Πάλι μπροστά μας, μπροστά στο λαό και τη νεολαία της χώρας μας, νέα μέτρα, νέα επίθεση! Πάλι για «να σωθεί η χώρα» πρέπει να γίνει πιο άγριος ο εργασιακός μεσαίωνας, να σφαγιαστούν οι συντάξεις, να φορολεηλατηθούν οι φτωχοί και οι πάμφτωχοι, με μέτρα που η κυβέρνηση προσυπέγραψε στο Γιούρογκρουπ της 20/2/17 και θα ψηφίσει προκαταβολικά για να ισχύσουν μετά το 2018! Ίσως δεν υπάρχει πιο άμεσος τρόπος για να «δηλώσουν» στο λαό τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά και η κυβέρνηση του συστήματος πως στα πλαίσια της δικιάς τους κυριαρχίας θα είναι «αιώνια» η εξαθλίωση και η βαρβαρότητα. Σε αυτό το πλαίσιο συντάσσεται και η μικρή και μεγάλη «αντιπολίτευση», που κραυγάζει καθημερινά ενάντια στη μειοψηφία του λαού που έχει υποπέσει στο… αμάρτημα να έχει ακόμα σταθερή δουλειά (όπως οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο) και κηρύσσει την ανάγκη μιας αντιδραστικής εφόδου ενάντιά τους για να σαρωθούν τα υπόλοιπα που υπάρχουν και θυμίζουν κατακτήσεις και δικαιώματα.
Η κυβέρνηση τις επόμενες εβδομάδες, ενώ από τη μια θα συνεχίζει την αντιλαϊκή πολιτική που έτσι κι αλλιώς προωθεί και θα διαμορφώνει με τους «θεσμούς» το νέο κύμα μέτρων των επόμενων χρόνων, από την άλλη θα εντείνει την άθλια προπαγάνδα της. Αυτή που θέλει να εμφανίσει πως τα μέτρα θα συνοδευτούν με «αντίμετρα» που τάχα θα εξουδετερώνουν τους στόχους που για λογαριασμό του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών παίρνονται τα μέτρα! Πρόκειται για μια αναβαθμισμένη επανάληψη του πάλαι ποτέ «παράλληλου προγράμματος» με το οποίο στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 ισχυρίστηκε πως θα άμβλυνε μέχρι εξαφανίσεως τις συνέπειες για το λαό του 3ου μνημονίου που ψήφισε και εφαρμόζει! Πρόκειται για την επιχείρηση εμπέδωσης της πολιτικής υποταγής του λαού, ο οποίος το μόνο που του «επιτρέπεται» να περιμένει μέσα στην κλιμακούμενη δυστυχία του είναι ψίχουλα ελεημοσύνης!
Το άμεσο πρακτικό και πολιτικό ερώτημα που θέτουν αυτές οι εξελίξεις -αλλά και η συνολική θύελλα που μαίνεται στη χώρα και στην περιοχή- είναι παραπάνω από φανερό: Θα επιχειρηθούν και θα διοργανωθούν λαϊκές κινητοποιήσεις και αγώνες απέναντι σε αυτή την κατάσταση; Θα υπάρξουν –οι δυνατόν ευρύτερες- προσπάθειες συγκρότησης διαδηλώσεων, συλλαλητηρίων σε πόλεις και γειτονιές, προσπάθειες για κλαδικές απεργίες σε χώρους εργαζομένων, προσπάθειες για μαζικές διαδικασίες συγκρότησης και πάλης στη νεολαία; Ή απέναντι σε αυτή την επιτακτική αναγκαιότητα θα προταχθούν και πάλι «προβληματισμοί» και θα κατασκευαστούν «ενστάσεις» που το μόνο που μαρτυρούν και κρύβουν –όσο πια μπορεί να κρυφτεί- είναι ο κοινοβουλευτικός-εκλογικός κρετινισμός και ο φιλοκυβερνητισμός των δυνάμεων που αρνούνται την ανάγκη να βγει ο λαός μαζικά στο δρόμο του αγώνα;
Τι (δεν) συμφώνησαν οι «θεσμοί»
Μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων που αναδεικνύουν την αστάθεια και την απώλεια συνοχής του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού της ΕΕ, με τις ΗΠΑ του Τραμπ να εκβιάζουν και να αμφισβητούν πολλαπλά το «ευρωπαϊκό εγχείρημα», οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές χρειάζονταν το Γιούρογκρουπ της 20/2 να αποφασίσει ένα «φρενάρισμα» στην κλιμάκωση της κρίσης του λεγόμενου ελληνικού ζητήματος. Χρειάζονταν να δείξουν ότι έχουν τον έλεγχο της πορείας του και ότι η «περίπτωση Ελλάδα», που σε αυτήν -για γεωπολιτικούς λόγους- δοκιμάζεται με ιδιαίτερη ένταση η γενετική ανωμαλία του ευρώ τους, μπορεί να «κρατηθεί» και να «αντέξει». Σε αυτή τη βάση οι Ευρωπαίοι (και κύρια το Βερολίνο που είναι στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης με ΔΝΤ-ΗΠΑ) αποδέχτηκαν μια συμφωνία που μετατοπίζει για αργότερα την απάντηση στο βασικό ερώτημα: με ποιους όρους θα είναι κοινή (των Ευρωπαίων και των ΗΠΑ) η διαχείριση της Ελλάδας. Ερώτημα που συνδέεται με συνολικότερα ζητήματα που έχουν επίσημα πια ανοίξει. Όπως το με ποιους όρους θα συνεχίσει η ΕΕ/ΟΝΕ (ζώνες κ.λπ.), με ποιους όρους θα προχωρήσει η δυτική συμμαχία στην περιοχή (Α. Μεσόγειος, Βαλκάνια, Τουρκία) αλλά και ευρύτερα.
Μια τέτοια συμφωνία προσωρινή και υπό αμφισβήτηση, όπως φάνηκε και από τις δηλώσεις ΔΝΤ και Βερολίνου μετά από αυτήν, σε ένα μόνο βασικό στοιχείο μπορούσε να στηριχτεί και να πατήσει. Στην κατεύθυνση συνέχισης και έντασης της επίθεσης στο λαό, που αποτελεί και τον κοινό τόπο των ιμπεριαλιστικών κέντρων και της άρχουσας τάξης της χώρας. Αυτή είναι η συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση και η ανακούφιση των ντόπιων κέντρων συνίσταται στο ότι αυτή καταρχάς φρενάρει την τροχιά ενός ανοιχτού ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών προστατών τους για το αύριο της χώρας. Ωστόσο, τα όσα δεν έχει αυτή η συμφωνία (ρύθμιση για το χρέος, ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση) μαρτυρούν την προσωρινότητά της και κάνουν περιορισμένη την ανακούφιση των ντόπιων κέντρων. Γιατί δεν απαντήθηκε το αν και πόσο θα ανακοπεί η τροχιά υποβάθμισης της αστικής τάξης, ενώ αντίθετα παραμένουν ανοιχτά τα ενδεχόμενα νέων εμπλοκών και οξύνσεων.
Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση μετά από αυτή τη συμφωνία είναι ακόμα περισσότερο δεμένη χειροπόδαρα στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και αντιθέσεις και ακόμα πιο εχθρική απέναντι στο λαό. Οφείλει να δείξει μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην εφαρμογή της επίθεσης που ήδη διεξάγει ενάντια στο λαό και παράλληλα να ψηφίσει προκαταβολικά τα μέτρα που προσυπέγραψε για μετά το 2018. Μόνο έτσι μπορεί να στηρίξει από τη μεριά της τη συμφωνία, συμμορφούμενη με τις απαιτήσεις των θεσμών που… πέτυχε να επιστρέψουν!
