“Κρίσιμη και μοναδική στον κόσμο η θέση της Ελλάδας” για τις ΗΠΑ, (ξανα)θύμισε ο πρέσβης. Δεκαετίες μάς χωρίζουν από την εξόφληση του 75% του “χρέους”, που είναι προϋπόθεση της άρσης του καθεστώτος επιτροπείας, μας θυμίζουν οι “νόμοι και οι κανόνες” των μνημονιακών συμβάσεων. Με αυτούς τους άξονες βαδίζει η χώρα, πάνω σε αυτές τις ράγες της υπηρέτησης των αμερικανονατοϊκών πολεμικών σχεδίων, της άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και της εξαθλίωσης των λαϊκών μαζών αναζητείται η επόμενη μέρα των κυβερνητικών λύσεων και συνολικά της διάταξης του πολιτικού συστήματος. Ένα πολιτικό σύστημα που… καθοδηγείται σχέδον άμεσα πια από τον πρέσβη και τους ευρωπαίους αξιωματούχους που διαχειρίζονται το πέρασμα του λεγόμενου προγράμματος στην “επόμενη φάση”. Ένα πολιτικό σύστημα που αγκομαχεί κάτω από το βάρος των αντιδραστικών του επιλογών, βουτηγμένο στα συνολικά αδιέξοδα της εξάρτησης της άρχουσας τάξης και στις δυσκολίες της διαχείρισής της στον καιρό που η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα φαίνεται να μην έχει όρια και αναστολές. Μια κυβέρνηση και ένα πολιτικό σύστημα που οι κατασκευές που επιχειρεί για τη διαχείριση του λαού γίνονται ολοένα πιο κυνικές και ανοιχτά αντιδραστικές και στη γραμμή της φασιστικοποίησης όταν αντιμετωπίζει έστω και επιμέρους αντιστάσεις στην πολιτική της.
Καθώς λοιπόν συμποσούνται οι εντάσεις και οι αντιπαραθέσεις της θερμής περιοχής μαζί με την κλιμάκωση των οικονομικών-κοινωνικών αδιεξόδων, ας είναι βέβαιο ότι καμιά “κανονικότητα και ομαλότητα” δεν βρίσκεται μπροστά μας. Αυτό που πραγματικά βρίσκεται μπροστά στο λαό και την εργατική τάξη είναι η διαρκώς μεγαλύτερη ανάγκη να βγει στο δρόμο της μαζικής πάλης για να απαντήσει από τη δική του σκοπιά αυτά που μας απειλούν, για να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν.
Περιπλοκές και κίνδυνοι
Ενώ από τη μια ο Κοτζιάς ενημέρωνε τους πολιτικούς αρχηγούς για την εξέλιξη στην υπόθεση της ΠΓΔΜ, από την άλλη ήταν φανερό ότι βγήκαν στην επιφάνεια περισσότερες δυσκολίες στην υλοποίηση του αμερικανικού σχεδίου για τη χώρα αυτή. Δυσκολίες που εκφράστηκαν έντονα στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ όπου επανενεργοποιήθηκε ο ρώσικος παράγοντας σε αντιπαράθεση με τον αλβανικό (διάβαζε αμερικάνικο), φρενάροντας την προώθηση του αμερικανόπνευστου συμβιβασμού.
Η αναταραχή εκφράστηκε και στο προτεκτοράτο του Κοσόβου με την υπόθεση των έξι Τούρκων που παραδόθηκαν εν αγνοία του πρωθυπουργού (!) στο τούρκικο καθεστώς. Είναι φανερό ότι τα πολλά και διάφορα κέντρα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και οι επιδιώξεις των τοπικών δυνάμεων διασταυρώνονται σε αντιθέσεις ενός πολύπλοκου και επικίνδυνου σκηνικού.
