Είμαστε ξανά μπροστά στο τσίρκο νομιμοποίησης ενός αντιδραστικού ιμπεριαλιστικού μηχανισμού: της ΕΕ. Μόνο που, τώρα πια, λίγοι μπορούν να κάνουν πως δεν ξέρουν την αλήθεια. Ότι διανύουμε μια περίοδο πρωτοφανούς αντιδραστικοποίησης των εξελίξεων. Όξυνσης της επίθεσης του συστήματος σε κάθε βασικό δικαίωμα που είχε κατακτηθεί από τους λαούς με βάση τους αγώνες του προηγούμενου αιώνα, κάτω από έναν άλλον τότε συσχετισμό. Συνέχισης και μονιμοποίησης της κρίσης του συστήματος και ενδεχόμενης νέας παγκόσμιας κατρακύλας. Παρόξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και συνακόλουθης γενίκευσης πολεμικών συγκρούσεων και κλιμάκωσης των κινδύνων για τους λαούς. Καταβύθισης κοινωνικών στρωμάτων, απλώματος της φτώχειας, συντριβής των εργασιακών σχέσεων και κατακτήσεων. Αναίρεσης κοινωνικών δικαιωμάτων στη δωρεάν παιδεία και περίθαλψη. Εφόδου στα δημοκρατικά δικαιώματα και έντασης της φασιστικοποίησης του συστήματος. Υστερικού αντικομμουνισμού και εκτεταμένης εκστρατείας ξαναγραψίματος της ιστορίας σε βάρος των αγώνων των λαών. Βαθέματος της επίθεσης «επανακατάκτησης» των εξαρτημένων χωρών και συνολικής (γεωπολιτικής, οικονομικής, ενεργειακής) παραρτημοποίησής τους από τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.
Σε όλα αυτά, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει το μεγάλο μερίδιο. Η ΕΕ, η οποία, καλύπτει και συμμετέχει, όπου το επιτρέπει ο βαθμός συγκρότησής της, σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Η ΕΕ που προωθεί απανωτές ντιρεκτίβες συντριβής των εργατικών δικαιωμάτων κάτω από την πολιτική ομπρέλα «όλα για το κεφάλαιο, όλα στο κεφάλαιο». Η ΕΕ του… «ευρωπαϊκού δημοκρατικού κεκτημένου», που κατεβάζει επίσημα το στρατό για να αντιμετωπίσει διαδηλωτές. Η ΕΕ που βαφτίζει τρομοκράτη κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο και σέρνει σε δίκες τους αγωνιστές. Η ΕΕ που «απορρίπτει το φασισμό» αλλά προωθεί την πολιτική της φασιστικοποίησης και εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό. Η ΕΕ που έχει ενορχηστρώσει όλη την πολιτική των μνημονίων, που έχει αιχμαλωτίσει για δεκαετίες τη χώρα, που χωρίς τις πλάτες της η αστική τάξη της Ελλάδας ίσως να μην ήταν σε θέση να προωθήσει τόσο αποτελεσματικά την επέλασή της απέναντι στα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας.
Τι ΔΕΝ είναι και τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση…
Δεν είναι γεωγραφικός προσδιορισμός, ΔΕΝ είναι η Ευρώπη.
Δεν αποτελεί μια λάθος ενσάρκωση ενός σωστού ονείρου για γκρέμισμα των συνόρων και για κοινή πορεία των ευρωπαϊκών λαών κάτω από ένα κοινό σπίτι.
Δεν είναι η εφαρμογή ενός «νέου σταδίου του καπιταλισμού», ενός σταδίου που υποτίθεται ξεπερνάει τα εθνικά σύνορα, τις κρατικές συγκροτήσεις και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, για να «ολοκληρωθεί» σε ένα ανώτερο επίπεδο, χωρίς να χρειάζεται ο ένας ιμπεριαλιστής να κατισχύσει του άλλου. Δεν είναι, λοιπόν, η απόδειξη ότι ο καπιταλισμός είναι «ιστορικά προοδευτικός» και εξελίσσεται ακόμα.
Δεν είναι πεδίο όπου η ταξική πάλη μπορεί να αλλάξει τα χαρακτηριστικά της και το DNA της, πεδίο όπου κάποια υποθετική αλλαγή του συσχετισμού μπορεί να προσφέρει οτιδήποτε στους λαούς.
Δεν είναι όχημα απόκρουσης του εθνικισμού και του φασισμού, αλλά όχημα ενίσχυσής του. Και μάλιστα με επίσημο συστημικό τρόπο.
Αντίθετα με όλα τα παραπάνω, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας ιμπεριαλιστικός σχηματισμός (αυτή είναι η φύση της, αυτό είναι το DNA της) λυκοφιλίας και ανταγωνισμών διάφορων ιμπεριαλιστικών χωρών (και πάνω από όλα του καθόλου ενιαίου άξονα Γερμανίας – Γαλλίας) οι οποίες προωθούν τα δικά τους συμφέροντα στη βάση των δικών τους συσχετισμών και των δικών τους επιδιώξεων – προθέσεων, για να πλασαριστούν καλύτερα στο διεθνή στίβο του παγκόσμιου συσχετισμού και σε βάρος των λαών και της εργατικής τάξης αλλά και, ακόμα περισσότερο, σε βάρος των λαών των εξαρτημένων χωρών, όπως η Ελλάδα.
