Μετά από 5,5 χρόνια στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας και 2,5 χρόνια ως πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς άνοιξε την πόρτα εξόδου του από την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος με την ήττα του «ΝΑΙ» ήταν αυτό που επιτάχυνε τις εξελίξεις αυτές, ρίχνοντας «τίτλους τέλους» για τον έβδομο πρόεδρο της δεξιάς παράταξης.
Ο όγδοος πρόεδρος Βαγγέλης Μεϊμαράκης χρίστηκε «μεταβατικός», ώστε να οδηγήσει το κόμμα στην εκλογή νέου αρχηγού. Μεταβατικός πρόεδρος σε μια μεταβατική εποχή για τη χώρα, το πολιτικό σύστημα και φυσικά τη ΝΔ. Και αυτά ενόσω έχουμε πυκνά, πολύπλοκα και φυσικά κρίσιμα πολιτικά γεγονότα που τελικά αναβάλλουν για αργότερα τις εσωκομματικές διαδικασίες αναζήτησης φυσιογνωμίας, ρόλου και φυσικά νέου αρχηγού. Γιατί άμεσα και μέχρι την Κυριακή 12/7 προέχει το «μέλλον της χώρας».
«Εάν δεν έρθει η συμφωνία την Τετάρτη, θα παρέμβουν οι δυνάμεις της αστικής τάξης, θα απαντήσουμε πολύ διαφορετικά οι πολίτες της δημιουργίας». Η δήλωση αυτή του Μεϊμαράκη είναι ενδεικτική των αντιλήψεων όλου αυτού του δυναμικού που ανδρώθηκε στις γραμμές των ταγμάτων εφόδου της ΟΝΝΕΔ(Κένταυροι – Rangers). Ταιριάζει πλήρως με τις πιο μαύρες σελίδες που έχει γράψει η δεξιά στον τόπο μας. Μια παράταξη που έχει πλήρη συνείδηση του ρόλου της, του εκφραστή των αφεντικών της και προστάτης τους. Που δεν υπολογίζει το λαό και τις αποφάσεις του (εκλογικές ή όχι) αλλά είναι πιστός υπηρέτης των εκμεταλλευτών του.
Στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ ο μεταβατικός πρόεδρος ανέφερε ότι ήρε την εμπιστοσύνη που έδωσε στον Τσίπρα(στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών), τονίζοντας παράλληλα ότι δεν μπορεί και δεν έχει καμιά εντολή ο πρωθυπουργός να οδηγήσει τη χώρα έξω από την ευρωζώνη. Το πώς θα παρέμβουν οι δυνάμεις της αστικής τάξης μένει να το δούμε, σε κάθε περίπτωση όμως το περιεχόμενο και το ύφος της δήλωσης δε συνάδουν με ομαλές κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις. Ενισχυτικό των παραπάνω οι συνεχόμενες αναφορές στελεχών της ΝΔ σε «εθνική προδοσία», «Γουδί» και άλλα αντίστοιχα. Ενώ δεν λείπουν και οι ακόμα πιο «προωθημένες» όπως του Τζήμερου για «εισβολή στο Μαξίμου και ανατροπή».
Σε κάθε περίπτωση οι εξελίξεις στη χώρα μπροστά στο νέο ιμπεριαλιστικό τελεσίγραφο (συμφωνία με 3ο μνημόνιο ή GREXIT) θα ορίσουν και θα καθορίσουν τα πολιτικά πράγματα στη χώρα, το νέο πολιτικό σκηνικό που θα στηθεί και επακόλουθα και τη θέση της συντηρητικής παράταξης σ’ αυτό.
Ήδη όμως έχει ανοίξει η συζήτηση τόσο στο εσωτερικό της ΝΔ όσο και από διάφορους παράγοντες(ΜΜΕ) ντόπιους και ξένους. Το ερώτημα πως προχωράει η ΝΔ έχει βασικά δύο απαντήσεις.
Πρώτη απάντηση. Συνέχιση της ύπαρξης του κόμματος μετά από επαναπροσδιορισμό των αναφορών του τόσο με τους ιμπεριαλιστές ΕΕ και ΗΠΑ όσο και με την άρχουσα τάξη και την επίθεση στο λαό καθώς και την προσπάθεια επαναφοράς των δεσμών της με τμήματα της κοινωνίας που οι σχέσεις μαζί τους έχουν διαρραγεί. Φυσικά όλα τα παραπάνω θα συνοδεύονται από «ανακαίνιση» του κόμματος πετώντας όλα τα βαρίδια της προηγούμενης εποχής. Εννοούμε όλο εκείνο το φασίζον περιβάλλον με τα πολλά αντικομμουνιστικά στοιχεία που το κέντρο Σαμαρά πορεύτηκε στη διακυβέρνηση του ενάντια στον εχθρό λαό. Μια διακυβέρνηση που έπιασε τα όρια της καθώς τα ξένα και ντόπια αφεντικά αμφέβαλλαν για την δυνατότητα –ικανότητα της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους.
