Συνεχίζονται, με φανερά τα σημάδια της αγωνίας και της σύγχυσης και με ακόμα πιο εμφανείς αλλά και πρωτόγνωρες… κοπτοραπτικές, οι προσπάθειες αναζήτησης εκλογικού σχεδίου από το ΝΑΡ, με τελευταία -ως τώρα- εκδοχή τηn πρόταση του ΜΕΡΑ «για μια ενωτική εκλογική αντικαπιταλιστική παρέμβαση», η οποία και παρουσιάστηκε στην Αθήνα στις 27/6.
Το πρώτο, κύριο και καθοριστικό που εμείς έχουμε να επισημάνουμε σε σχέση και με αυτή την πρόταση είναι ακριβώς ότι είναι «εκλογική» και, με βάση τα ιδιαίτερα στοιχεία της που θα επισημάνουμε παρακάτω, εκλογικίστικη. Αποτελεί δηλαδή άλλη μία και όχι «μια άλλη» στάση και επιλογή, σαν αυτές που κυκλοφορούν σε αφθονία εδώ και πολλούς μήνες από την καθεστωτική αλλά και την εξωκοινοβουλευτική Aριστερά. Είναι τμήμα του εκλογικού συναγερμού που τουλάχιστον από το Φλεβάρη έχουν σημάνει ΚΚΕ, ΣΥΝ, ΑΡΑΣ, ΑΡΑΝ, ΣΕΚ, κ.λπ. –ο καθένας με το στιλ του, ο καθένας με το «έχει» του- και, καταπώς δείχνουν τα πράγματα, μπορεί να τους πάει -ο συναγερμός τους- ως τον επόμενο… Μάρτη! Ενας συναγερμός που αποσπάστηκε από τους αγώνες και τις απαιτήσεις που αυτοί έβαζαν τους αμέσως προηγούμενους μήνες, που επιχείρησε να τους αξιοποιήσει καιροσκοπικά και που τώρα βέβαια τους επικαλείται. Ενας συναγερμός που καταναλώνει σήμερα δυνάμεις και αγωνιστές έξω και μακριά από τα πραγματικά λαϊκά προβλήματα και δυσκολεύει, αν δεν υπονομεύει, τους όρους για να αντιμετωπιστεί αυτό που έρχεται με όρους κοινής δράσης και μαζικής πάλης στο κίνημα και από το κίνημα. Μια λογική δηλαδή με βάση την οποία όχι μόνο δεν στηρίχτηκε –και από ΚΚΕ, ΣΥΝ υπονομεύτηκε- ο αγώνας της νεολαίας, αλλά και επιπλέον ενισχύονται ιδεολογικοπολιτικές συγχύσεις, εκλογικές αυταπάτες, τιμαριοποήσεις αγωνιστών και διαχωρισμοί στη βάση οργανωτικών επιλογών ή ιδεοληψιών. Σε αυτή τη λογική είναι πλήρως ενταγμένη –στο πνεύμα και στο γράμμα- η εκλογική πρόταση του ΜΕΡΑ. Γι” αυτό δεν αποτελεί μια άλλη πρόταση, αλλά αντίθετα αποτελεί αυτό που η ηγεσία του ΝΑΡ ξορκίζει: Είναι συνέχεια στο φάσμα της ρεφορμιστικής, καθεστωτικής Αριστεράς, «αγωνιστική» εκδοχή του εκλογικισμού και των αυταπατών του τύπου «αδύναμη κυβέρνηση – ισχυρός λαός» που αποτέλεσε και σημείο της παρουσίασης της πρότασης του ΜΕΡΑ από τον Γ. Ελαφρό στη σχετική εκδήλωση της 27/6. Γι” αυτό είναι και εκλογικά και οπωσδήποτε πολιτικά ευάλωτη από τον επίσημο ρεφορμισμό και μη πολιτικά διακριτή από την αντίστοιχη πρωτοβουλία των τεσσάρων οργανώσεων (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ΣΕΚ, ΟΚΔΕ Σπάρτακος). Εξάλλου, η ίδια η εκδήλωση της 27/6 στο Γκίνη ανέδειξε ακριβώς αυτό το ζήτημα: Οσο η συζήτηση παραμένει στο έδαφος της αναζήτησης εκλογικών σχεδίων, οι «διαφορετικές πλατφόρμες» δεν αποτελούν… διαφορά και κυριαρχεί η εκλογικίστικη πίεση. Ωστόσο, είναι η ίδια η ηγεσία του ΝΑΡ που υιοθετεί αλλά και σερβίρει αυτή την πίεση ως «απαίτηση» ή ακόμα και ως «δυνατότητα» του κινήματος και γι” αυτό δείχνει κοντά στο να την υιοθετήσει ακόμα και με τη μορφή της πρότασης των τεσσάρων οργανώσεων.