Παρόλα αυτά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλει να εμφανίζει ότι προχωρά περίπου απρόσκοπτα η υπηρεσία της στις ΗΠΑ, ότι “κλείνει το βαλκανικό μέτωπο” και άρα ότι σύντομα θα μπορεί να ασχοληθεί αποκλειστικά με το άλλο, το εξ ανατολών μέτωπο. Ακόμα περισσότερους λόγους έχουν βέβαια οι ΗΠΑ να επιμένουν στις προσπάθειες να συντηρηθεί και να ευοδωθεί η κατεύθυνση της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, η μετατροπή αυτής της χώρας σε μια αμερικανονατοϊκή βάση με τη Ρωσία εκτός αυτής, μια βάση που θα παίξει σημαντικό ρόλο στα συνολικότερα σχέδιά τους στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή. Σε αυτή τη βάση οι Αμερικάνοι θα συνεχίσουν τις προσπάθειές τους, που όσο συναντούν εμπόδια τόσο πιο επικίνδυνες μπορούν να γίνουν για τους λαούς της περιοχής.
Παράλληλα αναπαράγεται καθημερινά η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με δηλώσεις και στάσεις που τροφοδοτούν και από τις δύο πλευρές τον εθνικισμό, τη “λογική” ενός θερμού επεισοδίου. Το ανέβασμα των τόνων στο τελευταίο διάστημα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει ως “βάση” του την αίσθηση ότι οι ιμπεριαλιστές -προστάτες είναι στο πλευρό τους. Έτσι εισέπραξαν την απόφαση της ΕΕ και τις ευρωπαϊκές παρατηρήσεις προς την Τουρκία στη Βάρνα. Και βέβαια ο Πάιατ στις τελευταίες του δηλώσεις εξήρε ξανά τον άξονα με Ισραήλ-Αίγυπτο που εξ αντικειμένου -και όχι μόνο εξ αντικειμένου- αποτελεί διάταξη δυνάμεων εκβιασμού της Τουρκίας. Ωστόσο το ζήτημα της Τουρκίας είναι ιδιαίτερα σοβαρό μέγεθος για τους σκοπούς και τις επιδιώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, από τις πιο σημαντικές “εκκρεμότητές” του σε επίπεδο τοπικών στηριγμάτων σε όλη την περιοχή και η διευθέτησή του δεν θα είναι εύκολη.
Η αντιπαράθεση Ερντογάν στον Μακρόν –όταν ο δεύτερος εμφανίστηκε να “διεκδικεί ρόλο” στο πλάι των ΗΠΑ στο πεδίο της Συρίας μετά την κατάληψη της Αφρίν- είναι ενδεικτική των ζητημάτων που η Τουρκία θέτει στις ΗΠΑ και συνολικά στη Δύση. Ενώ λοιπόν αναμένονται οι επιλογές του νέου Αμερικάνου ΥΠΕΞ, οι ανησυχίες για την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση που επίμονα διασπείρει ο αμερικάνος πρέσβης δεν δείχνουν καθόλου αβάσιμες. Ενώ ταυτόχρονα στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο της χώρας η κυβέρνηση και συνολικά οι δυνάμεις του συστήματος αξιοποιούν πολλαπλά τον κίνδυνο αυτό σε βάρος του λαού. Διαχέοντας το δηλητήριο του εθνικισμού για να απονομιμοποιήσουν πολιτικά τις τάσεις αντίστασης και αγώνα, σχεδιάζοντας και προχωρώντας ξανά και ξανά σε εξοπλισμούς από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά, μετατρέποντας δηλαδή τον κλεμμένο ιδρώτα των εργατών και των λαϊκών δικαιωμάτων σε όπλα με τα οποία απειλείται η άδικη σφαγή τους!
Αναζητώντας πολιτική συνέχεια
Από τη μια είναι η επιτάχυνση των αντιλαϊκών μέτρων για το 2019 (νέο κόψιμο των συντάξεων, νέα μείωση του αφορολόγητου) που φέρνουν οι εκβιασμοί του ΔΝΤ για να συμμετέχει και η αμερικάνικη πλευρά στο νέο συμβιβασμό που αναζητούν οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης και των ΗΠΑ επί του λεγόμενου ελληνικού ζητήματος. Από την άλλη είναι ότι όλο και περισσότερα επίσημα χείλη ομολογούν πως οι εκατοντάδες (περίπου 700!) εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων δεν πρόκειται να… καταργηθούν τώρα που “θα βγούμε από τα μνημόνια”! Και επίσης ομολογείται ότι όχι μόνο δεν θα καταργηθούν αυτοί, αλλά ότι επιπλέον θα υπάρξει και νέο πρόγραμμα-μνημόνιο, ελληνικής όμως ιδιοκτησίας! Ένα τέτοιο μνημόνιο είναι προϋπόθεση για να μείνει η χώρα στην απαιτούμενη τροχιά της εξόφλησης των δανειακών της υποχρεώσεων.
