Είναι αλήθεια πως η κωλοτούμπα του πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακού» Α. Σαμαρά στη γραμμή πιστής τήρησης των μνημονίων κατά την πρωθυπουργία του αποτελεί έμπρακτη απόδειξη υπεύθυνης διαχείρισης του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Είναι επίσης αλήθεια πως, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα τους τελευταίους μήνες, η Ν.Δ. και ο ηγέτης της είναι υποχρεωμένοι στον προεκλογικό τους λόγο, ότι και αν αυτό σημάνει, να ακολουθήσουν τη γλώσσα της αλήθειας και της ευθύνης απέναντι στο σύστημα που υπηρετούν μπροστά μάλιστα στις πιο άγριες αντιλαϊκές απαιτήσεις του. Έχουν ταυτιστεί με την ανελέητη βαρβαρότητα του συστήματος που υπηρετούν.
Το περίφημο mail Χαρδούβελη που διέρρευσε η ίδια η κυβέρνηση για δικούς της λόγους εν μέσω προεκλογικής περιόδου περιέχει σαφείς δεσμεύσεις της κυβέρνησης Σαμαρά για ωμά αντιλαϊκά μέτρα στα όρια συνταξιοδότησης και στο ΕΚΑΣ. Μέτρα που στοχεύουν να υπηρετήσουν ουσιαστικά την πορεία κατάργησης των συντάξεων, που είναι στην ημερήσια διάταξη, όπως κι αν πάνε τα πράγματα από την πλευρά του συστήματος. Η συζήτηση για το Φ.Π.Α., που είναι στις δεσμεύσεις και αποτυπώνεται στο mail, δεν είναι το μόνο ούτε το πιο σημαντικό μέτρο σ’ ότι αφορά τον λαό που τον έχουν βυθίσει στη φτώχεια και την ανεργία. Την ίδια στιγμή οι νέοι άνθρωποι πυκνώνουν τις στρατιές των ανέργων και ζουν συχνά από τις ήδη πενιχρές συντάξεις των γερόντων. Παρόλα αυτά, ο Κύρτσος δηλώνει ωμά ότι συμφωνεί με νέες μειώσεις στις συντάξεις, με δεδομένες νέες μειώσεις στους μισθούς που θα ακολουθήσουν με βάση τις ήδη υπάρχουσες δεσμεύσεις των μνημονίων. Η Μαρία Σπυράκη παρά το αναμάσημα αναγνωρίζει πως το mail Χαρδούβελη με όλο το πακέτο αντιλαϊκών μέτρων που περιέχει είναι σαφώς στις δεσμεύσεις της Ν.Δ., τα οποία θα εφαρμόσει μαζί με μια σειρά άλλα μέτρα εφόσον ξαναβγεί κυβέρνηση. Είναι σίγουρο πως η τωρινή προεκλογική καμπάνια της Ν.Δ. με τη Σπυράκη να διαδέχεται την ανεκδιήγητη Βούλτεψη απέχει από εκείνα τα προεκλογικά παραμύθια με τα Ζάππεια των προηγούμενων χρόνων.
Σαφώς η Ν.Δ. του Σαμαρά προσπαθεί παρότι έχει αδειαστεί ουσιαστικά από βασικά ξένα κέντρα να διεκδικήσει αποτελεσματική στήριξη έστω από τη Μέρκελ δίνοντας εξετάσεις υπεύθυνης δύναμης ακόμη και στην τελική ευθεία της σύντομης προεκλογικής περιόδου. Η Ν.Δ. του Α. Σαμαρά έχει εγκλωβιστεί σ’ έναν τέτοιο ρόλο από τότε που τορπιλίστηκε από την τρόικα το success story του και ναυάγησε θεαματικά η επαγγελλόμενη έξοδος από τα μνημόνια. Μην έχοντας πλέον άλλη επιλογή, πουλάει «αλήθεια» και «ευθύνη» με τη Σπυράκη προσπαθώντας να αποστομώσει άλλους υπεύθυνους της Ν.Δ. σαν το μητσοτακέικο και ταυτόχρονα κάνει τα ακροδεξιά του ανοίγματα. Παρότι ο Μάνος πήγε με το Ποτάμι και έτσι η Ν.Δ. έχασε τον Αμυρά, ωστόσο οι νεοφιλελεύθερες φωνές της Ν.Δ. συνταιριάζονται στη συγκυρία όχι μόνο με τον ακροδεξιό λόγο (με τον οποίο ερωτοτροπεί άλλωστε και το Ποτάμι), αλλά με ολάκερη τη φασίζουσα ακροδεξιά ατζέντα και πράξη όπως σηματοδοτεί η αποτροπή του Μπαλτάκου να φτιάξει τις ρίζες, του Πολύδωρα να πάει στους ΑΝΕΛ και του Ψωμιάδη που τελικά δε θα διεκδικήσει ψήφο με το ΠΑΤΡΙ.Δ.Α. Σύμφωνα με το Βήμα, κρούση για το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. έγινε και στον Φράγκο Φραγκούλη χωρίς αποτέλεσμα.
