Με μελετημένες εναλλαγές απύθμενης υποκρισίας και ιμπεριαλιστικού κυνισμού, η ΕΕ προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατακραυγή των ευρωπαϊκών λαών για τα αποτελέσματα της πολιτικής της, που συνεχίζει να σπέρνει με εκατοντάδες πτώματα τον όμορφο θαλάσσιο βυθό της φιλόξενης για χιλιάδες χρόνια θάλασσας της Μεσογείου.
Από κοντά και τα δυτικά ΜΜΕ που κάνουν δακρύβρεχτα ρεπορτάζ, αποσιωπώντας ή στην καλύτερη περίπτωση προκαλώντας σύγχυση για τις πραγματικές αιτίες αυτής της απότομης κλιμάκωσης των προσφυγικών ροών από τη Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, ασελγώντας έτσι πάνω στα άψυχα κορμιά των χιλιάδων αδικοχαμένων προσφύγων.
Στατιστικές του ανθρώπινου πόνου
Τα στοιχεία συγκλονίζουν, καθηλώνουν, αλλά και αποκαλύπτουν τους πραγματικούς ενόχους της τραγωδίας αυτής που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για καιρό ακόμη.
Μέσα στο 2014 καταγράφηκαν 626.000 αιτήσεις προς την ΕΕ για την χορήγηση πολιτικού ασύλου, αυξημένες κατά 44% σε σχέση με το 2013. Από αυτές, οι αιτήσεις προσφύγων από την Συρία έφτασαν τις 123.000, αυξημένες κατά 73.000 χιλιάδες σε σχέση με το 2013 που άγγιζαν τις 50.000. Η δεύτερη χώρα προέλευσης των αιτήσεων είναι το Αφγανιστάν, με 41.300 αιτήσεις (7% του συνόλου) και ακολουθεί το Κόσοβο με 37.900 αιτήσεις (το 6% του συνόλου), για να μας θυμίζει το είδος της ανεξαρτησίας που του πρόσφεραν οι αμερικανονατοϊκοί βομβαρδισμοί το 1999. Μέσα στους λίγους αυτούς μήνες του 2015, είναι σίγουρο πως η Λιβύη έχει ανεβεί στις ντροπιαστικές αυτές στατιστικές του ανθρώπινου πόνου.
Το 2014, έχουν εισέλθει στην ΕΕ, παρά τα μέτρα απαγόρευσης, 276.000 άνθρωποι και από αυτούς το συντριπτικό ποσοστό (220.000) έχει εισέλθει από την Μεσόγειο. Αυξημένα παρουσιάζονται και τα στατιστικά του θανάτου: οι νεκροί που έφτασαν στους 3.500 όλο το 2014, αντιστοιχούσαν σε 1 στους 50 επιβαίνοντες στα σαπιοκάραβα, ενώ από τον Γενάρη έως τον Απρίλη του 2015 έγιναν 1 στους 23. Αν συνυπολογιστούν και οι 800 θάνατοι στο τελευταίο ναυάγιο νότια της Λαμπεντούζα οι νεκροί αγγίζουν τους 1.700 φέτος, δηλαδή είναι 100 φορές περισσότεροι από την αντίστοιχη περίοδο πέρυσι.
Με βάση την εικόνα που υπάρχει, τα απελπισμένα κύματα των προσφύγων από την Λιβύη και την Αφρική προσπαθούν να βρουν διέξοδο μέσω της Ιταλίας, στις ελληνικές ακτές οι κύριες προσφυγικές ροές προέρχονται από τη Μέση Ανατολή. Το τελευταία καταγεγραμμένα στοιχεία μιλούν για 6.038 πρόσφυγες από τη Συρία, 2.281 από το Αφγανιστάν, και ακολουθούν το Ιράκ, το Πακιστάν, η Παλαιστίνη. Από τις χώρες της Αφρικής «πρωτοστατούν» το Κονγκό, η Νιγηρία και το γειτονικό της Καμερούν, το Σουδάν και το Μάλι.
