Οι συνολικότερες αντιδραστικές πολιτικές εξελίξεις δεν άφησαν ανεπηρέαστο και τον χώρο της εκπαίδευσης. Και δεν είναι μόνο τα νέα μέτρα έντασης της επίθεσης σε βάρος των εκπαιδευτικών και της νεολαίας που σχεδιάζονται αλλά κι ένα συνολικότερο κλίμα απογοήτευσης, συμβιβασμού, παραίτησης που επιδιώκεται να εμπεδωθεί. Μια μοιρολατρική στάση ότι έτσι έχουν τα πράγματα και έτσι θα πάνε. Ότι κάθε προσπάθεια αντίστασης είναι μάταιη και κάθε συζήτηση για ανατροπή είναι ωραία λόγια αλλά ουτοπικά. Γι’ αυτό το κλίμα που πάει να κυριαρχήσει στο σχολείο είναι το να μην συζητήσουμε, να απωθήσουμε ολότελα από τη σκέψη μας τα σοβαρά ζητήματα της ζωής μας, μήπως κι εξαφανιστούν αυτά ως δια μαγείας.
Ωστόσο αυτή η εικονική πραγματικότητα γρήγορα θα σπάσει. Γιατί η επίθεση συνεχίζεται. Το Μνημόνιο 3 υπογράφτηκε! Και υπογράφτηκε από την ίδια κυβέρνηση που κυβερνά σήμερα, παρά το διάλειμμα των εκλογών. Επομένως δεν δικαιολογείται κανένας λόγος αναμονής, καμιά ψευδαίσθηση ή προσδοκία ότι το μνημόνιο δεν θα εφαρμοστεί, ότι με κάποιο μαγικό τρόπο τα πράγματα θα βελτιωθούν.
Ο στόχος, όπως αυτός καθορίζεται από παλιά και νέα μνημόνια, από την υλοποίηση των «βέλτιστων πρακτικών» του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, ακόμα και οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, είναι καθαρός: Ένα σχολείο πιο φτηνό για το κράτος, πιο ακριβό για τους γονείς, πιο ταξικό για τους μαθητές και πιο αντεργατικό για τους εκπαιδευτικούς. Ήδη το χρονοδιάγραμμα της νέας σφαγής των εργαζομένων είναι αυστηρά προδιαγεγραμμένο:
-μέσα στον Οκτώβρη, θα κατατεθεί το νέο μισθολόγιο, που θα εφαρμοστεί από την 1η Γενάρη του 2016 και θα αφορά τις πλατιές μάζες των δημοσίων υπαλλήλων (το ειδικό μισθολόγιο παραπέμπεται για το 2018 και βλέπουμε). Κανείς δεν περιμένει βέβαια αυξήσεις, αφού επιδίωξη είναι η μείωση του μισθολογικού κόστους. Οπότε τα… στοιχήματα αφορούν το ύψος των περικοπών, τόσο των άμεσων (σενάρια διαρρέουν για 10%) όσο και των έμμεσων, με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών κατά το πρότυπο των συνταξιούχων.
-το Νοέμβριο, θα κατατεθεί το νομοσχέδιο για την αξιολόγηση («αποτίμηση» λέγεται τώρα, λες και οι λέξεις μπορούν να κρύψουν την ουσία). Και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα συνάδει με το σύστημα αξιολόγησης της δημόσιας διοίκησης. Σχεδιάζεται η σύνδεση αξιολόγησης – μισθού αλλά και αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών με βάση τις επιδόσεις μαθητών, για να ενισχύσει παραπέρα το πρώτο. Η έκθεση του ΟΟΣΑ εξάλλου θεωρεί την μονιμότητα της εργασίας βαρίδιο, αφού δυσχεραίνει «την προσαρμογή του αριθμού των εκπαιδευτικών, όταν μειώνονται οι εγγραφές ή αλλάζουν τα προγράμματα μαθημάτων», προτείνει το ενδεχόμενο «να απαιτεί το κράτος από τους εκπαιδευτικούς να ανανεώσουν τα πιστοποιητικά διδασκαλίας μετά από μια χρονική περίοδο», ενώ φέρνει παράδειγμα χωρών στις οποίες οι εκπαιδευτικοί μετά την αξιολόγηση «ενδέχεται να τοποθετηθούν είτε σε άλλες θέσεις είτε εκτός του εκπαιδευτικού συστήματος».
-το Δεκέμβριο, θα κατατεθεί το νομοσχέδιο για σύστημα μόνιμης κινητικότητας. Συνδέεται άμεσα με την αξιολόγηση και αποτελεί ευθύ χτύπημα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Ο εργαζόμενος θα πρέπει να μετατραπεί σε σύγχρονο δούλο, χωρίς δικαιώματα, εργαζόμενο –λάστιχο, ευέλικτο, ανοιχτό σε οποιαδήποτε εργασιακή μετακίνηση, μετάταξη, παύση. Πρόκειται για σχέδιο γνωστό ήδη από το νόμο Διαμαντοπούλου, όπου οι εκπαιδευτικοί ορίζονταν κρατικοί υπάλληλοι με περιφέρεια τοποθέτησής τους… ολόκληρη τη χώρα.
-παράλληλα «τρέχει» το ασφαλιστικό, κατά το οποίο για τους «νέους» ασφαλισμένους η σύνταξη συνδέεται με το μαγικό νούμερο των 67 χρόνων, ενώ όσοι πλησιάζουν ή ονειρεύονται συνταξιοδότησή τους γρήγορα θα πρέπει να περιμένουν τις επόμενες εγκυκλίους του υπουργείου εργασίας, για να διαπιστώσουν πόσα χρόνια έχουν προστεθεί. Όσο για το ύψος της σύνταξης, παίρνει τη μορφή επιδόματος, αφού καταργείται η κατώτερη σύνταξη για όσους συνταξιοδοτηθούν πριν το 67, ενώ για τη χορήγησή της μετά τα 67 θα θεσπιστούν εισοδηματικά όρια.
