Αντιμέτωποι με ένα νέο γύρο επίθεσης θα βρεθούν άμεσα οι εργαζόμενοι. Τα 113 προαπαιτούμενα που τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία απαιτούν να υλοποιηθούν με ταχύτατους ρυθμούς (τα 95 από αυτά πρέπει να ψηφιστούν μέχρι τέλη Δεκέμβρη!) βάζουν συγκεκριμένα εργατικά δικαιώματα στο στόχαστρο και αποδεικνύουν την επιμονή τους στο να συνεχιστεί άμεσα η ισοπέδωση του οτιδήποτε συγκροτεί την εργατική τάξη και τη δυνατότητά της να αγωνίζεται, αλλά και του οτιδήποτε τη συνδέει με την ιστορία των αγώνων της και την έννοια της κατάκτησης.
Η πιο σημαντική αντεργατική ανατροπή που επιδιώκουν είναι αυτή που αφορά το δικαίωμα στην απεργία. Σύμφωνα λοιπόν με το 69ο προαπαιτούμενο, για να προκηρυχθεί απεργία θα απαιτείται η ψήφιση του 50% των μελών των πρωτοβάθμιων σωματείων. Ουσιαστικά, αυτό σημαίνει ακόμη πιο ευθεία και ασφυκτική παρέμβαση στα εσωτερικά των σωματείων. Σημαίνει άμεσο έλεγχο των εσωτερικών διαδικασιών ενός σωματείου, ο οποίος φυσικά και δεν θα παραμείνει μόνο στο ζήτημα της απεργίας, αλλά προοπτικά θα αφορά όλες τις αποφάσεις ενός σωματείου.
Προφανώς, τα αστικά και ιμπεριαλιστικά σωματεία δεν αρκούνται πλέον στις δυνατότητες ελέγχου στο συνδικαλισμό που απέκτησαν με τον νόμο 1264 του 1982 (ο οποίος μάλιστα σήμερα εμφανίζεται και ως εγγυητής της δημοκρατικότητας στα σωματεία). Ούτε τους αρκεί ο οικονομικός εκβιασμός που μπορούν να επιβάλουν σε σωματεία, ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα που έχουν βολευτεί με την κρατική επιχορήγηση. Αλλά ούτε και η κυριαρχία στα συνδικάτα των αστικορεφορμιστικών απόψεων και ηγεσιών φαίνεται να τους είναι αρκετή. Θέλουν να αποκτήσουν ακόμη περισσότερες ασφαλιστικές δικλείδες. Θέλουν να βάλουν ακόμη πιο πολλά εμπόδια στην ελεύθερη συνδικαλιστική οργάνωση. Προφανώς γιατί αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική που προωθούν θα γεννήσει, αργά ή γρήγορα, νέα όξυνση της ταξικής αντιπαράθεσης, νέους εργατικούς αγώνες.
Δεν μένουν, όμως, μόνο σε αυτό. Απαιτούν σειρά αντεργατικών μέτρων που αφορούν δημόσιο και ιδιωτικό τομέα:
- Την εφαρμογή του νέου πλαισίου κινητικότητας στο Δημόσιο (μέσα στο Σεπτέμβρη), δηλαδή την επιβολή ενός ολόκληρου πλαισίου εργασιακής ανασφάλειας και περιπλάνησης, που με τη σειρά του δημιουργεί τους όρους εργασιακού εκβιασμού και πειθάρχησης.
- Την «ευθυγράμμιση» των επιδομάτων για τη βαριά και ανθυγιεινή εργασία με τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό, δηλαδή ένα σημαντικό βήμα προς το πετσόκομμα και αυτού του δικαιώματος.
- «Κωδικοποίηση» της εργατικής νομοθεσίας, με πρόσχημα την απλοποίησή της και ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται για αντεργατικά νομοθετικά «μαγειρέματα».
- Επιτάχυνση του πετσοκόμματος των συντάξεων και της εφαρμογής του περσινού αντιασφαλιστικού νόμου, με πίεση για επανυπολογισμό των συντάξεων βάσει των νέων κανόνων μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου.
- Μέχρι το Νοέμβρη επιβάλλεται η αλλαγή των ωρών διδασκαλίας ανά εκπαιδευτικό και της αναλογίας μαθητών ανά αίθουσα και μαθητών ανά δάσκαλο, με βάση τις εντολές του ΟΟΣΑ.
