Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 871)
Βλέποντας και… σφάζοντας η πολιτική του συστήματος απέναντι στον λαό!
Σχέδιο-«γέφυρα» ανακοίνωσε το κυβερνητικό επιτελείο για τους επόμενους μήνες. Μια γέφυρα που σύμφωνα με το πρωθυπουργικό διάγγελμα οδηγεί στην «ισχυρή ανάπτυξη»! Ωστόσο, στο ίδιο διάγγελμά του, ο Μητσοτάκης διαπιστώνει ότι καταρρέει διεθνώς και η παραγωγή και η ζήτηση και ότι η ύφεση που εξελίσσεται είναι η μεγαλύτερη που υπήρξε «εδώ και τρεις γενιές». Επιπλέον, ο ίδιος επισήμανε ότι για την Ελλάδα «ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος»!
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η κυβέρνηση ομολογεί και διακηρύσσει ότι τα αδιέξοδα και τα φρακαρίσματα του συστήματος που διαχειρίζεται είναι δεδομένα και αναπόφευκτα. Και επιπλέον, ομολογεί ότι αυτά τα αδιέξοδα δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη συνολική και παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, αλλά και με τα χαρακτηριστικά της εξάρτησης (και) της οικονομίας της χώρας, που πολλαπλασιάζουν και οξύνουν ακόμα περισσότερο τα αδιέξοδα αυτά. Με το παραμύθι της «ανάπτυξης» -που δεν ήρθε ποτέ, ούτε πριν την πανδημία- η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, να αποπροσανατολίσει τον λαό και να προετοιμαστεί για τη συνέχεια. Φτιάχνει, δηλαδή, μια «γέφυρα» για τη συνέχεια της δικιάς της διαχείρισης και των έντονων πολιτικών ζητημάτων που έχουν τεθεί συνολικά για το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης στη χώρα μας.
Αυτά τα ζητήματα δεν αφορούν μόνο στα οξύτατα πλέον κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Αλλά είναι και ζητήματα που αφορούν στους όρους ισορροπίας της διπλής εξάρτησης της χώρας από ΗΠΑ και ΕΕ, που τίθενται ξανά καθώς οι εξελίξεις στην περιοχή μπαίνουν σε «νέα φάση» και η αστική τάξη της χώρας παραδέρνει όχι μόνο από τα οικονομικά της αδιέξοδα αλλά και από τις διαψεύσεις των αυταπατών που είχε ότι τάχα βρήκε ισχυρό γεωπολιτικό ρόλο υπό τη σκέπη των προστατών της. Βέβαια, για όλα αυτά το κυβερνητικό επιτελείο -αλλά και συνολικά τα κόμματα του συστήματος- προς το παρόν αρκούνται σε διακριτικούς υπαινιγμούς και κρατούν την ανάσα τους περιμένοντας να δουν τι πλαίσιο τους διαμορφώνουν τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά.
Για τον λαό, που βάλλεται από όλους αυτούς και σε όλα τα δικαιώματά του, για τον λαό που με περισσότερα ή λιγότερα μισόλογα του ξεκαθαρίζουν ότι τον περιμένει μαύρο μέλλον, η ανάγκη της «επιστροφής» στη μαζική πάλη, στη μαζική αντίσταση και διεκδίκηση είναι η πιο ζωτική!