Την ίδια ώρα οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό είναι τεράστιες. Εξακολουθούν να υπάρχουν σχολεία που ακόμα και σήμερα, μέσα Οκτώβρη, δεν έχουν αρχίσει μαθήματα. Το υπουργείο, η κυβέρνηση δείχνουν μια πρωτοφανή και μάλλον εκ του πονηρού ανοργανωσιά. Οι διορισμοί φυσικά ανύπαρκτοι. Τα νεύρα των αναπληρωτών, των πιο σκληρά δοκιμαζόμενων εργαζόμενων στην εκπαίδευση, έχουν σπάσει ήδη από το καλοκαίρι με τις αλλεπάλληλες αντιφατικές εξαγγελίες, εγκυκλίους, λίστες. Οι προσλήψεις τους γίνονται με το σταγονόμετρο και τμηματικά, ώστε να σπάει η όποια αίσθηση ενότητας έχουν και να αφήνονται περιθώρια για αδικίες και ατασθαλίες. Ενώ οι τοποθετήσεις όλων- αναπληρωτών, αποσπασμένων, εκπαιδευτικών στη διάθεση- γίνονται με ρυθμούς χελώνας. Παράλληλα, διάφορα παιχνίδια παίζονται με τις αναθέσεις μαθημάτων, ώστε να καλυφθούν όπως όπως κάποια κενά αλλά και να δημιουργηθεί πάλι με τεχνητό τρόπο δεξαμενή με πλεονάζοντες. Ενώ στο τραπέζι έχουν ήδη πέσει προτάσεις για νέα αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών (Μπαλτάς, ΟΟΣΑ) και για νέες συγχωνεύσεις- κλεισίματα σχολείων.
Η ίδια πολιτική γεμίζει τις σχολικές τάξεις με 27- 30 μαθητές, εξαγγέλλει μαθητεία για τους μαθητές των ΕΠΑΛ (4ο έτος σπουδών), υπονομεύει στην ουσία την ειδική αγωγή, ορθώνει νέους ταξικούς φραγμούς στο δικαίωμα των μαθητών στις σπουδές.
Και βέβαια η επίθεση συνεχίζεται και με την ένταση της φασιστικοποίησης, με το χτύπημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Το σύστημα θωρακίζεται απέναντι στον εχθρό λαό. Έτσι ερμηνεύεται η βιομηχανία δικών που έχει στηθεί το τελευταίο διάστημα σε βάρος εργαζόμενων –αγωνιστών. Έτσι «διαβάζουμε» και την καταδικαστική απόφαση σε βάρος των συναδέλφων στη Σάμο. Μια καταδίκη που έχει χαρακτήρα προληπτικού χτυπήματος, προσπάθειας πειθάρχησης και συμμόρφωσης. Έτσι ερμηνεύεται και το σπάσιμο της μαθητικής κατάληψης στην Καλαμάτα μετά από εισαγγελική παρέμβαση.
Έτσι έχουν τα πράγματα, αλλά έτσι δεν θα πάνε! Τώρα είναι η ώρα να βαδίσουν οι εργαζόμενοι ξανά το δρόμο του αγώνα. Στις προγραμματικές της δηλώσεις η κυβέρνηση έριξε στο τραπέζι το χαρτί του «διαλόγου». Στις, χωρίς τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους, συζητήσεις εκπροσώπων –συνδικαλιστών στο υπουργείο και στις διευθύνσεις εκπαίδευσης, για μια δήθεν αμοιβαία επωφελή συμφωνία. Για την κοινωνική συναίνεση. Είναι η ίδια χρεοκοπημένη λογική της ανάθεσης, της διαπραγμάτευσης, της συνδιαχείρισης που είδαμε να καταρρέει το προηγούμενο διάστημα.
Σε τέτοιου είδους λογικές οι εργαζόμενοι οφείλουν να γυρίσουν την πλάτη. Ο λαός δεν είχε νίκες παρά μόνο όταν αγωνίστηκε! Με τους αγώνες του πέτυχε αυξήσεις στους μισθούς του, ασφάλιση, περίθαλψη, απέτρεψε απολύσεις, κέρδισε δικαιώματα ακόμα και σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες. Μόνο που προχωρούσε στοιχισμένα, οργανωμένα κι όχι ο καθένας μόνος του. Τώρα είναι η ώρα να ξαναπάρουν οι εκπαιδευτικοί στα χέρια τους τα σωματεία τους, τις πρωτοβάθμιες οργανώσεις τους. Δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από καμιά ΑΔΕΔΥ, καμιά ΟΛΜΕ- ΔΟΕ. Είναι επιτακτική ανάγκη να ανοίξει η συζήτηση μέσα στον κλάδο. Να γίνει άμεσα πανελλαδικά κύκλος γενικών συνελεύσεων, με τη μαζικοποίηση των οποίων οι εκπαιδευτικοί να υλοποιήσουν πρόγραμμα δράσεων- διαδηλώσεων- απεργιών για την ανατροπή παλιών και νέων μνημονίων, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Τώρα είναι η ώρα να ξαναβγούν οι εκπαιδευτικοί μαζί με τους άλλους εργαζόμενους μπροστά για να διεκδικήσουν, να απαιτήσουν και να κερδίσουν όλα όσα τους ανήκουν.