Η… μεγάλη αγκαλιά του ΜΕΡΑ
Το καθαυτό κείμενο της πρότασης του ΜΕΡΑ είναι φανερό ότι συντάχθηκε για να εξυπηρετήσει δύο στόχους. Από τη μια για να «γειώσει» τα «δέκα κρίσιμα σημεία ενότητας» της Π.Ε. του ΝΑΡ, που άρχιζαν και… τελείωναν με την αντικαπιταλιστική επανάσταση, με «διεκδικήσεις μάχης στις εκλογές και στις πολιτικές αναμετρήσεις». Από την άλλη, για να ντυθεί η όλη πλατφόρμα με ιδεολογικοπολιτικά στοιχεία και άλλων οργανώσεων ώστε να είναι «ενωτική» και «ισχυρή» στην πολιτική αγορά του εξωκοινοβουλίου. Παρ” όλο λοιπόν που έγινε… υπερβολικά φιλότιμη προσπάθεια -ή, πιο σωστά, ακριβώς εξαιτίας αυτής της υπερβολής- το αποτέλεσμα είναι ένα πραγματικά πρωτόγνωρο περιτύλιγμα της «αντικαπιταλιστικής επανάστασης και της εργατικής εξουσίας» με ολίγη από… «αντιιμπεριαλισμό», κοινή δράση «αρχών και αντικαπιταλιστικής προοπτικής» (!) αλλά και αναγνώριση «παρά τα λάθη και τις ανεπάρκειες» της ΜΠΠΕ!!!
Για όλες αυτές τις «γενναίες παραχωρήσεις» απέναντι στους λαούς που απειλούνται με σφαγές, απέναντι στις ανάγκες της πάλης, απέναντι στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος που το ΝΑΡ, το ΕΕΚ και το ΕΚΚΕ «αποφάσισαν» να την πάρουν στη μεγάλη αγκαλιά τους, θα μπορούσε και θα έπρεπε κανείς να οργιστεί, καθώς φαίνεται εξαιτίας της εκλογικής παραζάλης να έχει χαθεί κάθε μέτρο. Θα μπορούσαμε επίσης να ζητήσουμε από την ηγεσία του ΝΑΡ μια ουσιαστική και αυτοκριτική τοποθέτησή τους για τη στάση τους απέναντι στο σφαγιασμό της Γιουγκοσλαβίας και διευκρινίσεις για το αν ο «δεξιός αντιαμερικανισμός» από τον οποίο θέλουν να προφυλαχθούν –σύμφωνα με το πλαίσιο του ΜΕΡΑ- ήταν ο λόγος εξαιτίας του οποίου έγραφαν τότε πρωτοσέλιδα στο «ΠΡΙΝ» «Ο Μιλόσεβιτς σφάζει – ΗΠΑ, ΕΕ αδρανούν». Επιφυλασσόμαστε για όλα αυτά και για λόγους οικονομίας επανερχόμαστε στο επίδικο, δηλαδή στην εκλογική πρόταση του ΜΕΡΑ, για να επισημάνουμε το εξής: Η λογική της τσόντας (βάλε λίγο και από αυτό), η εμφάνιση ενός προσώπου του είδους «ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει» όχι μόνο δεν δημιουργεί ενωτικά προσχήματα, αλλά αντίθετα καταρρίπτει και όσα από αυτά είχαν απομείνει. Γιατί -μιλώντας ακόμα και με στενούς εκλογικούς