Στατιστικές, στοιχεία και αιτίες
Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για τις αιτίες των προσφυγικών κυμάτων που προσκρούουν πάνω στην ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ, οι παραπάνω στατιστικές είναι απαραίτητο να συμπληρωθού- όσο οδυνηρό και αν είναι αυτό για κάθε προοδευτικό άνθρωπο- και από τα επόμενα στοιχεία που πρόχειρα συγκεντρώσαμε.
Στη Συρία, όπου η επέμβαση των ιμπεριαλιστών μέσω των διάφορων υποχειρίων τους (Ελεύθερος Συριακός Στρατός κ.λπ.) αλλά και η «ανάδυση» του ISIS (που αυτοί χρηματοδότησαν) έχουν κομματιάσει τη χώρα, η οποία συνεχίζει να ζει τον εφιάλτη ενός εμφυλίου που μοιάζει δίχως τελειωμό. Η χώρα αυτή μετρά ήδη πάνω από 200.000 νεκρούς ενώ τα 60% του πληθυσμού της ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Πάνω από δύο εκατομμύρια παιδιά έχουν πάψει να πηγαίνουν σχολείο λόγω έλλειψης ασφάλειας. Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Από αυτούς τα τέσσερα εκατομμύρια έχουν καταφύγει στο εξωτερικό με τους περισσότερους να βρίσκονται στην Τουρκία (πάνω από 2 εκατομμύρια) και να ακολουθούν ο Λίβανος (1,1 εκατ.), η Ιορδανία (618 χιλιάδες), το Ιράκ (225 χιλ.) και η Αίγυπτος (137 χιλ.). Και φυσικά γίνονται έρμαιο στα χέρια δουλεμπόρων με αντάλλαγμα την ελπίδα μιας νέας ζωής στην Ευρώπη. Ελπίδα που μετατρέπεται σε θάνατο.
Στο Αφγανιστάν είναι ακόμη ανοιχτές οι πληγές της αμερικανονατοϊκής επέμβασης, εισβολής και κατοχής. Το Ιράκ, αφού και αυτό έζησε την φρίκη της αμερικάνικης και εγγλέζικης κατοχής, τώρα –κομματιασμένο και αυτό- βιώνει τον εφιάλτη των ισλαμιστών φασιστών που οι Αμερικάνοι, η Τουρκία και οι αντιδραστικές πετρομοναρχίες του Κόλπου υπέλθαψαν, ενίσχυσαν και χρηματοδότησαν.
Τι να πούμε για την επιχείρηση «διάσωσης» της Λιβύης στην οποία πρωτοστάτησαν οι Γάλλοι και οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές με την αρωγή των ΗΠΑ; Μετά την αιματηρή τους επέμβαση, στην οποία βοηθήθηκαν και από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, η χώρα αυτή είναι βυθισμένη στο χάος των αντίπαλων φατριών και ο άμαχος πληθυσμός γίνεται κρέας στα κανόνια τους. Η «νόμιμη» κυβέρνηση – ανδρείκελο των δυτικών ιμπεριαλιστών έχει καταφύγει στο Τόμπρουκ της Ανατολικής Λιβύης και συμμετέχει μαζί με την Αίγυπτο στον βομβαρδισμό θέσεων των ισλαμιστικών πολιτοφυλακών, συμπεριλαμβανομένης και της Αλ Κάιντα αλλά και του Ισλαμικού Κράτους, που έχει κάνει τελευταία και εκεί την εμφάνισή του. Αλλά και αντιμάχεται τις ισλαμιστικές ομάδες που έχουν καταλάβει την Τρίπολη.