Με βάση όλα τα παραπάνω, το Ευρωκοινοβούλιο είναι ένα απλό διακοσμητικό όργανο καταγραφής πολιτικών συσχετισμών στο πλαίσιο του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και εξωραϊσμού της αντιδραστικής της φύσης μέσω ενός ψευτοδημοκρατικού μανδύα. Το Ευρωκοινοβούλιο δεν έχει κανέναν αποφασιστικό ρόλο, οι ψηφοφορίες του δεν έχουν καμία ισχύ, μιας και όλα αποφασίζονται από τα κομπρεμί, τους συσχετισμούς και τις ισορροπίες των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ. Το Ευρωκοινοβούλιο δεν αποτελεί καμία ιστορικά προοδευτική εξέλιξη, είναι ένα απλό θέατρο σκιών συγκάλυψης των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων.
Για όλους αυτούς τους λόγους οι εκλογές για την ΕΕ δεν έχουν καμία σχέση με τις εκλογές για τα εθνικά κοινοβούλια. Όσοι επικαλούνται κάτι τέτοιο για να εξηγήσουν τη συμμετοχή του στις ευρωεκλογές πρέπει να αναλογιστούν: Αν γίνουν εκλογές για κάποιο συμβούλιο του ΝΑΤΟ, θα πρέπει η Αριστερά να τρέξει ΚΑΙ ΕΚΕΙ να συμμετάσχει;
Γιατί τότε συμμετέχει στις ευρωεκλογές η υπόλοιπη Αριστερά;
Για δύο λόγους:
Ο ένας είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς έχει φάει το παραμύθι του συστήματος ότι αυτό παραμένει σε μια φάση που ιστορικά εξελίσσεται. Ότι νομίζει πως μέσω της ΕΕ συντελείται (από το ίδιο το σύστημα) μια διαδικασία κατάργησης των συνόρων. Με τον ίδιο τρόπο που είχε πιστέψει τους μύθους της «παγκοσμιοποίησης» και της «ειρηνικής συνεργασίας των ιμπεριαλιστών». Αντίστοιχα με την ευπιστία της στις ονειρώξεις της αστικής τάξης της χώρας, που μιλούσε για «ισχυρή Ελλάδα» και για «ένταξη της χώρας στον πυρήνα της πρώτης ταχύτητας της ΕΕ».
Ο δεύτερος είναι η ασθένεια της εκλογομανίας και του εκλογικού κρετινισμού που χαρακτηρίζει με βαρύ και ανίατο, ίσως, τρόπο τις κυρίαρχες τάσεις στην Αριστερά. Η αντίληψη που νομίζει ότι με κάνα-δυο κομπίνες και με μερικές θεαματικές ενέργειες θα πλασαριστεί στο κεντρικό πολιτικό πεδίο, την ίδια στιγμή που η ταξική πάλη διεξάγεται δυσμενώς για την εργατική τάξη και το λαό, ο οποίος παραμένει στη γωνία.
Οι δύο αυτοί λόγοι έχουν στο βάθος ιδεολογικοπολιτικές βάσεις, οι οποίες σε μερικά σημεία τέμνονται: την αποδοχή του καπιταλιστικού μονόδρομου, την υποταγή στις θεωρίες που υποστηρίζουν ότι το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα μπορεί ακόμα να μεταρρυθμιστεί, την έλλειψη εμπιστοσύνης στους λαϊκούς αγώνες.
Πραγματικός μονόδρομος η ΑΠΟΧΗ από τις ευρωεκλογές!
Για όλους τους παραπάνω λόγους, το ΚΚΕ(μ-λ), από τις πρώτες ευρωεκλογές μέχρι σήμερα, επιλέγει σταθερά τη στάση της ΑΠΟΧΗΣ από τις ευρωεκλογές. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι αν ήμασταν μια φορά πεισμένοι πριν από μερικά χρόνια για τη στάση μας, σήμερα είμαστε δέκα φορές. Απέχουμε από τις ευρωεκλογές και καλούμε το λαό σε ΑΠΟΧΗ από αυτές…
Για να καταγγείλουμε την αντιδραστική ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την αντιδραστική πολιτική των πολέμων, της φτώχειας και της συντριβής των λαϊκών, εργατικών, εργασιακών δικαιωμάτων.
Για να καταδικάσουμε την πολιτική των μνημονίων και του βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας.
Για να συμβάλουμε στη συγκρότηση των λαϊκών αντιστάσεων και διεκδικήσεων έξω και ενάντια στο σύστημα και την πολιτική του.
Για να προβάλουμε την άποψη ότι η γραμμή της αναμέτρησης με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό είναι η μόνη που μπορεί να δώσει προοπτική στη νεολαία και στο λαό.
ΑΠΕΧΟΥΜΕ από τις ευρωεκλογές για έναν απλό λόγο: Γιατί είμαστε ενάντια στην ΕΕ!
