Η απόφαση του ΚΟ να προχωρήσει στην 8η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) έρχεται σε μια πλούσια περίοδο εξελίξεων, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς. Πρόθεσή μας είναι να μπορέσουμε να συζητήσουμε γι” αυτές τις εξελίξεις, καθώς και για τα καθήκοντα που ανοίγονται στο λαϊκό και εργατικό κίνημα και για το πώς θα ανταποκριθεί η οργάνωσή μας σε αυτά.
Είναι χωρίς αμφιβολία απαραίτητο να συμβάλουμε ώστε να αναστραφεί το «παράδοξο» που παρατηρούμε, ότι δηλαδή ενώ σε επίπεδο πολιτικών φορέων τής συγκυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης, εντείνονται οι απόπειρες συγκρότησης λύσεων στο πολιτικό πεδίο για το σύστημα, παράλληλα με τη συνεχιζόμενη επίθεση στις κατακτήσεις και στα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, αυτά βρίσκονται -με ευθύνη αποκλειστικά της Αριστεράς που κυριαρχεί- στο παρασκήνιο, αδυνατώντας να απαντήσουν στα μέτρα που συνεχίζουν να υλοποιούνται.
Δημοσιεύουμε παρακάτω αποσπάσματα από το κείμενο-εισήγηση του ΚΟ για την απόφαση να προχωρήσουμε στην 8η Συνδιάσκεψη.
Οι γκρίζες προοπτικές της «ανάπτυξης»
Για να χαραχθεί μια πολιτική αντίστασης-διεκδίκησης, αλλά και για να παίρνει σάρκα και οστά μια κατεύθυνση επαναστατική-ανατρεπτική μέσα στο κίνημα και την ταξική πάλη, είναι απαραίτητο οι πρωτοπόροι αγωνιστές να μελετούν και να παρακολουθούν τις κοινωνικές, ταξικές μεταβολές, τις αλλαγές των συσχετισμών μεταξύ τους, αλλά και τις σχέσεις των μικρών-μεσαίων στρωμάτων τόσο με την εργατική τάξη όσο και με την κυρίαρχη άρχουσα τάξη. Στη χώρα μας (και όχι μόνο) η όλη κοινωνική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τις ανατροπές του 2009-2014 χαρακτηρίζεται από μεγάλη επιδείνωση για τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Μια προσπάθεια ταξικής προσέγγισης δείχνει -παρά τα επιφαινόμενα και όλη αυτή την εξόρμηση, ότι τάχα η περίοδος της δυστυχίας, των βασάνων για τον λαό, τελειώνει και αρχίζει η περίοδος της ευημερίας και ότι απλώς πρέπει να κάνουμε «υπομονή» για να το δούμε- πως δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Είναι λοιπόν χρέος των πρωτοπόρων αγωνιστών, όσο και αν η φωνή τους αντιμετωπίζει σαφή όρια και περιορισμούς, να διαμορφώσουν, με βάση τα πραγματικά δεδομένα, ένα ολόκληρο φορτίο και οπλοστάσιο αποκάλυψης της συστηματικής και καθημερινής παραπληροφόρησης της κυβέρνησης.
Κυρίως πρέπει να αποφεύγουμε να πέφτουμε στις παγίδες των διλημμάτων (κυρίως ψεύτικων), που τόσο έντεχνα και έμπειρα καλλιεργεί το σύστημα αλλά και τροφοδοτούνται από την χρεοκοπημένη Αριστερά, που θεωρούσε ότι θα κάνει «εύκολη» πολιτική για να διασκεδάσει τις μάζες αναμασώντας και αυτή με τη σειρά της «επιχειρήματα» του ίδιου του συστήματος.