Το 16,5% των παραδοσιακών ψηφοφόρων της Ν.Δ. που σκορπίστηκαν τα τελευταία χρόνια σε Χ.Α., ΑΝΕΛ και άλλα δεξιά και ακροδεξιά σχήματα είναι σίγουρα η βασική δεξαμενή που μπορεί να ελπίζει η Ν.Δ. Σ’ αυτή τη βάση αξιοποιεί την πόλωση και με βασικό όπλο συσπείρωσης το φόβο, τον ακροδεξιό λόγο έως και τον ανοικτό αντικομμουνισμό στοχεύει στη μεγαλύτερη συσπείρωση της δεξιάς παράταξης. Μ’ όλο αυτό τον εξοπλισμό αναπαράγει ελεεινά την τρομοκρατία των ιμπεριαλιστών, η οποία στοχεύει ευθέως στο λαό και όχι στον ήδη συμβιβασμένο ΣΥΡΙΖΑ που υμνεί συνεχώς ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Ο ίδιος ο Σαμαράς τη μια θυμάται τη Β. Κορέα και την άλλη στήνεται με καμάρι στο φράχτη του Έβρου και δηλώνει πως σώζει τα νοσοκομεία, την περίθαλψη του ελληνικού λαού και τα επιδόματά του από τους λαθρομετανάστες.
Ότι πρέπει το ακροδεξιό ρατσιστικό ντελίριο του Α. Σαμαρά για να διαχωριστεί κάπως και σχετικά ανέξοδα ο «προοδευτικός» πιστός συνέταιρος της συγκυβέρνησης, ο Βαγγέλης Βενιζέλος που καίγεται στους δικούς του πονοκεφάλους. Όμως τα ζόρια είναι υπαρκτά για όλο το πολιτικό προσωπικό, που έχει αποκαλυφθεί στα μάτια του λαού. Η τύχη του Αντώνη Σαμαρά μπορεί να είναι καλύτερη από του Κουβέλη, του Καρατζαφέρη, του Γ.Α.Π. και του Βενιζέλου, εφόσον καταφέρει ένα ικανοποιητικό εκλογικό αποτέλεσμα για το βασικό αξιόμαχο πυλώνα του συστήματος. Μιλάμε για το κόμμα της Ν.Δ. που ουσιαστικά είναι και ο μοναδικός, μέχρις ότου και εφόσον καταφέρει να αποτελέσει κάτι ανάλογο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η μείωση της ψαλίδας λοιπόν με το ΣΥΡΙΖΑ, που παρότι αδοκίμαστος και με ρίσκα εισπράττει και καλά λόγια τελευταία από μια σειρά κέντρα, είναι το μεγάλο πολιτικό στοίχημα του Α. Σαμαρά. Και όσο και αν στην πορεία μπορεί να αδειαστούν ακόμη περισσότερο, ανάλογα και με τις επιδόσεις τους που θα μετρηθούν στη βάση μιας σειράς δεδομένων, ωστόσο η Ν.Δ. και ο ηγέτης της κάθε άλλο παρά έχουν σκοπό να «λαϊκίσουν» όπως άλλοτε, με την έννοια του να πάψουν να στέκονται υπεύθυνα απέναντι στους ντόπιους και ξένους δυνάστες του λαού.
