Οι καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων φυσικά και δεν σταματούν στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Συνεχίζει όμως να έχει σημασία μια σωστή εκτίμηση για το πώς παράχθηκε η επίμονη άρνηση του λαού μας να υποταχτεί στους ντόπιους και ξένους δυνάστες του, παρά τους αφόρητους και ωμούς πλέον εκβιασμούς που του ασκούν.
Κατά την άποψή μας, η στάση του λαού μας, που εκφράστηκε και στο δημοψήφισμα, έχει παραχθεί τόσο από την μακρόχρονη ιστορία αγώνων του λαού μας, όσο και από τις σύγχρονες μάχες και αντιστάσεις που αναπτύσσει εδώ και πέντε χρόνια κόντρα στην ανελέητη επίθεση κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών.
Παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς και το τεράστιο έλλειμμα στη συγκρότηση της εργατικής τάξης, που αντανακλάται στο επίπεδο συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων, το λαϊκό ένστικτο αρνήθηκε να πει «ναι» στη σφαγή του. Ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου ξέρει ότι δε χρωστά τίποτα και σε κανένα, και επιμένει να θέλει να ζήσει. Ξέρουν οι άνθρωποι της δουλειάς ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάθε άλλο παρά έχει τις προδιαγραφές να συγκρουστεί με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό εκφράζοντας τα δίκια τους. Ακόμη περισσότερο ξέρουν όμως ότι το καθαρόαιμο πολιτικό προσωπικό του συστήματος (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ) είναι ανοιχτοί λακέδες των ντόπιων και ξένων δυναστών του λαού. Γι’ αυτό και στις 5 Ιούλη τους συνέτριψε για άλλη μια φορά, παρά το γεγονός ότι, συνασπισμένοι όπως-όπως στο «ναι», έδιναν τα ρέστα τους.
Μια τέτοια εκτίμηση για το «όχι» του λαού δεν αναιρεί την ορθότητα της στάσης της αποχής από το δημοψήφισμα των εκβιασμών και των αυταπατών που προκήρυξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ η οποία διαχειρίζεται ήδη επάξια το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και υπόσχεται τη διαιώνισή του σε δύσκολους καιρούς…
Ήδη την επόμενη του δημοψηφίσματος ο Τσίπρας, μετά από πολύωρη συνάντηση με τους πολιτικούς αρχηγούς (της οποίας –μετά από πρόταση του Στ. Θεοδωράκη του Ποταμιού– δεν δημοσιοποιήθηκαν πρακτικά) δεσμεύτηκε σε κοινό πλαίσιο συναίνεσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ) με βάση το οποίο κινείται μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές στο νέο κύκλο διαπραγμάτευσης που είναι σ’ εξέλιξη. Από την πλευρά μας έχουμε πει ότι όντως γίνεται διαπραγμάτευση και δεν πρόκειται περί οπερέτας. Ταυτόχρονα έχουμε επισημάνει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ διαπραγματεύεται για λογαριασμό της μεγαλοαστικής τάξης και για τη διαιώνιση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και όχι βέβαια για την ανατροπή της πολιτικής της φτώχειας ή για να σπάσουν οι αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Οι πέντε μήνες της κυβερνητικής θητείας αποκαλύπτουν την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται συστηματικά τη φοροληστεία και τη φτώχεια που βαθαίνει για τον κόσμο της δουλειάς, προτείνει η ίδια νέα μνημόνια στους «εταίρους» και προσφέρει επέκταση της βάσης της Σούδας και νέες βάσεις στους φονιάδες των λαών. Όμως παρότι η κυβέρνηση θόλωσε τα νερά με το δημοψήφισμα τίποτα δεν είναι πιο αποκαλυπτικό για την προσαρμογή της στις απαιτήσεις του συστήματος από τη συμπόρευσή της πια με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι στο πλαίσιο της πεντακομματικής συναίνεσης. Συμπόρευση που εφόσον δεν διαταραχτεί μέχρι το τέλος της διαπραγμάτευσης θα πάρει ανοικτά αντιλαϊκά χαρακτηριστικά υποστήριξης της ανελέητης επίθεσης που υφίστανται ήδη οι εργαζόμενοι και θα κλιμακωθεί με νέα μέτρα. Την ίδια ώρα θα στηρίζει ανοικτά τη νέα εθνικοφροσύνη του «ανήκομεν στη Δύση». Αυτά την ίδια ώρα που οι εξελίξεις με πρωτοβουλία της Δύσης στην Ουκρανία, στη γειτονιά μας και σ’ όλο τον πλανήτη απειλούν την παγκόσμια ειρήνη και αποκαλύπτουν πως οι ιμπεριαλιστές κάθε λογής με πρωτεργάτες τους δυτικούς είναι αδίστακτοι φονιάδες και ληστές των λαών.