Όσοι περιόρισαν τη δράση τους στον αντιμνημονιακό αγώνα, όσοι ποντάρισαν στην «ανάπτυξη» που οι μνημονιακοί δεν μπορούσαν να προωθήσουν, όσοι ποντάρισαν σε ευκαιριακές συμμαχίες προκειμένου να δώσουν την αίσθηση ότι μπορούν να κυβερνήσουν, αυτοί αισθάνονται αμηχανία και αδιέξοδα. Ας το πούμε ακόμη μία φορά ότι όσοι ισχυρίζονται (πρώτοι απ’ όλους οι κυρίαρχοι) ότι όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη και που τα έχουμε χαρακτηρίσει «δημιουργική καταστροφή» που περνάει διά πυρός και σιδήρου, θα σταματήσουν μία μέρα του Απρίλη με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Σαμαρά και τις ευλογίες των έξω ή είναι αφελείς ή παίζουν βρόμικο και αισχρό ρόλο. Δεν μετατράπηκε η χώρα σε «νεκροταφείο» δικαιωμάτων, σε «κρανίου τόπος» για τους εργαζομένους και τους ανέργους, δεν έφτασαν τα μεροκάματα και οι μισθοί τόσο χαμηλά, δεν εξανεμίστηκαν οι συντάξεις κ.λπ., για να δεχτούμε ότι ο Σαμαράς και όποια κυβέρνηση θα βγει θα γυρίσει τον διακόπτη και θα γυρίσουμε εκεί όπου το είχαμε αφήσει. Όλα όσα πλήρωσαν και πληρώνουν οι λαοί δεν είναι κάποιες θυσίες με ημερομηνία λήξης. Αντίθετα, είναι το απαραίτητο πλαίσιο και προαπαιτούμενο ώστε το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός να διαχειριστούν τις επιταγές αλλά και τις τρομακτικές αντιφάσεις και αντιθέσεις που διακρίνουν και χαρακτηρίζουν το διεθνές ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα και υποκρισία από το να ισχυρίζεται η ντόπια κυρίαρχη μεγαλοαστική τάξη ότι αφαίρεσαν όλον αυτόν τον πλούτο τα τελευταία χρόνια, ίσα για να τον επιστρέψουν μέσω διανομής του πλεονάσματος. Μας έκλεβαν (ανοιχτά και μπροστά στα μάτια μας, που λένε), μας πέταξαν από τις δουλειές μας, για να έρθουν μετά οι ίδιοι που μας έκλεβαν να μας τα «επιστρέψουν». Μόνο «συγγνώμη, παρεξήγηση» δεν θα μας πουν!
Ωστόσο δεν ξεμπερδεύουμε έτσι εύκολα με τα «επιχειρήματα» του συστήματος. Πρέπει να κάνουμε πιο ουσιαστική και πιο βαθιά μελέτη των πραγματικών όρων και επιδιώξεων του συστήματος.
Πρώτον, ότι όταν το σύστημα και οι παρατρεχάμενοί του μιλούν για την ανάπτυξη, ουσιαστικά εννοούν τη δυνατότητα να συνεχίσει το σύστημα να λειτουργεί, να παράγει, να κερδίζει, με όρους όμως πολύ πιο διαφορετικούς και πιο αποδοτικούς γι’ αυτούς απ’ ό,τι πριν από δεκαετίες. Ουσιαστικά εννοούν να αναπροσαρμόσουν, να τροποποιήσουν, να αποκαταστήσουν ένα ολόκληρο πλέγμα και δίκτυο παραγωγής και εμπορίας, γύρω και δίπλα από τις 5-10 μεγάλες οικογένειες που έχουν συγκεντρώσει το συντριπτικά μεγάλο μέρος του πλούτου της χώρας. Ουσιαστικά επιδιώκεται και μέσα απ’ αυτό το σχέδιο η επιμέρους αποκατάσταση κάποιων κοινωνικών συμβολαίων στρωμάτων που έχουν πληγεί από την κρίση με την ντόπια μεγαλοαστική τάξη.
Ουσιαστικά λοιπόν η κυβέρνηση Σαμαρά έχει στόχο, με τις ευλογίες των ξένων, να διαμορφώσει μια διευρυμένη «μπίζνα», που λέμε, στην οποία να συμμετάσχουν ξανά και κάποιοι μικρότεροι-μεσαίοι, παλιοί αλλά και καινούργιοι, και στην οποία αυτό που προσφέρει η «επιτυχημένη» κυβέρνηση Σαμαρά είναι ένα ολόκληρο εργατικό δυναμικό (είτε ντόπιο είτε από τη μετανάστευση) κάτω από άθλιες συνθήκες εργασίας και αμοιβής.