όρους- το αν μια εκλογική πλατφόρμα θα έχει ψηλά και ουσιαστικά την αντιιμπεριαλιστική πάλη δεν το καθορίζει η ανάλυση του ΚΚΕ(μ-λ) ή όποιου άλλου, αλλά η πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο λαός μας, οι λαοί της περιοχής, της Ευρώπης και όλου του κόσμου. Ποιο πρόβλημα λύνετε αλήθεια, σύντροφοι του ΝΑΡ, στριμώχνοντας 5 λέξεις για την αντιπυραυλική ασπίδα σε ένα κείμενο 3.000 λέξεων; Ποια ενότητα υπηρετείτε όταν μέσα στο κείμενο για την «εκλογική αντικαπιταλιστική παρέμβαση» ρίχνετε και ένα «αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική Αριστερά»; Τι είδους αντιιμπεριαλισμός είναι αυτός που ακόμα και την «αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ/ΟΝΕ» την… ντρέπεται και σπεύδει να τη δικαιολογήσει ως «συμβολή στη διάλυση της ΕΕ»! Λες και υπάρχει φόβος, αν ξεσηκωθεί ο λαός και σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης της χώρας από την ΕΕ, να κατηγορηθεί για… φιλοκαπιταλιστικές επιλογές ή για άγνοια του… «νόμου των ολοκληρώσεων» που προπαγανδίζει το σύστημα και υιοθετεί το ΝΑΡ. Ενας τέτοιος «αντιιμπεριαλισμός» είναι συγκάλυψη των πραγματικών και μεγάλων ζητημάτων, είναι διαστροφή-προσαρμογή της πραγματικότητας σύμφωνα με την κυρίαρχη φιλολογία και τους αντιδραστικούς μύθους.
Και βέβαια ένας τέτοιος «αντιιμπεριαλισμός» δεν γεννιέται μόνο για τις έκτακτες ανάγκες των εκλογών. Προϋπάρχει στη βάση ενός «αντικαπιταλισμού», που είναι και αυτός ρηχός, που είναι έτοιμος να βρει σοσιαλιστικές σχέσεις μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία. Γι” αυτό το ΜΕΡΑ στις «διεκδικήσεις μάχης» ζητά για τις ΔΕΚΟ που έχουν ιδιωτικοποιηθεί «επαναφορά στο δημόσιο και εργατικό έλεγχο» και ακόμα «απαλλοτρίωση των επιχειρήσεων που κλείνουν», «επιστροφή όλων των κλεμμένων των τελευταίων 50 χρόνων στα ασφαλιστικά ταμεία», «κατάργηση των τόκων των στεγαστικών δανείων για πρώτη κατοικία μέχρι 120 τ.μ.» κ.ο.κ. Σαν να λέμε, τύφλα να “χει ο Προυντόν και τα σχέδιά του για τη δημιουργία παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών που εκείνος ο «άτολμος» και «αμυντικός» Μαρξ τα χαρακτήριζε «αστικό σοσιαλισμό» και σχέδια για μια «αστική τάξη χωρίς προλεταριάτο».
