Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 894)
Η περίοδος που διανύουμε είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ξεκαθαρίσει ότι θα φέρει προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο που θα φέρει τεράστιες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. Το δεκάωρο, η ατομική διευθέτηση του χρόνου εργασίας και οι νέες απαγορεύσεις στη συνδικαλιστική δράση είναι προ των πυλών. Το ερώτημα που τίθεται για κάθε αγωνιστή είναι το εξής: Μπορεί να αναγκαστεί η κυβέρνηση να αποσύρει το νομοσχέδιο, αν γίνει μια μονοήμερη απεργία λίγες μέρες πριν ή τη μέρα της ψήφισής του; Μπορεί η συνταγή ήττας των ξεπουλημένων ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να οδηγήσουν σε νίκη; Μπορεί να επιτευχθεί ένας τόσο μεγάλος στόχος χωρίς την ουσιαστική ενεργοποίηση των σωματείων, χωρίς γενικές συνελεύσεις; Ποια βήματα θα πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι για να οργανώσουν αποτελεσματικά τις αντιστάσεις τους; Γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια τα αντεργατικά νομοσχέδια ψηφίστηκαν και υλοποιήθηκαν; Τι είναι τελικά αυτό που λείπει από το κίνημα ώστε να πιέσει τον ταξικό αντίπαλο και να πετύχει νίκες;
Όσο αφορά το ΠΑΜΕ, προσποιείται ότι τα ερωτήματα αυτά δεν υπάρχουν. Μπορεί η ταξική φλυαρία να δίνει και να παίρνει, αλλά όταν τα ζητήματα τίθενται με επιτακτικό τρόπο, το ΠΑΜΕ πάντα αναζητά δρόμους διαφυγής από τη σύγκρουση με το σύστημα και την πολιτική του. Συγκεκριμένα, όλες τις προηγούμενες μέρες αρνούνταν να καλέσει γενικές συνελεύσεις στα σωματεία που πλειοψηφεί, καθώς προγραμματίζει να γίνουν «αν ανακοινωθεί η ψήφιση του νομοσχεδίου», λες και υπάρχει περίπτωση να μην επιχειρήσει η κυβέρνηση να το καταθέσει προς ψήφιση! Προσπαθεί με έντεχνο τρόπο να φαίνεται επικοινωνιακά ότι «κλιμακώνει τη δράση» ενώ στην πραγματικότητα καλλιεργεί ένα κλίμα αναμονής που δεν αντιστοιχεί στην ταξική του ρητορεία. Τη μέρα που ο Χατζηδάκης παρουσίασε το νομοσχέδιο, οι επικεφαλής του ΠΑΜΕ στη συγκέντρωση στο υπ. Εργασίας τόνιζαν την ανάγκη «να επαναφέρουμε το δικό μας σχέδιο νόμου» (για τις συλλογικές συμβάσεις). Γίνεται φανερό ότι το ΠΑΜΕ κινείται στην πεπατημένη ήττας των προηγούμενων χρόνων, ώστε μετά την ψήφιση να βγουν οι γνωστές ανακοινώσεις σε στυλ: «είμαστε νικητές και μόνο που αγωνιστήκαμε», «ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά», «οι εργαζόμενοι να βγάλουν τα συμπεράσματά τους».
Ακόμη, το ΠΑΜΕ έχει ανάγει τον εικονικό συνδικαλισμό σε επιστήμη. Πολλά σωματεία που ελέγχει καλούν γενική συνέλευση ελάχιστες φορές το χρόνο, ενώ άλλα δεν καλούν ποτέ. Πολλές δράσεις των σωματείων αποφασίζονται και υλοποιούνται από τα διοικητικά συμβούλια χωρίς να ανακοινώνονται στη βάση των μελών. Πολλές κινητοποιήσεις καταλήγουν σε εργοδοτικές ενώσεις ή υπουργεία όπου κατατίθενται αιτήματα και προτάσεις στο όνομα των εργαζομένων. Όλα αυτά στοχεύουν στην καλή φωτογραφία, τις βροντερές ταξικές ανταποκρίσεις και την καλλιέργεια «αγωνιστικής επάρκειας» στα μέλη του ΠΑΜΕ. Ο εικονικός συνδικαλισμός είχε την τιμητική του την περίοδο της καραντίνας, καθώς για μήνες η δράση των σωματείων γινόταν αποκλειστικά από τα διοικητικά συμβούλια. Αποκορύφωμα του εικονικού συνδικαλισμού ήταν η απεργία στις 26 Νοέμβρη, όπου το ΠΑΜΕ κατάφερε να οργανώσει απεργία χωρίς απεργιακά καλέσματα. Αν δε κάποιο μέλος ενός σωματείου αντιδράσει και καταγγείλει τη στάση του, βαφτίζεται προβοκάτορας και στοχοποιείται.
Με βάση τα παραπάνω, η μάχη για τη μη ψήφιση του αντεργατικού νομοσχεδίου είναι κρίσιμο να προετοιμαστεί και να οργανωθεί άμεσα. Ο στόχος της ανατροπής πρέπει να υιοθετηθεί από τα εργατικά σωματεία και να αναλυθεί κάθε πτυχή της επίθεσης, ώστε οι εργαζόμενοι ν’ αγωνιστούν συνειδητά και αποφασιστικά. Ακόμη, θα πρέπει ο κάθε κλάδος ν’ αναδείξει τους τρόπους που θα επηρεάσει τις ιδιαίτερες εργασιακές του συνθήκες. Ταυτόχρονα, οι ταξικοί συνδικαλιστές θα πρέπει ν’ αναζητήσουν τους τρόπους που θα δώσουν τη δυνατότητα στους εργαζομένους να μπουν στην πάλη. Συνελεύσεις, συσκέψεις και διαδηλώσεις θα πρέπει να προετοιμάσουν το έδαφος για μια κρίσιμη μάχη. Δεν χωράει καμία αναμονή και καμία λογική ανάθεσης του αγώνα σε «πεφωτισμένες ηγεσίες». Είτε θα υπάρξει κίνηση μαζών που θα αναγκάσει την κυβέρνηση να κάνει πίσω, είτε το νομοσχέδιο θα περάσει και θα διαμορφώσει μια πολύ χειρότερη πραγματικότητα στους χώρους δουλειάς.
