Η ψήφιση του νέου Μνημονίου την Κυριακή 30/3 αποτελεί για την Κυβέρνηση και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της μια ακόμη νίκη στα σημεία απέναντι στο λαό. Το νέο Μνημόνιο, που περίτεχνα από τη Κυβέρνηση και τα αφεντικά της υποβαθμίστηκε σε πολυνομοσχέδιο, με έντονη την προσπάθεια να εξωραϊστεί ο ρόλος του ιμπεριαλιστικού παράγοντα, αποτελεί κλιμάκωση της επίθεσης απέναντι στο λαό και την εργατική τάξη. Ανοίγει δε το δρόμο για τα νέα ισοπεδωτικά αντιλαϊκά μέτρα που θα ακολουθήσουν μετά τις ευρωπαϊκές και δημοτικές εκλογές.
Από τη μεριά του λαϊκού παράγοντα, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το νέο Μνημόνιο ψηφίστηκε αμαχητί. Όπως λίγες μέρες πριν, αμαχητί τελικά πέρασαν και οι απολύσεις στο δημόσιο, καταργώντας τον τελευταίο θύλακα της μόνιμης και σταθερής εργασίας, ανοίγοντας ταυτόχρονα τον ασκό του Αίολου για τα εργασιακά δικαιώματα στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Οι κινητοποιήσεις της Κυριακής, με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, δεν άθροισαν πάνω από 10.000 διαδηλωτές, αποτυπώνοντας γλαφυρά την κατάσταση του λαϊκού-εργατικού κινήματος μπροστά στη βάρβαρη και ταξική επίθεση.
Καθαρά και ξάστερα, την ευθύνη για αυτή την κατάσταση την έχουν οι δυνάμεις με αναφορά στην Αριστερά και τους αγώνες, που όχι μόνο δεν προετοίμασαν τις πραγματικές αυτές μάχες, αντίθετα με τον εκλογικό τους κρετινισμό τις υπονόμευαν. Κυρίαρχα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ (ή αντίστροφα), ως γνήσιες δυνάμεις του ρεφορμισμού-ρεβιζιονισμού, ως δυνάμεις της ήττας, της ενσωμάτωσης, της υποταγής, της συνδιαχείρησης, ως δυνάμεις του κοινοβουλευτικού δρόμου. Για το ΣΥΡΙΖΑ, είναι παραπάνω από ορατό. Για το ΚΚΕ που κακαρίζει για το αντίθετο, κάτω από την πίεση που δέχεται, θα πούμε μόνο ότι είναι η δική του γραμμή που θριάμβευσε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, μόνο που εκφράστηκε στις συγκεκριμένες συνθήκες από το ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό, προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα και πάει από «αποκατάσταση» σε «αποκατάσταση». Το σίγουρο είναι ότι αυτή η γραμμή είναι στο DNA αυτών των ηγεσιών που ακόμα και σε συνθήκες βάρβαρης επίθεσης, σε συνθήκες καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής επέλασης, αναζητούν και προτάσσουν τις κάλπικες διεξόδους. Πού καιρός να προετοιμάσει κανείς αγώνες, όταν όλες του οι δυνάμεις συγκεντρώνονται στις «εκλογικές μάχες». Σε αυτό το σκοπό υποτάσσονται όλα. Για την εξυπηρέτηση αυτών των σχεδιασμών καλλιεργούνται σκόπιμα κοινοβουλευτικές αυταπάτες, χρησιμοποιείται ακόμη και η διάθεση του λαού να παλέψει και να αντισταθεί, μετατρέπονται οι συγκεντρώσεις σε προεκλογικές φιέστες.
