Από τον έντονο «ρεαλισμό» της υποταγής διαπνέονταν η ομιλία του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ, που είχε και τον χαρακτήρα του προεκλογικού προγράμματος. Πιθανή αιτία για τον άγευστο και άνευρο λόγο του κ. Τσίπρα είναι ότι τον εγκατέλειψε μέχρι και ο λογογράφος του. Ακόμα και με αυτόν στο πλάι του όμως, δεν θα ακούγαμε κάτι διαφορετικό, γιατί το αίτιο είναι πιο βαθύ: δεν μπορούν οι διαχειριστές και εφαρμοστές των μνημονίων να δώσουν καμία προοπτική και ελπίδα, παρά μόνο κούφιες λέξεις και εκβιαστικές απειλές.
Απογυμνωμένος από κάθε όραμα, έχοντας εμπεδώσει το ρόλο του αναλώσιμου νεοαστού πολιτικού που περιμένει την σειρά του να χρεοκοπήσει στην συνείδηση των μαζών (πράγμα που ήδη συμβαίνει), ο κος Τσίπρας αναμάσησε όλες τις γνωστές κούφιες λέξεις: ανάπτυξη, παραγωγικότητα, σταθερότητα, επενδύσεις, καινοτομία. Κάποιες άλλες λέξεις έχουν πλέον εγκαταλειφθεί εντελώς: λαός, δικαιώματα, κίνημα, ανατροπή.
Αυτό που αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα, και φάνηκε ως γυμνή αλήθεια στις προγραμματικές εξαγγελίες, είναι απλά ότι δεν υπάρχουν πλέον στην χώρα προγραμματικές εξαγγελίες. Όχι μόνο γιατί όλοι οι προϋπολογισμοί των κυβερνήσεων, ή οι προγραμματικές δηλώσεις μπορούν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή από έναν ευρωπαίο αξιωματούχο στο όνομα της τήρησης των συμφωνηθέντων. Αλλά κυρίως γιατί πλέον ολόκληρη η… πρώτη τετραετία (γιατί θέλει και δεύτερη) του Τσίπρα (και όποιου άλλου νεροκουβαλητή), πρόκειται να κινηθεί στον άξονα των παρεμβάσεων μέσα στο πνεύμα της συμφωνίας και της εφαρμογής της.
Αυτός λοιπόν που τάχα διαφωνεί με τα μέτρα που «τον ανάγκασαν» να φέρει, είναι πλέον φανερά δέσμιος των επιλογών του, και θέλοντας να παρουσιάσει τα… θετικά της διαπραγμάτευσης ουσιαστικά εγκλωβίζεται πλήρως στο πιο στενό πλαίσιο. Με άλλα λόγια έχουμε πλέον ένα πολιτικό σύστημα που το μόνο που μπορεί να εφαρμόζει είναι η ίδια συμφωνία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση λογομαχούν για το ποιος θα μας μαστιγώνει πιο αλαφριά.
Αυτό είναι λοιπόν το όραμα για την Αριστερά του νέου αιώνα; Τόσα λίγα είναι τα όρια που σας αφήνουν να κινηθείτε, αγαπητοί ΣΥΡΙΖαίοι; Που είναι οι μεγάλες τομές, που είναι οι βαθιές μεταρρυθμίσεις, που είναι οι δυνατότητες που θα ξεκλειδώνονταν και οι δυνάμεις που θα απελευθερώνονταν; Και κυρίως που είναι οι κατακτήσεις και οι άμεσες αλλαγές, για τις οποίες κλήθηκε ο κόσμος της Αριστεράς να εγκαταλείψει τους δρόμους και τις πλατείες, κλήθηκε να βάλει πλάτη και να στηρίξει;
«Το 75% των κονδυλίων των ευρωπαϊκών προγραμμάτων εργασίας θα πάνε προς τους δικαιούχους εργαζόμενους και όχι το 25% όπως ήτανε αρχικά συμφωνημένο». Αυτή είναι λοιπόν η μεγάλη διαφορά της ρεφορμιστικής διαχείρισης από την κλασσική δεξιά! Ότι τα voucher και τα 8μηνα που ρίχνουν τους μισθούς και τα μεροκάματα, και σέρνουν τους νέους να δουλέψουν ανασφάλιστοι και εξευτελισμένοι, θα εφαρμοστούν καλύτερα!
«Αριστερά» είναι να ξεπουλάς «μόνο 14 αεροδρόμια» και το «50% να επιστρέφει στην χώρα», όπως περήφανα ξεστόμισε ο μεγάλος μας ηγέτης;
Όλη λοιπόν η νέα «μνημονική παροχολογία» κινείται πάνω σε μια βασική αλήθεια: δεν υπάρχουν ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ και ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ. Δεν υπάρχει δηλαδή θεμελίωση με νόμο, καμίας αναφαίρετης κατάκτησης για τον εργαζόμενο λαό, παρά μόνο κάρτες, προγράμματα και ελεημοσύνη. Αυτή η πολιτική εξευτελίζει πρώτα και κύρια το λαό, που τον μετατρέπει σε επαίτη. Αλλά εξευτελίζει το λαϊκό και το εργατικό κίνημα, που βγήκανε και ματώσανε στους δρόμους για ακριβώς τα αντίθετα αιτήματα και ανάγκες.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το κλείσιμο (;) των κινηματικών μετώπων όπως οι ΕΡΤ και οι καθαρίστριες, πέρα από αποτέλεσμα των αγώνων των εργαζομένων, συνολικά μόνο ως απορρόφηση του εργατικός κινήματος μπορεί να ειδωθεί.