Οι πολιτικοί υπολογισμοί ξαναγίνονται
Ο πολιτικός χρόνος που κερδήθηκε από αυτή την εξέλιξη βάζει εκ νέου τα ερωτήματα για την κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα. Θα υπάρξει τελικά και ποια συμφωνία-αξιολόγηση όσον αφορά τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης; Με ένα σχετικά ευνοϊκό (για το χρέος κ.λπ.) αποτέλεσμα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ θα μπορούσε και να τη «φορτωθεί» μόνη της και να προχωρήσει την επίθεση στο λαό, με τη ΝΔ και τις άλλες συστημικές δυνάμεις να «περιμένουν» αμήχανες τις εξελίξεις. Το ταξίδι του Μητσοτάκη στο Βερολίνο αποσκοπούσε αναμφίβολα σε μια διερεύνηση των γερμανικών προθέσεων σε σχέση με όλα αυτά. Δεν γνωρίζουμε τι αποκόμισε στις –κλειστών θυρών- συναντήσεις του, αλλά η πάντως η ΝΔ κρατάει μεγάλες αποστάσεις από την «επιτυχία» της 20/2. Δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, ακόμα κι αν είναι βέβαιο ότι θα αποφευχθούν οι μεγάλες ταραχές και η αξιολόγηση θα κλείσει με κάποιον τρόπο, το διαβόητο πιστωτικό γεγονός του Ιουλίου θα αποφευχθεί, αλλά η άρχουσα τάξη θα παραμείνει χωρίς ικανοποίηση στα αιτήματά της για το χρέος και την ποσοτική χαλάρωση. Κινούμενη η ΝΔ στο φάσμα όλων αυτών των ενδεχόμενων εξελίξεων (από την «καλή συμφωνία» ως την καθόλου συμφωνία) και με την πρώτη να είναι η σαφώς λιγότερο πιθανή, θεωρούν ότι πρέπει να κρατήσουν και να μεγαλώσουν τις αποστάσεις τους από την κυβερνητική ρότα και να διεκδικήσουν στη βάση αυτής της απόστασης την κυβερνητική εξουσία.
Ανάλογα και πιο σύνθετα είναι και γίνονται τα ζητήματα για το ΠΑΣΟΚ, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και όλο το σχετικό συνονθύλευμα παραγόντων ως το Ποτάμι και το Λεβέντη. Όλοι αυτοί δυσκολεύονται να διαμορφώσουν ισορροπίες ανάμεσα στο «δίπολο» ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ και ενόψει των ενδεχόμενων εκλογών είτε αυτές γίνουν σύντομα είτε αργότερα. Το βέβαιο είναι ότι συνολικά αυτό το αντιδραστικό πολιτικό προσωπικό, επειδή ακριβώς διαμορφώνει τις επιλογές του στη βάση της εξάρτησής του από ΗΠΑ-ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, στις δοσμένες συνθήκες των οξυμένων αντιθέσεων των ιμπεριαλιστικών κέντρων, αυτο-αναπαράγει τον κατακερματισμό του, ανατροφοδοτώντας έτσι τα στοιχεία της πολιτικής κρίσης που σταθερά υπάρχουν.
Φυσικά τον πρώτο λόγο, και από αυτή την άποψη το κύριο πρόβλημα, έχει, όντας η βασική κυβερνητική δύναμη, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Το αν και πόσο θα του βγει μια συμφωνία που θα την επικροτήσουν τα ντόπια κέντρα είναι κάτι που βασικά δεν ελέγχεται από το κυβερνητικό επιτελείο. Μετά τη συμφωνία της 20/2 έχουν περιοριστεί –αλλά δεν αποκλείονται- οι δυνατότητές του για πολιτικούς ελιγμούς μέσω κάλπης. Και η παρέμβαση Φίλη –που επέλεξε να μείνει εκτός της κυβέρνησης στον τελευταίο ανασχηματισμό- για το τέλος της αντιπαράθεσης «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», με την οποία ανοιχτά έθεσε το θέμα της σύμπλευσης με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη (της Φώφης αλλά και του ΓΑΠ πλέον), είναι ενδεικτική των πολιτικών ορίων στα οποία βρίσκεται ήδη το κόμμα αυτό.
