‘Ετοιμη για το τελικό στάδιο έγκρισης είναι η νέα συμφωνία για την αμερικανονατοϊκή στρατιωτική παρουσία στη χώρα. Μια συμφωνία η οποία είναι ποιοτικά πολύ πιο αναβαθμισμένη και επικίνδυνη από αυτό που λέει το όνομά της. Η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως ένα από τα «κράτη – εμπροσθοφυλακές» (front states) ή, σύμφωνα με άλλη περιγραφή, ως προχωρημένα σύνορα των ΗΠΑ. Αρκεί να σημειώσουμε ότι οι υπόλοιπες χώρες που ονομάζονται έτσι από τα αμερικάνικα γεράκια είναι η Πολωνία και το Ισραήλ.
Τι προβλέπει η νέα συμφωνία
Σύμφωνα με δημοσιεύματα και κυβερνητικές πηγές, η νέα συμφωνία περιλαμβάνει:
Η νέα συμφωνία για τις βάσεις καταλήχθηκε σε χρόνο εξπρές μιας και, όπως είναι φανερό, ο μόνος παράγοντας που έκρινε τα πράγματα ήταν η συγκεκριμενοποίηση από την πλευρά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού επακριβώς των απαιτήσεών του. Η ελληνική αστική τάξη, με τη γνωστή της αμερικανοδουλία, περιορίζεται στο ρόλο του να βάλει την υπογραφή της στην πλήρη εκχώρηση της χώρας στα εγκληματικά ιμπεριαλιστικά σχέδια για την εύφλεκτη και κρίσιμη περιοχή των ΝΑ Μεσογείου και των Βαλκανίων. Και αυτό με μεγάλη της χαρά!
Η προετοιμασία της συμφωνίας
Η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει από την αρχή σαφή την πρόθεσή της να ξεπεράσει σε φιλοαμερικανισμό και τις χειρότερες προβλέψεις. Με άλλοθι την υποτιθέμενη τακτική… «εκμετάλλευσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων» (στήριξη στις ΗΠΑ απέναντι στις πιέσεις της Γερμανίας) αλλά με πραγματικό υπόβαθρο τη σταθερή αμερικανοδουλία της αστικής τάξης, εντυπωσίασε τους Αμερικάνους (ασφαλώς και επί διακυβέρνησης Ομπάμα και επί διακυβέρνησης Τραμπ) που δεν φείδονταν καλών λόγων. Ο Καμμένος, ως υπουργός Άμυνας… πρόσφερε στους Αμερικάνους την Κάρπαθο για να εγκαταστήσουν νέα στρατιωτική βάση, ενώ η κυβέρνηση προχωρούσε με… βήμα ταχύ τη στρατηγική συνεργασία με το άλλο front state, το Ισραήλ.
Ο γνωστός για τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ Παπαχελάς, σε άρθρο του με τον γλαφυρό τίτλο «Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ» στην «Καθημερινή» το Μάρτη του 2017, χειροκροτεί την κυβέρνηση γιατί «ακόμη ένα ταμπού που γκρεμίσθηκε είναι ο αντιαμερικανισμός. Σήμερα έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση που επιδιώκει ανοικτά, και χωρίς περιστροφές, τη στενή σχέση με τις ΗΠΑ, είτε με Ομπάμα πρόεδρο είτε με Τραμπ. Η Αριστερά επένδυσε πολύ στον αντιαμερικανισμό, σήμερα τον αποδομεί στην πράξη».
Ο διάδοχος πρωθυπουργός Μητσοτάκης, νιώθοντας ότι έχει λερωμένη τη φωλιά του στα υπερατλαντικά αφεντικά λόγω της οπορτουνιστικής στάσης του απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών, έκανε πραγματικό ράλι να τους δείξει το βαθμό υποταγής τον δικό του και της τάξης που υπηρετεί. Οι «διαπραγματεύσεις» (σίγουρα… σκληρές κι αυτές) ξεκίνησαν μόλις λίγες μέρες μετά τις εκλογές του Ιούλη και κατέληξαν μέσα σε δύο μήνες!
Οι Αμερικάνοι έχουν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένοι. Ο Τζέφρι Πάιατ σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» ήδη από τις 22 Ιούλη δήλωνε (οι υπογραμμίσεις δικές μας):
«Τα καλά νέα είναι ότι είχαμε μια πολύ καλή και δυνατή ελληνοαμερικανική σχέση κατά την περίοδο της κυβέρνησης Τσίπρα. Και νομίζω ότι πρέπει να πιστώσουμε στην προηγούμενη διοίκηση την πρόοδο που είχαμε, για παράδειγμα στη συνεργασία στους τομείς ασφάλειας και άμυνας. Τώρα έχουμε μια καθαρή δέσμευση από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και την ομάδα του για να προχωρήσουμε ακόμα πιο γρήγορα. Ήμουν πολύ εντυπωσιασμένος από το συνέδριο του Economist αυτή την εβδομάδα και το επίπεδο της συνέχειας, ιδιαίτερα στους τομείς της άμυνας και της ασφάλειας που ήταν από τις αιχμές της διμερούς συνεργασίας μας. Όπως γνωρίζετε πολύ καλά, ο ρυθμός της αμυντικής συνεργασίας μας είναι υψηλότερος από ό,τι ήταν για δεκαετίες.»
