Όχι μόνο έχουν ανοίξει διαδικασίες συζήτησης για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), αλλά με βάση τη λήξη της μετενέργειας της προηγούμενης στις 31 Μαρτίου, οι διαπραγματεύσεις φτάνουν στο τέλος τους.
Σαν μεγάλο κέρδος παρουσιάζεται από τα μέσα ενημέρωσης η διατήρηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, του επιδόματος γάμου καθώς και των τριετιών-ωριμάνσεων. Αυτή η «τεράστια επιτυχία» συνοδεύεται και από υποσχέσεις για καινούργιες συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις και δικαιώματα (όχι από αυτήν, προφανώς, από την επόμενη). Η υπουργός Εργασίας Ε. Αχτσιόγλου δήλωσε ότι μετά το Πάσχα θα ανοίξουν συζητήσεις για αύξηση του κατώτατου μισθού. Όπως φαίνεται, το success story του ΣΥΡΙΖΑ και η υποτιθέμενη έξοδος από τα μνημόνια τον Αύγουστο θα «παίξουν» πολύ το επόμενο διάστημα από την κυβέρνηση και όχι μόνο.
Το υπουργείο Εργασίας λέγεται από δημοσιεύματα ότι συζητάει την υιοθέτηση του λεγόμενου πορτογαλικού μοντέλου όπου οι αυξήσεις στους μισθούς συνοδεύονται με μειώσεις στο μη μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων. Μοντέλο το οποίο χρησιμοποιεί σαν παράδειγμα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σαν πρότυπο χώρας και αριστερής κυβέρνησης η οποία βγήκε από τα μνημόνια. Τι βέβαια και αν το χρέος παραμένει για τους Πορτογάλους και η χώρα θα βρίσκεται έως το 2035 υπό την επιτήρηση της ΕΕ και του ΔΝΤ και, πάνω απ’ όλα, τι και αν ο ΣΕΒ δεν καταλαβαίνει… πορτογαλικά και δηλώνει ότι δεν γίνεται να υπάρξουν αυξήσεις και τάσσεται κατά του καθορισμού του κατώτατου μισθού μέσω των συλλογικών διαπραγματεύσεων…
Η όλη διαδικασία της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης, που έχει το χαρακτήρα κατεπείγοντος, προσπαθεί να αποκρύψει από τους εργαζόμενους τη φύση της όλης συζήτησης. Συζήτηση η οποία γίνεται μονομερώς από το κεφάλαιο και την κυβέρνηση και οι όποιοι εκπρόσωποι των εργαζομένων μόνο χείρα βοηθείας τούς δίνουν. Είναι αλήθεια πως η κατάσταση έχει φέρει τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ σε ένα τέλμα. Ο όποιος ρόλος είχαν στις διαπραγματεύσεις και τα ανταλλάγματα που έπαιρναν για τη στάση τους σε αυτές σιγά σιγά απομακρύνονται, με κύριο πρόβλημα το γεγονός πως τις ΕΓΣΣΕ τις καθορίζει το κράτος έπειτα από συζήτηση με του κοινωνικούς εταίρους.
Επιπλέον, η στάση της ΓΣΕΕ το τελευταίο διάστημα είναι το λιγότερο προδοτική για κάθε εργαζόμενο. Το γεγονός της ακινησίας μπροστά στο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε και της αφωνίας μπροστά στο κορυφαίο ζήτημα των εργαζομένων, της κατάργησης της απεργίας γέρνει τον ταξικό συσχετισμό ακόμα πιο πολύ υπέρ του κεφαλαίου και των εκφραστών του.
Αυτή η κατάσταση όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ, οι εργαζόμενοι συσσωρεύουν οργή και αγανάκτηση όσο περιφέρονται από την ανεργία στην επισφάλεια ή ακόμα και αν δουλεύουν και βλέπουν μισθούς και δικαιώματα να διαγράφονται. Αυτό που δεν υπάρχει είναι η εμπιστοσύνη στις δικές τους δυνάμεις, στην οργάνωση και την πάλη, υπάρχει απογοήτευση και ηττοπάθεια και αυτή αναπαράγεται από τις πλειοψηφίες των σωματείων και των συνδικάτων.
Μπροστά σε όλες αυτές τις εξελίξεις ο ΣΕΒ και οι βιομήχανοι θέτουν τους δικούς τους όρους. Δεν θέλουν καμία συζήτηση για κατώτατο μισθό και διαπραγμάτευση. Δεν τους φτάνει που η κυβέρνηση έχει αναλάβει τον ορισμό του, θέλουν να καθορίζουν μισθούς και μεροκάματα με τους δικούς τους όρους. Σε αυτή την κατεύθυνση κατέθεσε και τους 7 όρους του που θέλει να συζητηθούν στις επικείμενες διαπραγματεύσεις. Όροι οι οποίοι θα περιλαμβάνουν την αλλαγή-κατάργηση του θεσμού της διαιτησίας, το ασφαλιστικό, την εκπαίδευση, την ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού και την επιχειρησιακή απόδοση, την υπερφορολόγηση και την επιχειρηματική μεγέθυνση.
Γίνεται κατανοητό ότι οι βιομήχανοι βρίσκουν πεδίο δόξης λαμπρό να φορτώσουν τα σπασμένα της κρίσης ακόμα πιο πολύ στους εργαζόμενους και την εργατική τάξη, να πιέσουν για φοροαπαλλαγές αλλά και να δημιουργήσουν όρους ακόμα πιο βαθιάς κυριαρχίας απέναντι στον ταξικό τους αντίπαλο. Η κυβέρνηση φαίνεται όχι μόνο να μην ενοχλείται αλλά και να αφήνει χώρο κίνησης στον ΣΕΒ, γιατί βλέπει να κατοχυρώνει και η ίδια συσχετισμό απέναντι στους εργαζόμενους.
Οι όροι του ΣΕΒ ανοίγουν σοβαρά ζητήματα τα οποία απασχόλησαν τους εργαζόμενους το προηγούμενο διάστημα. Το ασφαλιστικό, τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι μισθοί κλπ και πάνω σε αυτά φαίνεται ότι η επίθεση θα συνεχιστεί και με όχημα την τέταρτη αξιολόγηση και τα προαπαιτούμενα των ιμπεριαλιστών-δανειστών. Καμία λοιπόν αυταπάτη για τις υποτιθέμενες επιτυχίες της κυβέρνησης και την πολυδιαφημισμένη έξοδο από τα μνημόνια, όπως και καμία αυταπάτη για τις ψεύτικες επιτυχίες της ΓΣΕΕ η οποία είναι άφαντη και το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνεται πυροσβέστης της όποιας αγωνιστικής διάθεσης των εργαζομένων και του λαού.
