Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα χρησιμοποίησαν και το Παρίσι για να εντείνουν τους εκβιασμούς προς όλους. Έτσι η «επιτυχία» του ραντεβού που εξασφάλισε η κυβέρνηση στη γαλλική πρωτεύουσα εξελίχθηκε σε ναυάγιο, σύμφωνα με τους ίδιους τους κυβερνητικούς που πανηγύριζαν για το ραντεβού. Ουσιαστικά το Παρίσι προσέθεσε άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα των απαιτήσεων Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, που ανταγωνιζόμενοι διαρκώς ισχυροποιούν τον έλεγχο που ασκούν στις εξελίξεις στη χώρα.
Φεύγουν διαρκώς οι υποτιθέμενες προθεσμίες για «συμφωνία για την επόμενη μέρα» και γίνονται ολοένα πιο ευάλωτοι στους ιμπεριαλιστές οι παρόντες και οι υποψήφιοι κυβερνητικοί διαχειριστές. Μένουν τα μνημόνια και όλα τα δεσμά και εμφανίζεται ως «αναπόφευκτη» και «μοιραία» (όπως μεταφέρει η Merrill Lynch ότι δήλωσε και ο Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ στην «παράλληλη» συνάντηση του Λονδίνου) η συνέχισή τους. Ταυτόχρονα -όπως δείχνει και η «φαστ τρακ» προώθηση της στρατιωτικής συνεργασίας της Ελλάδας με την Αίγυπτο- βαθαίνει με γοργούς ρυθμούς και η γεωπολιτική εμπλοκή της χώρας στα σχέδια των ΗΠΑ για την περιοχή στην «εποχή των ατελείωτων πολέμων».
Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά στο πολιτικό επίπεδο; Με ποιον τρόπο είναι ενδεχόμενο τα ιμπεριαλιστικά κέντρα να αξιοποιήσουν την αναταραχή που τα ίδια προκαλούν στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα; Είναι, πριν απ’ όλα, φανερό ότι αυτό που εξελίσσεται στις πλάτες του λαού της χώρας είναι ένας ιμπεριαλιστικός διαγκωνισμός, κυρίως μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών για το ποιος θα έχει ισχυροποιήσει περισσότερο τη θέση του στη χώρα τη διαβόητη «επόμενη μέρα». Ο καθένας προσέρχεται με τα «όπλα» του και με τα εργαλεία εκβιασμών που διαθέτει. Και οι δύο έχουν κοινό τόπο τη συνέχιση της επίθεσης στον λαό, την ένταση της ληστείας της χώρας, αλλά ταυτόχρονα ο καθένας θέλει να τη χρησιμοποιήσει για τα δικά του σχέδια και σε βάρος της άλλης πλευράς. Για τις ΗΠΑ, αυτά τα σχέδια αφορούν ευρύτερους λογαριασμούς τους στην περιοχή και εμπεριέχουν τη στόχευση της υπαγωγής των Ευρωπαίων στα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα.
Σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο «ατυχημάτων» και περιπλοκών, καθώς το σκοινί τεντώνεται και από τις δύο πλευρές και το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι ήδη πολύ εξασθενημένο και με πολλά προβλήματα. Ήδη η Ντόρα Μπακογιάννη διαμαρτυρήθηκε δημόσια, με συνέντευξή της στην «Καθημερινή», προς την ευρωπαϊκή πλευρά που πάει να «κάψει τον Τσίπρα και να μετατρέψει σε σκιάχτρο την Ελλάδα» και ζήτησε από τον Σαμαρά να κάνει πρόταση συνεννόησης στον ΣΥΡΙΖΑ «στη βάση της πρότασης» του τελευταίου για συμφωνία στην εκλογή προέδρου και για εκλογές την άνοιξη. Πώς και εις βάρος ποίου -του λαού, άραγε;- φοβάται η Ντ. Μπακογιάννη ότι θα συμβεί το «κάψιμο» του ΣΥΡΙΖΑ; Και τι σημαίνει η μετατροπή της Ελλάδας σε «σκιάχτρο» και ποιους θα απωθεί αυτό το «σκιάχτρο»; Αυτά τα ασυνήθιστα για δημόσιο λόγο (παραπάνω από) μισόλογα, από μια βασική πολιτική εκπρόσωπο του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, είναι ενδεικτικά της έντασης που βρίσκεται η κατάσταση.
