Οι εκτιμήσεις του συνολικού εκλογικού αποτελέσματος, όπως φαίνεται απ” την αρθρογραφία μας σε άλλες στήλες της «ΠΣ», δεν έχουν και πολλά να προσθέσουν σε ό,τι εκτιμούσαμε προεκλογικά.
Ωστόσο (και αυτό δεν αποτελεί αντίφαση), παρά το χαρακτήρα των αστικών εκλογών, μια απλή και μόνο ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων δείχνει μια μικρή αλλά καθόλου υποτιμητέα ενίσχυση των τάσεων αντίστασης και χειραφέτησης σε τμήματα του λαού και της νεολαίας. Συνυπολογίζοντας βέβαια και αυτό που χαρακτηρίζεται σαν «αρνητική» ψήφος (άκυρο-λευκό). Ή και σαν αρνητική στάση (αποχή).
Επιβεβαιώθηκε, δηλαδή, ότι, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς στην κοινωνία, οι λαϊκές και νεολαιίστικες αντιστάσεις της προηγούμενης περιόδου άφησαν τις παρακαταθήκες τους. Εδωσαν κουράγιο και αντοχή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους του λαού να εκφράσουν και με την ψήφο τους ένα μικρό μέρος απ” αυτό που πιστεύουν μέσα τους. Απ” αυτά που εκδηλώνουν και εκφράζουν στην καθημερινή τους μάχη και αγωνία. Βέβαια, είναι ενδεικτικό της κατάστασης και των συσχετισμών ότι το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της διάθεσης αντίστασης τμημάτων του λαού που στράφηκε με μια γενική έννοια προς Αριστερά, το εισέπραξαν τα δύο τμήματα της επίσημης λεγόμενης Αριστεράς. Το φανερά ενθαρρυντικό είναι ότι, παρά τους εκβιασμούς και τα εκλογικίστικα διλήμματα που οι ηγεσίες αυτών των δύο κομμάτων επέβαλαν στον κόσμο που θέλει να στραφεί αριστερά, δεν μπόρεσε να ανακοπεί μια σαφής τάση ενίσχυσης οργανώσεων της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και ιδιαίτερα του ΚΚΕ(μ-λ).
Οι δύο αυτές ηγεσίες, παρά τις συστηματικές τους προσπάθειες να χαϊδέψουν τα αυτιά του κόσμου που επιμένει να αναφέρεται και να προσβλέπει στην Αριστερά, να τον κάνουν να «ξεχάσει» τις ευθύνες που έχουν απέναντί του, δεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν τη διευρυμένη εμφάνιση και έκφραση ενός ρεύματος χειραφέτησης απ” την πολιτική τους. Ενα καθόλου ευκαταφρόνητο τμήμα λαού και νεολαίας έδειξε τη σαφή διάθεση να μην εγκλωβιστεί σε μια λογική και πρακτική δορυφοροποίησης γύρω απ” τις δύο αυτές ηγεσίες.
Ακόμη όμως και εκείνα τα τμήματα του λαού που τελικά έδωσαν την ψήφο τους στα δύο μεγάλα λεγόμενα αριστερά κόμματα είναι γεμάτα αμφιβολίες και επιφυλάξεις για τη δυνατότητα των δύο ηγεσιών ν” ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις προσδοκίες του λαού και όσων επιμένουν με την ευρεία έννοια Αριστερά. Αυτή η διάχυτη έλλειψη εμπιστοσύνης πλατιών τμημάτων του αριστερού κόσμου προς τα δύο κόμματα είναι τόσο φανερή που ακόμη και η ηγεσία του ΚΚΕ δεν μπορεί να κρύψει. Το αναγνώρισε μέσα απ” τα λεγόμενά της και η ίδια η Α. Παπαρήγα. Ελλειψη εμπιστοσύνης που ακόμη δεν μπορεί να βρει θετική διέξοδο έκφρασης και πάλης με δεδομένες τις ευθύνες και καθυστερήσεις τμημάτων της «άλλης» λεγόμενης μικρής Αριστεράς, που συνεχίζουν να μην αντιλαμβάνονται ούτε τα καθήκοντα που μπαίνουν ούτε τις πραγματικές απαιτήσεις και ανάγκες του κόσμου της Αριστεράς.
Ελλειψη εμπιστοσύνης την οποία το ΚΚΕ(μ-λ), με την πρακτική και λογική για την οικοδόμηση ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, πασχίζει να τη μετατρέψει σε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού και της Αριστεράς.
Μεγάλα τμήματα του αριστερού κόσμου, με βάση το επίπεδο συνείδησης και ωριμότητας που έχουν κατακτήσει, προσεγγίζουν ενστικτώδικα την ανάγκη οικοδόμησης μιας άλλης Αριστεράς απ” αυτήν που του εμφανίζουν οι δύο ηγεσίες. Μιας Αριστεράς που θα ενωθεί σε διαφορετικές βάσεις, με άλλη στόχευση και προοπτική, που θα γίνει δύναμη για το λαό και όχι μια απλή φωνή διαμαρτυρίας, «ανακούφισης» και «μικροβελτίωσης».
Τα εκλογικά αποτελέσματα, και όχι μόνο, δείχνουν ότι υπάρχει η πρώτη ύλη, έστω και ακατέργαστη, η οποία θα αποτελέσει τη βάση για να γίνει δυνατή μια άλλη πορεία ανατροπής των συσχετισμών στο πλαίσιο της Αριστεράς.
Τα μηνύματα και πριν στηθούν οι κάλπες υπήρχαν. Μηνύματα ότι η οικοδόμηση μια άλλης Αριστεράς είναι δυνατή αλλά και αναγκαία. Φτάνει να προσεγγιστεί ουσιαστικά το πώς, με ποιους και για ποιους.
φ.497, 13/3/04