Επέκταση των ΠΝΠ
Στη βάση, λοιπόν, αυτών των όρων όλη η ουσία του σχεδίου που ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση όσο και αν προσπάθησαν να το ντύσουν με μεγαλοστομίες και λόγια συμπάθειας για τον λαό, δεν είναι άλλη από την επέκταση για τους επόμενους μήνες των πολιτικών που «εκτάκτως» αποφάσισαν το προηγούμενο διάστημα με τις διαβόητες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ). Δηλαδή, παρατείνεται και επεκτείνεται ως τον Οκτώβριο το καθεστώς της αναστολής των συμβάσεων για τους εργαζόμενους και επεκτείνεται –χρονικά αλλά και ποσοτικά- η πολιτική της μερικής απασχόλησης, της μισής/μερικής δουλειάς. Πρόκειται για μια πολιτική που επικεντρώνεται στο να «σώσει» το κεφάλαιο και τις μεγάλες επιχειρήσεις πριν από όλα, χαρίζοντάς τους όσο και όπως θέλουν την εργατική δύναμη και τη δουλειά του εργαζόμενου. Παράλληλα, η μερίδα του λέοντος από το ρευστό που θα δοθεί θα πάει και αυτή στο κεφάλαιο και κάποια ψίχουλα θα δοθούν σε μια λογική προσωρινής διαχείρισης της εξαθλίωσης που επεκτείνεται στα λαϊκά-εργατικά στρώματα. Εξάλλου, το «πόσο ρευστό χρήμα» θα υπάρξει διαθέσιμο παραμένει αδιευκρίνιστο. Γιατί μπορεί η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση να υμνούν ως «μεγάλο και σημαντικό βήμα αλληλεγγύης» το λεγόμενο ταμείο ανάκαμψης της ΕΕ που αποφάσισε ο γαλλογερμανικός «άξονας», αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνονται ότι τόσο το (μικρό) μέγεθος του ταμείου αυτού, όσο και ο προσανατολισμός της χρήσης του δεν αφορούν τις εξαρτημένες αστικές τάξεις και χώρες. Αυτές -μεταξύ των οποίων είναι και η Ελλάδα- θα αρκεστούν σε αυτό που θα περισσέψει από τη βασική χρήση του πακέτου των 500 δις, που προορίζεται για να στηρίξει έστω και εμμέσως τις οικονομίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ.
Η κυβερνητική «γέφυρα», λοιπόν, είναι εμφανώς αντιλαϊκή και αντεργατική, αλλά ταυτόχρονα είναι και ιδιαίτερα βραχυπρόθεσμη. Και πρέπει να επισημάνουμε την προσωρινότητα των κυβερνητικών αποφάσεων, γιατί αυτή δεν είναι μόνο προϊόν μεθόδευσης, αλλά κυρίως αδυναμία! Ο Μητσοτάκης μιλώντας στο διάγγελμά του για «αχαρτογράφητα νερά» θεωρούμε ότι με ειλικρίνεια απευθύνεται στους πάνω και στους έξω, εκφράζοντας την κυβερνητική αδυναμία να διαμορφώσει στις παρούσες συνθήκες ένα πρόγραμμα διαχείρισης με διάρκεια μεγαλύτερη των 3-4 μηνών. Εξάλλου και ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ότι το πολύ πρόσφατα συνταγμένο σχέδιο του «Μένουμε Όρθιοι» προτίθεται να το «επικαιροποιήσει».
Η αδυναμία αυτή της κυβέρνησης και συνολικά των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος δεν είναι στενά «οικονομική» με την έννοια της έλλειψης οικονομικών δεικτών και δεδομένων. Δεν είναι μια αδυναμία που έχει ως αποκλειστική της αιτία τις συνθήκες της πανδημίας, τα αδιευκρίνιστα της επανεκκίνησης και τον θολό ορίζοντά της. Όλα αυτά ασφαλώς έχουν τον ρόλο τους και το μερτικό τους στη διαμόρφωση των «αχαρτογράφητων νερών». Αλλά η βάση του ζητήματος της αδυναμίας σχεδιασμού διαχείρισης είναι η ίδια η διεθνής κρίση και οι συνθήκες που αυτή προκαλεί σε μια εξαρτημένη χώρα σαν την Ελλάδα. Είναι οι συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί στην οικονομία και στην κοινωνία όλη την προηγούμενη δεκαετία των μνημονίων, της καταβύθισης των μικρών και μεσαίων στρωμάτων. Είναι οι εξελισσόμενοι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών στην περιοχή και στη χώρα, που κάθε άλλο παρά βοηθούν αστικές τάξεις όπως αυτή της χώρας μας να διαμορφώσουν πλαίσιο κίνησης.
