Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 877)
Είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι οι συνεντεύξεις της υπουργού Παιδείας και των υπόλοιπων παρατρεχάμενων γύρω από το άνοιγμα των σχολείων, δεν έχουν εμπνεύσει πληθώρα από επιθεωρησιακού τύπου σκετσάκια σε τηλεοράσεις, θέατρα και διαδίκτυο. Είναι ίσως επειδή ο ασφυκτικός έλεγχος του συστήματος και της κυβέρνησης εξαφανίζει τέτοιου τύπου χιούμορ -δεν θα ήταν, δα, κι ο… Αρκάς. Ή ίσως ότι και αυτή η μορφή τέχνης απαιτεί, ως τροφοδότη, στοιχεία λαϊκού κινήματος και αγώνων.
Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι η σοβαροφάνεια της μασκοφορεμένης (για να μην κολλήσει τα μικρόφωνα) υπουργού και των (ει)δικών της, δεν μπορεί να κρύψει το μέγεθος της κυβερνητικής πρόκλησης απέναντι στους μαθητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς.
Με πολλές διαφάνειες, με περισσότερα ταρατατζούμ και με άπειρη φλυαρία, η κυβέρνηση λέει κάτι που χωράει σε μία μόνο λέξη: ΜΗΔΕΝ. Κανένα μέτρο, κανένα έγνοια προστασίας των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Ο «σούπερ αναπτυγμένος» (και χωρίς αντίπαλο) καπιταλισμός (στην ελληνική εκδοχή του ακόμα περισσότερο) το μόνο μέτρο προστασίας που προτείνει, είναι ένα αντικείμενο το οποίο δεν διαθέτει τελευταίας γενιάς επεξεργαστή, δεν προκαλεί θαυμασμό για το «προχώρημα της επιστήμης» και έρχεται από πολύ παλιά: μια απλή μάσκα.
Αν τα κανάλια ποινικοποιούν τη νεολαία που αγκαλιάζεται όταν συναντιέται, αν η αστυνομία απειλεί διαδηλώσεις που «χαρακτηρίζονται από συνωστισμό», δεν το έχουν σε τίποτα, στην επόμενη είδηση να προσπαθούν να πείσουν για το ακριβώς αντίθετο: οι συνωστισμένες σχολικές τάξεις «δεν αποτελούν και κανέναν σοβαρό κίνδυνο» και «δεν είναι εφικτό να υπάρχουν μικρότερα τμήματα». Ο περιοδεύων θίασος των (ει)δικών τους «επιστημόνων» (άριστοι με πολυετείς σπουδές) επιστρατεύει και κωμικά σκίτσα για να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Ή, ίσως, μόνο για να φτύσει στο πρόσωπο του λαού ότι τον δουλεύει ανερυθρίαστα – και το ξέρουμε όλοι αυτό.
Τα σχολεία, λοιπόν, ανοίγουν. Με μεγαλύτερα (ναι! με μεγαλύτερα) τμήματα, με κανένα τεστ (την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές, κατέρρευσε το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας, λόγω έλλειψης αντιδραστηρίων) και με λιγότερους εκπαιδευτικούς από την περσινή χρονιά. Όλα αυτά φιλοδοξούν να τα αντισταθμίσουν με τη μάσκα. Ή, αν δεν φιλοδοξούν αυτό, σίγουρα φιλοδοξούν να μεταφέρουν την ευθύνη από το κράτος στον λαό: «Όποιος αρρωστήσει, φταίει αυτός»! Αυτή είναι η κραυγή που διαπνέει όλη την κυβερνητική πολιτική στο ζήτημα. Δεν ξέρουμε πόσο εφικτό θα είναι παιδιά τεσσάρων έως δεκαοκτώ ετών αλλά και οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί της χώρας να φοράνε μάσκα και να παρακολουθούν ή να κάνουν αντίστοιχα μάθημα επί πολλές ώρες την ημέρα. Έτσι κι αλλιώς, τέτοιου τύπου ζητήματα δεν απασχολούν την κυβέρνηση και τα «επιστημονικά» της δεκανίκια.
Οι ανησυχίες που υπάρχουν στον κόσμο της εκπαίδευσης φάνηκαν (περιορισμένα αλλά υπαρκτά) στη διαδήλωση που έγινε στο κέντρο της Αθήνας στις 25 Αυγούστου. Οι πάνω από τετρακόσιοι εκπαιδευτικοί που μαζεύτηκαν σε μια Αθήνα καμίνι και ενώ οι σχολικές διακοπές δεν είχαν ακόμα λήξει, αποτέλεσε μια τέτοια απόδειξη. Αντίστοιχη απόδειξη αποτέλεσε και η χοντράδα της κυβέρνησης να βάλει την Αστυνομία να παρενοχλεί από την αρχή τη διαδήλωση, προσπαθώντας να της επιβάλει την κίνηση μέσα στον «μεγάλο περίπατο» και κατόπιν σε μία λωρίδα, ευτυχώς χωρίς αποτέλεσμα.
