Σπουδαία και σημαντική νίκη! Απέναντι στο σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της εξάρτησης, που εντείνει και συνολικοποιεί τη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Απέναντι στην πολιτική της φασιστικοποίησης που αποτελεί πλέον το μοναδικό εργαλείο, μέσο, όπλο στη φαρέτρα του για την επιβολή της βάρβαρης αντιλαϊκής-αντεργατικης πολιτικής, του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα.
Κόντρα όχι μόνο στην κλιμάκωση της κρατικής (και παρακρατικής) βίας, τρομοκρατίας και καταστολής. Αλλά σε ένα συνολικότερο πλέγμα που έχει απλώσει το σύστημα, από τη διακυβέρνηση με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και τον κοινοβουλευτισμό στα όρια των συνταγματικών εκτροπών, μέχρι το δόγμα «νόμος και τάξη» και τα φασιστικού χαρακτήρα μέτρα απέναντι στα κεκτημένα λαϊκά-εργατικά δημοκρατικά δικαιώματα (απαγορεύσεις πορειών, επιστρατεύσεις εργαζομένων, καταπάτηση ασύλου, χτύπημα συνδικαλισμού και προσπάθεια να βγάλουν στην παρανομία συλλόγους, σωματεία, απεργία κ.ά.). Από τον ξεκάθαρο χρυσαυγιτισμό μέχρι τους Φορτσάκηδες, τους Τζιφόπουλους και τα άλλα σιγανά «Ποτάμια» που έχουν στοιχηθεί, μέχρι τον «Ξένιο Δία», το εθνικιστικό-αντιμεταναστευτικό δηλητήριο, το «διαίρει και βασίλευε» και τον κοινωνικό κανιβαλισμό που προωθεί. Από το αντιδραστικό νομικό οπλοστάσιο που έχει κατοχυρώσει τα τελευταία χρόνια μέχρι τη βιομηχανία διώξεων και συλλήψεων αγωνιστών και από τον βασανισμό κρατουμένων και τη δημιουργία των λευκών κελιών ως τις δολοφονίες κράτους και παρακράτους.
Είναι η μπόχα και δυσωδία που αναδίδεται σε κάθε έκφραση ενός συστήματος που σαπίζει στοχοποιώντας τον εχθρό-λαό, ποινικοποιώντας τους αγώνες του, βάζοντας σε «γύψο» τα δημοκρατικά δικαιώματα, εκμηδενίζοντας κάθε προσπάθεια οργάνωσης, τσακίζοντας κάθε φωνή αντίστασης και διεκδίκησης.
Σπουδαία και σημαντική νίκη! Γιατί επιτεύχθηκε σε μια περίοδο κινηματικής αδράνειας και ακινησίας, υποχώρησης του λαϊκού-εργατικού κινήματος που επιβλήθηκε κυρίαρχα διά της εκλογικής αναμονής και των κοινοβουλευτικών αυταπατών που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ και που σιγοντάρει το ΚΚΕ διά του απερίγραπτου «οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα», τοποθετώντας τον λαϊκό παράγοντα στη γωνία.
Με την ευθύνη που αντιστοιχεί και στο μεγαλύτερο μέρος των εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων είτε αναφέρονται στην Αριστερά είτε στον α/α/α χώρο που βολοδέρνουν αμήχανα μεταξύ συριζοποίησης, «αλληλεγγύης» και σχεδίων επί χάρτου, αγνοώντας τον λαϊκό παράγοντα.