Σε αυτή τη βάση το ζήτημα «να δεχτεί να έρθει η τρόικα στην Ελλάδα» και να «κλείσει η 5η αξιολόγηση» έχει πάρει μια πολιτική διάσταση που δεν αφορά μόνο τη σημερινή κυβέρνηση και τη σταθερότητα που της εξασφαλίζουν στους όρους διαχείρισης οι ιμπεριαλιστές, αλλά συνολικά τη συνεννόηση-συμφωνία των δύο ιμπεριαλιστικών πλευρών (Ευρωπαίων – Αμερικανών) και στις ισορροπίες που διαμορφώνει αυτή η συνεννόηση στο πολιτικό σύστημα της χώρας.
Για τις εκδοχές των εξελίξεων
Δύο είναι σε γενικές γραμμές τα ενδεχόμενα που στη βάση των παραπάνω διαφαίνονται στον ορίζοντα των εξελίξεων για το επόμενο διάστημα.
* Παράταση των σημερινών συνθηκών (Μνημόνια κ.λπ.) και των μορφών άσκησης της ιμπεριαλιστικής επιτήρησης (τρόικα), με άμεση προώθηση μιας σειράς νέων μέτρων (στα οποία ήδη υπάρχει συμφωνία, όπως δηλώνεται από την κυβερνητική αντιπροσωπεία στο Παρίσι) με ταυτόχρονη χρέωση-εξαγγελία και άλλων μέτρων (Ασφαλιστικό και άλλα) για αμέσως μετά την εκλογή του προέδρου.
* Η δεύτερη εκδοχή αφορά τη σχετικά άμεση κήρυξη εκλογών κάτω από το βάρος ότι δεν διαμορφώνεται καμιά συμφωνία με ΔΝΤ και ΕΕ και συνεπώς η χώρα βρίσκεται «μετέωρη» και «ακάλυπτη» απέναντι στις «αγορές», οπότε πρέπει να υπάρξει άμεσα η λεγόμενη λαϊκή ετυμηγορία, που το αντικείμενο της θα είναι να αποφασίσει το ποιος/ποιες πολιτικές δυνάμεις θα αναλάβουν επειγόντως και εν λευκώ να διαμορφώσουν την… πολυπόθητη συμφωνία.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση επιδιώκει την πρώτη εκδοχή των εξελίξεων και αν κάτι διαπραγματεύεται είναι το πόσο βαριά θα είναι τα άμεσα μέτρα που θα αναλάβει να προωθήσει και τα οποία θα επιχειρηματολογήσει ως αναγκαία χάριν της εξασφάλισης της «σταθερότητας» για τη χώρα. Ήδη επιστρέφοντας από το Παρίσι η λέξη «παράταση» μπήκε στην ημερήσια διάταξη και κυρίως ο Βενιζέλος ανακήρυξε την παρουσία του ΔΝΤ ως το Μάρτη του 2016 ως «εγγύηση» για τις όποιες ανάγκες θα έχει η χώρα. Είναι ο ίδιος που εβδομάδες πριν ανήγγειλε τον τερματισμό της παρουσίας του ΔΝΤ ως μη χρειαζούμενο και αναγκαίο πλέον!
Η πολιτική διάσταση της δεύτερης εκδοχής θεωρούμε ότι αποδόθηκε εκτός των άλλων από τη δήλωση του Γκίκα Χαρδούβελη ότι οι «δανειστές δεν κάνουν βήμα πίσω και δεν τους ενδιαφέρει ποιος είναι στην εξουσία και αν θα έχουμε εκλογές τον Μάρτιο», που αποτυπώνει όχι μόνο την ιδιαίτερη απαίτηση των ιμπεριαλιστών προς την παρούσα κυβέρνηση, αλλά το συνολικό τους εκβιασμό προς το πολιτικό σύστημα που τελικό και βασικό αποδέκτη έχει βέβαια τον λαό και τη ζωή του. Οι ιμπεριαλιστές εμφανίζονται λοιπόν (και είναι) αποφασισμένοι αν δεν υπάρξει άμεση ανταπόκριση και προσαρμογή όπως οι ίδιοι την απαιτούν, να βάλουν όλες τις πολιτικές δυνάμεις σε μια εκλογική διαδικασία στην οποία θα γίνει διαγωνισμός πλειοδοσίας για το ποιος κατανοεί περισσότερο την ανάγκη να υπάρξει συμφωνία με ΔΝΤ και ΕΕ. Και να «βομβαρδίσουν» τον λαό για την ανάγκη να αποδεχτεί και να υπερψηφίσει νέα δεσμά για να… μην καταστραφεί η χώρα.