Όμως, και για τις άλλες χώρες, δεν είναι «μόνο» το τι έχει αφήσει πίσω της η λευκή αποικιοκρατία, που δημιούργησε χώρες λες και έκοβε πίτα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη κανένα εθνοτικό κριτήριο ούτε τις συμπάθειες μεταξύ των πληθυσμών, αλλά ίσα-ίσα έχοντας σπείρει στα θεμέλια αυτών των χωρών τους όρους ενός βολικού «διαίρει και βασίλευε» (Σουδάν- Νότιο Σουδάν, Νιγηρία και η επαρχία Μπιάφρα, κοκ). Δεν είναι μόνο ότι αυτή η αποικιοκρατία άφησε βαριά κληρονομιά σε όλη την αφρικανική ήπειρο την καθυστέρηση σε όλα τα πεδία, αφού πρώτα βίασε όλη την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική της υπόσταση. Είναι που η Αφρική γίνεται εκ νέου πεδίο της διαπάλης των ιμπεριαλιστών για αγορές και σφαίρες επιρροής. Δεν είναι τυχαίο αλλά σ’ αυτήν την κατεύθυνση η δημιουργία από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, εδώ και μερικά χρόνια, του Αφρικανικού Στρατηγείου, όπως και οι επεμβάσεις της παλιάς γνώριμης –από την αποικιοκρατία -Γαλλίας σε μια σειρά χώρες της κεντρικής Αφρικής με πιο πρόσφατο το Μάλι. Σημειώστε και την ανάγκη των Δυτικών να περιορίσουν την κινέζικη διείσδυση που συνεχίζεται παρά το πάθημα της Λιβύης.
Οι πολιτικές της ΕΕ δολοφονούν για δεύτερη φορά
Η ΕΕ, εκτός από την συμμετοχή της στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους που αυτοί σκόρπισαν στην περιοχή, εκτός από το κομμάτιασμα χωρών και τη διάλυση κοινωνιών στα οποία συνέργησαν μαζί με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, επιπλέον με τις συμφωνίες του Δουβλίνου και την Frontex (φρόντεξ), που είχε σαν αποστολή την φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, γίνεται για δεύτερη φορά ο φυσικός και ηθικός αυτουργός αυτού του εγκλήματος. Με το να αποτρέπουν βίαια την είσοδο των απελπισμένων που οι ίδιοι δημιούργησαν, με το να στριμώχνουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που καταφέρνουν να μπουν στην ΕΕ, στην πρώτη χώρα υποδοχής, απαγορεύοντάς τους να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή σε μια άλλη χώρα της ΕΕ.
Μετά λοιπόν από την κατακραυγή των απλών ανθρώπων, μετά το ξεμπρόστιασμα των απάνθρωπων πολιτικών που ασκούν οι ιμπεριαλιστές, ήρθαν οι υποκριτικές φωνές και τα κροκοδείλια δάκρυα των φονιάδων για να καλύψουν το διαρκές έγκλημά τους. Για λίγο, όμως. Στη συνέχεια ήρθαν οι διασκέψεις κορυφής που επιβεβαίωσαν για πολλοστή φορά το αληθινό πρόσωπο και τα πραγματικά χαρακτηριστικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το κύριο μέλημα των ιμπεριαλιστών που κανονίζουν τις τύχες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των παρατρεχάμενών τους- εξαρτημένων από αυτούς χωρών- όπως η Ελλάδα, είναι το πώς θα βελτιώσουν, αναπτύξουν και πολλαπλασιάσουν τις πολιτικές αποτροπής και απαγόρευσης εισόδου στην Ευρώπη, των απελπισμένων προσφύγων και μεταναστών. Από κει και πέρα, και επειδή αντιλαμβάνονται καλύτερα από τον καθένα πως οι συνθήκες που γεννούν αυτά τα προσφυγικά κύματα είναι τέτοιες που καμιά δύναμη αποτροπής δεν θα είναι αρκετή, «μπήκαν στον κόπο» να αναζητήσουν συμπληρωματικές πολιτικές διαχείρισης των προσφύγων και των μεταναστών. Κατά πρώτο, αυξάνοντας λίγο τα κονδύλια στις χώρες που σηκώνουν το κύριο βάρος υποδοχής (Ιταλία, Ελλάδα, Μάλτα) ώστε να δημιουργηθούν στοιχειώδες συνθήκες… στοιβάγματος των προσφύγων. Ενώ έχει πέσει και στο τραπέζι μια πιο ορθολογική διαχείριση του όλου ζητήματος με την αναλογική απορρόφηση των προσφύγων που τους χορηγείται άσυλο, από όλα τα μέλη της ΕΕ. Βέβαια, αποτελεί λεπτομέρεια για τους ιμπεριαλιστές πως συζητούν για αύξηση της αποδοχής αιτήσεων ασύλου κατά 5.000, όταν 5.000 είναι μόνο οι πρόσφυγες που μέσα σε μια εβδομάδα προσπαθούν να περάσουν από τις ακτές της Βόρειας Αφρικής στην γειτονική μας Ιταλία.
Αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη το όπλο των λαών
Ο θυμός και η οργή για τους θανάτους/δολοφονίες τόσων χιλιάδων ανθρώπων δεν αρκεί –ποτέ δεν αρκούσε- για να δώσει διέξοδο. Ωστόσο, αν αυτός ο θυμός και η οργή μας για αυτά που συμβαίνουν με τους πρόσφυγες συνδυαστεί με μια «καθαρή» ματιά για τις αιτίες που σπρώχνουν χιλιάδες ανθρώπους μακριά από τα σπίτια τους, μπορεί να μετατραπεί σε δύναμη αντίστασης στην βαρβαρότητα.
Ένα σημαντικό ζήτημα είναι η συνειδητοποίηση πως έχουμε ζωή και αγώνα κοινό να διανύσουμε με αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους. Μια πορεία κοινής πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τον όλεθρο που σπέρνουν στην προσπάθειά τους να ξανακατακτήσουν τον κόσμο. Να συνειδητοποιήσουμε πως εμείς, όπως και αυτοί, δεν έχουμε μέλλον παρά μονάχα στην προοπτική διωξίματος των ιμπεριαλιστών, των στρατών, των αεροπλανοφόρων και των βάσεων τους από την περιοχή της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και της Μεσογείου. Να συνειδητοποιήσουμε πως η πάλη ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αναντικατάστατο μέρος της πάλης του λαού μας για ανεξαρτησία και κοινωνική προκοπή και μια σημαντική συμβολή στον αγώνα των προσφύγων για μια καλύτερη ζωή. Και πως η ΕΕ δεν είναι μέρος της λύσης όπως προσπαθεί να μας πείσει η νεόκοπη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Να συνειδητοποιήσουμε πως αυτή η προοπτική του κοινού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα μπορεί να φέρει προκοπή στους λαούς της περιοχής, μόνο αν βάλει στο στόχαστρό της και τα ντόπια αντιδραστικά καθεστώτα και τις άρχουσες τάξεις της περιοχής που συναγελάζονται και υπηρετούν τις ιμπεριαλισμό και τις επιδιώξεις του. Και πάνω απ’ όλα σήμερα, χθες, διαδηλώνοντας, παλεύοντας, αναπτύσσοντας μαζική αντιιμπεριαλιστική δράση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών. Για ασφαλή και ανθρώπινη υποδοχή, περίθαλψη, σίτιση, στέγασή τους. Για άμεση απόδοση στους πρόσφυγες του καθεστώτος ασύλου χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Για την κατάχτηση του δικαιώματός τους να μετακινηθούν από ή να εγκατασταθούν στον τόπο μας όπως και του δικαιώματός τους να επανενωθούν με συγγενείς τους.
Μόνο η ανάπτυξη μιας τέτοιας δράσης με αυτούς τους ορίζοντες και με αυτές τις προοπτικές μπορεί να μας κάνει να ελπίζουμε πως κάποτε η μετατροπή της Μεσογείου σε νεκροταφείο κατατρεγμένων ανθρώπων θα αποτελεί μακρινή θλιβερή ανάμνηση, μέρος και αυτή της «προϊστορίας των ανθρώπινων κοινωνιών».
Τ.Σ.
