Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 896)
Είναι γεγονός ότι το καπιταλιστικό σύστημα, προσπαθώντας να «προφυλαχτεί από τον εαυτό του», αναζητάει λύσεις σε όλα τα πεδία της δραστηριότητάς του. Από τα πλέον σημαντικά ζητήματα το λεγόμενο «περιβαλλοντικό αποτύπωμα» και η αναγκαιότητα για ένα κάποιο «πρασίνισμα», έτσι ώστε από τη μία να αντιμετωπιστούν κάποιες επιπτώσεις στο περιβάλλον και από την άλλη -και το πιο σημαντικό- να αναπτυχθεί σε μεγάλη κλίμακα ένα πεδίο δράσης μεγάλης κερδοφορίας, είτε στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού είτε στις εξαρτημένες χώρες. Οι εξορμήσεις του συστήματος για την «διάσωση του περιβάλλοντος» είναι συχνές τις τελευταίες δεκαετίες, με διάφορες παγκόσμιες συμφωνίες, που είτε δεν τηρούνται είτε δημιουργούν τις προϋποθέσεις για νέες «αγορές», όπως το εμπόριο ρύπων, που αποδείχτηκε πολύ κερδοφόρο από την μία ενώ από την άλλη φόρτωσε με μόλυνση πολλές φτωχές περιοχές του πλανήτη. Ας μην ξεχνάμε ότι και η πυρηνική ενέργεια και τα πυρηνικά εργοστάσια προωθήθηκαν για την «προστασία του περιβάλλοντος» από ένα αδίστακτο σύστημα, που το μόνο για το οποίο πραγματικά νοιάζεται είναι τα κέρδη του σε βάρος της υγείας και της ζωής των λαών.
Στην χώρα μας, και με βάση το σχέδιο «απολιγνιτοποίησης», εξελίσσεται ένα πρόγραμμα που στο κέντρο του έχει την προώθηση των ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας), με την σύμπραξη κράτους και κυβέρνησης με το μονοπωλιακό κεφάλαιο, κύρια το ευρωπαϊκό, ενώ το ντόπιο κεφάλαιο παίζει συμπληρωματικό ρόλο, αποσπώντας ένα μερίδιο και αυτό από την λεηλασία των φυσικών πόρων. Ανεμογεννήτριες σε βουνά και νησιά, με πλήρη καταστροφή και ερημοποίηση στις τοποθεσίες εγκατάστασης, αλλά και συνολικά στο φυσικό τοπίο, φωτοβολταϊκά «πάρκα» σε παραγωγική γη που ξεπουλιέται από τους αγρότες, καθώς η αγροτική παραγωγή δεν μπορεί να τους κρατήσει στις καλλιέργειες. Σχέδια για αιολικά πάρκα στις θάλασσες και κάθε είδους «καινοτόμες» ιδέες για την παραγωγή «πράσινης ενέργειας» παίρνουν σειρά, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που, με βάση το «Ταμείο Ανάκαμψης» που αποφάσισε η ΕΕ, αποτελούν υποχρεωτικό πεδίο επενδύσεων, στο οποίο συμφωνούν τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Με αφορμή την «Ημέρα Περιβάλλοντος» στις 5 Ιούνη τόσο ο Μητσοτάκης όσο και ο Τσίπρας παρουσίασαν, ο καθένας με τον τρόπο του, τις «πράσινες» πολιτικές τους κατευθύνσεις.
Ο Μητσοτάκης από την Αστυπάλαια στις 2 Ιούνη και με χορηγό την Volkswagen εξήγγειλε ότι «Μέχρι το 2030, δύο στις τρεις κιλοβατώρες που θα καταναλώνονται στην Ελλάδα θα προέρχονται από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας», ενώ από την πλευρά του, ο CEO της Volkswagen Group, Herbert Diess, στην ομιλία του στην εκδήλωση δήλωσε ότι «Η Αστυπάλαια μπορεί να γίνει ένα πρότυπο γρήγορου μετασχηματισμού, που ενισχύεται από τη στενή συνεργασία κυβερνήσεων και επιχειρήσεων».
Τα παραπάνω αποκαλύπτουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τους στόχους που θέλει να πετύχει η κυβέρνηση σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου για πλήρη ασυδοσία στην λεηλασία και εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, που μαζί με την καταστροφή θα φέρει και ακόμη μεγαλύτερη ενεργειακή εξάρτηση, καθώς η παραγωγή και η διαχείριση της ενέργειας δεν είναι μία «ουδέτερη» διαδικασία, αλλά ένα σημαντικό ταξικό–πολιτικό ζήτημα. Πάνω στο οποίο αναπτύσσεται ένας έντονος ανταγωνισμός ανάμεσα στους κυρίαρχους ιμπεριαλιστές για κυριαρχία, αλλά ταυτόχρονα και για κατάληψη σημαντικών μεριδίων στην αγορά και ιδιαίτερα στις εξαρτημένες χώρες όπως η Ελλάδα.