Το σχέδιο, λοιπόν, ούτε καινούργιο είναι και στα χαρτιά δείχνει πολύ απλό, είτε το πούμε Ζάππειο 1, 2, είτε το πούμε όπως το ονοματίζει ο Παπακωνσταντίνου κ.λπ. Πρόκειται για το σχέδιο της επαναδιαμόρφωσης μιας νέας ή αναβαθμισμένης αυλής πέριξ αυτών που λέμε μεγαλοκαρχαρίες που εδρεύουν(;) στη χώρα. Φαίνεται απλό αλλά δεν είναι, όπως αποδείχτηκε στην πράξη. Πρώτον, γιατί είναι πολύ φυσιολογικό να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι όπως αντιδρούσαν τα προηγούμενα χρόνια. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να δεχτούν οι εργαζόμενοι τη μοίρα που ανοιχτά και κυνικά φαίνεται να τους επιφυλάσσει το μεγάλο κεφάλαιο. Δεύτερον, γιατί όλη η διεθνής συγκυρία της επίθεσης, οι καβγάδες των ιμπεριαλιστών παντού και στην περιοχή μας, αλλά και τα χαρακτηριστικά του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα μας, ενώ τα κατάφερε τελικά να γκρεμίσει, δυσκολεύεται στο τι, πώς και με ποια υποστήριξη θα καταφέρει να «χτίσει» πιο αποτελεσματικά και κερδοφόρα.
Είναι επίσης αφέλεια να πιστεύει κάποιος σοβαρός μελετητής ότι το έργο της «ανάπτυξης» μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την εποπτεία, επιτήρηση, στήριξη, δηλαδή την εξάρτηση από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η προσπάθεια, με άλλα λόγια, για χώρες σαν την Ελλάδα, να αποκατασταθεί ξανά όλη αυτή η «μπίζνα», αλλά και να διευρυνθεί, πρέπει να έχει μια συμπληρωματική σχέση (παράρτημα δηλαδή) με τη διαδρομή του μεγάλου διεθνούς ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και φυσικά τη στήριξη του διεθνούς χρηματιστικού-τραπεζικού κεφαλαίου. Μια σχέση, λοιπόν, εξάρτησης, η οποία για να περπατήσει έχει επίσης πολλά προαπαιτούμενα, κυρίως στις σχέσεις των ιμπεριαλιστών μεταξύ τους αλλά και αναζήτησης από πλευράς τους των διάφορων διασταυρώσεων που πιθανόν να προκύψουν όσον αφορά τις στρατηγικές συμμαχίες.
Το πώς θα ρυθμίζονται σε κάθε φάση οι ποικίλες σχέσεις, διασυνδέσεις του ντόπιου πλουτοκρατικού συστήματος με τους ιμπεριαλιστές και πως η ελληνική κοινωνία και οικονομία θα διαμορφώνουν τις εξαρτήσεις τις οποίες έχει δείξει και η πρόσφατη ιστορία, θα κρίνεται. Η ουσία όμως της σχέσης μεταξύ τους θα παραμένει εξαρτημένη και προφανώς ανισότιμη. Και φυσικά, όπως είναι σήμερα η κατάσταση του κινήματος και οι προτεραιότητες της ανασυγκρότησής του, το πρώτο ενδιαφέρον μας δεν θα πέφτει στο αν η Ελλάδα, το δεδομένο χρέος της θα το «εξυπηρετεί» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αυτό άλλωστε δεν θα το διαμορφώνει η ίδια, αλλά οι ξένοι καρχαρίες ανάλογα με το πώς κρίνουν. Εκεί που πρώτα και κύρια θα κριθούν οι κομμουνιστές είναι στο πώς και πόσο θα συμβάλουν στη συγκρότηση της εργατικής τάξης.
[...]