Έδειξε και με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση ότι η πανδημία χρησιμοποιείται ως καταλύτης με σκοπό την επιτάχυνση της επίθεσης. Γιατί η χρονιά που ξεκινάει δεν είναι μόνο η χρονιά του κορωνοϊού. Είναι και η χρονιά που ξεκινάει με ήδη εφαρμοσμένο το προσοντολόγιο αλλά και την αλλαγή στα ωρολόγια προγράμματα, μέτρα που έσπρωξαν στην ανεργία χιλιάδες αναπληρωτές. Είναι η χρονιά μετά από ένα καλοκαίρι, κατά το οποίο πάνω από δέκα χιλιάδες αναπληρωτές πετάχτηκαν στον Καιάδα του αποκλεισμού από τον διορισμό με αφορμή ένα παράβολο τριών ευρώ. Είναι η χρονιά που οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί θα κληθούν σε ένα σχολείο με σοβαρά εμπεδωμένη την επίθεση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Που οι μαθητές θα κληθούν να σφαγιαστούν σε εξετάσεις με τράπεζα θεμάτων και οι εκπαιδευτικοί να αποδεχτούν την κατηγοριοποίηση-αξιολόγηση-αυτοαξιολόγηση των σχολείων τους. Που θα βρεθούν μπροστά σε μειώσεις εισακτέων και άλλα ποικίλα εμπόδια στον Γολγοθά τους προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Που θα κληθούν να αποδεχτούν το πέταγμα σε μια νέα πιο ταξική, πιο δυσμενή τεχνική εκπαίδευση με βάση τον νέο νόμο που ετοιμάζεται.
Με άλλα λόγια, το σύστημα διαμορφώνει έναν φαύλο κύκλο: Η πανδημία χρησιμοποιείται για την επιτάχυνση της επίθεσης και η επίθεση επιδεινώνει τις συνέπειες της πανδημίας για τον λαό, για τα παιδιά του, για τους εκπαιδευτικούς. Το σύνολο της επίθεσης που εκφράζεται με τα άγρια ταξικά μέτρα στην εκπαίδευση έχει πολλαπλές αρνητικές συνέπειες στον λαό, που χειμάζεται είτε από την ανεργία είτε από την εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία.
Αυτό τον φαύλο κύκλο, μόνο η λαϊκή παρέμβαση μπορεί να τον σπάσει. Οι κλάψες της ποικίλης αντιπολίτευσης που φοβάται σαν ο διάολος το λιβάνι τη λαϊκή κινητοποίηση έχουν μόνο εκλογική στόχευση και καμία άλλη. Ούτε το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μπορεί να μιλάει, που για χρόνια ήταν ο βασικός φορέας της επίθεσης του συστήματος, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, που την αποφασιστική για το σύστημα στιγμή έβαλε πλάτη. Και μαζί με αυτούς, ούτε και το ΚΚΕ, που αποδεικνύει συνέχεια (και την άνοιξη με την καραντίνα) ότι στα δύσκολα είναι απολύτως εντός αστικής νομιμότητας.
Τη ζωή και τα δικαιώματα του λαού μόνο ο ίδιος μπορεί να τα υπερασπίσει. Χωρίς ανησυχίες «πού θα βρεθούν τα λεφτά για τεστ και εκπαιδευτικούς και οι αίθουσες για να σπάσουν τα τμήματα», απορρίπτοντας την αντιδραστική συστημική λογική της ατομικής ευθύνης, πρέπει σε όλους τους χώρους της εκπαίδευσης να γίνουν συσκέψεις και συνελεύσεις με βασικά αιτήματα:
Μέσα προστασίας και υγιεινής (μάσκες, αντισηπτικά, καθαριστικά κ.λπ.) για όλους τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές με την αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Δωρεάν τεστ σε όλους. Σπάσιμο σε μικρά-ολιγομελή τμήματα. Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί. Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών-άρση του αποκλεισμού των 11.000 συναδέλφων αναπληρωτών (που αποκλείστηκαν με αφορμή το παράβολο). Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη μαθητών και εκπαιδευτικών για τα Μέσα Υγειονομικής Προστασίας.
Να ανατραπούν οι νόμοι 4692 (νόμος Κεραμέως) και 4589 (νόμος Γαβρόγλου-προσοντολόγιο). Όχι στην αξιολόγηση, την τρομοκράτηση και την κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών. Αγώνας ενάντια στους φραγμούς στις σπουδές. Να ανακληθούν οι αλλαγές στα ωρολόγια προγράμματα. Όχι στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Να χορηγηθεί σε όλους/-ες τους νεοδιόριστους και αναπληρωτές συναδέλφους η 9μηνη άδεια ανατροφής - Ανάκληση της αντίστοιχης εγκυκλίου. Ούτε μια ώρα εξ αποστάσεως «εκπαίδευση», ούτε ένα λεπτό ανοιχτή κάμερα στην τάξη – ανατροπή της τροπολογίας. Διδασκαλία στο σπίτι για τους μαθητές με προβλήματα υγείας - πρόσληψη εκπαιδευτικών.
Κάτω τα χέρια από τις διαδηλώσεις και τη συνδικαλιστική δράση. Ανατροπή του θεσμικού πλαισίου που απαγορεύει τις διαδηλώσεις και πνίγει τη συνδικαλιστική δράση (Μητρώο Πραγματικών Δικαιούχων, ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, περιορισμός απεργιών, ΑΦΜ Σωματείων).
Και βέβαια κανένα αίτημα δεν έχει την παραμικρή αξία, αν δεν δημιουργεί κίνηση κόσμου και αγώνα. Οι συνελεύσεις πρέπει να αποφασίσουν διαδηλώσεις και απεργία. Οι εισηγήσεις δυνάμεων στην ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ με τα άπειρα αιτήματα και καμία απεργία δείχνουν τα πραγματικά χαρακτηριστικά των δυνάμεων αυτών.
Είναι, τέλος, σίγουρο ότι όλα απαιτούν επανεξέταση ανάλογα με τις εξελίξεις. Το αν πρέπει να τεθεί η απαίτηση να κλείσουν τα σχολεία είναι κάτι που σχετίζεται άμεσα με την εξέλιξη της πανδημίας.