Η Ν.Δ. υιοθετεί τον ακροδεξιό λόγο και σκορπά το φόβο με στόχο, ανεξάρτητα αν εκλεγεί ή όχι, ν’ αποτελέσει το βασικό όχημα αναπαραγωγής της φασιστικοποίησης και της ατόφιας γραμμής του συστήματος απέναντι στον εχθρό λαό. Είναι σοβαρό το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι η αριστερή του προέλευση δυσκολεύει τις προσαρμογές, να αποτελέσει βασικό πυλώνα στην επόμενη φάση για τη διαιώνιση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Κάτι τέτοιο υπόσχεται η ηγεσία του, μένει να δούμε τι θα καταφέρει.
Για τη Ν.Δ. όμως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Είναι σήμερα το μόνο από τα παραδοσιακά κόμματα του συστήματος που αποτελεί πόλο συσπείρωσης «γνώριμων» πολιτικών προσώπων, όχι μόνο για τον Γιούνκερ αλλά και για κάθε λογής κέντρα εξουσίας εντός και εκτός της χώρας ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού. Έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον ο χώρος της δεξιάς πολυκατοικίας, σταθερά και αταλάντευτα προσανατολισμένος και δοκιμασμένος απέναντι στον εχθρό λαό. Μ’ αυτή την έννοια, έστω και αν οι εκλογές αναπόφευκτα βάζουν σε δοκιμασία τη σημερινή ηγεσία της, ωστόσο σαν πολιτικός χώρος κάθε άλλο παρά μπαίνει στο χρονοντούλαπο. Ποτέ άλλωστε δε μπήκε στο χρονοντούλαπο ένα κόμμα που εκφράζει ατόφιες και χωρίς ταλαντεύσεις τις απαιτήσεις του συστήματος, όσο οι λαϊκές δυνάμεις δε συγκροτούνται στο επίπεδο που απαιτείται για να συντρίψουν τους μηχανισμούς εξουσίας του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού και ταυτόχρονα να οικοδομήσουν τη σοσιαλιστική προοπτική. Μέχρι τότε, και παρότι θα εμφανίζονται νέοι επίδοξοι διαχειριστές που μέσα από τη δοκιμασία τους θα κατακτούν ρόλο στα πράγματα, οι παλιές καραβάνες θα διατηρούν πάντα την αξία τους. Χαρακτηριστική περίπτωση ο λαομίσητος Κ. Μητσοτάκης που παρότι αιωνόβιος συνεχίζει να παρεμβαίνει στις εξελίξεις. Αντίστοιχα απύθμενο το θράσος του Γ.Α.Π., που μένει να δούμε, με βάση και το εκλογικό αποτέλεσμα, τι ακριβώς επιδιώκει.
Όποιο κι αν είναι το ακριβές αποτέλεσμα των εκλογών, θα είναι θετικό που έστω σ’ επίπεδο εκλογικής συμπεριφοράς ο λαός θα μαυρίσει μαζικά τα βασικά κόμματα του συστήματος τα οποία στις καλές τους πριν λίγα χρόνια έφταναν στο 90% του εκλογικού σώματος. Όμως, επίσης όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, η επόμενη μέρα από την πλευρά του συστήματος περιέχει τη διάθεση και την ανάγκη για συνέχιση της βάρβαρης αντιλαϊκής επίθεσης.
Στις 26 Γενάρη στο Eurogroup θα δοθεί το μήνυμα που σαφώς θα λαμβάνει υπόψη το εκλογικό αποτέλεσμα αλλά ως προς τη μεθόδευση και σε καμιά περίπτωση ως προς την ακύρωση των άγριων αντιλαϊκών μέτρων που αναμένονται. Αμέσως μετά το Eurogroup, θα έρθει η τρόικα στην Αθήνα για να απαιτήσει νέα μέτρα για την τελευταία δόση του μνημονίου των 7,2 δις. Στη συνέχεια έρχονται οι αποφάσεις για τον ECCL (γραμμή χρηματοδότησης ή μνημόνιο διαρκείας). Τέλος Φλεβάρη λήγει η τεχνική παράταση του μνημονίου, άρα και η διαθεσιμότητα των 11,1 δις του Τ.Χ.Σ. με τους ανάλογους εκβιασμούς που επισείει.