Και μαζί με αυτά έρχεται νέο πετσόκομμα στα οικογενειακά επιδόματα και ένα σωρό άλλα.
Νομοσχέδιο-κοροϊδία από το Υπουργείο Εργασίας
Τα μέτρα αυτά έρχονται να προστεθούν σε όλο το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο που επιβλήθηκε τα προηγούμενα χρόνια και το οποίο μένει απείραχτο. Τους νόμους που κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις, που τσάκισαν τους μισθούς, που επέτρεψαν τη διόγκωση του ποσοστού των ελαστικών μορφών εργασίας και διέλυσαν κάθε έννοια πλήρους και σταθερής δουλειάς, που κατάργησαν τη μονιμότητα στο Δημόσιο και έθρεψαν το σύγχρονο δουλεμπόριο. Όλους αυτούς τους νόμους που αποθράσυναν το κεφάλαιο και την εργοδοσία ώστε να θεριέψει η εργοδοτική αυθαιρεσία, οι καθημερινοί εκβιασμοί και η εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς.
Είναι οι ίδιοι νόμοι που πετσόκοψαν ακόμη κι εκείνο το πενιχρό ταμείο ανεργίας, κάνοντας το φόβο της απόλυσης ακόμη μεγαλύτερο, σχεδόν παραλυτικό για τον εργαζόμενο.
Και είναι τόσοι πολλοί αυτοί οι νόμοι, τόσο μεγάλο το φάσμα των δικαιωμάτων που καταργούν, τόσο έντονα τα πλήγματα που έχουν καταφέρει στο σώμα των εργατικών κατακτήσεων, που αποτελεί πραγματική κοροϊδία, μία τεράστια πρόκληση, το νομοσχέδιο που έφερε στη Βουλή, τέλη Αυγούστου, το υπουργείο Εργασίας, και το οποίο παρουσιάζεται ως δήθεν φιλεργατική κίνηση που, μάλιστα, ξεφεύγει από τα μνημόνια όπως φλυαρούν διάφοροι. Ένα νομοσχέδιο που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τον τίτλο «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι».
Υποτίθεται ότι πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που χτυπάει την εργοδοτική αυθαιρεσία, την απλήρωτη και μαύρη εργασία, ένα νομοσχέδιο που επιβάλλει τη νομιμότητα στους παρανομούντες εργοδότες. Μόνο που -όπως αναφέραμε προηγουμένως- η νομιμότητα είναι αρκούντως αντεργατική από μόνη της. Η απλήρωτη εργασία, η απλήρωτη υπερωρία, ακόμη και η μαύρη εργασία νομιμοποιούνται από την ίδια την πολιτική τους. Πολιτική που κατάργησε το οχτάωρο, που κατάργησε την κυριακάτικη αργία, που επιτρέπει τη μερική, εκ περιτροπής, εποχιακή και κάθε λογής διαλυμένη (και διαλυτική για τον εργαζόμενο και τη ζωή του) σχέση εργασίας. Πολιτική που επιτρέπει την ενοικίαση και υπενοικίαση εργαζομένων, που επιτρέπει στον ίδιο χώρο δουλειάς να δουλεύουν -στο ίδιο αντικείμενο εργασίας- εργαζόμενοι με δύο-τρεις ή και περισσότερες εργασιακές σχέσεις.
Με αυτήν την έννοια, ακόμη και ο όρος «εργοδοτική αυθαιρεσία» (που και εμείς χρησιμοποιούμε, μιας και η γλώσσα δυσκολεύεται να ακολουθήσει την έκρηξη της εργασιακής αγριότητας) είναι σχετικά… αυθαίρετος. Διότι δεν πρόκειται για αυθαιρεσία, αλλά για μια φυσιολογική εξέλιξη της επίθεσης που δεχόμαστε. Είναι ο φυσιολογικός «βαθμός ελευθερίας» που αισθάνεται το κεφάλαιο όταν αντιλαμβάνεται το μέγεθος (το εύρος και το βάθος) της υποχώρησης της εργατικής τάξης. Είναι η προετοιμασία «στην πράξη» του επόμενου γύρου της επίθεσης. Είναι η οικοδόμηση των όρων -από την πλευρά του κεφάλαιου- για τη νέα του εφόρμηση σε βάρος της εργατικής τάξης.
Διαμαρτύρεται ο πρώτος διδάξας!
Αποτελεί σκέτο θράσος να κομπάζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για ένα νομοσχέδιο που -στην καλύτερη των περιπτώσεων- αποτελεί ένα διαφημιστικό φυλλάδιο για την ΔΕΘ.
