρως αντιδραστική κυβέρνηση της παλιάς κοπής δεξιάς (ΕΡΕ), που δεν πρόκειται να αφήσει τίποτε όρθιο από τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζόμενων και του λαού. Απ’ την άλλη, η αδυναμία διαφοροποίησης, επί της ουσίας και όχι μόνο στην αστυνομοκρατία, του ΣΥΡΙΖΑ, της αφήνει ακόμη πιο ελεύθερο το πεδίο στην επιθετικότητά της και στη μετατόπιση της ταξικής πλάστιγγας ακόμη περισσότερο προς το κεφάλαιο.
Αστυνομοκρατία, καταστολή, φασιστικοποίηση
Με αυτό το τρίπτυχο πορεύεται η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να επιβάλει αντεργατικούς νόμους και «μείωση του κόστους εργασίας», όπως περίτεχνα αποκαλεί τη λιτότητα, την ανεργία και τις απολύσεις. Είναι το μόνο πεδίο που κάνει αθρόες προσλήψεις και είναι πάντα έτοιμη, εκμεταλλευόμενη ή στήνοντας προβοκάτσιες, να ανακοινώσει κι άλλα αστυνομικά μέτρα (σχολές, συγκοινωνία, μετανάστες). Η πολιτική του βούρδουλα και του προστίμου καταρρίπτει από μόνη της την εκτίμηση ότι «όλα πάνε καλά ή καλύτερα από αλλού», όπως διατυμπανίζει στις συνεντεύξεις της η κυβέρνηση. Φέρνει στην επιφάνεια τον πραγματικό της φόβο γι’ αυτό που έρχεται ορμητικά, όσο κι αν η πανδημία το καθυστερεί. Θεωρεί ότι θα έχει δημιουργήσει τετελεσμένα που δύσκολα θα ανατραπούν, κι όχι βέβαια εκλογικά. Οι κινητοποιήσεις των φοιτητών, έστω και περιορισμένες αρχικά, είναι προμήνυμα των διαθέσεων στη νεολαία για όσα απαγορευτικά για το μέλλον της θα φέρει άμεσα η Κεραμέως προς ψήφιση. Ακόμη και οι νέες νομοθετικές ρυθμίσεις που προειδοποίησε ο Χρυσοχοΐδης για το δικαίωμα στις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις και που μπορεί να δυσκολέψουν την έκφραση της οργής, δεν μπορούν κι ούτε μπόρεσαν ποτέ ανα την αποτρέψουν. Κι εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε, ενισχύοντας αντιστάσεις, δίνοντας διέξοδο στις αναζητήσεις της νεολαίας, των εργαζόμενων και κάθε καταπιεσμένου.