Να αξιοποιήσουμε την 8ηΣυνδιάσκεψη για:
Γίνεται λοιπόν σαφές ότι έχουμε μπει σε περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη και απαιτητική για όποιον αγωνιστή, πρωτοπόρο και πολύ περισσότερο κομμουνιστή, θέλει να πάει κόντρα στο ρεύμα και να συνεχίσει να δρα και να παρεμβαίνει στην ταξική πάλη από τη σκοπιά των εργαζομένων και των καταπιεσμένων. Προτού έρθουμε όμως σε αυτό, ας δούμε τι συμβαίνει με τον παράγοντα κίνημα. Το ερώτημα είναι αν οι εξελίξεις στο κίνημα, στις αντιστάσεις, μπορούν να δώσουν κουράγιο, αντοχή και ελπίδα για τον αγωνιζόμενο λαό.
Πριν όμως απ’ αυτό, ας σχολιάσουμε κάτι άλλο. Από το 1996 που διατυπώσαμε την εκτίμηση ότι κάτι αλλάζει (σε σχέση με το μαύρο και καταθλιπτικό τοπίο που είχε διαμορφωθεί με τις ανατροπές του 1990), σε καμία περίπτωση δεν φανταζόμασταν μια γραμμική και συνεχώς ανοδική αντίστροφη πορεία του κινήματος για λόγους που έχουμε εξηγήσει και που αφορούν το βάθος της ήττας του κομμουνιστικού και ταξικού εργατικού κινήματος.
Η ανυπαρξία υποκειμενικού παράγοντα, η διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος, είχαμε εκτιμήσει σωστά, ότι δεν θα μπορούσε να επιτρέψει άλλη πορεία για το κίνημα απ’ αυτή που βιώσαμε. Με διαρκή ζιγκ ζαγκ, με τάσεις αφύπνισης, αντίστασης και σύγκρουσης, αλλά και με πολλές υποχωρήσεις, ήττες και πισωγυρίσματα. Και αυτή η εικόνα σε γενικές γραμμές δεν ισχύει μόνο για τη χώρα, αλλά και διεθνώς.
Απ’ την άλλη ήμασταν βαθιά πεισμένοι ότι παρ’ όλο που το κίνημα θα τρώει σε αρκετές φάσεις τα μούτρα του και θα φανερώνει τις ανεπάρκειές του, οι κομμουνιστές δεν θα έπρεπε με τίποτε να αναχωρήσουν, να σνομπάρουν, ή να καταδικάσουν, γιατί απλούστατα αν δεν περάσει το κίνημα και οι κομμουνιστές απ’ αυτή τη φάση, δεν θα διδαχτούν ούτε οι ίδιοι ούτε οι λαοί και κυρίως δεν θα συνδεθούν μαζί τους.
Οφείλουμε λοιπόν να παραδεχτούμε ότι από το 1996 μέχρι σήμερα (περίπου 18 χρόνια συμπληρώθηκαν) αυτό που δικαίως λέγαμε ότι ο καπιταλισμός θα φροντίζει να τροφοδοτεί το κίνημα μέσα από την άγρια επίθεσή του, έχει σαφέστατα επιβεβαιωθεί. Όλο εκείνο το παραμύθι τού 1990, που ο καπιταλισμός χωρίς αντίπαλο θα έφερνε την ευημερία στον κόσμο, έχει καταρρεύσει και ο πλανήτης βαδίζει από το κακό στο χειρότερο.
Ωστόσο τα χρόνια αυτά φάνηκε και κάτι άλλο (εξίσου ισχυρό), ότι δηλαδή ο καπιταλισμός φρόντιζε με συστηματικό τρόπο, επειδή ακριβώς δεν μπορούσε να εξαφανίσει τις λαϊκές αντιδράσεις, να τις καταστέλλει, να τις ανακυκλώνει, να τις καθιστά άνευρες και κυρίως να κατορθώνει να τις εγκλωβίζει και να τις εμποδίζει να συγκροτήσουν το δικό τους κίνημα.
Συνεπώς, πριν φτάσουμε να ξαναεξετάζουμε τι θα έκανε το κίνημα για εμάς, ας δούμε πιο ουσιαστικά τι θα κάνουμε εμείς για το κίνημα (για να παραφράσουμε και τον Κένεντι). Να συνεχίσουμε δηλαδή τις προσπάθειες που ξεκινήσαμε το 2010 με την προηγούμενη Συνδιάσκεψη όταν είχαμε σταθεί ιδιαίτερα στον παράγοντα κομμουνιστικό-ταξικό εργατικό κίνημα. Να συμπληρώσουμε επίσης τις προσπάθειές μας στην κατεύθυνση της οικοδόμησης του ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α., έτσι όπως τις σηματοδοτήσαμε από το 2011 και μετά.
