Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 895)
Με την κυβέρνηση της ΝΔ να είναι έτοιμη να καταθέσει το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, το εργατικό-λαϊκό κίνημα βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη, κεντρική πολιτική μάχη. Και αυτό γιατί το νομοσχέδιο αγγίζει τον πυρήνα των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης: το 8ωρο και την απεργία.
Όσο πλησιάζουμε προς την κατάθεση, τα ΜΜΕ έχουν πέσει πάνω στον λαό και προσπαθούν μάταια να κάνουν το «άσπρο-μαύρο»: να πείσουν, δηλαδή, τους εργαζόμενους ότι αυτό το νομοσχέδιο φτιάχτηκε για να τους προστατέψει! Καθημερινά στην κίνηση της Οργάνωσης, δεν έχουμε συναντήσει ούτε έναν εργαζόμενο που να συμφωνεί με αυτή τη χυδαιότητα. Και αυτό γιατί οι εργαζόμενοι, πρώτοι από όλους, γνωρίζουν ότι το «άνοιγμα» της οικονομίας θα γίνει στις πλάτες τους, με όρους εργασιακού μεσαίωνα. Αυτό το πολιτικό δεδομένο είναι που έχει αναγκάσει την κυβέρνηση να αλλάξει τη φρασεολογία της και τον υπουργό να βγαίνει συνέχεια στα κανάλια.
Αυτό το πολιτικό δεδομένο είναι η βάση της τοποθέτησης των αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, ΚΙΝΑΛΛ και ΣΥΡΙΖΑ. Παρόλο που είναι δεδομένο ότι όταν κυβερνήσουν θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα, παρόλο που αυτοί πρώτοι έβαλαν τις βάσεις της ελαστικής εργασίας, είναι αναγκασμένοι βάσει του ρόλου τους να υποκριθούν ότι είναι ενάντια σε αυτή την πολιτική.
Όσο όμως πλησιάζουμε προς την κατάθεση του νομοσχεδίου, αναδεικνύεται και ένα άλλο πολιτικό δεδομένο: η αδυναμία συγκρότησης ενός μετώπου απεργιακών κινητοποιήσεων, η έλλειψη ζυμώσεων στη βάση, η αδυναμία του εργατικού κινήματος να βάλει τον πολιτικό στόχο της απόσυρσης, της ανατροπής του νομοσχεδίου. Η αδυναμία αυτή είναι που δίνει τον αέρα στην κυβέρνηση να προωθεί την πολιτική της.
Ο λαός μας πολύ καλά καταλαβαίνει τι απαιτείται για την ανατροπή μιας τέτοιας κεντρικής πολιτικής επιλογής του κεφαλαίου και της ΕΕ. Έχει άλλωστε δοκιμάσει πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια να αναμετρηθεί με αυτές τις επιλογές. Γνωρίζει ποιοι είναι εναντίον του και ποιοι με το μέρος του. Γνωρίζει ότι ο συσχετισμός είναι αρνητικός. Κανένας αγωνιστής που αναφέρεται στο κίνημα δεν μπορεί (και ούτε πρέπει) να αποφύγει τη «δυσάρεστη» αυτή συζήτηση, για το πώς προέκυψε αυτός ο αρνητικός συσχετισμός.
Δεν μπορεί να προσπεραστεί το γεγονός ότι η ελαστική εργασία και οι ατομικές συμβάσεις ζουν και βασιλεύουν, ειδικά στην εργαζόμενη νεολαία, που μεγαλώνει μέσα στην περιπλάνηση και έξω από κάθε εμπειρία συλλογικής διεκδίκησης των δικαιωμάτων της. Δεν μπορεί να προσπεραστεί το γεγονός ότι η μεγάλη μάζα των εργαζομένων είναι έξω από τα σωματεία. Δεν μπορούν να προσπεραστούν τα πολιτικά δεδομένα που άφησε η αντιλαϊκή διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ, την επομένη των μεγάλων γενικών απεργιών ενάντια στα μνημόνια. Όλα αυτά είναι που επιτρέπουν στους εχθρούς μας να προωθούν αυτό το νομοσχέδιο.
Η ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος θα είναι πρώτα και κύρια πολιτική, με στόχο την ανατροπή όλων αυτών των αρνητικών δεδομένων. Μόνο έτσι θα οικοδομηθούν θετικά δεδομένα. Μόνο έτσι θα συγκροτηθούν δυνάμεις ανατροπής του συσχετισμού. Με την «από την αρχή» κατανόηση, ειδικά των νέων εργαζομένων, του τι σημαίνουν οι λέξεις «δικαίωμα» και «κατάκτηση». Με την υπεράσπιση της οργανωμένης πάλης και με την είσοδο των εργαζόμενων μαζικά στα όργανα πάλης που τους ανήκουν. Με το κλείσιμο της πόρτας από το κίνημα μας, στα μούτρα όλων αυτών που προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν. Με την οικοδόμηση μιας πολιτικής γραμμής που θα έχει ανοσία, θα έχει αντισώματα ενάντια στην κοινοβουλευτική λογική και τις κάθε είδους αυταπάτες.
