Σε προηγούμενο άρθρο («Περί συμπόρευσης…», ΠΣ 16/11/2013) αναφερθήκαμε στις διαδικασίες συζήτησης που υπήρξαν ανάμεσα σε δυνάμεις της αριστεράς (κυρίως ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σχέδιο Β αλλά και Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη, σύλλογος «Γιάννης Κορδάτος», ΟΚΔΕ, ανένταχτοι κ.ά.), με στόχο, όπως δηλωνόταν, τη μετωπική πολιτική τους συμπόρευση.
Καθώς πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, οι συζητήσεις ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές αλλά και εντός των δυνάμεων αυτών (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) εντάθηκαν. Όλο το προηγούμενο διάστημα στελέχη από τις διάφορες πλευρές έγραψαν προσχέδια και σχέδια προγραμματικής σύγκλισης, φτιάχτηκαν κοινές πολιτικές δηλώσεις, χωρίς να καταλήξουν όμως σε συμφωνία καθώς παρουσιάστηκε εμπλοκή την Κυριακή που μας πέρασε, όταν ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σχέδιο Β’ συνεδρίασαν και ψήφισαν υπέρ της συμπόρευσης και του κοινού σχεδίου. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ψήφισαν διαφορετικά κείμενα (το Σχέδιο Β ένα κείμενο αρχικής συμφωνίας ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ την πρότασή της). Και τα δύο κείμενα υπάρχουν στο διαδίκτυο και μπορεί να τα δει κανείς και να διαπιστώσει ότι έχουν πολλά κοινά σημεία.
Προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τα επίδικα της μη συμφωνίας, αξίζει να δούμε κάποια σημεία από το διάλογο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ σε τρία συνεχόμενα φύλλα για το ζήτημα. Είναι σαφές ότι δεν είναι δυνατό να αναπαραχθούν όλες οι απόψεις και με τον κίνδυνο να αδικήσουμε κάποιες, θα επιλέξουμε μερικές, ενδεικτικές των θέσεων-στάσεων των συντακτών τους.
Την ύπαρξη συμφωνίας και το προχώρημα της συμπόρευσης απαιτούν οι :
ΑΡΑΝ: «(…) Το συζητάμε για καιρό, η δυναμική είναι δεδομένη, η προγραμματική βάση υπάρχει. Ας τολμήσουμε!»
ΑΡΑΣ: «(…)Υπάρχει συμφωνία για μετωπική συμπόρευση. Από εδώ και στο εξής, οποιαδήποτε συνιστώσα ναρκοθετήσει την επιτυχία της μετωπικής συμπόρευσης θα αναλάβει ακέραια την πολιτική ευθύνη για το τεράστιο κόστος που θα επάγει απέναντι τόσο στο κοινωνικοπολιτικό δυναμικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όσο – και κυρίαρχα – στο λαϊκό κίνημα.»
Αντίστοιχα θετικά στέκονται ανένταχτοι (Γ. Βασσάλος), με τον Γ. Ρούσση να «εκβιάζει» ότι αν δεν επιτευχθεί συμπόρευση, δεν θα υπάρξει εκλογική στήριξη: «(…) Αν όχι, αν δηλαδή στην ουσία δεν βρεθεί λύση ως προς το πού θα τοποθετηθεί μέσα στο κείμενο ο όρος «Έξω», ή «Αποδέσμευση» από την ΕΕ, και ακολουθηθεί για πολλοστή φορά η παρελκυστική τακτική της επ’ αόριστον συνέχισης των διαπραγματεύσεων, θα πρέπει να καταλογιστούν δημόσια στους υπεύθυνους του ναυάγιου οι βαρύτατες ευθύνες τους. Και βεβαίως όσοι από εμάς θέλουμε να είμαστε έστω και ελάχιστα συνεπείς, θα πρέπει να απορρίψουμε ξεκάθαρα τη στήριξη κάθε εκλογικής συνεργασίας δυνάμεων που δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα κοινό προγραμματικό άξονα, διότι μια τέτοια συνεργασία θα έχει ένα οπορτουνιστικό, καιροσκοπικό χαρακτήρα, και θα αποτελεί, σε αντίθεση από τα διακηρυσσόμενα, μια ενέργεια πρόταξης του κοινοβουλευτισμού απέναντι στο λαϊκό κίνημα.»