Με βάση όλα αυτά οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί -αν αυτοί πράγματι υπήρξαν- για εκλογές το 2019 αναπροσαρμόζονται και προφανώς επιταχύνονται, καθώς αναζητείται μια πιο κατάλληλη εκλογική συγκυρία.
Συνολικά το σύστημα και τα κέντρα του μέσα και -κυρίως- έξω από τη χώρα αναζητούν την κυβερνητική και πολιτική συνέχεια που θα δώσουν σε αυτή την “μοναδικής θέσης χώρα”. Ένα ζήτημα σε αυτή την αναζήτηση είναι οι (εκλογικοί) αριθμοί. Το συνολικότερο ζήτημα είναι να υπάρχουν αξιόμαχες και αξιόπιστες για τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο δυνάμεις που να τραβήξουν αποτελεσματικά τις υποθέσεις αυτών των δυνάμεων! Ας μην ξεχνάμε τα τραύματα που ήδη φέρνει από τα χρόνια των μνημονίων το πολιτικό σύστημα, με την περίπτωση του ΚΙΝΑΛ να επιβεβαιώνει ότι αυτά δεν επουλώνονται εύκολα!
Αλλά και η περίπτωση της ΝΔ που κράτησε τον κορμό της με φανερές παρενέργειες και ετερογένειες από τα εθνικιστικά-ακροδεξιά τμήματά της είναι ενδεικτική των πολιτικών ζητημάτων που έχουν τεθεί ενόψει εκλογών και γενικότερα αναπαραγωγής και συνέχειας του πολιτικού συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Ενός συστήματος που από τη μια “έχασε” σε σημαντικό βαθμό την αφήγηση της μεγάλης ιδέας της ΕΕ εξαιτίας και των μνημονίων αλλά και των μεγάλων προβλημάτων που διαρκώς παρουσιάζει το εγχείρημα των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Από την άλλη βέβαια το “γεωστρατηγικό ακούμπημα” στις ΗΠΑ που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια φέρνει άλλες, ακόμα πιο επικίνδυνες απαιτήσεις και περιδινήσεις, ενώ μπορεί και να αποδυναμώσει ακόμα πιο πολύ την ευρωπαϊκή αφήγηση.
Με βάση όλα αυτά είναι που ο αμερικάνος πρέσβης έχει αναλάβει ρόλο πολιτικού υπερ-επιτρόπου, μιλώντας και παρεμβαίνοντας για κάθε θέμα της χώρας. Ρόλος που περιλαμβάνει και την άμεση καθοδήγηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, αν κρίνουμε από τη συχνότητα των -δημοσιευμένων- συναντήσεών τους! Με βάση όλα αυτά είναι που το ΚΙΝΑΛ αυξάνει διαρκώς το πλάτος της ταλάντωσής του μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, χάνοντας πότε από εδώ και πότε από εκεί στελέχη.
Βεβαίως τον πρώτο ρόλο -σε επίπεδο εγχώριων πολιτικών δυνάμεων- έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ως η βασική κυβερνητική δύναμη και για μια σειρά λόγους. Πρώτον, έχει επιφορτιστεί με τις αμερικάνικες αποστολές και η Ουάσιγκτον -όπως έδειξε και το δώρο της με τη Novartis- έχει κάθε λόγο να τον στηρίξει σε αυτές. Φυσικά δεν έχει λευκή επιταγή και τελεί υπό διαρκή επιτήρηση, ακόμα και με επιπλήξεις, όπως έδειξε και η περίπτωση Σαββίδη που ήταν μια προειδοποίηση για το ως πού είναι ανεκτές οι ρώσικες παρεμβάσεις. Εξάλλου, για τα “κακής προέλευσης” κεφάλαια που θέλουν να μπουν στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης έχει επανειλημμένα και δημόσια μιλήσει ο πρέσβης.