Όπως διατυπώνεται το άνοιγμα στο μεσαίο χώρο η συγκρότηση της Κεντροδεξιάς θα αποτελέσει και τη διέξοδο στο υπαρξιακό πρόβλημα της ΝΔ. Μια επιχείρηση όμως που είχε ξανατεθεί και επί Σαμαρά («Νέα Ελλάδα») αλλά προσέκρουσε στο «μείγμα» πολιτικής που εφαρμόστηκε που όπως αναφέρθηκε ήταν …ακροδεξιά. Και βέβαια θα πρέπει στη νέα βιτρίνα να ποζάρει ένα νέο πρόσωπο που να σηματοδοτεί αυτή τη καινούργια αρχή.
Μια σημείωση. Η συγκεκριμένη απάντηση ενδέχεται να φέρει και νέες απώλειες για τη ΝΔ προς τα δεξιά της καθώς είναι σημαντικό το στελεχικό δυναμικό με αυτή την αναφορά που επιθυμεί να επανακαταλάβει το χώρο από τη Χρυσή Αυγή.
Όμως υποστηρικτές(ξεπερνώντας τα στενά κομματικά όρια) έχει βρει και η δεύτερη απάντηση. Είτε τίεται πιο «δειλά» από το δελφίνο Δένδια: «Οφείλουμε να εξετάσουμε όλα τα ενδεχόμενα για το μέλλον της ΝΔ και το αν μπορεί να αποκατασταθεί η σχέση της με την κοινωνία» αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ακόμα και για μετεξέλιξη της ΝΔ σε «νέο» κόμμα με άλλα σύμβολα και όνομα. Από κοντά και μεγάλοι δημοσιογραφικοί όμιλοι, ΒHMA (Πρετεντέρης, Ραβανός) Καθημερινή (Hugo Dixon, δημοσιογράφος του Reuters) να είναι σαφέστεροι στη μετεξέλιξη της ΝΔ.
«…Ο κύκλος της ΝΔ έκλεισε οριστικά. Και όσοι δεν το έχουν ακόμα καταλάβει προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στην ίδια την παράταξή τους. Κυρίως επιβάλλεται το γκρέμισμα της ΝΔ και η οικοδόμηση ενός νέου σχηματισμού στα ευρωπαϊκά πρότυπα…Οι πρόσφατες τεκτονικές αλλαγές στην πολιτική ζωή της χώρας επιβάλλουν τη σωστή ανάγνωση της πραγματικότητας. Καθώς οι παλιές διαιρέσεις καταρρέουν και νέες συμμαχίες προβάλλουν με σημείο αναφοράς τη σχέση με την Ευρώπη, το μέγεθος του κράτους, τη φιλική (ή εχθρική) στάση απέναντι στις μεταρρυθμίσεις και την επιχειρηματικότητα, οι εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία θα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον μόνο αν εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο επαναπροσδιορισμού του λεγόμενου «φιλοευρωπαϊκού» και μεταρρυθμιστικού μετώπου». (Ραβανός)
Ενώ ο Πρετεντέρης επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει τη δυναμική της καμπάνιας «Μένουμε Ευρώπη» προβάλλοντας την ενοποίηση του αστικού πολιτικού προσωπικού με νέο ευρωπαϊκό όραμα υποστηρίζοντας το εγχείρημα που θα ανασυγκροτήσει-εκσυγχρονίσει την κλασσική δεξιά. «Μέσα από τη μισαλλοδοξία, τη μνησικακία και τον φανατισμό των αντιπάλων του πιστοποιείται η διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού ρεύματος. Μιας νέας παράταξης. Ακηδεμόνευτης, ακομμάτιστης, απροσδόκητης, αυθόρμητης. Ποιος θα μας έλεγε πριν από μερικούς μήνες ότι κάποιες χιλιάδες έλληνες πολίτες, ούτε οργανωμένοι ούτε αγανακτισμένοι ούτε οργισμένοι, θα διατράνωναν πολιτισμένα ακόμη και υπό βροχή την ευρωπαϊκή ταυτότητά τους;…Μην στενοχωριέστε αν χάσουμε, έχουμε κεκτημένο το πρόπλασμα μιας νέας πολιτικής παράταξης.» Επικροτεί τα παραπάνω ο Ντίξον θυμίζοντας ότι ο Μιλόσεβιτς στη Σερβία έχασε από ένα συνασπισμό κομμάτων.
Το κεφάλαιο ηγεσίας και φυσιογνωμίας στη Νέα Δημοκρατία έχει ανοίξει αλλά και περνά σε δεύτερη μοίρα κάτω από το βάρος των σημαντικών πολιτικών εξελίξεων. Η ονοματολογία και η εσωστρέφεια για αναζήτηση πειστικών λύσεων αναγκαστικά θα σφραγιστεί από τον «επώδυνο συμβιβασμό» ή την έξοδο από το ευρώ.
Υπό το βάρος αυτού του εκβιασμού θα επιταχυνθούν και οι πρωτοβουλίες ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού για τη διαμόρφωση όρων και προϋποθέσεων σταθεροποίησης του συστήματος της εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Και οι εξελίξεις στη ΝΔ αποτελούν σημαντική πλευρά αυτών των διαμορφώσεων για να εμφανιστεί -με όποια μορφή- εκ νέου χρήσιμη, ως πόλος ικανός να αναλάβει και να διαχειριστεί την αστική διακυβέρνηση.