«(…) Θα πρέπει να οργανώσουν τη δική τους πάλη, τη γνήσια λαϊκή πάλη μέσα στους τόπους δουλειάς, να οργανώσουν τη δική τους λαϊκή συμμαχία, όλοι αυτοί μαζί, με ενότητα και αγώνες και με ισχυροποίηση στις επόμενες εκλογικές μάχες του ΚΚΕ, που είναι η μόνη ουσιαστική εγγύηση ότι θα μπορέσει έτσι να ανοίξει ένας δρόμος καλύτερος για τον λαό μας, για τα παιδιά μας, για την πατρίδα μας» (η υπογράμμιση δική μας). Αυτά τόνισε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας στη σύντομη δήλωσή του, στη συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Ομόνοια, την Κυριακή 30/3, αναφερόμενος στα καθήκοντα του λαού. Ή αλλιώς «Ισχυρό ΚΚΕ, Ισχυρός λαός», ή αλλιώς «Αυτοδύναμος ΣΥΡΙΖΑ, Αυτοδύναμος λαός». Από την άλλη, στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα, δεν θα μπορούσε κανείς να ανατρέξει σε κάποιο απόσπασμα, αφού είχε μετατραπεί εξ’ ολοκλήρου σε προεκλογική πασαρέλα, με εναλλαγή στο βήμα των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Βέβαια το πανηγύρι είχε πρωταγωνιστές τον Α. Τσίπρα και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το πανηγύρι θέλησε να καταγγείλει η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ, που συμμετείχε με δικό της μπλοκ στη συγκέντρωση, με τα συνθήματά της κατά τη διάρκεια και της ομιλίας του Α. Τσίπρα, με αποτέλεσμα οι εκστασιασμένοι από τη μέθη της κάλπης Συριζαίοι να ζητήσουν το λόγο, χωρίς βέβαια να πτοήσουν κανέναν.
Στους ίδιους προεκλογικούς σχεδιασμούς θεωρούμε ότι εντάθηκε και η κινητοποίηση ενάντια στη σύσκεψη του ECOFIN, την Τρίτη 1/4. Η κυβέρνηση, για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα και για τρίτη από την αρχή του χρόνου, απαγορεύει συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ισοπεδώνοντας στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Εντείνει τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, παράλληλα με την αντιλαϊκή-αντεργατική επίθεση, που αποτελεί εργαλείο για την εμπέδωση και επιβολή του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα. Με αφορμή τις επισκέψεις των ξένων αφεντικών της, στο πλαίσιο του «κράτους έκτακτης ανάγκης» και του δόγματος «νόμος και τάξη», επιχειρεί να μονιμοποιήσει το καθεστώς μιας σιδηρόφρακτης και αστυνομοκρατούμενης Αθήνας.
Κατ’ αρχήν, το σύνολο των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά με τις συγκεντρώσεις τους και τις διαδηλώσεις τους στη μη απαγορευμένη ζώνη κατήγγειλαν αυτήν την αντιδημοκρατική και φασιστικής έμπνευσης απαγόρευση. Σε αντίθεση με την απαγορευμένη συγκέντρωση στις 8/1, μέρα ανάληψης της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελλάδα, όπου ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ έλαμψαν δια της απουσίας τους.
Από κει και πέρα, καθαρά και ξάστερα πάλι, η απαγόρευση δεν έσπασε και αυτό αποτελεί συνάρτηση διαφόρων παραγόντων στους οποίους έχουμε αναφερθεί στην Π.Σ. ( 11/1/ 2014 σελ. 4). Αντίθετα, η εκτίμηση των άλλων δυνάμεων ότι η απαγόρευση έσπασε στη πράξη ουσιαστικά κρύβει το πρόβλημα κάτω από ένα χαλί που συνεχώς ξεϋφαίνεται και σε λίγο δεν θα μπορεί να κρύψει τίποτα.