Σύντροφοι, για τους λόγους που συνοπτικά περιγράψαμε, το ΠΓ και το ΚΟ αποφάσισαν να ξεκινήσουν τις διαδικασίες για την 8η Συνδιάσκεψη, που, αν δεν υπάρξουν ανατροπές που δεν εξαρτώνται από εμάς, θα πραγματοποιηθεί στο τέλος αυτής της χρονιάς.
Στην 8η Συνδιάσκεψη βασικός στόχος μας θα είναι να δώσουμε στην οργάνωση και συλλογική μας προσπάθεια περισσότερη ώθηση και αποφασιστικότητα ώστε να υλοποιήσουμε το κεντρικό μας καθήκον, να συμβάλουμε στην ανασυγκρότηση του ταξικού κομμουνιστικού εργατικού κινήματος, κυρίως μέσα από τη συμβολή μας στην αποσαφήνιση και αποκρυστάλλωση αυτού που ονομάσαμε «ο δικός μας δρόμος».
Αποσαφήνιση και αποκρυστάλλωση που ειδικότερα προσδιορίζεται στη συμβολή μας στη διαμόρφωση πολιτικών και κοινωνικών όρων πάνω στους οποίους θα πατήσει το ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α., έτσι όπως το έχουμε προσδιορίσει τα τελευταία χρόνια. Εισηγητικά θέλουμε να διευκρινίσουμε (όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα) ότι τη συμβολή μας στην οικοδόμηση του κομμουνιστικού κόμματος και στην πορεία ανασυγκρότησης της εργατικής τάξης, τη βλέπουμε να υλοποιείται στο πεδίο της προώθησης αυτού του στόχου που δεν είναι απλά μια μετωπική πολιτική αλλά μια ολόκληρη διαδικασία-διεργασία όπου τα πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης, μαζί με τα πιο αγωνιστικά και πρωτοπόρα τμήματα της νεολαίας, των εργαζομένων, αποκτούν ένα ολόκληρο δίκτυο λαϊκής οργάνωσης, το οποίο βαθαίνει και προχωράει το περιεχόμενο της λαϊκής πάλης σε αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική, αντισυνδιαχειριστική βάση. Το περιεχόμενο ενός τέτοιου ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α. σαφώς δεν θα περιορίζεται σε στόχους αντίστασης και υπεράσπισης κεκτημένων, τους οποίους όμως σίγουρα θα υπηρετεί.
Το περιεχόμενο θα διευρύνεται σε πιο ριζοσπαστικές κατευθύνσεις και θα επιδιώκει τη δημιουργία σοβαρών ρηγμάτων στο μπλοκ της αντίδρασης και μέσα απ’ αυτά τα ρήγματα την είσοδο στον στίβο της ταξικής πάλης και άλλων στρωμάτων εργατών, εργαζομένων, νεολαίας.
Δεν είναι της ώρας να προσδιορίσουμε τη σχέση του ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α. με ευρύτερες μετωπικές συνευρέσεις. Επίσης είναι σαφές, βασική προϋπόθεση για να στεριώσει το ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α. και η παρέμβασή του στην ταξική πάλη είναι η ύπαρξη μαχητικής, μαζικής, κομμουνιστικής οργάνωσης, που με τη σειρά της, για να είναι τέτοια, προϋποθέτει διευρυμένες σχέσεις με την εργατική τάξη.