Δεδομένη πρέπει να θεωρείται η απαίτηση για συμπληρωματικό προϋπολογισμό από την τρόικα για να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό των 2,6 δις. Συνολικά για το 2015 λήγουν ομόλογα 31 δις, ενώ για τα επόμενα έτη απαιτείται μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα με νέα μέτρα για να προκύπτουν πλεονάσματα 3% του ΑΕΠ ή 5,6 δις το 2015, 4,5% του ΑΕΠ ή 8,8 δις το 2016, ενώ για το 2017 ο στόχος είναι για πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ και 9,3 δις.
Όπως και να έχει, όλα αυτά δεν προκύπτουν από καμιά άποψη και γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει η διαπραγμάτευση, η οποία θα γίνει όπως και στο παρελθόν με ωμούς εκβιασμούς, πιέσεις και απαίτηση για προσαρμογές. Η Ν.Δ. εάν βγει στην κυβέρνηση, δηλώνει πρόθυμη για όλα. Έχει ήδη κάνει τις προσαρμογές της, έχει δοκιμαστεί και μένει να δούμε πως θα την αντιμετωπίσει ο λαός και στην κάλπη και στους δρόμους όταν θα πάει χωρίς success story και παραμύθια να εφαρμόσει τα νέα μνημόνια. Η Ν.Δ. σε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα λέει την αλήθεια και αναλαμβάνει την ευθύνη για τη συνέχιση της πιο άγριας πολιτικής απέναντι στο λαό. Το θέμα που κρίνεται είναι πόσο εκλογικά θα καταφέρει να κρατηθεί με βάση ότι πέρα από το σύστημα την ξέρει πλέον και ο λαός.
Οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ ήδη στα χρόνια της αντιπολίτευσής του έχουν συμβάλλει στη διάλυση του όποιου κινήματος αναπτύχθηκε το 2010-2012. Η μάχη για την αποκάλυψή τους και κατά τη διάρκεια της εκλογικής μάχης θα είναι κρίσιμη και σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Αν θέλουμε να βάλουμε έστω κάποιες σοβαρές παρακαταθήκες για το δυνάμωμα της λαϊκής πάλης μετά τις εκλογές, πρέπει να έχουμε υπόψη πως οι απατηλές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίζονται με βερμπαλισμούς και τσιτάτα που εξομοιώνουν το κόμμα του μικροαστικού ρεφορμισμού που θέλει να διαχειριστεί το υπάρχον σύστημα με το καθαρόαιμο αστικό κόμμα της Ν.Δ. που έχει ήδη δοκιμαστεί στην επίθεση απέναντι στον εχθρό λαό και συγκροτείται ακόμη πιο αντιδραστικά για τη συνέχεια. Στην τελική, όλοι έχουν το ρόλο τους στο πλαίσιο του συστήματος. Όμως για να αποκαλυφθούν οι αυταπάτες του κυβερνητισμού του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάγκη να ενισχυθεί το βασικό μέτωπο απέναντι στο σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, την πολιτική του και το σύνολο των δυνάμεων που το υπηρετούν, ξεκινώντας πρώτα – πρώτα απ’ αυτές που ωμά και ανοικτά το υπερασπίζονται και ενισχύουν παραπέρα τη βαρβαρότητά του.
Απ’ αυτή την άποψη, το κόμμα της Ν.Δ. σε αντίθεση με μια σειρά άλλα δοκιμασμένα δεκανίκια του συστήματος κάθε άλλο παρά πρέπει να θεωρείται ξοφλημένο. Η φτώχεια, η ανεργία, ο φασισμός και ο πόλεμος είναι οι πολιτικές που είναι στην ημερήσια διάταξη από την πλευρά του συστήματος και καθόλου οι νέοι φιλολαϊκοί άνεμοι. Το ξεπέρασμα των κάθε λογής αυταπατών προϋποθέτει την αποκάλυψη της βάρβαρης φύσης του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος και απαιτεί τη συγκρότηση του μετώπου της λαϊκής πάλης ενάντια σ’ αυτή τη βαρβαρότητα.