Δεύτερον, έχει και από τους Ευρωπαίους την ευθύνη ολοκλήρωσης του “προγράμματός” τους και γι” αυτό απολαμβάνει τα συνεχή εύσημά τους. Σε αυτό το πλαίσιο, και τα ντόπια κέντρα τον επιβεβαιώνουν, παρουσιάζοντας ακόμα και στατιστικές μείωσης των διαδηλώσεων κάθε χρόνο που κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ! Τέλος, η περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ απασχολεί σημαντικά όχι μόνο για το κυβερνητικό του -και πετυχημένο για τους ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο- παρών, αλλά με μια έννοια κυρίως για το μέλλον. Μετά τα φροντιστήρια που πληρώθηκαν -και αφού αυτά έπιασαν τόπο- είναι μια δύναμη που δεν πρέπει να διασκορπιστεί στην επόμενη φάση. Πρέπει να παραμείνει ενεργή και συγκροτημένη στην υπηρεσία των αναγκών του συστήματος, δηλαδή πρέπει να παραμείνει κοντά και μέσα στο βασικό πολιτικό παιχνίδι!
Οι μάχες του λαού
Πρέπει να είναι φανερό ότι αυτήν τη δεξιά και αντιδραστική πορεία των πολιτικών εξελίξεων ο λαός δεν μπορεί να τη “διορθώσει” στις κάλπες, όποτε και αν αυτές στηθούν. Οι εκλογές ετοιμάζονται και θα γίνουν -όποτε γίνουν- για να δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα του συστήματος, για να διαμορφώσουν κυβερνητικές και πολιτικές απαντήσεις σε αυτά που χρειάζεται το σύστημα της εξάρτησης, της εκμετάλλευσης, το σύστημα που υπηρετεί τις κυριαρχικές και πολεμικές κατευθύνσεις των Αμερικανονατοϊκών.
Σε αυτή τη γραμμή και κατεύθυνση προετοιμάζονται και στοιχίζονται και οι δυνάμεις του ρεφορμισμού, όπως πολύ χαρακτηριστικά αναδεικνύει η περίπτωση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η πολιτική της στάση στα ζητήματα της ΠΓΔΜ και των ελληνοτουρκικών, στα οποία ούτε διανοείται να θέσει ζήτημα αποτροπής του πολέμου και εναντίωσης με όρους μαζικού κινήματος στις κατευθύνσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, είναι αποκαλυπτική της κατάστασης υποταγής και χρεοκοπίας που επικρατεί στην αριστερά μας! Συνολικά η στοίχιση στην γραμμή του εθνικισμού, η εγκατάλειψη ακόμα και σε επίπεδο διακηρύξεων της υπόθεσης της εργατικής τάξης και του λαού χαρακτηρίζει σήμερα την κατάσταση που επικρατεί στο λαό και στο κίνημα.
Αυτή είναι η κατάσταση απέναντι στην οποία ο λαός και η νεολαία πρέπει και αξίζει να δώσουν τις μάχες τους. Σε αυτό το πεδίο, των αντιστάσεων, των διεκδικήσεων, των αγώνων που θα αναδεικνύουν πολιτικά και ταξικά την υπόσταση των εργατικών-λαϊκών μαζών είναι που έχει αξία και νόημα η κάθε προσπάθεια. Κόντρα στις σειρήνες της “ματαιότητας” , ξεπερνώντας τις εκλογικές “ελπίδες” που αναθερμαίνονται για άλλη μια φορά, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις εκεί που μπορούν πραγματικά να γίνουν βήματα για τη λαϊκή υπόθεση. Στον αγώνα ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Στην πάλη ενάντια στην άγρια καπιταλιστική επίθεση, ενάντια στα 88 νέα μέτρα που φέρνει η τέταρτη αξιολόγηση. Στη στήριξη και στο άπλωμα των εστιών αντίστασης και αγώνα σε χώρους και κλάδους εργαζομένων, στη νεολαία, στις λαϊκές γειτονιές. Εκεί, σε αυτά τα μέτωπα και με αυτή την πάλη να αγωνιστούμε και να προετοιμάσουμε μια εργατική αντιιμπεριαλιστική αντιπολεμική Πρωτομαγιά.