Ως ειδικότερο ενδεχόμενο της δεύτερης εκδοχής είναι αυτό που αφορά το να μην είναι «αρκετή» καμιά συμφωνία για νέα μέτρα σήμερα, γιατί, όπως επίσης δηλώθηκε από τους κυβερνητικούς, «το ΔΝΤ διαρκώς μετατοπίζει τα γκολπόστ». Δηλαδή, γιατί η αμερικάνικη πλευρά μέσω του ΔΝΤ αυξάνει διαρκώς τις εκτιμήσεις για το «χρέος», πιέζοντας ουσιαστικά τη γερμανική πλευρά να αναλάβει να «σβήσει κάποια βάρη», για να ενεργοποιηθεί έτσι ένας ευρύτερος κύκλος αντιφάσεων και ζητημάτων στην ΕΕ όπου υπάρχουν μεγάλα και ανοιχτά ζητήματα με την Ιταλία αλλά και με τη Γαλλία σχετικά με το «γερμανικό μοντέλο» που έχει επιβληθεί. Σε αυτή την περίπτωση οι εκλογές θα είναι αναπόφευκτες, αλλά κυρίως θα εμφανιστούν διχασμοί και εντάσεις μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα, πολύ μεγαλύτερης κλίμακας από τις σημερινές, και δεν είναι προβλέψιμο «πού θα φτάσουν» τα πράγματα, καθώς το ζήτημα ενός τέτοιου εκδηλωμένου ανταγωνισμού συνδέεται καθοριστικά με τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις και επιλογές που εξελίσσονται στην περιοχή.
Ωστόσο και μένοντας στο βασικό και σαφώς πιθανότερο ενδεχόμενο της αναπαραγωγής του συμβιβασμού ΗΠΑ – Γερμανίας αναφορικά με τη χώρα (οι τριμερείς της ελληνικής και της κυπριακής πλευράς με Ισραήλ και Αίγυπτο σε αυτό το φόντο εξελίσσονται) είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένες και εκδηλώνονται ήδη πολιτικές κινήσεις στοίχισης και προετοιμασίας για τα δύο βασικά ενδεχόμενα που αναφέραμε.
Η «επιστροφή» του Γ. Παπανδρέου (που βρήκε έτοιμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να τον πλαισιώσουν), που δεν σηματοδοτεί κυρίως την επιχείρηση διάσπασης του ΠΑΣΟΚ, αλλά την επιδίωξη δημιουργίας ενός νέου κόμματος που θα χρειαστεί στις εξελίξεις -όποια ειδικότερη τροπή και αν πάρουν- για να παίξει συγκεκριμένο ρόλο ενάντια στον λαό και σε αναφορά με συγκεκριμένα (αμερικάνικα) συμφέροντα.
Η πορεία συμμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ, που παρ’ όλο που έφτασε να «εξηγεί» τις θέσεις του στο Λονδίνο στους εκπροσώπους των «αγορών» (JP Morgan, Goldman Sachs, Merrill Lynch) και παρ’ όλο που τα γκάλοπ τον εμφανίζουν σταθερά και καθαρά πρώτο, βρίσκεται σε αδιέξοδο. Γιατί είτε δεν θα χρησιμοποιηθεί ως μέρος της λύσης σε κυβερνητικό επίπεδο είτε θα χρησιμοποιηθεί από την πρώτη στιγμή ακριβώς σαν μέρος της λύσης των προβλημάτων του συστήματος και με τον πιο κυνικό τρόπο που οι συνθήκες απαιτούν αυτό να γίνει.
Ανάλογες εξελίξεις αντιπαραθέσεων και προετοιμασίας όρων υπάρχουν εντός της ΝΔ (Μπακογιάννη, Αβραμόπουλος), αλλά και σε όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων της επίσημης σκηνής (ΑΝΕΛ, καταγγελίες για δωροδοκία ενόψει της προεδρικής εκλογής, Ποτάμι κ.λπ.), ενώ τηρείται «σιγή ιχθύος» για το ζήτημα της δίκης-αναμόρφωσης της ΧΑ!
