Με πρωτόγνωρους ρυθμούς -ακόμα και για τα μνημονιακά δεδομένα- εξελίσσεται η αντιλαϊκή, αντεργατική επίθεση. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, από Σαββατοκύριακο σε Σαββατοκύριακο, ψηφίζει στη Βουλή έναν ορυμαγδό μέτρων και νόμων φορό-λεηλασίας των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, συντριβής των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, μαζικών ιδιωτικοποιήσεων και μόνιμης σφαγής (κόφτης) των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων. Είναι η εφαρμογή του 3ου Μνημονίου που ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε μαζί με τους κλασσικούς μνημονιακούς το περασμένο καλοκαίρι. Είναι η =με νέα φόρμα- προκαταβολή του 4ου Μνημονίου. Είναι το ατελείωτο βύθισμα του λαού και της νεολαίας στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και των ΗΠΑ και του ντόπιου πλουτοκρατικού κηφηναριού, που η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου με απερίγραπτη ξετσιπωσιά εμφανίζει ως «κοινωνική δικαιοσύνη» και προοπτική ανάκαμψης-ανάπτυξης.
Όμως μαζί και παράλληλα με το βάθεμα του εργασιακού -κοινωνικού μεσαίωνα, εξελίσσεται και η εμπλοκή και ένταξη της χώρας στη θερμή ζώνη των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων στην Μ.Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή. Αυξάνονται οι υπηρεσίες και οι δεσμεύσεις στο ΝΑΤΟ-που εγκαταστάθηκε ήδη στο Αιγαίο-, και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, που στο ευρύ και μακροχρόνιο σχεδιασμό τους ενάντια στους ιμπεριαλιστές -ανταγωνιστές τους (Ρωσία) και ενάντια στους λαούς της περιοχής, περιλαμβάνουν τη χώρα μας ως πολεμικό προγεφύρωμα τους. Ο νέος αμερικάνος πρέσβης – προερχόμενος από την Ουκρανία, αιχμή και επίκεντρο της επίθεσης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού,- είναι μόνο η αρχή στις πολιτικές προετοιμασίες για το ξεδίπλωμα αυτών των σχεδίων.
Δίπλα και μαζί με το λαό μας που ληστεύεται και απειλείται με τα χειρότερα, οι πρόσφυγες -ξεριζωμένοι από τους πολέμους και τη λεηλασία των κοινών μας εχθρών- φυλακίζονται σε άθλιες συνθήκες, χωρίς να τους αναγνωρίζεται κανένα από τα στοιχειώδη δικαιώματα τους. Και το σύστημα και η κυβέρνηση του, επιχειρούν να τους εμφανίζουν ως «απειλή» και «αντίπαλο» για το λαό μας, για να αποτρέψουν τον κοινό αγώνα που χρειάζεται ενάντια στις δυνάμεις του πολέμου και της καταστροφής και τους υποτελείς τους.
Όσο λοιπόν η ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική βαρβαρότητα δείχνει και βυθίζει τα δόντια της στο σώμα των λαών, όσο τα δικαιώματα μας για ψωμί, δουλειά, ελευθερία, ανεξαρτησία, ειρήνη, καταργούνται και υποθηκεύονται στην κρίση, στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών και στα αδιέξοδα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, το ερώτημα «με ποιο κίνημα» θα αντισταθούμε και θα αναμετρηθούμε με αυτή τη βαρβαρότητα γίνεται πιο επιτακτικό! Η γραμμή της κυβερνητικής- κοινοβουλευτικής διεξόδου για το λαό, που επικράτησε και επικρατεί, φέρνει νέες ήττες, νέα αδιέξοδα, σκορπίζει σύγχυση και απογοήτευση. Η γραμμή αυτή και στην «εδώ και τώρα» εκδοχή που προβάλλουν τα «μεταβατικά προγράμματα» (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και στην «όταν το Κόμμα θα είναι έτοιμο» εκδοχή, της «λαϊκής εξουσίας», (ΚΚΕ), είναι η γραμμή της υποταγής και του ρεφορμισμού. Αυτό που απαιτείται είναι να παλευτεί, και να δυναμώσει η γραμμή της Αντίστασης-Διεκδίκησης-Αναμέτρησης. Αυτή η γραμμή χρειάζεται να συγκροτηθεί και να μορφοποιηθεί, στα σωματεία, του συλλόγους, στις γειτονιές, μέσα στους εργάτες, το λαό και τη νεολαία. Αυτοί είναι που μπορεί και πρέπει να συγκροτηθούν σε δύναμη πάλης, σε κίνημα με αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και με επαναστατική προοπτική!