Χωρίς να κάνουμε τους προφήτες, θεωρούμε ότι η πορεία για την οικοδόμηση του ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α., που θα συντονίζεται με τη διαδρομή οικοδόμησης μαχητικής μαζικής κομμουνιστικής οργάνωσης και που θα εκφράζεται μέσα από ορατά βήματα λαϊκής-εργατικής οργάνωσης, θα δώσει καινούργια διάσταση και φόντα στους κομμουνιστές για να ανοίξουν τους λογαριασμούς τους με την εμπειρία-ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και με την σοσιαλιστική προοπτική της εποχής μας. Είμαστε βέβαιοι δηλαδή ότι όσο προχωράμε στην αποσαφήνιση των επιδιώξεών μας για την οικοδόμηση του ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α., τόσο πιο κοντά και γειωμένα θα προσδιορίζουμε τα καθήκοντα και τον χαρακτήρα της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος. Θεωρούμε ότι όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στους στόχους της οικοδόμησης του ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α., θα αποκτούμε και περισσότερες δυνατότητες να διαβάσουμε και να αναγνωρίσουμε την κοινωνική διαστρωμάτωση που τόσο έχουμε ανάγκη προκειμένου να βοηθήσουμε στην εξαγωγή σωστών συμπερασμάτων για τους στόχους και τα όρια των όποιων κοινωνικών συμμαχιών στην προοπτική της επανάστασης!
Για να μετράει αντίστροφα η λαϊκή απάντηση και η εργατική ανασυγκρότηση
Ειδικότερα για τις μέρες που διανύουμε, έχουμε ανάγκη να ξεμπροστιάσουμε και να αποκαλύψουμε το «σχέδιο-μοντέλο ανάπτυξης» της χώρας, έτσι όπως διαμορφώνονται σήμερα τα διεθνή και εσωτερικά δεδομένα. Δεν έχει νόημα να «ξορκίζουμε» την προπαγάνδα του συστήματος. Αντίθετα, πρέπει να την κατανοήσουμε (έστω και σαν σχέδιο). Όπως επίσης έχουμε υποχρέωση να προσδιορίσουμε τους βασικούς παράγοντες από τους οποίους θα κριθεί αν και πόσο το «σχέδιο» θα μείνει στα χαρτιά ή θα πάρει σάρκα και οστά.
Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και αν (υποθετικά) η κρίση «μπαλωθεί» προσωρινά, η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη θα συνεχίζεται και θα βαθαίνει. Όσο και αν είναι οδυνηρό για τους λαούς, το αντεργατικό-αντιλαϊκό πλαίσιο που κατάφερε το σύστημα να δημιουργήσει στη χώρα και διεθνώς, οι άγριες συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης, οι μισθοί πείνας, δεν είναι αρκετό για το κεφάλαιο-ιμπεριαλισμό. Και όσο οι συνθήκες και οι συσχετισμοί το ευνοούν, τόσο θα επιτίθεται.
Στη χώρα μας λοιπόν (και γι’ αυτό υπερηφανεύονται οι διάφοροι Σαμαράδες) έχει δημιουργηθεί ο πρώτος όρος για να μπορέσει η μεγαλοαστική τάξη να εντείνει την εκμετάλλευση, να αυξήσει την κερδοφορία της, να διεκδικήσει μια βελτιωμένη θέση στην εξάρτησή της από τους ιμπεριαλιστές αλλά και στη σχέση της με τους υπόλοιπους τοπικούς ανταγωνιστές-συμμάχους.
Μπορεί να μας τιμάει σαν λαό το γεγονός ότι αντισταθήκαμε στην επίθεση αυτή. Αντίσταση η οποία έκανε τη χώρα μας σε κάποιες φάσεις παράδειγμα αντίστασης, με αποτέλεσμα να βρεθεί ο λαός της στο στόχαστρο των διεθνών και εσωτερικών αντιδραστικών δυνάμεων. Δεν πανηγυρίζουν χωρίς λόγο ΕΕ και ντόπιοι παράγοντες που τελικά κατάφεραν να περάσουν μια σειρά βάρβαρα μέτρα και έχουν διαμορφώσει το πλαίσιο για να περάσουν και χειρότερα.
Ωστόσο οι πανηγυρισμοί τους ότι δήθεν στην Ελλάδα συντελείται ένα θαύμα είναι σίγουρα εκτός τόπου και χρόνου, ενώ τα διεθνή δεδομένα δεν θα επιτρέψουν ξανά ούτε για αστείο να επαναληφθούν οι Σημιτικές επιδόσεις της «ισχυρής Ελλάδας».
Δεν παριστάνουμε τους προφήτες, αλλά προετοιμαζόμαστε για αυτά που έρχονται και κυρίως συναισθανόμαστε τα μεγάλα και σοβαρά καθήκοντα που μας περιμένουν.