Τι να «διαλέξει» ο λαός;
Τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος, στην πραγματικότητα τα αδιέξοδα της γραμμής της εξάρτησης, ούτε πρέπει ούτε μπορεί να τα «συμμεριστεί» ο λαός. Δεν μπορεί να «διαλέξει» προστάτη, ούτε και να «προτιμήσει» κάποια από τις εκδοχές των εξελίξεων που παραπάνω αναφέραμε. Γιατί όλες φέρνουν πιο άγρια επίθεση στα δικαιώματά του. Γιατί σε όλες ο κοινός τόπος είναι τα νέα δεσμά για τη χώρα, με την παραπέρα αντιδραστική μετατόπιση του πολιτικού συστήματος και με την ένταση της φασιστικοποίησης της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Γι’ αυτό η απάντηση και η επιλογή του λαού βρίσκεται στον αντίποδα αυτών των εξελίξεων και της τροχιάς που ο ιμπεριαλισμός και η αστική τάξη της χώρας έχουν διαμορφώσει. Βρίσκεται στην ανάδειξη των δικών του συμφερόντων και δικαιωμάτων, στην ανάδειξη της δικιάς του προοπτικής. Αυτή η κατεύθυνση ένα μόνο δρόμο έχει για να αναδειχθεί, αυτόν της μαζικής πάλης και του κινήματος. Αυτή η κατεύθυνση έχει επίσης ένα βασικό και κύριο πολιτικό ζήτημα πάνω στο οποίο μπορεί να συγκροτηθεί και να αναπτυχθεί. Την ανάδειξη του στόχου της αντίστασης στην επίθεση, την ανάδειξη του Μετώπου που απαιτείται να οικοδομηθεί ενάντια στην επίθεση και την εξάρτηση. Αυτό το πολιτικό ζήτημα δεν μπορεί να «ανακατεύεται» με προτάσεις για τη διαχείριση του «χρέους», με εκλογικές αυταπάτες, με «ανοιχτές γραμμές» επικοινωνίας, με τη «δυνατότητα» αξιοποίησης μιας εκλογικής επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ! Δεν μπορεί ούτε να «υπερβαίνεται» με διακηρύξεις περί «λαϊκής εξουσίας» που είναι τόσο «άμεση» ώστε να μην είναι «ώριμες» οι συνθήκες ούτε για έναν μαζικό και αποφασιστικό κλαδικό αγώνα ή αγώνα της νεολαίας! Όλα αυτά και πολλά ανάλογα το μόνο που πραγματικά κάνουν είναι να αναιρούν και να ακυρώνουν τον πολιτικό στόχο της Αντίστασης-Ανατροπής της επίθεσης (ακόμα και όταν υποτίθεται ότι «υιοθετείται» ανάμεσα στα άλλα…), τον στόχο της οικοδόμησης του Μετώπου ενάντια στην επίθεση και στην εξάρτηση.
Και είναι ακριβώς οι δυνάμεις με αυτή την πολιτική γραμμή που αναφέρονται στην Αριστερά (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που επιδεινώνουν με αυτή τη γραμμή και με την υπηρέτησή της ακόμα περισσότερο τον αρνητικό συσχετισμό μέσα στον οποίο βρίσκεται ο λαός και η υπόθεση της πάλης του.
Όμως ο λαός έχει ανάγκη να αντισταθεί όσο έχει ανάγκη να βρει το δίκιο του, δηλαδή να υπερασπιστεί τη ζωή του και την προοπτική του. Σε αυτό πρέπει να βασιστούμε σε αυτή την ιδιαίτερα απαιτητική περίοδο και πάνω σε αυτό πρέπει να πατήσει ο διπλός χαραχτήρας των προσπαθειών και των πρωτοβουλιών που πρέπει σε κάθε χώρο να επιχειρούνται: από τη μια να αναδεικνύεται ο πολιτικός χαρακτήρας αυτής της κατεύθυνσης ως ο μόνος ρεαλιστικός για τον λαό και τα συμφέροντά του, και από την άλλη και ταυτόχρονα να μη μένει σε ένα επίπεδο διακήρυξης, αλλά με τον πιο πλατύ τρόπο να δένει με τις ανάγκες συνένωσης και ενεργοποίησης τμημάτων του λαού και της νεολαίας απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και εξαντλώντας κάθε δυνατότητα κοινής δράσης και συντονισμού ώστε να μπαίνει σε κίνηση ο κόσμος, να συγκροτούνται εστίες αντίστασης και πάλης!