Στον αντίποδα κινήθηκαν οι ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΟΚΔΕ,, ΕΚΚΕ, Αριστερή Συσπείρωση, ανένταχτοι (Κ.Παπαδάκης). Η βασική τους διαφωνία (αλλά όχι μόνο) αφορά το ζήτημα της ΕΕ. Η ανακοίνωση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξηγεί το ναυάγιο: «(…) Στις συζητήσεις αυτές πραγματοποιήθηκαν σοβαρά θετικά βήματα συμφωνίας αλλά αναδείχτηκαν και σημαντικές πολιτικές διαφωνίες με πιο κεντρική τη ρητή διατύπωση ή όχι, του στόχου για αποδέσμευση ή έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που αποτελεί κεντρικό σημείο του προγράμματος για μια αριστερή, φιλολαϊκή και ανατρεπτική πολιτική σήμερα(…) Την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέθεσε μια τελική και σε ανώτερο βαθμό συνθετική πρόταση για μια «κοινή πολιτική δήλωση» προς όλες τις δυνάμεις που ενδιαφέρονται για τη συμπόρευση. Σε αυτήν, πέρα από άλλες βελτιώσεις και σεβόμενη την άποψη για «έξοδο από το ευρώ», αναδείχθηκε σχετικά ισότιμα και σε αλληλοσύνδεση η θέση για «έξοδο από την ΕΕ». Σε σύσκεψη την ίδια μέρα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποδέχθηκε συγκεκριμένες προτάσεις του Σχεδίου Β’ και άλλων αγωνιστών(…)».
Από τη μεριά μας, επιμένοντας σε μια λογική και πρακτική κριτικής και αντιπαράθεσης απόψεων, όπως πιστοποιήθηκε και στο διάλογο που υπήρξε και από τις στήλες της ΠΣ για τη ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΑΣ, θέλουμε αποφεύγοντας πολιτικά κουτσομπολιά και αποκαλύψεις σκοπιμοτήτων και τακτικισμών να επισημάνουμε κάποια θέματα. Ο λόγος είναι ότι νοιαζόμαστε για ένα ολόκληρο δυναμικό νέων αγωνιστών που έχει κάνει τα πρώτα κινηματικά του βήματα και έχει αγωνίες και ερωτήματα. Αυτά τα ερωτήματα διαστρέφονται και αντί να ανοίγουν δρόμους συζήτησης και συνεννόησης, ισχυροποιούν τεχνητούς διαχωρισμούς και ιδεοληψίες οδηγώντας σε λάθος συμπεράσματα. Τελικά φθείρουν αγωνιστικές διαθέσεις και συνειδήσεις, υπονομεύοντας τελικά τη δυνατότητα αυτό το δυναμικό να παίξει καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη μεγάλων λαϊκών και νεολαιίστικων αγώνων.
Ζήτημα πρώτο, η διαδικασία που ακολουθήθηκε. Συναντήσεις κορυφής στελεχών των οργανώσεων μαζί με επιλεγμένους παράγοντες χωρίς τη δημόσια μαζική συμμετοχή στον διάλογο. Η συμπόρευση, πολύ δε η μετωπική, δε μπορεί να αποτελεί αντικείμενο επιτελείων ή τουλάχιστον όχι μόνο επιτελείων. Διαπαιδαγωγούνται λανθασμένα νέοι αγωνιστές ότι συνεργασίες-συμμαχίες κλπ. δεν «δοκιμάζονται», «πραγματώνονται» και από τα κάτω αλλά μόνο άνωθεν.
Δεν θα σταθούμε στο μεταβατικό πρόγραμμα -το κάνει ολοκληρωμένα η πρόσφατη έκδοση της μπροσούρας «Για τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ» του Β. Σαμαρά και αξίζει να διαβαστεί- αλλά στο δεύτερο σημαντικό και επίδικο ζήτημα αυτό της ΕΕ και της εξόδου από αυτή. Το «ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ» δεν είναι ζήτημα ρητής ή άλλης διατύπωσης. Δεν είναι ζήτημα κομματικών ντοκουμέντων ή ευέλικτων φράσεων που καλύπτουν τους πάντες, δημιουργώντας παράλληλα σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Είναι απαράγραπτος στόχος του λαϊκού κινήματος. Γιατί το «μέσα στην ΕΕ (ΕΟΚ παλιά)» η ίδια η πραγματικότητα και όχι κάποιο κομματικό όργανο το έχει απαντήσει με την πάνω από 30 χρόνια διάλυση της παραγωγής της χώρας και τη συντριβή των εργασιακών κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού μας. Κανένας «κοινωνικός ανασχεδιασμός της οικονομίας» και «αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας» δε μπορεί να προκύψει, πολύ περισσότερο κοινωνική -ταξική ανατροπή, αν δεν ανατραπεί η πολιτική–οικονομική κυριαρχία των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, αν δε σπάσουν τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης συμπεριλαμβάνοντας και τους αμερικάνους προστάτες.