Από την δική του μεριά ο Τσίπρας την επόμενη μέρα, 3 Ιούνη, κήρυξε την «πράσινη επανάσταση», με βασικό σημείο την «Προσέλκυση επενδύσεων και παροχή κινήτρων σε κρίσιμους τομείς της πράσινης μετάβασης, όπως η ηλεκτροκίνηση, τα έξυπνα δίκτυα, η ευφυής γεωργία, οι έξυπνες υποδομές, η καινοτομία και τα νέα υλικά, το πρασίνισμα των εφοδιαστικών αλυσίδων». Όλα τα «έξυπνα» και «πράσινα» εργαλεία του συστήματος στην υπηρεσία της …επανάστασης και με χορηγό το «Ταμείο Ανάκαμψης» της ΕΕ!
Και ενώ οι δύο βασικοί διαχειριστές του συστήματος παρουσιάζονται υποκριτικά ως οι καθαρότεροι «πράσινοι», στην πραγματική ζωή ο εργαζόμενος λαός βομβαρδίζεται από τα φουγάρα του ΤΙΤΑΝ στην Θεσσαλονίκη, της ΑΓΕΤ–Lafarge στον Βόλο και την Εύβοια, μετά τις διαδοχικές αδειοδοτήσεις από τις κυβερνήσεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ για καύση σκουπιδιών και βιομηχανικών αποβλήτων. Ενώ παρόμοια σχέδια προχωράνε για την Αττική και την Πελοπόννησο, έτσι ώστε το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο με φτηνή πρώτη ύλη να μειώσει το κόστος παραγωγής σε βάρος της υγείας και της ζωής των εργαζόμενων και όλου του λαού. Αποκαλύπτοντας έτσι ότι αυτό που έχει σημασία για το κεφάλαιο δεν είναι το «χρώμα» της ενέργειας, αλλά το κόστος της και φυσικά επιλέγει αυτό που την συμφέρει περισσότερο. Ενώ δεν μπορεί να κρυφτεί το γεγονός ότι η παραγωγή των τεράστιων ποσοτήτων των υλικών και των μηχανημάτων που απαιτούνται για να καλύψουν τις ανάγκες του συστήματος για «πράσινη» ενέργεια γίνεται με τις «κλασσικές μεθόδους», προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία φυσικών πόρων και πρώτων υλών και επιβάρυνση στο περιβάλλον, μεγαλώνοντας τους κινδύνους για την υγεία και τις ζωές των ανθρώπων.
Απέναντι στην «πράσινη» πολιτική του συστήματος και των κυβερνήσεών του αναπτύσσονται κινήσεις εναντίωσης απέναντι στις επιπτώσεις στην φύση και το περιβάλλον. Σε αυτές τις κινήσεις, παρόλο που παίρνουν και αγωνιστική μορφή και μαζικότητα, τις περισσότερες φορές κυριαρχούν αντιλήψεις ότι μέσα στα πλαίσια του συστήματος μπορούν να υπάρξουν «εναλλακτικές προτάσεις», είτε για την διαχείριση των σκουπιδιών είτε για την παραγωγή «πράσινης» ενέργειας. Η αντίληψη αυτή έχει ως αφετηρία της μια αταξική θεώρηση για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και το κλίμα, την οποία αποδίδει γενικά στην «ανθρώπινη δραστηριότητα και παρέμβαση», έξω από πολιτικούς και ταξικούς όρους. Μάλιστα, η αντίληψη αυτή δεν διστάζει να επιτεθεί στις χώρες που οικοδομούσαν σοσιαλισμό, παρουσιάζοντάς τες το ίδιο «βρώμικες» με τις καπιταλιστικές χώρες, δίνοντας με αυτό τον τρόπο «συγχωροχάρτι» στο καπιταλιστικό–ιμπεριαλιστικό σύστημα και τις αστικές κυβερνήσεις που το υπηρετούν.
Κάτω από αυτούς τους όρους, οι προτάσεις «ανακύκλωσης» και «κυκλικής οικονομίας» ουσιαστικά ανακυκλώνουν αδιέξοδες κατευθύνσεις, που σπέρνουν απογοήτευση ή, ακόμα χειρότερα, εντάσσουν κόσμο στα κυρίαρχα αφηγήματα και την λογική της διαχείρισης εντός συστήματος.
Η πάλη για το δικαίωμα στην ζωή, τον καθαρό αέρα, το καθαρό νερό και την καθαρή γη είναι συνολική απέναντι στο σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και είναι αναγκαίο, για να έχει προοπτική, στην προμετωπίδα της πάλης να τίθεται το σύνθημα ότι «η κοινωνία της μόλυνσης και της εκμετάλλευσης δεν καθαρίζεται και δεν εξωραΐζεται, αλλά ανατρέπεται».