Όπως αποτελεί σκέτο θράσος να χαρακτηρίζει το ΚΚΕ ως «ψευτο-‘μερεμέτια’ πριν από το νέο γύρο της αντεργατικής επίθεσης» τις διατάξεις του νομοσχεδίου αυτού. Όταν ήταν το ίδιο που πριν από μερικές εβδομάδες περηφανευόταν για την ψήφιση στη Βουλή μιας αντίστοιχης τροπολογίας για τους απλήρωτους εργαζόμενους! Όταν αυτό και το ΠΑΜΕ έχουν πλειοδοτήσει στην καλλιέργεια αυταπατών για νομοθετικές προτάσεις που δήθεν θα αμβλύνουν τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που ζούμε. Όταν πρωτοστατεί στη σύγχυση της εργατικής τάξης και στη συσκότιση του πραγματικού δρόμου που αυτή οφείλει να χαράξει.
Βλέπετε, τα γεννήματα της μήτρας του ρεφορμισμού αργά ή γρήγορα συναντιούνται και αλληλοστηρίζονται. Γιατί στη βάση της άποψής τους βρίσκεται η λογική της διαχείρισης του καπιταλισμού και της συναλλαγής με τις αστικές δυνάμεις. Γιατί απεχθάνονται και πολεμούν κάθε έννοια επαναστατικού, ανατρεπτικού αγώνα και, φυσικά, τις ευθύνες που αυτός απαιτεί και επιβάλλει.
Ας μην διαμαρτύρεται, λοιπόν, ο Περισσός και οι γύρω απ’ αυτόν. Αυτοί έστρωσαν πρώτοι το δρόμο. (Αν και ακόμη και οι διαμαρτυρίες τους είναι πέρα για πέρα υποκριτικές.)
Η υπόθεση στα χέρια των εργαζομένων!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εργαζόμενοι έχουν δύσκολο δρόμο μπροστά τους. Γιατί δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο την επίθεση των καθαρόαιμων δυνάμεων του συστήματος αλλά και τους ψευτοαριστερούς διαχειριστές του, είτε αυτοί βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε όχι.
Γι’ αυτό και ο μόνος δρόμος για το ξεπέρασμα αυτής της κατάστασης περνάει πρώτα και κύρια μέσα από την ενεργή συμμετοχή και δράση του κάθε εργαζόμενου, μέσα από την ένταξή του στην υπόθεση του κινήματος. Με κάθε τρόπο: μέσα από το σωματείο του, μέσα από επιτροπές και πρωτοβουλίες αγώνα κ.λπ.
Απαιτώντας η υπεράσπιση της ζωής, της δουλειάς και των δικαιωμάτων του να γίνει δική του υπόθεση και όχι υπόθεση κάποιων «χαρισματικών», «ικανών», «ταξικών» εκπρόσωπων ή κάποιων «εμπνευσμένων», «καλά μελετημένων» νομοσχεδίων. Πρέπει να βάλει τέλος στις αυταπάτες για μια «καλύτερη», «ευνοϊκότερη», «δικαιότερη» διαχείριση του καπιταλισμού, ενός συστήματος που καθημερινά αποδεικνύει ότι η σαπίλα του συνοδεύεται από τη λυσσαλέα επίθεσή του στην εργατική τάξη. Να βάλει το δικό του λιθάρι (και όχι την… ψήφο του) στην οικοδόμηση των όρων για την ανατροπή του δυσβάσταχτου ταξικού συσχετισμού.
Δεν αρκούν πλέον οι διακηρύξεις, τα παχιά λόγια για «αντεπιθέσεις», οι παροτρύνσεις για «θερμά φθινόπωρα» και άλλες αντίστοιχες φλυαρίες. Χρειάζεται η επίμονη, αποφασιστική, καθημερινή δουλειά στους χώρους εργασίας. Η αποκάλυψη και καταγγελία όλων των αυταπατών, παλιών και νέων, που έχουν στόχο να βάλουν στο περιθώριο τους αγώνες και οδηγούν τους εργαζόμενους σε νέα αδιέξοδα και νέες υποχωρήσεις, στη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια.
Η πάλη ενάντια στα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης, αλλά και ενάντια σε όσα ακόμη θα εμπνευστούν τα επιτελεία του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, πρέπει να αρχίσει από σήμερα κιόλας!