«(…) Εφόσον υπάρξει συμφωνία στην πρόταση αυτή ανοίγει ο δρόμος για να αναληφθούν κοινές πολιτικές πρωτοβουλίες για την παρέμβαση στις μεγάλες κοινωνικές, πολιτικές και εκλογικές μάχες της περιόδου. Ειδικότερα: Το πλαίσιο αυτό αποτελεί την βάση για μια πολιτική, εκλογική παρέμβαση της μετωπικής συμπόρευσης που θα επιδιώξει να εμπνεύσει τους εργαζόμενους και τον λαό και όχι με λογικές «εκλογικής λίστας» ή «συμμαχίας στην βάση κάποιων σημείων(…)». Από την απόφαση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
«(…)Προς το παρόν ο άμεσος στόχος το επόμενο τρίμηνο είναι η αναγνωρίσιμη εκλογική καταγραφή εντός και εκτός χώρας μιας αμφισβήτησης του ευρώ και της ΕΕ από τα αριστερά» (Β. Σωτηροπούλου, Σχέδιο Β). Γι’ αυτό και μετά την εμπλοκή της συμπόρευσης, θέτει ζήτημα για ανάπτυξη συνεργασιών «ειδικού σκοπού».
Τελευταίο ζήτημα λοιπόν οι ευρωεκλογές. Σ’ αυτές συμπυκνώνονται οι μάχες της περιόδου. Τι κι αν οι διαθεσιμότητες αυγαταίνουν με το κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ. Τι κι αν θα γίνουν απολύσεις για εκπαιδευτικούς και σχολικούς φύλακες που θα προστεθούν σ’ αυτές που προκύπτουν με το κλείσιμο οργανισμών. Αυτά και τα άλλα που καθημερινά σπρώχνουν τις λαϊκές μάζες στην φτώχεια, την εξαθλίωση, την αρρώστια και το θάνατο δεν αποτελούν επίδικα της συμπόρευσης. Αιτήματα, στόχοι πάλης των εργαζομένων, της νεολαίας, του λαού μας δε «χωρούν» στα σχέδια της συμπόρευσης που «σκέφτεται» και οραματίζεται «μεγάλα» πράγματα (εθνικοποιήσεις με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο κλπ.) και φυσικά άμεσα και γρήγορα, «εδώ και τώρα». Αυτή η ταχύρυθμη λύση δεν μπορεί αλλού να προκύψει παρά στην κάλπη που θα μας κάνει ευρέως γνωστούς και αναγνωρίσιμους, με μόνη διαφωνία το ποιος τελικά θα είναι ο δημοφιλέστερος.
«Ευρωεκλογές, λοιπόν, είναι ο αυλισμός των φυλακισμένων» γράφει στο ίδιο σημείωμά της η Β. Σωτηροπούλου για να απορρίψει στη συνέχεια την ΑΠΟΧΗ από αυτές. Μάλιστα αναφέρει ότι τέτοια γραμμή έχουν οργανώσεις στη Γαλλία. Της θυμίζουμε ότι από τη μεριά μας καλούμε σε ΑΠΟΧΗ από τις ευρωεκλογές συνεχώς από το 1984, από τη σκοπιά της συνολικής εναντίωσης στην ΕΕ και στους ντόπιους υμνητές-απολογητές της. Θα την προωθήσουμε επίμονα και τώρα επιδιώκοντας να ανατρέψουμε λαθεμένες αντιλήψεις και πρακτικές για το ζήτημα των ευρωεκλογών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, της κοινής δράσης, της υπόθεσης της Αριστεράς και του κινήματος
