Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 892)
Την ώρα που η πανδημία βρίσκεται στη χειρότερη φάση μέχρι σήμερα στη χώρα, κυβέρνηση και ΜΜΕ επιχειρούν να διαμορφώσουν στο λαό ένα κλίμα «εφησυχασμού», ώστε να κρυφτούν οι συνέπειες της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας και να ξεδιπλώσουν τις επόμενες πτυχές της αντιλαϊκής πολιτικής. Την ώρα που ο αριθμός των διασωληνωμένων ξεπερνά κάθε προηγούμενο ρεκόρ, δεκάδες άνθρωποι προστίθενται στους νεκρούς που έχουν διπλασιαστεί απ’ τις αρχές του 2021, τα νέα κρούσματα μετριούνται σε χιλιάδες επί βδομάδες και κάθε περιφέρεια της χώρας βρίσκεται «στο κόκκινο», η κυβέρνηση ανοίγει τις δραστηριότητες που θεωρεί κρίσιμες για την πολιτική της και τα κέρδη του κεφάλαιου. Επιβάλλει στο λαό «να ζήσει με την πανδημία», με μόνη σταθερά την «ατομική του ευθύνη» να προστατευτεί απ’ τον ιό, να διαγνωστεί, να προστατέψει τους διπλανούς του, να επιβιώσει, ενώ η πρόσβαση στην περίθαλψη είναι από μηδαμινή ως ανύπαρκτη.
Αποκαλυπτική είναι μελέτη για το δεύτερο κύμα της πανδημίας το 2020*. Σχεδόν 7 στους 10 που κατέληξαν από COVID ήταν εκτός ΜΕΘ. Σε Κεντρική και Βόρεια Ελλάδα, η αύξηση της θνησιμότητας ξεπέρασε το 13%. Καθώς αυξάνονταν τα κρούσματα, ολοένα και νεότεροι άνθρωποι πέθαιναν τόσο εντός όσο κι εκτός ΜΕΘ, επιβεβαιώνοντας τις καταγγελίες για έλλειψη κλινών και διαλογή ασθενών. Την 46η και την 47η βδομάδα (9-22/11), ο μέσος όρος νοσηλείας απ’ την εισαγωγή στο νοσοκομείο μέχρι το θάνατο ήταν 4 και 8 μέρες αντίστοιχα.
Τα στοιχεία επιβεβαιώνουν τις περιγραφές που κατάφερναν να φτάσουν στη δημοσιότητα εκείνο το διάστημα. Περιγραφές της πραγματικότητας για τις οποίες διώκονται από τότε πλήθος υγειονομικών. Αντίστοιχα δραματική είναι η κατάσταση στα νοσοκομεία της Αθήνας τις τελευταίες πολλές βδομάδες, ενώ και της Θεσσαλονίκης πλησιάζουν ξανά. Στην υπόλοιπη Ελλάδα, έχει επιβληθεί εδώ και χρόνια σαν «φυσιολογική» μια κατάσταση μόνιμης διάλυσης, με ασθενείς να μετακινούνται εκατοντάδες χιλιόμετρα για να νοσηλευτούν.
Οι συνέπειες όσων έκανε και όσων δεν έκανε η κυβέρνηση για την προστασία και την περίθαλψη του λαού αναδεικνύονται τραγικά και για τους υπόλοιπους ασθενείς. Πολλοί έχασαν τη ζωή τους και πολλαπλάσιοι είδαν την κατάσταση της υγείας τους να χειροτερεύει και, πιθανά, τη διάρκεια της ζωής τους να μικραίνει.
Ταυτόχρονα αναδεικνύεται η σχέση των αιτημάτων των εργαζόμενων στα νοσοκομεία με το δικαίωμα του λαού σε πλήρη και δωρεάν περίθαλψη για όλους. Η σύνδεση των αξιοπρεπών όρων δουλειάς των εργαζόμενων με τις αξιοπρεπείς συνθήκες νοσηλείας των ασθενών.
Το προσωπικό μειώνεται διαρκώς για χρόνια. Γερνά και συσσωρεύει δεκαετίες δουλειάς σε πολύ δύσκολες συνθήκες, με σκληρές βάρδιες κι εφημερίες. Χτυπιέται από ασθένειες και προβλήματα που περιορίζουν τη δυνατότητά του να συνεχίζει με τους ίδιους και χειρότερους όρους δουλειάς, παρά την αδιαμφισβήτητη αίσθηση καθήκοντος με την οποία αντιμετωπίζει τους ασθενείς. Παράλληλα, τα τεράστια κενά σε συνδυασμό με το αδιάκοπο τρέξιμο δυσκολεύουν τη μετάδοση της συσσωρευμένης συλλογικής εμπειρίας στους νεότερους. Είναι πολλαπλοί οι λόγοι που επιβάλλουν τις μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, για να μπορούν τα νοσοκομεία να νοσηλεύουν κανονικά το λαό, με υγειονομικούς που κάνουν την κρίσιμη δουλειά τους χωρίς πίεση και χωρίς ανασφάλεια.