Όλα αυτά, με μια βασική (αυτονόητη θα έλεγε κανείς!) υποσημείωση. Ότι για να αλλάξει ο συσχετισμός, πρέπει να δοθούν οι αγώνες. Και για να δοθούν αγώνες, πρέπει να καλεστούν κινητοποιήσεις. Και οι κινητοποιήσεις δεν καλούνται από μόνες τους. Πρέπει να τις καλέσει κάποιος, η Αριστερά, τα σωματεία. Αυτός είναι, άλλωστε, ο ρόλος τους!
Πάνω σε αυτό το ζήτημα, οφείλουμε να κάνουμε την εξής διευκρίνιση. Σίγουρα η πανδημία, με τα αντικειμενικά δεδομένα που παρήγαγε, κοινωνικά και πολιτικά, έχει παίξει ρόλο για την αδυναμία που εμφανίζει το εργατικό κίνημα. Όμως δεν είναι αυτό το σημαντικότερο ζήτημα. Η πανδημία ήταν μια αφορμή για την παύση λειτουργίας των σωματείων, όμως η λειψή λειτουργία τους ήταν ένα δεδομένο πολύ παλιότερο από την πανδημία, που έφτασε στο αποκορύφωμά του μέσα σε αυτή τη χρονιά. Δεν μπορούν, λοιπόν, τα σωματεία να προσπεράσουν μέσα σε λίγες βδομάδες με ένα μαγικό τρόπο τα χρόνια αποσυγκρότησης και τους πολλούς μήνες ανυπαρξίας κάθε μαζικής διαδικασίας (κάτι για το οποίο το ΠΑΜΕ έχει βαριά ευθύνη).
Οι παλινωδίες των αστικών και ρεφορμιστικών ηγεσιών
Με το δεδομένο της σχετικά μαζικής συμμετοχής στην απεργία της 6ης Μάη, παρά την πισώπλατη μαχαιριά της ΓΣΕΕ, διαμορφώθηκε ένα κενό επόμενου κεντρικού γεγονότος. Εκδηλώθηκε ξανά η γνωστή επιζήμια «αναμονή» που κυριαρχεί μήνες τώρα. Το κενό αυτό ήρθε να καλύψει η μεσοβέζικη ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ για απεργία στις 3 Ιούνη, με αρκετές υποσημειώσεις και αστερίσκους, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο μεταφοράς της.
Η θολή αυτή κατάσταση, που πλέον έχει παγιωθεί, είναι επίτηδες φτιαγμένη από τον αστικό συνδικαλισμό. Έχει «μοιράσει ρόλους» και κατασκευάζει έτσι τα γεγονότα, ώστε ταυτόχρονα να ελέγχει την πρωτοβουλία της βάσης, αλλά και να μην δίνει τη δυνατότητα συγκρότησης κεντρικού απεργιακού γεγονότος. Και αυτό γιατί φοβούνται να μην λάβει κάποιο γεγονός μαζική υπόσταση. Να μην επιστρέψουμε στις «παλιές» εικόνες του γεμάτου Συντάγματος, όπου πρώτα από όλους ο δικός τους ρόλος θα αμφισβητηθεί.
Αυτή είναι άλλωστε και η έγνοιά τους στις μεταξύ τους φαγωμάρες. Η από τα κάτω συγκρότηση της 6ης Μάη έδωσε το δεδομένο ότι μπορεί μια απεργία να οργανωθεί χωρίς αυτούς, ενώ και το ίδιο το νομοσχέδιο τούς αφαιρεί σε μεγάλο βαθμό τη χρησιμότητα του διαμεσολαβητικού τους ρόλου. Αυτό είναι το υπόβαθρο της πίεσης που δέχεται η ΓΣΕΕ να προκηρύξει μετά από πολλά χρόνια κανονική γενική απεργία. Προσπαθεί, όμως, να φέρει έτσι τα πράγματα ώστε στην καλύτερη των περιπτώσεων, να είναι μια «κλασική» 24ωρη τη μέρα ψήφισης. Αυτός ο σχεδιασμός μπορεί και πρέπει να ανατραπεί από τα κάτω: να μετατραπεί η απεργία που προκηρύχτηκε σε απεργιακό κόμβο, σε βήμα κλιμάκωσης, να μην περάσει ο σχεδιασμός τους.