Όλα αυτά είναι οι βασικές αιτίες που επιβάλλουν στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς να έχουν ορίζοντα λίγων μηνών και ενώ υποτίθεται επιστρέψαμε στην… κανονικότητα. Σε όλα αυτά, το μόνο σταθερό δεδομένο που υπάρχει όσον αφορά την πολιτική κατεύθυνση του συστήματος, είναι ότι η κάθε επόμενη μέρα θα είναι πιο βαριά («εφιαλτική» την είχε χαρακτηρίσει ο Μητσοτάκης στο διάγγελμά του στις 17/3) για τον λαό και τη νεολαία!
Φορτωμένο πεδίο-αυξημένες απαιτήσεις
Όλα τα παραπάνω προδιαγράφουν ένα κοινωνικό και πολιτικό τοπίο φορτωμένο από όλα τα αδιέξοδα και τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά του συστήματος. Βασικό μέλημα όλων των κυρίαρχων δυνάμεων είναι και θα είναι να μείνει ο λαός στη γωνία, «ευγνώμων» για την «επιτυχημένη αντιμετώπιση» της πανδημίας, υπάκουος στις πολιτικές της πείνας, της εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας, των τυχοδιωκτισμών στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστών. Να μείνει χωρίς δικαιώματα, χωρίς λόγο και διεκδικήσεις απέναντι σε μια πολιτική και ένα σύστημα που περισσότερο από κάθε άλλη φορά εδώ και πολλά χρόνια δεν ελέγχει το τι ξημερώνει για τον λαό και τη χώρα. Να δεχτεί ως «σωτηρία του» μια επίθεση που γκρεμίζει τη ζωή του και απειλεί ακόμα και την επιβίωσή του σε όλα τα πεδία. Από την εκπαίδευση που περίπου καταργείται για τον λαό, ως το μεροκάματο που γίνεται ανύπαρκτο. Από την περίθαλψη που εν μέσω πανδημίας διακηρύχτηκε ότι δεν θα υπάρχει ως λαϊκό δικαίωμα μέχρι τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες που θα μετρούνται με όρους καραντίνας.
Απέναντι σε όλα αυτά, η ηγεσία του ΚΚΕ διακήρυξε και εφάρμοσε όλο το προηγούμενο διάστημα πολιτικές και πρακτικές συμβιβασμού και υποταγής, αναζητώντας ισχυρό ρόλο μέσα στο νέο αντιδραστικό τοπίο, ενώ στις εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς, κυριάρχησε και κυριαρχεί (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ολομέτωπη επίθεση στην εκπαίδευση που θεωρείται και «προνομιακό» πεδίο) η λογική της προσαρμογής, η λογική που δεν τολμά να παλέψει αυτό που πραγματικά θέτει ο αντίπαλος.
Απέναντι σε όλα αυτά, ο λαός και η νεολαία δεν μπορούν να υποταχτούν. Έχουν ανάγκη να αντισταθούν, να αγωνιστούν να διεκδικήσουν. Οι αγωνιστικές δυνάμεις, οι δυνάμεις που προσβλέπουν στη μαζική πάλη ως θεμελιώδη όρο αντιμετώπισης της πολιτικής του συστήματος αλλά και ως βάση διαμόρφωσης ενός άλλου συσχετισμού που θα ανοίγει τον δρόμο του λαού, οφείλουν να πάρουν πολύ σοβαρά υπόψη τους την προφανή εκτίμηση των εκρήξεων που θα παράγουν στον λαό και στη νεολαία οι συνθήκες αυτές. Για να αγωνιστούν μέσα σε αυτές και για αυτές, έτσι ώστε να διαμορφώνουν όρους συγκρότησης και αναβάθμισης του κινήματος και της αντιιμπεριαλιστικής και αντικαπιταλιστικής πάλης.
