Από τις 21 Φλεβάρη όλοι οι πλειστηριασμοί για χρέη προς τις τράπεζες θα γίνονται πλέον ηλεκτρονικά. Από την 1η Μαΐου το ίδιο θα συμβεί και με τους πλειστηριασμούς για χρέη προς το Δημόσιο.
Παράλληλα, ήδη έχουν γίνει κατασχέσεις σε πάνω από 1 εκατομμύριο φορολογούμενους από τους 1,7 εκατομμύρια που χρωστούν πάνω από 500 ευρώ στην εφορία. Κι αυτές ηλεκτρονικά και …αθόρυβα.
Η επίθεση, λοιπόν, εκσυγχρονίζεται! Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ βρίσκει τον τρόπο να βάλει το χέρι της απευθείας στις τσέπες του λαού και να του κλέψει, κυριολεκτικά, ακόμα και τα απαραίτητα για να επιζήσει. Και το κάνει με έναν τρόπο ύπουλο, απέναντι στον οποίο ο λαός δικαιολογημένα αισθάνεται ανήμπορος να αντιδράσει.
Είναι αλήθεια ότι οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί και κατασχέσεις δίνουν το πολύ σημαντικό πλεονέκτημα στην κυβέρνηση ότι δεν υπάρχει πια συγκεκριμένος τόπος και χρόνος που αυτές συμβαίνουν. Όσο οι πλειστηριασμοί γίνονταν στα Ειρηνοδικεία, υπήρχε η δυνατότητα να συγκεντρωθεί κόσμος και να διαδηλώσει την αντίθεσή του, να σταθεί έμπρακτα αλληλέγγυος με τους ανθρώπους των οποίων τα σπίτια έβγαιναν στο σφυρί και να καταφέρει, σε αρκετές περιπτώσεις, να τους ματαιώσει.
Πλέον αυτή η δυνατότητα δε θα υπάρχει. Τελείωσε, λοιπόν, ο αγώνας ενάντια στους πλειστηριασμούς; Ήταν αρκετή η κίνηση αυτή της κυβέρνησης για να τελειώσει οριστικά με το ζήτημα;
Ως συνήθως, το ζήτημα είναι πολιτικό, αφορά όχι μόνο τους συσχετισμούς, αλλά, κυρίως, το κατά πόσον ο λαός εμπιστεύεται τις ίδιες του τις δυνάμεις για να τους ανατρέψει. Και, βέβαια, κατά πόσον θα υπάρξουν εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες θα ευνοήσουν και θα υποστηρίξουν τον αγώνα, όχι για να …βγουν από την υποχρέωση και να εξασφαλίσουν εκλογική πελατεία, αλλά γιατί είναι πραγματικά διατεθειμένες να παλέψουν για να στηρίξουν τον κόσμο που γίνεται θύμα της επίθεσης.
Αυτή τους η διάθεση θα κριθεί όχι μόνο από τις συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που θα πάρουν, αλλά και από το αν θα πάρουν την πολιτική απόφαση να δράσουν από κοινού απέναντι στο λαϊκό αυτό ζήτημα, ώστε να μπορέσει να δυναμώσει η φωνή της αντίστασης.
Η κοινή δράση γίνεται ακόμα πιο σημαντική εφόσον δεν υπάρχουν πια τα ραντεβού της Τετάρτης στο Ειρηνοδικείο και οποιαδήποτε κινητοποίηση θα πρέπει να είναι προϊόν συνεννόησης και πρωτοβουλίας.
Φυσικά, υπάρχει και η λύση της κομματικής συγκέντρωσης, όπως αυτή που διοργανώνει το ΠΑΜΕ στις 21 Φλεβάρη στην Αθήνα, αλλά αυτή δεν έχει σχέση με την πάλη που πρέπει να αναπτυχθεί. Όπως επίσης υπάρχουν και οι κινήσεις της ΛΑΕ σε διάφορες γειτονιές, οι οποίες, ωστόσο, πολύ περισσότερο θυμίζουν τις επιτροπές για τα χαράτσια που έστηνε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 για να διευρύνει την εκλογική του βάση, παρά κύτταρα λαϊκής αντίστασης.
Το άλλο χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει αυτός ο αγώνας είναι ότι δεν πρέπει να διεξάγεται μόνο από αλληλέγγυους, αλλά και από τους ίδιους τους ανθρώπους που θίγονται. Γιατί αλλιώς γίνεται αγώνας …δι’ αντιπροσώπων, τους οποίους, μάλιστα, αυτοί που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύονται ούτε καν γνωρίζουν…
Επομένως, όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για να γίνει και να νικήσει αυτός ο αγώνας θα πρέπει πριν απ’ όλα να βρουν τους τρόπους εκείνους με τους οποίους θα έρθουν σε επαφή με όσους έχουν το πρόβλημα και θα τους πείσουν να παλέψουν συλλογικά γι’ αυτό, μαζί με τους χιλιάδες άλλους που έχουν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Και μαζί και με τους αλληλέγγυους, φυσικά, οι οποίοι, εν τέλει, μπορεί να βρεθούν κι εκείνοι στην ίδια δεινή θέση.