Όσο και αν θόλωσε τα νερά ο ΣΥΡΙΖΑ με το δημοψήφισμα και όπως και αν εξελιχθεί η ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση που εξελίσσεται παράλληλα με την πραγματική σύγκρουση της μεγαλοαστικής τάξης με τα αφεντικά της για το ρόλο της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ έχει δώσει το στίγμα της και είναι προβλέψιμο σε ποια κατεύθυνση θα κινηθεί. Καιρό τώρα ζυμώνει σ’ ένα δυναμικό και πλατιά στο λαό την προοπτική διαχείρισης βαθειάς και εκτεταμένης φτώχειας διαρκείας με κοινωνικά παντοπωλεία και άλλες ασπιρίνες που χωρίς λαϊκές συγκροτήσεις αντίστασης – διεκδίκησης και αναμέτρησης με το σύστημα έχει ήδη αποδειχθεί ότι το μόνο που εξυπηρετούν είναι τον αποπροσανατολισμό και την υποταγή του λαού. Καιρό τώρα επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για «εταίρους» αφοπλίζοντας ιδεολογικοπολιτικά τη λαϊκή οργή από την ανάγκη και τη δυνατότητα να πολιτικοποιηθεί, την ώρα που εκδηλώνεται ωμά η βαρβαρότητα του συστήματος.
Τούτες τις ώρες λοιπόν και χωρίς να γνωρίζουμε την κατάληξη του τελεσίγραφου των ιμπεριαλιστών στην κυβέρνηση, εμείς θα επαναλάβουμε ότι και ο νέος κύκλος της διαπραγμάτευσης μετά το δημοψήφισμα δεν έχει επίδικο την ανατροπή ούτε καν την ανακοπή της πολιτικής της φτώχειας και του βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, αλλά αντίθετα αναζητούνται οι όροι συνέχισης της πολιτικής της φτώχειας και ενίσχυσης των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Κάτι τέτοιο είναι για μας δεδομένο ανεξάρτητα από το όποιο αποτέλεσμα του νέου γύρου διαπραγμάτευσης, που είναι σ’ εξέλιξη. Και κάτι τέτοιο δεν αναιρεί τη μεγάλη σημασία που θα έχει για τις εξελίξεις στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη και ευρύτερα η όποια κατάληξη του ελληνικού ζητήματος. Όμως για τον κόσμο της δουλειάς στη χώρα μας, τα βάσανα είναι δοσμένα και τίποτα δεν θα χαριστεί έξω από αγώνες με όρους ταξικής συγκρότησης και με αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό.