Σπουδαία και σημαντική νίκη! Γιατί ήταν μια πραγματική αναμέτρηση του λαού, με αιχμή τον Ν. Ρωμανό, απέναντι στο σύστημα και την κυβέρνησή του. Γιατί στο δεδομένο ταξικό-κοινωνικό-πολιτικό συσχετισμό, που επιτρέπει την αχαλίνωτη επέλαση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, οδήγησε σε υποχώρηση τον αντίπαλο. Έσπασε την αδιαλλαξία της κυβέρνησης που εξαντλώντας την πυγμή της στο πρόσωπο του Ν. Ρωμανού ήθελε να στείλει στον λαό μήνυμα συνολικής υποταγής και παράδοσης. Δεν τα κατάφερε όμως, ηττήθηκε! Τώρα το αστικό πολιτικό προσωπικό, τα κάθε λογής τσιράκια και απολογητές του συστήματος, οι πληρωμένοι χαρτογιακάδες και κονδυλοφόροι του, προσπαθούν να διαχειριστούν την ήττα, να κρύψουν τη γύμνια τους και τον φόβο τους, ακόμα και να την «αξιοποιήσουν» στις νέες πολιτικές εξελίξεις, κάνοντας λόγο για νίκη του κοινοβουλευτισμού, της συνεννόησης και της συναίνεσης, της δημοκρατίας. Λες και νοιάστηκε ο κοινοβουλευτισμός και η δημοκρατία για το δικαίωμα στη μόρφωση και τη ζωή του Ν. Ρωμανού. Όσο νοιάστηκε για το δικαίωμα στη μόρφωση της νεολαίας, όσο νοιάστηκε για τη ζωή του Αλέξη, του Παύλου, του Μιχάλη…
Από κοντά και τα αριστερά δεκανίκια που, διαγράφοντας τον αγώνα, θέλουν να αξιοποιήσουν, να εξαργυρώσουν και να «μαντρώσουν» τη νίκη στο κοινοβουλευτικό μαντρί, μη τυχόν και καταλάβει ο «κόσμος που δεν τραβάει και δεν καταλαβαίνει» τη δύναμή του.
Εμπνέει! Ο αλύγιστος, ανυποχώρητος, ασυμβίβαστος αγώνας, η αποφασιστικότητα του Νίκου Ρωμανού για την υπεράσπιση του δημοκρατικού δικαιώματος στις σπουδές για όλους τους φυλακισμένους. Μια επιλογή χωρίς ταλαντεύσεις και πισωγυρίσματα, προχωρώντας με αυταπάρνηση και σε απεργία δίψας την 31η ημέρα, δίνοντας τη μάχη με κόστος την ίδια του τη ζωή, προκειμένου να μη γίνει η αφορμή για την κατάργηση των εκπαιδευτικών αδειών που σχεδίαζε η κυβέρνηση.
Το δίκιο του αγώνα και η συνεπής στάση του Ν. Ρωμανού ενέπνευσε έναν μαζικό, λαϊκό, πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης που για 31 ημέρες ήταν η τροφή και το νερό για τον ίδιο. Ένα λαϊκό κίνημα αλληλεγγύης που περιφρούρησε με αλυσίδες τον αγώνα και τη ζωή του Νίκου. Γιατί στο πρόσωπο του Νίκου είδε να χάνεται η δική του ζωή, είδε τη συνέχεια της πολιτικής της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, είδε την κατάργηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την φασιστικοποίηση. Είδε τους πραγματικούς εχθρούς, απογυμνώνοντας την αστική προπαγάνδα και απομονώνοντας τους ψεύτικους φίλους, είδε την επίθεση του συστήματος. Γι’ αυτό έκανε τον αγώνα του Νίκου δική του υπόθεση, ανυψώνοντάς τον από προσωπικό σε συλλογικό και κοινωνικό, καθορίζοντας την έκβασή του, οδηγώντας την κυβέρνηση σε υποχώρηση μπροστά στον φόβο της να ξεσπάσει η λαϊκή οργή με ξεσηκωμό, ιδιαίτερα μάλιστα μπροστά στις κυοφορούμενες πολιτικές εξελίξεις που απεργάζονται ξένα κυρίως και ντόπια κέντρα εξουσίας.
