Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 886)
Η αντιδραστική κυβερνητική πολιτική συνεχίζεται. Βρισκόμαστε σχεδόν ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, εν μέσω του δεύτερου ισχυρού κύματος, μετρώντας εκατοντάδες επιβεβαιωμένα κρούσματα καθημερινά, χιλιάδες νεκρούς και ένα σύστημα υγείας απαξιωμένο, σε συνθήκες κατάρρευσης και χωρίς καμία προσπάθεια ενίσχυσής του. Βρισκόμαστε στη φάση που τα lock down διαρκείας αφήνουν πίσω τους «καμένη γη», δημιουργώντας ένα ακραία ασφυκτικό πλαίσιο για χιλιάδες εργαζόμενους όλων των ηλικιών σε ολόκληρη τη χώρα.
Είναι ακριβώς η στιγμή που η κυβέρνηση επιλέγει να προωθήσει το αντεργατικό τερατούργημα που ετοίμαζε από το περασμένο φθινόπωρο. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, που βασίζονται στα χρονοδιαγράμματα της κυβέρνησης, το υπουργείο Εργασίας φέρνει στη Βουλή μέχρι τα τέλη του Γενάρη ή αμέσως μετά, συνολικό νομοσχέδιο που θα εμπεριέχει μεγάλες ανατροπές στα εργασιακά, το συνδικαλιστικό πλαίσιο και το ασφαλιστικό.
Είναι γεγονός ότι η όποια καθυστέρηση από το Νοέμβρη που αρχικά είχε ανακοινωθεί η ψήφιση του νόμου μέχρι σήμερα σχετίζεται με το ξέσπασμα της πανδημίας, την ανάδειξη των τραγικών κυβερνητικών χειρισμών και το ρόλο τους στην εξάπλωση του ιού και την προσπάθεια διαχείρισης της συσσωρευμένης αγανάκτησης και των πολλών επικρίσεων. Όλο αυτό το διάστημα, τα κυβερνητικά επιτελεία δεν σταμάτησαν να διαβεβαιώνουν προς όλες τις κατευθύνσεις για την «ανάγκη» των μέτρων. Η επίθεση όχι μόνο δεν μπορεί να περιμένει, αλλά οι ίδιες οι εξελίξεις γίνονται «νερό στο μύλο της». Ο πρόσφατος ανασχηματισμός και η αλλαγή υπουργού Εργασίας όχι μόνο δεν άμβλυνε γωνίες, αλλά απεναντίας «έλυσε τεχνικά ζητήματα» στην κατεύθυνση επέλασης της βαρβαρότητας.
Σ’ ένα ακόμα ζήτημα, η κυβέρνηση και το κεφάλαιο μετατρέπουν την κρίση σε μια νέα ευκαιρία. Μεταφέρουν τα κόστη και τις συνέπειες στις πλάτες του εργαζόμενου λαού και της εργατικής τάξης και ταυτόχρονα, στα πλαίσια των «έκτακτων συνθηκών», με όπλο την «ατομική ευθύνη» και την «ευελιξία», επιταχύνουν την εφαρμογή της επίθεσης και διευρύνουν τα αντεργατικά μέτρα. Η πολιτική που εφαρμόζουν είναι ταυτόχρονα απόλυτα θρασύδειλη. Συνεχίζουν ακάθεκτοι να προωθούν νόμους και ρυθμίσεις με έντονο αντιλαϊκό χαρακτήρα εν μέσω καραντίνας και περιοριστικών μέτρων. Το έπραξαν απέναντι στους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές, τους φοιτητές με σημαντικά και συνολικά νομοθετήματα και δε διστάζουν να βάλουν στο επίκεντρο την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Οι μάσκες τις αστικής πολιτικής πέφτουν και αποκαλύπτεται ξανά το πραγματικό της πρόσωπο! Την ίδια στιγμή, οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος συνεχίζουν να λουφάζουν, επιβεβαιώνοντας το ρόλο τους. Τι άλλο εκτός από διαπιστευτήρια στο σύστημα δηλώνει η απουσία τους και σ’ αυτή την ιδιαίτερη περίοδο; Οι πρόσφατες εξελίξεις γύρω από την απεργία στις 26 Νοέμβρη αφήνουν το αποτύπωμά τους. Η προσπάθεια να παρθεί πίσω η απόφαση και η άρνηση στήριξής της τελικά σχεδόν από το σύνολο των συνδικαλιστικών δυνάμεων, προσμετράται και εκλαμβάνεται από τα κυβερνητικά επιτελεία ως λευκή σημαία μπροστά σε μια μεγάλη μάχη.