Όσο λείπουν οι αγώνες…
Από αυτό το αντιδραστικό πολιτικό τοπίο, όπου δεν δυσκολεύονται καθόλου να αναδεικνύονται οι φασιστικές δυνάμεις σαν τη Χ.Α., να κυκλοφορούν οι κρυπτοφασίστες τύπου Σώρρα, να διαμορφώνονται πολιτικές προτάσεις νοσταλγίας της χούντας σαν την αποσυρθείσα τελικά επερώτηση για το τάμα του έθνους, τίποτε καλό δεν έχει να περιμένει ο λαός! Κάθε μέρα όχι μόνο οι «ακραίες» δυνάμεις αυτού του πολιτικού συστήματος αλλά πριν από όλα οι βασικές του ανακαλύπτουν όλο και περισσότερο ότι τα δεινά της χώρας οφείλονται στο ότι εργάτες και λαός δεν ζουν ακόμα σε απόλυτη και γενικευμένη εξαθλίωση, κάθε μέρα οξύνονται οι αντικομμουνιστικές αλλά και αντιδημοκρατικές κατευθύνσεις τους και επιδιώξεις τους. Η υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την κατεύθυνση της αντιδραστικοποίησης της πολιτικής ζωής είναι τεράστια και ακατάπαυστη και δημιουργεί σοβαρές ανησυχίες και κινδύνους για το τι θα διαμορφωθεί σε αυτή τη χώρα που είναι σφιχτά μαγκωμένη στη μέγγενη των ιμπεριαλιστών σε μια κρίσιμη φάση των ανταγωνισμών τους και στην πιο θερμή περιοχή που αυτοί εξελίσσονται.
Η νέα φάση της επίθεσης –με το πρωτόγνωρο στοιχείο της προνομοθέτησης μέτρων- δεν πρέπει να περάσει με τη συνέχιση της αδράνειας του λαϊκού παράγοντα. Απαιτείται να σημάνει συναγερμός για να συγκεντρωθεί κάθε διαθέσιμη δύναμη που θα στηρίξει μαζικές κινητοποιήσεις καταγγελλίας-αντίστασης στην επίθεση. Η πρόταση που η ΛΑ-ΑΑΣ έχει καταθέσει και παλεύει -ήδη πριν από το Γιούρογκρουπ της 20/2- αυτή την κατεύθυνση εννοεί και επιδιώκει. Σε αυτή την κατεύθυνση απαιτείται πολιτική επιμονή αλλά και προώθησή της σε όλα τα επίπεδα από τα σχήματα εργαζομένων, γειτονιάς και νεολαίας που αναφέρονται στο ΚΚΕ(μ-λ).
Η κατάσταση για το λαό είναι πολύ δύσκολη και θα γίνεται χειρότερη όσο λείπουν οι αγώνες. Αυτή τη στοιχειώδη και βασική αλήθεια κανείς από όσους μιλούν στο όνομα του λαού και του κινήματος δεν μπορεί να την προσπεράσει. Και είναι βέβαιο ότι οι ηγεσίες που κατασκευάζουν θεωρήματα για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους σε αυτή την αναγκαιότητα και να στηρίξουν τον φιλοκυβερνητισμό τους και την υποταγή τους στο σύστημα δεν «καίνε» μόνο τον εαυτό τους αλλά και ένα ολόκληρο δυναμικό γύρω από αυτούς. Και φυσικά με αυτόν τον τρόπο βάζουν πλάτη στο σύστημα και μεγαλώνουν τα εμπόδια για να βρει ο λαός το δικό του δρόμο.
Εμείς δεν πρόκειται να προσαρμοστούμε σε αυτή την πολιτική κατεύθυνση του συμβιβασμού και της άρνησης των αγώνων που διαμορφώνεται σε κυρίαρχο ρεύμα στα πλαίσια των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά. Θα παλέψουμε ενάντιά της ιδεολογικά, πολιτικά και κινηματικά. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις που έχει και μπορεί να βγάλει στο πεδίο του αγώνα ο λαός και η νεολαία!