Η υποτιθέμενη φορολόγηση στους έχοντες δεν ανατρέπει την ανελέητη φοροληστεία των λαϊκών στρωμάτων, ενώ κανένα από τα υποτιθέμενα αναπτυξιακά μέτρα που συζητούν ντόπια και ξένα επιτελεία δεν υπόσχονται δουλειά και δικαιώματα στη νεολαία. Αντίθετα η διαιώνιση της φτώχειας θεωρείται δοσμένη και επίσης ζητούμενο είναι για όλους ο έλεγχος της λαϊκής οργής που σίγουρα δε θα πάψει να τους χαλά τους σχεδιασμούς τους. Αυτός ο παράγοντας άλλωστε είναι που καθυστερεί εδώ και πάνω από ένα χρόνο την επιβολή νέων άγριων αντιλαϊκών μέτρων και όχι οι κόκκινες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ που ήδη έχουν παραβιαστεί πολλές φορές ή του Σαμαρά πιο πριν. Όσο για την περήφανη κυβέρνηση που υποτίθεται αντιστέκεται στους ιμπεριαλιστές και μόνο η συνάντηση του υπουργού εξωτερικών Ν. Κοτζιά με τον ηγέτη του μαντρόσκυλου των ιμπεριαλιστών Νετανιάχου την επομένη του δημοψηφίσματος αποκαλύπτει την πραγματικότητα. Έρχεται να προστεθεί στις δηλώσεις Καμμένου για μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο της Δύσης και αποκαλύπτει τα γεωπολιτικά ανταλλάγματα που δίνει (θέλει δε θέλει όμως) η μεγαλοαστική τάξη ελπίζοντας στην όποια εύνοια ξανά στην κρίση υπερχρέωσής της και στο γενικότερο αδιέξοδο που έχει περιέλθει. Σ’ αυτά αναφέρθηκε ξανά ο Τσίπρας στην ευρωβουλή. Σ’ αυτό το γεωπολιτικό ρόλο αναφέρεται ο Λιου και ο Ομπάμα, αυτό εξηγεί το έντονο ενδιαφέρον των ΗΠΑ. Και αυτό είναι ίσως το πιο ανησυχητικό σ’ ότι αφορά τις εξελίξεις στη χώρα μας πέρα από τη βαθιά φτώχεια που θεωρείται δοσμένη. Όσο για το κούρεμα του χρέους που θέτουν ξανά ΗΠΑ και ΔΝΤ κάθε άλλο παρά συνδυάζεται με μέτρα ελάφρυνσης του λαού, αντίθετα προτείνεται για να μπορέσει όπως λέει ο Λιου να «πουλήσει» ο έλληνας πρωθυπουργός νέα άγρια αντιλαϊκά μέτρα όπως άλλωστε μας έχει προϊδεάσει ήδη ο Δραγασάκης.
Κλείνοντας θα τονίσουμε πως όσο ελπιδοφόρα κρίνουμε τη συμπεριφορά του λαού μας που φάνηκε ακόμη και στο δημοψήφισμα των εκβιασμών και των αυταπατών, άλλο τόσο διακρίνουμε και επισημαίνουμε τα σοβαρά ελλείμματα που έχει ν’ αντιμετωπίσει η λαϊκή πάλη στις δύσκολες μέρες που ήδη βρισκόμαστε. Δυστυχώς δεν είναι στις προδιαγραφές της Αριστεράς μας (και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ) να οργανώσει αποφασιστικά τη λαϊκή πάλη για να δώσει ο λαός πραγματικά νικηφόρες μάχες απέναντι στους ντόπιους και ξένους δυνάστες του. Όμως οι μάχες είναι αναπόφευκτες ανεξάρτητα αν υπάρξει συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές ή αν οι ιμπεριαλιστές στη βάση και των αντιθέσεών τους αλλά και των πραγματικών άγριων ανέμων που πνέουν στα πλαίσια του συστήματος επιλέξουν το Grexit.
Μέσα σ’ αυτές τις μάχες που έτσι κι αλλιώς θα δώσει ο λαός, θα δοθούν απαντήσεις και στο πρόβλημα της πραγματικής αριστεράς που έχει ανάγκη ο λαός για να μετατρέψει τις υπαρκτές ήδη αντιστάσεις του σε πραγματική αναμέτρηση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Όσο κι αν προσπαθούν ν’ αποφύγουν τη λαϊκή οργή οι δυνάστες των λαών θα τη βρουν ξανά μπροστά τους πιο άγρια και πιο αποφασιστική και τέτοια που αντιστοιχεί στην αγριότητα της επίθεσής τους.