Αυτή η διαδικασία δεν είναι εύκολη. Με το λαό στη γωνία και το κίνημα σε τέτοια υποχώρηση δεν είναι καθόλου εύκολο να πειστεί ένας κόσμος να δώσει μια μάχη που θα είναι δύσκολο να κερδίσει, τουλάχιστον στην αρχή. Αν και, ουσιαστικά, στις περιπτώσεις των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών είναι ερώτημα το αν έχει τίποτε άλλο να χάσει κανείς… Παρόλα αυτά, η απογοήτευση και η απουσία αγώνων παραμένουν σημαντικά εμπόδια.
Είναι, επομένως, απαραίτητη μια διαδικασία πολιτικής προετοιμασίας, με στόχο να μαζικοποιηθούν οι όποιες κινήσεις και, επομένως, να αποκρυσταλλωθούν και τα πολιτικά τους χαρακτηριστικά, οι αιχμές τους, οι μορφές πάλης και οι βραχυπρόθεσμοι και μακροπρόθεσμοι στόχοι.
Ο τόπος και ο χρόνος της συγκεκριμένης παρέμβασης και αντιπαράθεσης μπορεί να μην είναι πια τα Ειρηνοδικεία, θα μπορούσαν, όμως, να είναι οι εξώσεις. Αυτός που του παίρνουν το σπίτι θα πρέπει να μπορεί να ειδοποιήσει τους γείτονές του, την επιτροπή αγώνα στην οποία θα συμμετέχει, τους ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να παλέψουν μαζί του, έτσι ώστε την ώρα της έξωσης να μπορεί να δοθεί μια αντιπαράθεση με στόχο να μην πεταχτεί έξω από το σπίτι του.
Για να συμβεί αυτό, είναι ανάγκη να ξεκινήσει από τώρα η πολιτική προετοιμασία που αναφέρθηκε πριν, έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι όροι για να δοθεί μια μάχη με αξιώσεις την ώρα της έξωσης. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει από τώρα να παρθούν πρωτοβουλίες, να γίνουν συγκεντρώσεις, συζητήσεις και κάθε είδους κινητοποιήσεις που θα έχουν στόχο να αναδείξουν το ληστρικό χαρακτήρα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών και, κυρίως, να προβάλλουν με μάχιμο τρόπο τη θέση ότι το πρόβλημα δε λύνεται στα δικαστήρια από τον καθένα μόνο του, αλλά μόνο με τη μαζική πάλη.
Και βέβαια, είναι απαραίτητο να συνδέεται το ζήτημα με τη γενικότερη επίθεση και να γίνει μέρος της γενικότερης πάλης που πρέπει να αναπτύξει ο λαός μας ενάντια στη βαρβαρότητα της πολιτικής των μνημονίων. Όχι μόνο γιατί πρόκειται για συγκεκριμένες και επίμονες απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών-δανειστών, αλλά και γιατί έτσι μπορεί να δοθεί γενικότερη προοπτική στον αγώνα και να διευκολυνθεί η σύνδεση των κατά τόπους κινήσεων μεταξύ τους, αλλά και με ευρύτερα τμήματα του λαού.
Πρόκειται, επομένως, για ένα ζήτημα που θα χρειαστεί χρόνο και πολιτική δουλειά. Ώστε να στηθούν τοπικές επιτροπές με τη συμμετοχή πρώτα των θιγόμενων και ύστερα των πολιτικών συλλογικοτήτων, οι οποίες, ωστόσο, θα πρέπει να έχουν πάρει την πολιτική απόφαση να δράσουν από κοινού, όμως όχι για λογαριασμό των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν άμεσα το πρόβλημα, αλλά σε αλληλεγγύη με αυτούς. Κι αυτές οι τοπικές επιτροπές να συντονίζονται μεταξύ τους και, γιατί όχι, να δημιουργούν και κεντρικά πολιτικά γεγονότα, με τη συμμετοχή ευρύτερων τμημάτων του λαού.
Με βάση τις παραπάνω κατευθύνσεις, είναι απαραίτητο η ΛΑ-ΑΑΣ να βάλει το ζήτημα των πλειστηριασμών και των κατασχέσεων στις προτεραιότητές της για το επόμενο διάστημα και να το αναδείξει με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού και με μια λογική ανοίγματος και συνεργασίας και με άλλες συλλογικότητες τόσο τοπικά όσο και κεντρικά.