Η επίθεση που ετοιμάζουν έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά και σκληρό ταξικό προσανατολισμό. Έχει στο επίκεντρό της το αποφασιστικό χτύπημα του 8ωρου, την εκτίναξη της ελαστικότητας και το τσάκισμα της δυνατότητας οργάνωσης των εργαζομένων.
Πιο συγκεκριμένα, και σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δημοσιεύματα και τοποθετήσεις, η πρώτη σημαντική ανατροπή αφορά το ωράριο και την εφαρμογή της ρύθμισης για τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας». Στην ουσία δίνεται η δυνατότητα στην εργοδοσία, μέσα από ατομική πλέον «συμφωνία» με τον εργαζόμενο (μέχρι τώρα απαιτούνταν η συμφωνία του σωματείου, κάτι που καταστούσε σχεδόν αδύνατη την εφαρμογή του μέτρου), να προχωράει έως και σε 10ωρη εργασία τη μέρα χωρίς υπερωριακή αμοιβή. Οι επιπλέον ώρες του 8ωρου θα μπορούν να αποδίδονται με τη μορφή μείωσης χρόνου εργασίας ή άδειας ή ρεπό σε χρονική περίοδο που θα «αποφασίζουν» οι δύο πλευρές. Την ίδια στιγμή προωθείται η εξίσωση σε όλο το φάσμα της εργασίας του ανώτατου ορίου υπερωριών στις 120 ώρες το χρόνο, και η περεταίρω κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας μέσω της διεύρυνσης των κλάδων που θα μπορούν να απασχολούν εργαζόμενους τις Κυριακές. Το υπουργείο προκλητικά δηλώνει πως «θέλουμε να διευκολύνουμε τους εργαζόμενους και τις επιχειρήσεις στην οργάνωση του χρόνου μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής με ισορροπία» και κορυφώνει το θράσος με το οποίο αντιμετωπίζει τις εξελίξεις.
Στην πράξη μιλάμε για έναν πραγματικό αντεργατικό οδοστρωτήρα. Διευρύνουν την υπερωριακή εργασία και καταργούν την υπερωριακή αμοιβή. Εξαφανίζουν το 8ωρο και δίνουν τη δυνατότητα στην εργοδοσία να ξεζουμίζει τους εργαζόμενους όποτε, για όσο χρειαστεί και με το λιγότερο κόστος. Αν για κάποιους κλάδους οι παραπάνω εξελίξεις πλήρους «ελαστικότητας» αποτελούν ήδη καθημερινότητα, για τους μαζικούς εργασιακούς χώρους και κυρίως τη βιομηχανία αποτελούν τεράστια τομή που θα συμπαρασύρει το σύνολο των εργασιακών σχέσεων.
Η δυνατότητα οργάνωσης των εργαζόμενων μαζών, ο ελεύθερος συνδικαλισμός και η απεργία βρίσκονται ξανά «στο μάτι του κυκλώνα». Τα σωματεία μπαίνουν σ’ ένα μόνιμο κρατικό έλεγχο μέσα από το προχώρημα του μητρώου πραγματικών δικαιούχων και την αναγκαστική απογραφή στο γενικό μητρώο, το οποίο τίθεται ως προϋπόθεση για τη «νόμιμη» λειτουργία τους. Την ίδια στιγμή, οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, η υποχρέωση προειδοποίησης πριν την απεργία, η απαγόρευση και ποινικοποίηση («ποινικά κολάσιμες πράξεις») της παρεμπόδισης εισόδου και της κατάληψης χώρου, και η αύξηση του προσωπικού ασφαλείας για τις απεργίες στο 40%, καταδεικνύουν την πρεμούρα της κυβέρνησης να καταστείλει και να εκφοβίσει τους εργαζόμενους μπροστά στις εξελίξεις. Ξέρουν πολύ καλά ότι η βάρβαρη πολιτική τους «σπέρνει ανέμους » για αυτό θωρακίζονται με κάθε μέσο. Η μαζική αντίσταση, η οργάνωση στους χώρους εργασίας και τα σωματεία, ο απεργιακός αγώνας, πρέπει να βγουν μπροστά για να «θερίσουν θύελλες».