Η σημασία της στο σήμερα και το αύριο
Όταν οι Αμερικάνοι νιώθουν καλά, οι λαοί πρέπει να νιώθουν χάλια. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι σε μια φάση που η αναντιστοιχία μέσων και σκοπών έχει επιβεβαιωθεί σε αρκετές περιπτώσεις. Ο στόχος της παγκόσμιας κυριαρχίας δεν έχει επιτευχθεί και δεν μπορεί να επιτευχθεί με βάση τα πραγματικά δεδομένα. Οι καθυστερήσεις και τα πρόσθετα προβλήματα που δημιουργούνται με βάση την επισήμανση αυτή –με βάση και τις ιδιαίτερες φιλοδοξίες των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων- δημιουργούν σοβαρές πιέσεις στην υπερδύναμη ώστε να αναζητήσει απαντήσεις. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η λυσσαλέα μάχη ανάμεσα σε διάφορα κέντρα εξουσίας στο εσωτερικό της καθώς και το φάγωμα κορυφαίων συμβούλων του Τραμπ.
Σε τέτοιες συνθήκες, οι ΗΠΑ συνεχίζουν ασφαλώς, σε αντίθεση με ρηχές αναλύσεις που υπήρχαν όταν ανέλαβε ο Τραμπ τη διακυβέρνηση, να έχουν πρώτο στόχο τη Ρωσία. Η απώθηση και η περικύκλωσή της αποτελεί τον υπ’ αριθμόν ένα στρατηγικό στόχο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Η περιοχή της Μέσης Ανατολής, επίσης, τόσο επειδή αποτελεί τη νότια πλευρά τής επιδιωκόμενης ρώσικης περικύκλωσης όσο και επειδή υπάρχουν άλλες περιφερειακές δυνάμεις εκτός αμερικάνικου ελέγχου (Ιράν, Παλαιστίνη, ενώ στη Συρία παραμένει αποφασιστική η ρώσικη παρουσία), σε ένα σημείο πολλαπλού γεωπολιτικού αλλά και ενεργειακού ενδιαφέροντος, βρίσκονται στο στόχο των αμερικάνικων ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Αν δει κανείς, άλλωστε, ποια κράτη αποτελούν τα front states (υπενθυμίζουμε πως είναι η Πολωνία, η Ελλάδα και το Ισραήλ), θα καταλάβει τις παραπάνω αιμοσταγείς ιεραρχήσεις.
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, λοιπόν, ο πιο δολοφονικός σχηματισμός στον πλανήτη, με βάση τη συμφωνία αυτή αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως μια απέραντη βάση, μια χώρα έτοιμη να θυσιαστεί στο βωμό των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Το ίδιο ένοχη η ελληνική αστική τάξη, η οποία παραδίδει τη χώρα, το λαό και τη νεολαία της πρώτα θύματα στις μυλόπετρες των ιμπεριαλιστικών τυχοδιωκτισμών και ανταγωνισμών. Και, όπως δείχνουν η Γιουγκοσλαβία, η Ουκρανία, η Παλαιστίνη, η Συρία, η Λιβύη, το Ιράκ, η Υεμένη, ο κύκλος που ενεργούν οι μυλόπετρες αυτές όλο και πλησιάζει…
Οι αναγκαιότητες του κινήματος
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, η νέα συμφωνία για τις βάσεις αποτελεί ένα ζήτημα κεντρικής σημασίας για τη ζωή του λαού μας και για τους αδελφούς λαούς της περιοχής. Ο αγώνας για να απομακρυνθεί το ενδεχόμενο να διευρυνθεί η φωτιά στην περιοχή πρέπει να συγκροτηθεί. Η υποχώρηση των αντιιμπεριαλιστικών αντανακλαστικών του λαού μας έχει να κάνει με τη συνολική υποχώρηση του λαϊκού κινήματος και με την μακρόχρονη κυριαρχία μιας αριστεράς που δεν θέλησε να δημιουργήσει ποτέ το παραμικρό πρόβλημα στο σύστημα. Ανάμεσά τους, θιασώτες της «ισχυρής Ελλάδας» και κοσμοπολίτες θαυμαστές της αειφόρου ανάπτυξης του καπιταλισμού, που λοιδόρησαν το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ως ξεπερασμένο και ντεμοντέ.
Ανεξάρτητα, όμως, από τις ευθύνες, τα καθήκοντα είναι εδώ: δραματικά και επείγοντα. Το ΚΚΕ(μ-λ) θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε να αναδείξει τη σημασία του γεγονότος. Θα πάρει πρωτοβουλίες μόνο του, ή με το σχήμα της Λαϊκής Αντίστασης – ΑΑΣ, είτε και με άλλες δυνάμεις, θα παλέψει για τη διαμόρφωση όρων, ώστε να γίνουν σοβαρά βήματα στη συγκρότηση αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού, αντιβασικού κινήματος.
Ώστε οι φωνές «Κάτω ο πόλεμος κι ο ιμπεριαλισμός», «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Καμία εμπλοκή – καμία συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις» να ακουστούν ξανά δυνατά!