Με τις ανάγκες του λαού συνδέεται και το δίκαιο αίτημα για αυξήσεις. Πρόκειται για εργαζόμενους που έχουν υποστεί σημαντικές μειώσεις, που πληρώνονται με καθυστέρηση, που αμείβονται πολύ λιγότερο απ’ τις αντίστοιχες ειδικότητες στο εξωτερικό. Η μετανάστευση πολλών γιατρών και νοσηλευτών, που βρίσκουν καλύτερο μισθό σε καλύτερες συνθήκες, δεν είναι κάποια «ελεύθερη επιλογή». Ενώ κι οι αναφορές σαν αυτή του Μητσοτάκη ότι «δεν βρίσκει κόσμο να προσλάβει» επιβεβαιώνουν την επίσημη υποτίμηση και έλλειψη αναγνώρισης της δουλειάς τους.
Οι ίδιες ανάγκες υπαγορεύουν το χαρακτηρισμό των νοσοκομείων ως ανθυγιεινών χώρων για όλους τους εργαζόμενους σ’ αυτά. Μέρος του είναι το αίτημα για ένταξη στα ΒΑΕ, αλλά συνδέεται και με τη συνταξιοδότηση σε μικρότερη ηλικία και με λιγότερα χρόνια, την κατοχύρωση διαλειμμάτων, ημερών άδειας και γενικά της ξεκούρασης που χρειάζεται κάθε εργαζόμενος σε τέτοιες συνθήκες πριν ξαναπιάσει δουλειά. Ταυτόχρονα, ενισχύει την ενότητα των εργαζόμενων στα νοσοκομεία, κόντρα στους τεχνητούς διαχωρισμούς που προωθεί με διάφορους τρόπους το σύστημα.
Η απαίτηση για παροχή μέσων προστασίας στα νοσοκομεία, μαζικά τακτικά τεστ και συνολικά τήρηση ουσιαστικών μέτρων αποτροπής της μετάδοσης του κορονοϊού, θα ήταν αυτονόητη, αν δεν ήμασταν αντιμέτωποι μ’ ένα σύστημα που δεν λογαριάζει τη ζωή των εργαζόμενων και του λαού. Το προϋπάρχον πρόβλημα των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Πολλά νοσοκομεία έγιναν εστίες μετάδοσης, ασθενείς με «υποκείμενα νοσήματα» κόλλησαν κατά τη νοσηλεία τους, το ενδεχόμενο λειτουργεί αποτρεπτικά κι ας υπάρχει ανάγκη, ενώ οι επίσημες οδηγίες της κυβέρνησης καλούν τον κόσμο να μένει μακριά. Ταυτόχρονα, οι υγειονομικοί που κολλάνε πρέπει να μείνουν σε καραντίνα ελαττώνοντας το διαθέσιμο προσωπικό, με πολλούς να έχουν πληρώσει με τη ζωή τους την έκθεση στον ιό.
Τεράστια σημασία έχει και το άνοιγμα νοσοκομείων (αυτών που έκλεισαν και νέων), κλινών απλών και ΜΕΘ, καθώς και δομών πρωτοβάθμιας περίθαλψης, με το απαιτούμενο προσωπικό και υποδομές. Προκειμένου να μη μείνει τίποτα μόνιμο για το λαό, η κυβέρνηση επιλέγει τη μετατροπή κλινικών στα υπάρχοντα νοσοκομεία σε COVID, ελαττώνοντας τη δυνατότητα αντιμετώπισης των άλλων ασθενειών. Επιβάλλει αναβολή χειρουργείων, μετακινεί ασθενείς, πολλαπλασιάζει τις εφημερίες των κλινικών που απομένουν. Όλα αυτά σημαίνουν χειρότερη νοσηλεία και μεγαλύτερους κινδύνους μετάδοσης. Ολόκληρες περιοχές αφήνονται χωρίς νοσοκομειακή περίθαλψη. Η έλλειψη δομών είναι τεράστια πανελλαδικά.
Η επίταξη του ιδιωτικού τομέα, που προβάλλεται από σχεδόν όλες τις πλευρές σαν «λύση» (στην πραγματικότητα ως πρόταση διαχείρισης της κατάστασης) όχι μόνο δεν ικανοποιεί κανένα από τα παραπάνω δίκαια και αναγκαία αιτήματα, αλλά τα υπονομεύει. Προτείνει στο σύστημα και την κυβέρνηση, που ήδη την αξιοποιεί, μια διέξοδο -που δεν αποτελεί διέξοδο για το λαό- ώστε να υπεκφεύγει της πίεσης που δέχεται απ’ τις κινητοποιήσεις των υγειονομικών και την οργή του λαού, που υπάρχει ακόμα κι αν δεν εκφράζεται στο δρόμο.
Οι αγώνες των εργαζόμενων στα νοσοκομεία ενισχύουν το λαϊκό δικαίωμα σε πλήρη και δωρεάν περίθαλψη για όλους. Γι’ αυτό και πρέπει και μπορούν να βρουν τη στήριξη των δυνάμεων του λαού. Παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες των συνδικαλιστικών ηγεσιών να διαχωρίσουν τους υγειονομικούς απ’ το λαό (ακόμα και τη μια ειδικότητα απ’ την άλλη), αφενός επιλέγοντας ώρες και σημεία που δυσκολεύουν την ευρύτερη συμμετοχή κι αφετέρου αρνούμενες να πάρουν αποφάσεις κι από άλλους κλάδους, οι κινητοποιήσεις έχουν κάθε λόγο να στηρίζονται όσο το δυνατό περισσότερο. Με επόμενη την 5ωρη στάση εργασίας και τις συγκεντρώσεις πανελλαδικά την Πέμπτη 22 Απρίλη.
* https://lab.imedd.org/thanatoi-ektos-icu-excess-mortality-greece-2020/
