Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 871)
Οι πρωτόγνωρες καταστάσεις που ζουν ο λαός και η νεολαία εν μέσω πανδημίας έχουν αναδείξει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η κυβέρνηση της ΝΔ, με αφορμή την «έκτακτη ανάγκη» και την πανδημία, έχει περάσει μια σειρά αντιλαϊκά μέτρα σε όλους τους τομείς. Και αυτή τη στιγμή, με την «επιστροφή στη κανονικότητα», η οικονομία «επαναλειτουργεί» και το εποικοδόμημα ακολουθεί, προφανώς για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Λαός και νεολαία καταλαβαίνουν πως το μέλλον που τους υπόσχονται είναι μαύρο.
Όσον αφορά την εκπαίδευση, η κυβέρνηση, θέλοντας να ενισχύσει το αφήγημα της κανονικότητας, ανοίγει σχολεία και εργαστήρια-κλινικές σε σχολές. Αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση του συστήματος υγείας, των οριακά ανύπαρκτων τεστ και των μηδαμινών μέτρων προστασίας σε εργασιακούς χώρους και όχι μόνο, τότε γίνεται φανερό πως δεν υπάρχουν οι υγειονομικοί όροι για να ανοίξουν αυτή τη στιγμή σχολεία και σχολές. Και όχι μόνο γιατί ο ιός συνεχίζει να απειλεί, αλλά και γιατί είναι δεδομένο πως το σύστημα δεν θα κάνει κανενός είδους προσπάθεια πρόληψης στους χώρους αυτούς, έχοντας έτσι και αλλιώς διαμορφώσει τόσα χρόνια τους χειρότερους όρους στοιβάγματος της νεολαίας, πράγμα που επιδεινώνεται με το πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε μέσα στην καραντίνα.
Αν αυτό είναι το ένα δεδομένο που αφορά τον υγειονομικό κίνδυνο, η κύρια προσοχή πρέπει να δοθεί στα πολιτικά δεδομένα που δημιουργήθηκαν και διαμορφώθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της απαγόρευσης, ώστε να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα και αιτήματα πάλης. Γιατί το σύστημα και το υπουργείο Παιδείας κατάφεραν να ανοίξουν την ταξική τους βεντάλια σε τεράστιο βαθμό και σε όλες τις βαθμίδες, αξιοποιώντας και την αδράνεια των συνδικαλιστικών οργάνων, όπως και την καθημερινή τρομοκράτηση του λαού.
Η ταξική πολιτική της κυβέρνησης άρχισε να κλιμακώνεται εξαρχής με την εγκαθίδρυση των τηλεμαθημάτων. Η άμεση εναντίωση των Αγωνιστικών Κινήσεων στην όλη διαδικασία είχε τη βάση της πάνω στο ποιον έρχεται αντικειμενικά να πλήξει η τηλεκπαίδευση. Αυτοί που την πλήρωσαν για ακόμα μια φορά και μέσα στην πανδημία ήταν οι φοιτητές από τα πιο φτωχά και λαϊκά στρώματα. Και όχι μόνο επειδή είναι μεγάλο το κομμάτι των φοιτητών που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να έχουν τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό, αλλά και γιατί τα δεδομένα έδειξαν περίτρανα πως η εντατικοποίηση έφτασε στο κόκκινο και η αυθαιρεσία των καθηγητών γινόταν με ακόμα πιο αποτελεσματικό τρόπο για τους ίδιους. Αυτό αποτυπώνεται στην αγανάκτηση πολλών φοιτητών που προσπάθησαν να παρακολουθήσουν τα ηλεκτρονικά μαθήματα, τα οποία παρόλο που είχαν μαζική προσέλευση, διαμόρφωσαν τέτοιο φόρτο ύλης και υποχρεώσεων που οδήγησε αρκετούς να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν. Επίσης, η αρνητική παρακαταθήκη της τηλεκπαίδευσης ήδη ακούγεται από αστικά ΜΜΕ πως θα χρησιμοποιηθεί σαν τη «λύση» για να αντιμετωπίσει το σύστημα τις καταλήψεις και τους αγώνες των φοιτητών και να συμπληρωθούν οι «ιερές» 13 εβδομάδες διδασκαλίας του νόμου-πλαίσιο.