Ομως, και επειδή η περιήγηση στην πρόταση του ΜΕΡΑ μπορεί να μας πάει πολύ μακριά, ας επιστρέψουμε σε μια πρώτη συνολική εκτίμηση: Και η επιχείρηση της «γείωσης» και η επιχείρηση του ενωτικού προφίλ όχι μόνο δεν μετρίασαν τελικά τα προβλήματα (όπως αυτά υπήρχαν στα «10 κρίσιμα σημεία ενότητας») αλλά αντίθετα τα όξυναν. Γιατί στην αντικαπιταλιστική φλυαρία, τη ρεφορμιστική αιτηματολογία και την άρνηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης προστέθηκε η εκλογικίστικη αναξιοπιστία, αναδείχθηκε η λογική του εκλογικού κόλπου και όσα αυτή σημαίνει για το τώρα και ακόμα περισσότερο για το αύριο, την επομένη των εκλογών.
Υπάρχει πεδίο συνεννόησης;
Η στήλη «Εικονοκλάστες» του «ΠΡΙΝ» (1/7) προσφέρει μια πρώτη βάση απάντησης στο ερώτημα, θέτοντας τον εξής προβληματισμό: «Πόσες φορές η Αριστερά, ακόμα και ο Συνασπισμός σε ορισμένα κείμενα του και εξαγγελίες του, πολύ περισσότερο το ΚΚΕ και φυσικά η επαναστατική Αριστερά έχουν προβάλει σαν στόχο τη ρήξη και την ανατροπή της εισοδηματικής πολιτικής ή την απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων και των καταστροφικών τομών στα ασφαλιστικά δικαιώματα; Μήπως αυτοί οι στόχοι, αν τους πάρουμε στα σοβαρά, είναι μίνιμουμ στόχοι; Είναι μικρό πράγμα να πετύχουμε την ανατροπή της εισοδηματικής πολιτικής ή βαθιές ρωγμές στους βασικούς πυλώνες της αστικής στρατηγικής σε ένα δρόμο διεκδίκησης καταχτήσεων που θα εγκαινιάζει μια μακρόχρονη σύγκρουση με τους νόμους και τους μονόδρομους του συστήματος;» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Θα μπορούσαμε τον προβληματισμό αυτό να τον κάνουμε πιο απλό και προσιτό: Θα ήταν μικρό πράγμα να είχαν γίνει δεκτές οι προτάσεις κοινής δράσης του ΚΚΕ(μ-λ) για την ανατροπή του νόμου-πλαισίου, ιδιαίτερα μετά τις 8 Μάρτη, όταν ο αγώνας αυτός κηρύχτηκε πολιτικά παράνομος; Θα είναι μικρό πράγμα να ετοιμάσουμε από τώρα τους όρους συνέχισης αυτού του αγώνα, μαζί με τον αγώνα για το ασφαλιστικό, τις εργασιακές σχέσεις, τους συμβασιούχους, τα δημοκρατικά δικαιώματα; Με άλλα λόγια, θέλετε, σύντροφοι, να πάμε στην επιλογή της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ, δηλαδή της ανάδειξης στόχων πάλης και αντίστασης που αφορούν το λαό και τη νεολαία; Εμείς το θεωρούμε κραυγαλέα αναγκαιότητα και σοβαρή δυνατότητα! Εχουμε την πεποίθηση ότι ΚΚΕ και ΣΥΝ δεν πρόκειται να ασχοληθούν με τέτοια «ταπεινά» πράγματα και όχι μόνο –ούτε κυρίως- λόγω εκλογών. Αυτοί μόλις πρόσφατα άναψαν πράσινο φως στην επίθεση με τη στάση τους μέσα στο κίνημα. Θέλετε λοιπόν; Εμείς έναν μόνο όρο έχουμε: Να φύγει στην άκρη ο διαλυτικός εκλογικισμός! Α, και βέβαια να πρόκειται για κοινή δράση για αυτά τα «μικρά πράγματα». Τα άλλα, για τα βέτο, τις απαλλοτριώσεις, το εργατικό σύνταγμα κ.λπ., ας τα αφήσουμε για «μετά», μόλις τελειώσει η «μακρόχρονη σύγκρουση» που το κίνημα έχει ήδη «εγκαινιάσει»!
φ.576, 07/07/07