Το πλήθος των διαδηλωτών ήταν αντίστοιχο της κινητοποίησης της Κυριακής. Η κάθε δύναμη κινήθηκε αυτόνομα και χωρίς καμιά συνεννόηση. Σε αυτό το πλαίσιο, το μαζικό και μαχητικό μπλοκ της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ σταμάτησε μεταξύ Ομήρου και Αμερικής και συγκροτημένο κατήγγειλε την απαγόρευση και την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και αποχώρησε συντεταγμένα από την Ομήρου στα Προπύλαια. Ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε ένα ακόμη συμβολικό σόου αποθέωσης του κοινοβουλευτισμού. Σταμάτησε το μπλοκ του στην Ομήρου, για να στείλει τους βουλευτές του στην απαγορευμένη ζώνη να καθαρίσουν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε ένα ακόμη συμβολικό σόου αριστερισμού, «έσπασε τις κόκκινες ζώνες». Οι δυνάμεις καταστολής απάντησαν με βίαιο τρόπο, με χημικά, ρόπαλα και ξύλο, ενώ στη συνέχεια ακλούθησε όργιο τρομοκρατίας στους δρόμους της Αθήνας με 10 προσαγωγές και 4 συλλήψεις. Μέσα σε αυτό το κλίμα, το ΚΚΕ βρήκε την ευκαιρία να σταματήσει στο ύψος της βιβλιοθήκης επί της Πανεπιστημίου και στη συνέχεια να αποχωρήσει συντεταγμένα προς την Ομόνοια. Άλλωστε, είχε κάνει το δικό του «κομμάτι» στις 6/3, κατά της απαγόρευσης που επιβλήθηκε για την επίσκεψη του Γερμανού Προέδρου. Κατά τα άλλα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τα ρέστα του, «ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού, στα σωματεία, στις ευρωεκλογές, στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές» καταλήγει η σύντομη δήλωση του Δ. Κουτσούμπα. Βιντεάκια με δηλώσεις των υποψηφίων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με φωτογραφίες από τη «σύγκρουση» κοσμούν τις ιστοσελίδες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ.
Ζητούμενο, λοιπόν, παραμένει η οργάνωση της αντίστασης και του αγώνα των λαϊκών και εργατικών μαζών για την ανατροπή της επίθεσης. Αυτή η κατεύθυνση όχι μόνο δεν μπορεί να υλοποιηθεί με τα όποια υψηλά ποσοστά της Αριστεράς που, αν και ήρθαν, δεν έφεραν την αλλαγή στους συσχετισμούς δύναμης. Αντίθετα, οι εκλογικές αυταπάτες και η αναμονή έχει συμβάλει καθοριστικά στο κάθισμα των αγώνων μετά τις εκλογές του 2012.
Για την ιστορία, να πούμε ότι συμμετείχαμε στο κάλεσμα της Πρωτοβουλίας Αγώνα 2014, στις 21/3, σε σύσκεψη-συνέλευση για «τη οργάνωση διαδήλωσης-πορείας την Τρίτη 1 Απριλίου 2014 ενόψει της άτυπης Συνόδου του Ecofin στην Αθήνα», το οποίο κατέληγε «Δηλώνουμε, τέλος, πως αποζητούμε τη στήριξη όλων ανεξαίρετα των οργανώσεων, εκφράσεων και κομμάτων της αριστεράς που αντιπαλεύουν την ΕΕ». Αυτό βέβαια με το οποίο ήρθε αντιμέτωπη η αντιπροσωπία του ΚΚΕ(μ-λ) ήταν μια συνέλευση της Πρωτοβουλίας με μικρή μαζικότητα, με προαποφασισμένο πλαίσιο και αφίσα. Ενδεικτικό ότι υπήρξαν μόνο τρεις τοποθετήσεις των μελών της πρωτοβουλίας και αυτή του ΚΚΕ(μ-λ). Τέτοιες πρακτικές αποτυπώνουν πόσο πίσω βρίσκεται η υπόθεση της Κοινής Δράσης. Τι να πει κανείς, όμως, όταν η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίζεται και στα Προπύλαια και στη Κλαυθμώνος…