Σε ό, τι αφορά το πώς αντιμετωπίσαμε το ζήτημα της εξεταστικής, ήμασταν εξαρχής ενάντιοι στο να υιοθετηθεί η ύλη που διδάχτηκε από τα τηλεμαθήματα και στην εντατικοποίηση που θα έφερναν οι αναπληρώσεις των 13 εβδομάδων. Οπότε καταλήξαμε σε πρώτη φάση στα αιτήματα για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, μείωση της ύλης και καμία παράταση του εξαμήνου.
Όμως, 2 μήνες μετά, τα δεδομένα έχουν αλλάξει σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Και με βάση αυτές τις αλλαγές, είναι ανάγκη να διαμορφωθούν και τα αιτήματα πάλης που θα μπορούν να απαντήσουν με όρους διεκδίκησης στον ταξικό κόφτη που ετοιμάζεται. Αυτός ο κόφτης δεν είναι άλλος από την επερχόμενη εξεταστική, που περιλαμβάνει τόσο τη νομιμοποίηση του αντιδραστικού καθεστώτος της τηλε-εξέτασης, όσο και τις δια ζώσης εξεταστικές, όπου αυτές θα γίνουν. Είναι σαφές ότι οι φοιτητές θα έρθουν αντιμέτωποι με μεγαλύτερη κλιμάκωση της επίθεσης και μια εξεταστική-σφαγείο. Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τους όρους με τους οποίους καλούνται οι φοιτητές να εξεταστούν, επιγραμματικά να σημειώσουμε πως θα δοθούν εξετάσεις χωρίς συγγράμματα, αλλά με ηλεκτρονικές σημειώσεις. Λογικό επόμενο, όταν η ύλη έχει δοθεί στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της από τις «τηλεδιαλέξεις». Και για όσους καταφέρουν να αντιμετωπίσουν όλα τα παραπάνω εμπόδια, θα έρθουν μπροστά στην καθηγητική αυθαιρεσία, που θα είναι δεδομένη, αφού ήδη από τα ηλεκτρονικά μαθήματα έχει οργιάσει, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για την ευκαιρία του καθηγητικού κατεστημένου να περάσει κοψίματα σε τόσο μαζική κλίμακα. Οι ρυθμοί και η εντατικοποίηση των εξετάσεων, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα είναι πρωτόγνωρα. Και ένα ζήτημα που προστίθεται σε αυτά και δεν είναι καθόλου προς υποτίμηση, είναι ο εγκλεισμός και η ψυχολογική πίεση που δεχτήκαμε τους τελευταίους μήνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Οι ηλεκτρονικές εξετάσεις που αποφασίστηκαν σε μια σειρά από ιδρύματα, πρέπει να καταγγελθούν στο πλαίσιο αυτής της γραμμής ως εξετάσεις που θα διευρύνουν περαιτέρω τις ταξικές ανισότητες και θα στρώσουν το έδαφος για τη γενίκευση της τηλεκπαίδευσης στο άμεσο μέλλον.
Με βάση αυτά, είναι επιτακτικό να δούμε το πραγματικό ζήτημα που ανοίγει μπροστά σε χιλιάδες φοιτητές, δηλαδή το ποιος καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης των κυρίαρχων. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε ένας τρόπος εξέτασης και καμία πρόταση που να εξασφαλίζει την υγεία και την ανθρώπινη συμμετοχή των φοιτητών ενάντια στους ταξικούς αποκλεισμούς. Δεν μπορεί να εγγυηθεί κανείς τους όρους διεξαγωγής δια ζώσης εξετάσεων, πρώτα απ' όλα για υγειονομικούς λόγους, αλλά και για τους όρους που είναι δεδομένοι και περιγράψαμε παραπάνω (απροσδιόριστη ύλη από ηλεκτρονικά μαθήματα, έλλειψη συγγραμμάτων, καθηγητική αυθαιρεσία κλπ.).
Με όλα αυτά τα δεδομένα, καταλήξαμε σε τέσσερα βασικά αιτήματα: Να θεωρηθεί το εξάμηνο λήξαν, να κατοχυρωθούν τα μαθήματα του εξαμήνου χωρίς εξετάσεις, εργαστήρια και κλινικές να θεωρηθούν διδαγμένα και να μην πραγματοποιηθεί καμιά εξεταστική. Είναι αιτήματα που πατάνε στην πραγματικότητα των τωρινών και των προηγούμενων συνθηκών της πανδημίας, για να μην πληρώσουν τις επιπτώσεις της οι φοιτητές. Με αυτή την έννοια, είναι αιτήματα δίκαια. Αιτήματα που ήδη παλεύονται και αλλού στον κόσμο, όπως στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης, όπου οι φοιτητές διεκδίκησαν και κέρδισαν την κατοχύρωση των μαθημάτων τους χωρίς εξετάσεις.