Όλες οι υποτιθέμενες τομές, που τάχα διαφαίνονται μέσα στις… ασάφειες της συμφωνίας (είδαμε και τις προηγούμενες ασάφειες ποιον ευνόησαν), φυσικά θα γίνουν δυνατές από τον μεγάλο σπόρο που ρίξαμε στη αρχιτεκτονική της ΕΕ, όπου σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, σύντομα θα δημιουργηθούν νέοι συσχετισμοί. Αυτό το παραμύθι φυσικά δεν μπορεί να το πιστέψει ούτε ο καν ο κος Δραγασάκης!
Στην πραγματικότητα φυσικά καμία τομή δεν προτείνεται. Όλες οι εξαγγελίες Τσίπρα για τις συλλογικές συμβάσεις και τα εργασιακά δικαιώματα, έχουν να κάνουν με την εφαρμογή του ευρωπαϊκού δίκαιου και την εμπλοκή του ILO (Διεθνής Οργανισμός Εργασίας) και του ΟΟΣΑ. Κοντολογίς: η εργατική τάξη το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παρακαλάει τους ξένους χαρτογιακάδες να γράψουν κάποιον νόμο λιγότερο αντεργατικό, να τον δώσει στην «Αριστερή κυβέρνηση» και εκείνη να τον ψηφίσει στο περήφανο ελληνικό κοινοβούλιο. Τέτοιες λαμπρές δυνατότητες! Για το ευρωπαϊκό εργασιακό δίκαιο, του οποίου την ύπαρξη μόλις πληροφορηθήκαμε, θα περιοριστούμε στο εξής: παιάνων τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις-οδηγίες έφερναν και εφάρμοζαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και οδήγησαν στην ύπαρξη του εργασιακού μεσαίωνα;
Όλο το οικονομικό πρόγραμμα , κινείται ακριβώς στην ίδια ρότα. Με την τάχα στήριξη σε διάφορους φορείς όπως η «ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων», που φυσικά διαβάζονται με εξοργιστική υποτέλεια στα αγγλικά, θα δημιουργηθούν υποτιθέμενες παραγωγικές δυνατότητες για ανάπτυξη και λοιπά κουραφέξαλα. Φυσικά, όπως και οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί, ο κος Τσίπρας απέφυγε πλήρως να μας πει ποιον συγκεκριμένο παραγωγικό τομέα θα αναπτύξει. Θα είναι η μεταλλουργία; Μην είναι η χημική βιομηχανία ή επιστήμη των υλικών; Μήπως η αυτοκινητοβιομηχανία; Φυσικά δεν ειπώθηκε, γιατί όλοι γνωρίζουν ότι τέτοιος δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει. Μόνο μια εθιμοτυπική αναφορά γίνεται στην «καινοτομία και τη πληροφορική», που θα υποστηρίξουν, άραγε, τι;
Οι μόνες επενδύσεις που σίγουρα θα υπάρξουν, είναι φυσικά οι ξένες και ιμπεριαλιστικές, αφού πρώτα… σεβαστούν το περιβάλλον και όλοι καταλάβαμε για ποιους μιλούσε, και ποιον συγκεκριμένο ολιγάρχη εξασφάλισε αυτή η δήλωση.
Παρόμοια και στον αγροτικό τομέα, όπως και στην διάθεση των προϊόντων, δεν θεμελιώνεται καμία προστασία για τον μικρό αγρότη, ούτε καν γίνεται καμία διάκριση στην εφαρμογή της πολιτικής, αφήνοντας να φανερωθεί η αλήθεια: αγρότες θεωρούνται πλέον μόνο η μεγάλη ιδιοκτησία και είναι οι μόνοι που μπορούν να επιβιώσουν.
Μέσα σε όλο αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, αστείες φαντάζουν οι υποσχέσεις για το τσάκισμα των ολιγαρχών, για τα κανάλια και της πλαίσιο της διαφθοράς. Πρώτα κύρια γιατί δεν υπάρχει καμία πιο διαφθαρμένη πράξη από τις συμφωνίες με τον ιμπεριαλισμό. Και δεύτερον, γιατί στην στήριξη της ολιγαχρίας είναι που ελπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ για να διατηρηθεί στην κυβερνητική εξουσία. Την ολιγαρχία αφορούν οι ρήτρες μηδενικού ελλείμματος, η ελάφρυνση του χρέους, οι πόροι των ευρωπαϊκών κονδυλίων.
Πίσω όμως από αυτόν τον αισχρό οχετό ψεύδους και εξαπάτησης, δεν μπορεί παρά να φανεί το χρέος της πραγματικής, κομμουνιστικής Αριστεράς. Να οργανώσει το λαό στην πάλη για την ανατροπή των εξευτελιστικών συμφωνιών, με γνώμονα την ανάγκη για τα δικά μας ταξικά συμφέροντα, που έρχονται σε πλήρη σύγκρουση με την αστική τάξη και το υπόδουλο προσωπικό της.
