Με εξαιρετική δύναμη, πείσμα και αγωνιστικότητα συνεχίζουν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών τον αγώνα τους διεκδικώντας τη δουλειά τους. Ένας αγώνας κόντρα σε ένα πάνοπλο σύστημα, με όλα τα μέσα στη διάθεσή του. ΜΑΤ, ΥΜΕΤ, ασφαλίτες και δικαστήρια στην υπηρεσία του «εθνικού σχεδίου σωτηρίας», με άγρια τρομοκρατία, ξύλο και χημικά. Με προσαγωγές ενός φωτορεπόρτερ που καλύπτει τον αγώνα και ενός αλληλέγγυου, προσπαθεί να μαζέψει την αλληλεγγύη που ξεδιπλώνεται. Η κυβέρνηση θέλει να τις αφήσει μόνες και να τις διώξει από τον δρόμο, τρομαγμένες, χτυπημένες, σακατεμένες και απελπισμένες. Αλλά αυτές οι γυναίκες αμέσως μετά τις κλοτσιές, τις απωθήσεις και τα χημικά σκέφτονται το επόμενο βήμα. Χαμογελάνε, θυμώνουν, δυναμώνουν, πεισμώνουν, σηκώνουν τη γροθιά τους και γίνονται μεγάλες! Βγήκαν στον δρόμο του αγώνα για τη δουλειά τους, ακόμη και αν δεν γνωρίζονταν πριν μεταξύ τους, έδιωξαν τον φόβο, ανακάλυψαν τη δύναμη της συλλογικότητας. Ξέρουν ότι αυτός ο αγώνας χρειάζεται και άλλους, ψάχνουν τους υπόλοιπους που χάνουν τις δουλειές τους και αυτούς που αργά ή γρήγορα θα είναι απολυμένοι, με τα ποιοτικά κριτήρια ή την αξιολόγηση όπως τη λένε τώρα…
Και η Δικαιοσύνη επί το έργον
Η Δικαιοσύνη έδειξε ποίου τα συμφέροντα υπηρετεί. Πρώτα το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους έδωσε τη συμβουλή του. «Ασκήστε αίτηση αναίρεσης κατά της απόφασης που δικαίωσε τις καθαρίστριες» και «αίτηση αναστολής εκτέλεσης και αναστολής της ισχύος της απόφασης στον Άρειο Πάγο»! Γιατί «τίθενται ζητήματα εξαιρετικής σπουδαιότητας που αποτελούν τον πυρήνα του θεσμού της διαθεσιμότητας και συνδέονται με την ερμηνεία και εφαρμογή συνταγματικών διατάξεων». Σε απλά ελληνικά, δεν πρέπει να υπάρχει τέτοια απόφαση, πρέπει να εξαφανιστεί, γιατί θα ξεσηκώσει και άλλους και θα κινδυνέψει το εθνικό συμφέρον, που δεν είναι άλλο από τις συμφωνίες της κυβέρνησης Σαμαρά που περιλαμβάνονται στα Μνημόνια και στα Μεσοπρόθεσμα, η κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, η εγκατάσταση σκλαβοπάζαρου στη θέση της συλλογικής σύμβασης, το γκρέμισμα των κατακτήσεων.
Και οι ανώτατοι δικαστές του Αρείου Πάγου αποφασίζουν ότι «δεν μπορεί να λειτουργεί το ατομικό συμφέρον πάνω από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης», γιατί «το ατομικό συμφέρον δεν μπορεί να νοείται και να λειτουργεί ανεξάρτητα προς τις εκ της εξυπηρετήσεως αυτού συνέπειες ως προς την αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής του κράτους την οποία σε κάθε περίπτωση δεν έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν τα πολιτικά δικαστήρια από άποψη σκοπιμότητας, ει μη μόνο το εκλογικό σώμα».
Είναι ανάγκη να ξεδιαλυθεί κάθε αυταπάτη για την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη είναι τόσο ανεξάρτητη όσο δεν θίγονται τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Οι μηχανισμοί και οι κρατικές εξουσίες δεν οργανώθηκαν για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του καταπιεζόμενου λαού, αλλά της κυρίαρχης τάξης. Γιατί το κράτος φτιάχτηκε για να χαλιναγωγεί τις ταξικές αντιθέσεις, προς το συμφέρον της κυρίαρχης οικονομικά τάξης και τη βοηθάει να γίνει και πολιτικά κυρίαρχη εξοπλίζοντάς την με τα απαραίτητα μέσα για να υποτάσσει και να εκμεταλλεύεται την καταπιεζόμενη τάξη.
Και ξαφνικά διαφωνούν οι υπουργοί
Τελευταία, η ανασχηματισμένη κυβέρνηση πάει να δημιουργήσει άλλες αυταπάτες και αποπροσανατολισμό. Μαλώνουν οι υπουργοί για τις διαθεσιμότητες ή κάποιοι ξαφνιάζονται από τη βαρβαρότητα με την οποία τα ΜΑΤ χτυπούν τις αγωνίστριες, ή καταλήγουν σε 100 θέσεις παραπάνω για τους «διαθέσιμους» των πανεπιστημίων. Και ας ψήφισαν όλοι μαζί τα Μεσοπρόθεσμα. Σε ποιανού τα μάτια θέλουν να ρίξουν στάχτη;
Γιατί; Να πιστέψουμε ότι τώρα κατάλαβαν;
Όχι βέβαια! Επειδή φοβούνται. Επειδή η κρατική τρομοκρατία και ο υποδειγματικός αγώνας των καθαριστριών έφεραν λαϊκά στρώματα κοντά στις αγωνίστριες, το κράτος πρέπει να δείξει ένα άλλο πρόσωπο, πιο δημοκρατικό. Και προσπαθούν να τυλίξουν στο χρυσόχαρτο της δημοκρατίας και της πολυφωνίας, μπας και ξεθωριάσει το κακό, φασίζον περίβλημα του καπιταλισμού. Και μέσα σε όλο το σχέδιο βγάζει και έναν αστυνομικό στη διαθεσιμότητα, γιατί υποτίθεται ότι δεν είχαν εντολές.
Ο αγώνας των ηρωικών καθαριστριών και η έκβασή του μας αφορά όλους.
Ο επίμονος, σκληρός και αποφασιστικός αγώνας των καθαριστριών είναι που πρέπει να δυναμώσει, να γίνει παράδειγμα για ξεσηκωμό, να γίνει καθήκον όλων όσοι αναφέρονται στην Αριστερά η ενίσχυσή του, να αγκαλιάσει λαϊκά στρώματα και εργαζομένους που βιώνουν τη βαρβαρότητα στο πετσί τους. Η αναμονή για αποφάσεις θεσμικών οργάνων είναι φρούδες ελπίδες. Τα εργατικά κέντρα Θεσσαλονίκης και Αθήνας αρκούνται να βγάζουν ψηφίσματα συμπαράστασης. Η ΑΔΕΔΥ κάνει και καμιά τρίωρη μετά το χτύπημα της συγκέντρωσης.
Ο πραγματικός συντονισμός όλων των επιμέρους αγώνων και αντιστάσεων χωρίς μικροκομματικούς διαχωρισμούς, με κριτήριο την ταξική τους θέση, τον κοινό ταξικό εχθρό, είναι αναγκαιότητα. Οι αγωνιζόμενοι δεν χρειάζονται συντονιστικά που φέρνουν μανιφέστα, έχουν ανάγκη να συγκροτήσουν και να μαζικοποιήσουν τον αγώνα τους, για να τραβήξουν μπροστά, να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να νικήσουν!