Αυτή η κατεύθυνση, όσο ανήκουστη και αν ακούγεται στους παράγοντες του συστήματος, τους καθηγητές και του θιασώτες της «ολοκληρωμένης γνώσης», είναι κατεύθυνση πάλης. Και σαν τέτοια, για να μπορέσει να μετατραπεί σε μάχιμα αιτήματα που θα προτάσσονται στο κίνημα, χρειάζεται μαζικές διαδικασίες και Γενικές Συνελεύσεις Συλλόγων. Και εκεί, όμως, στέκονται εμπόδιο οι αστικές και ρεφορμιστικές πολιτικές δυνάμεις, που σύρθηκαν και αποδέχτηκαν με θέρμη την τηλεξέταση. Για να αναφερθούμε στο χώρο των φοιτητικών συλλόγων, αν ήταν δεδομένη η στάση των αστικών δυνάμεων (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-BLOCO) που βάζουν όλοι μαζί πλάτη στην πολιτική του συστήματος και των ταξικών φραγμών, αποκαλυπτική είναι η στάση των δυνάμεων που έχουν αναφορά στο κίνημα και την αριστερά. Η στάση της ΠΚΣ-ΚΝΕ αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πως είναι δύναμη ευθύνης (απέναντι στην αστική τάξη), αποδεχόμενη όλο το πλαίσιο του «τηλε-» και ζητώντας παράλληλα και «εξοπλισμό για όλους», για να φορέσει και έναν ταξικό μανδύα που δεν απαντά σε τίποτα. Τα ΕΑΑΚ, από την άλλη, αποδεχόμενα και αυτά την «αναγκαιότητα» του να γίνουν εξετάσεις, αφού συνέδραμαν στην αναγνώριση των ηλεκτρονικών μαθημάτων, διεκδικούν να γίνουν εξετάσεις δια ζώσης. Συνδετικός κρίκος αυτών των δυνάμεων είναι η λογική τους για τον επιστημονισμό και η αυταπάτη τους για την «ολοκληρωμένη γνώση» στον καπιταλισμό. Για αυτούς, πάνω από την αστική γνώση δεν μπαίνει καμία πανδημία, κανένα συμφέρον της πλατιάς μάζας της νεολαίας, ακόμα και αν είναι δεδομένο πως έχουμε μπροστά μας την πιο ταξική εξεταστική των τελευταίων χρόνων. Όλοι τους αναζητούν στο πλευρό του συστήματος την αποκατάσταση της «ομαλότητας» και τη στήριξη της ψευτοκανονικότητάς του. Έφτασαν, μάλιστα, και στο σημείο να νομιμοποιούν τις πάσης φύσεως ηλεκτρονικές διαδικασίες των αντιδραστικών νόμων που έρχονται σε κοινές τηλεδιασκέψεις με καθηγητές, όντας τυφλωμένοι από τη συνδιοικητική τους λογική.
Όταν μας προορίζουν για τη γενιά της «τηλεκατάρτισης», της ημιαποσχόλησης, της ανεργίας, των διασπασμένων πτυχίων χωρίς επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, τότε έρχεται η ώρα να απαντήσουμε και να τους χαλάσουμε το σχέδιο της εφαρμογής της τηλεκπαίδευσης και των ταξικών φραγμών.
Έχοντας την εκτίμηση πως από αυτή τη διαδικασία θα χτυπηθούν τα πιο φτωχά στρώματα, μια δύναμη που έχει αναφορά στην αριστερά και στο κίνημα πρέπει να πάρει και την αντίστοιχη στάση που αναλογεί στην κατάσταση. Πρέπει να παλέψουμε να κατοχυρωθούν το εξάμηνο και τα μαθήματα χωρίς εξετάσεις και να καλέσουμε σε μαζικές γενικές συνελεύσεις σε ανοιχτούς χώρους ενάντια στην αντιδραστική επίθεση του συστήματος, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