Όσον αφορά το ΚΚΕ, στέκεται με αμηχανία ανάμεσα στη διάθεση των εργαζόμενων των σωματείων να αγωνιστούν και στην προσπάθειά του να παρουσιάσει το κοινοβουλευτικό, προεκλογικό του πρόσωπο προς το σύστημα. Επιλέγει μια διπλή τακτική. Από τη μία κατά βάση προωθεί την κοινοβουλευτική του δράση, με τις κεντρικές κομματικές συγκεντρώσεις και την πρόταση νόμου στην οποία σέρνει τα συνδικάτα, υποτάσσοντάς τα στην εκλογική του ενίσχυση, χρησιμοποιώντας τα χυδαία. Από την άλλη, για να κατοχυρώνει τον ρόλο του μέσα στο εργατικό κίνημα, πήρε απόφαση για απεργία στις 3 Ιούνη, με το ΠΑΜΕ να κινείται σε υποβάθμιση του γεγονότος. Στο site του ΠΑΜΕ, η ημερομηνία αυτή δεν αναφερόταν καν στην πρώτη σελίδα.
Όσο για τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, παρόλο που η χτυπητή αδυναμία όλων αναγκάζει σε κοινή δράση υπό την πίεση των καταστάσεων και μάλιστα με σχετικά καλούς όρους ενότητας, δεν πρέπει να γελιόμαστε. Κουβαλούν όλοι τους και επιδεικνύουν στις θέσεις τους, τον εκλογικισμό και την αγωνιώδη ανάγκη αναζήτησης διεξόδων από μια ακόμα «αμυντική μάχη αντίστασης». Είναι έτοιμοι να διαφύγουν από το αίτημα για ανατροπή του νόμου με την πρώτη ευκαιρία.
Η δική μας συγκρότηση
Οι δικές μας δυνάμεις πρέπει πρώτα από όλα να συνειδητοποιήσουν στο όνομα ποιων μιλάνε και δρουν. Εκφράζουμε την αντίθεση του λαού μας απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Και αυτή είναι μια γραμμή που έχει μαζικό πεδίο απεύθυνσης: την κοινωνική πλειοψηφία. Αυτή είναι η «πρώτη ύλη» της αποφασιστικότητας για να μιλήσουμε στους εργαζόμενους.
Η τοποθέτησή μας γίνεται πρωταρχικά πάνω στη βάση του πολιτικού στόχου για την ανατροπή αυτών των μέτρων, πάνω στην αναγκαιότητα να συγκροτηθεί, να δοθεί αυτή η πολιτική μάχη. Και αυτή η μάχη μπορεί μονάχα να δοθεί με έναν οργανωμένο, μαζικό απεργιακό αγώνα. Άλλος τρόπος για την ανατροπή ενός τέτοιου νόμου δεν υπήρξε και ούτε πρόκειται να υπάρξει. Η δυνατότητα συγκρότησης της ταξικής πάλης την επόμενη μέρα θα κριθεί καθοριστικά από την ένταση και την ποιότητα της πάλης που θα διεξαχθεί. Αυτή είναι η «πρώτη ύλη» της πολιτικοποίησης του κινήματος.
Πάνω σε αυτή τη λογική, πρέπει να παρέμβουμε με τον δικό μας σχεδιασμό, τόσο στον λαό και τους εργάτες, όσο και μέσα στις διαδικασίες των σωματείων. Να κινηθούμε στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή των αστικών και ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Να δώσουμε υπόσταση στην απεργία-φάντασμα που προκηρύχτηκε, να την κάνουμε γνωστή. Να παλέψουμε για να παρθούν αποφάσεις και να μπουν απεργιακά καλέσματα. Σε αυτή την κατεύθυνση βοηθούν τα Δελτία Τύπου που υπογράφτηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, από κοινού με άλλες εργατικές συλλογικότητες και οι κινητοποιήσεις που καλέστηκαν. Αυτή η συγκρότηση είναι που θα δώσει τη δυνατότητα τακτικής απάντησης στην όποια κίνηση εκτόνωσης των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αυτή η κίνηση πιέζει και το ΠΑΜΕ ώστε να δίνει υπόσταση στα απεργιακά καλέσματα. Αυτή είναι η «πρώτη ύλη» για μια απεργιακή κλιμάκωση.
Κυρίως, πρέπει να πείθουμε πολιτικά τους εργαζόμενους να απεργούν, να μαζικοποιούν τις απεργιακές συγκεντρώσεις, να μαθαίνουν να κατοχυρώνουν τη δυνατότητα της απεργίας απέναντι στην εργοδοσία. Αυτή είναι η «πρώτη ύλη» της υπεράσπισης του δικαιώματος στην απεργία.
Πάνω από όλα όμως, είναι ανάγκη ειδικά η εργαζόμενη νεολαία να μάθει να μη λυγίζει απέναντι στον ανηφορικό δρόμο, να πυκνώνει τη συγκρότησή της. Μέσα στη μάχη για την ανατροπή της σύγχρονης βαρβαρότητας. Αυτή είναι η «πρώτη ύλη», η μαγιά, για τη συγκρότηση της εργατικής τάξης ως τάξη για τον εαυτό της.