Διδάσκει! Πρώτα και κύρια ότι οι αγώνες μπορούν να νικήσουν! Ότι ο αγώνας για να κατακτηθούν δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, ο αγώνας για να κατακτηθεί το δικαίωμα στις σπουδές, τη δουλειά, τη ζωή, αποτελεί τη μοναδική διέξοδο για τον λαό, τους εργαζομένους και τη νεολαία προκειμένου να λύσουν το πρόβλημα της επιβίωσης. Ταυτόχρονα, ότι μόνο η νικηφόρα αντίσταση και διεκδίκηση μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για τη συνολικότερη αναμέτρηση με το σύστημα και τις δυνάμεις του στην κατεύθυνση της ανατροπής.
Διδάσκει! Ότι ο αγώνας είναι λαϊκή υπόθεση. Με αυτή την έννοια, δεν είναι υπόθεση ορισμένων ψαγμένων ομάδων ή πεφωτισμένων καθοδηγητών, που θα δώσουν το ολοκληρωμένο τους σχέδιο στις λαϊκές μάζες (στην καλύτερη περίπτωση) για να το εφαρμόσουν. Μήτρα του αγώνα είναι η ίδια η ζωή, η ίδια η πραγματικότητα, η ανάγκη των λαϊκών μαζών για καλύτερη ζωή.
Διδάσκει! Ότι η νικηφόρα έκβαση του αγώνα κρίνεται κυρίαρχα από την αποφασιστικότητά του και τη μαζικοποίησή του. Σε αυτή την κατεύθυνση, οι στόχοι πάλης που αναδεικνύονται και προβάλλονται κάθε φορά θα πρέπει να αγκαλιάζονται από τις πλατιές λαϊκές μάζες, να συμβάλλουν και να προωθούν την πλατιά κινητοποίησή τους. Να συγκροτούν πολιτικά τις λαϊκές μάζες, να τις τροφοδοτούν μπροστά στην πολιτική σύγκρουση και στην αντιπαράθεση με τη φασιστικοποίηση.
Διδάσκει! Την αναγκαιότητα οικοδόμησης ενός πλατιού, μαζικού, πολύμορφου Μετώπου Αντίστασης πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Ένα τέτοιο Μέτωπο Αντίστασης μπορεί να οικοδομηθεί μόνο πάνω σε συγκεκριμένους στόχους πάλης και όχι με εκλογικές πλατφόρμες, μεταβατικά προγράμματα, εγκεφαλικά σχέδια, οραματικά προτάγματα.
Διδάσκει! Ότι η περιφρούρηση του αγώνα είναι πρωτίστως αποτέλεσμα της πολιτικής κατεύθυνσης και του προσανατολισμού του ενός τέτοιου Μετώπου.
Αυτά τα χαρακτηριστικά συγκέντρωσε ο αγώνας του Ν. Ρωμανού και του κινήματος αλληλεγγύης που συσπειρώθηκε στο αίτημά του για εκπαιδευτικές άδειες, δηλαδή στον αγώνα για δημοκρατικά δικαιώματα. Επειδή απέκτησε τέτοια χαρακτηριστικά, ξεφεύγοντας από τα στενά όρια του «χώρου», από λογικές αδιέξοδες που εκθειάζουν τη μορφή και αποθεώνουν τη «σύγκρουση», από σεχταρισμούς που θέλουν να κρύψουν την υποτίμηση προς τον λαϊκό παράγοντα, έγινε πραγματικά επικίνδυνο για το σύστημα, δημιουργώντας ρωγμή στο αστικό πολιτικό σκηνικό και οδηγώντας την κυβέρνηση σε υποχώρηση.
Σίγουρα υπάρχουν και οι ούλτρα «επαναστάτες», που μια τέτοια ανάγνωση δεν τους βολεύει γιατί δεν έχει την καθαρότητα των «γραφών». «Ποια νίκη;» θα σκούζουν και θα γράφουν, υπονομεύοντας το προχώρημα συγκρότησης των λαϊκών, εργατικών και νεολαιίστικων μαζών. Το έργο το έχουμε ξαναδεί, αρκεί να θυμηθούμε τις πλατείες και το Σύνταγμα. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας όσοι αναφερόμαστε στην επαναστατική και κομμουνιστική Αριστερά για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της εποχής, υπηρετώντας τις ανάγκες του λαού και της πάλης του.
