«...Ο αναρχισμός ήταν συχνά ένα είδος τιμωρίας για τα οπορτουνιστικά αμαρτήματα του εργατικού κινήματος … Και τα δύο αυτά εκτρώματα αλληλοσυμπληρώνονταν». Αλήθεια ήταν, και αλήθεια παραμένει.
Η φράση του Λένιν από το “Ο Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού” αποδίδει και σήμερα το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός/αυτόνομος (α/α/α) χώρος έχει ξαναπάρει τα πάνω του, αποτελώντας ξανά μαζί με τον κλασσικό ή νέο ρεφορμισμό (ΚΚΕ αλλά και δυνάμεις του εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς) την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Αφορισμοί και τσουβάλιασμα θα ισχυριστούν κάποιοι. Οι “ψύχραιμοι”. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία του α/α/α χώρου δεν ανέχεται καμιά κριτική. Είτε προκύπτει εντός του, οπότε οι διαφωνούντες εκδιώκονται και αναζητούν άλλη βάση για τη συνέλευσή τους σε άλλο στέκι-κατάληψη. Είτε είναι εκτός του, οπότε ξεκινά η υβρεολογία και οι χυδαιότητες μέχρι το ...“άνοιγμα” των κεφαλιών.
Πρέπει να μάθουν και οι νεότεροι για τα καρτέρια και τα “πεσίματα” ομάδων του α/α/α/ χώρου σε μέλη άλλων αριστερών οργανώσεων -τι θυμίζουν αυτές οι πρακτικές;- αλλά και σε πορείες με την ετσιθελική επικράτηση του μπάχαλου. Γιατί δίπλα στο “ένα είναι το κόμμα” (ΚΚΕ) υπάρχει και συμπληρώνεται με το “ένα είναι και το (μη) κόμμα της αναρχίας”. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα “πνεύματά” τους συναντώνται στο επίπεδο της αντιπαράθεσης: “πουθενάδες”, “ταξικά ναυάγια” και άλλοι αντίστοιχοι χαρακτηρισμοί για το ΚΚΕ(μ-λ).
Υπάρχουν και ομάδες που κινούνται με σοβαρότητα και τιμιότητα, αλλά αποτελούν τις εξαιρέσεις, καθώς ο κανόνας του α/α/α χώρου επιβεβαιώνεται από ένα σώμα θέσεων και αντίστοιχων μορφών και πρακτικών εχθρικών προς το κίνημα και από τη μεριά μας είμαστε σε αντιπαράθεση μαζί τους.
Γιατί θεωρούμε ότι ένα σημαντικό δυναμικό -κύρια νεολαιίστικο- αυτό το χρονικό διάστημα έλκεται, ακολουθεί, συμμετέχει στον α/α/α χώρο. Θεωρούμε ότι αυτό το δυναμικό “ξοδεύεται”. Συνέβη και παλιότερα ο νεανικός ενθουσιασμός να δίνει τη θέση του στην απογοήτευση και την παραίτηση καθώς συναντά τα αδιέξοδα της συγκεκριμένης κατεύθυνσης- πολιτικής γραμμής.
Μαζική απεύθυνση ή αυτο-αναφορικότητα
Που απευθύνεται το σώμα αντιλήψεων του α/α/α χώρου. Στους εργάτες, τους εργαζόμενους, τη νεολαία, το λαό; Όχι βέβαια. Αυτοί ανήκουν στους “υποταγμένους”, “βολεμένους” κλπ που υπηρετούν ως μισθωτοί το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς, που επιμένουν να θέλουν να σπουδάζουν στο αστικό σχολείο και πανεπιστήμιο. Η κατεύθυνση του α/α/α χώρου αφορά τους ...εξεγερμένους.
Τους εαυτούς τους δηλαδή. Τους αποφασισμένους να μη κάνουν “ούτε βήμα πίσω”, “καμιά ανακωχή”, “καμιά παράδοση”. Η αυτο-αναφορικότητα απογειώνεται και καταλήγει να αυτοαναγορεύεται σε πρωτοπορία ενάντια στο σύστημα. Ακόμη και στο ζήτημα της καταστολής και της φασιστικοποίησης συχνά θεωρείται ότι ο ίδιος (ο α/α/α χώρος) είναι ο στόχος της κρατικής τρομοκρατίας και όχι συνολικά ο εχθρός-λαός και το δικαίωμά του να αγωνίζεται και να διεκδικεί τα δίκια του.
Αυτή η λογική δεν έχει καμιά επιδίωξη σύνδεσης με την εργατική τάξη, με τον απλό, φτωχό λαϊκό κόσμο που είναι και οι αποδέκτες της επίθεσης του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού, του αστικού κράτους και των κυβερνήσεων του. Και η ανάγκη όλοι αυτοί από αντικείμενα της επίθεσης του συστήματος να μετατραπούν σε υποκείμενα αντίστασης, πάλης και ανατροπής, είναι εκτός των προδιαγραφών του αναρχικού χώρου. Γιατί το υποκείμενο είναι ο ...ίδιος.
Δανεικά αλλά ...επιστρέφουν αυταπάτες και αποπροσανατολισμό
Η πολιτική γραμμή του α/α/α χώρου ανεξάρτητα αν δηλώνεται ως τέτοια και σε ποιους πραγματικά απευθύνεται, υπάρχει και αποτελείται από ένα σώμα θέσεων και αιτημάτων “δάνεια” ουσιαστικά από αστικο-ρεφορμιστικές αντιλήψεις.
Χαρακτηριστικά τα δείγματα γραφής από το χώρο της εκπαίδευσης και ειδικότερα της τριτοβάθμιας που εδώ και μήνες η σπουδάζουσα νεολαία συνεχώς βρίσκεται στους δρόμους ενάντια στο νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοίδη. “Λεφτά για την παιδεία και όχι για αστυνομία-φρεγάτες κλπ, έρευνα για τις ανάγκες μας όχι για τις επιχειρήσεις”. Αυτά τα “δάνεια” από ΚΝΕ μεριά, αναδεικνύουν τις αυταπάτες για το ρόλο της εκπαίδευσης και της έρευνας σ’ αυτό το σύστημα. Πάνε μαζί με τις θέσεις για “Πανεπιστημιακή κοινότητα”, με τα επαναλαμβανόμενα καλέσματα στους καθηγητές για διοργάνωση κοινών συζητήσεων, για να καταλήξουν στη παραίτηση του πρύτανη των ματ στη Θεσσαλονίκη, δηλαδή στην αλλαγή διοίκησης. Έτσι αφού υιοθετήθηκε μαζί με το μπλοκ ΚΝΕ-ΕΑΑΚ το “να μείνει στα χαρτιά” ο νόμος, πέρασαν στη γραμμή της μη εφαρμογής του, στο μπλοκάρισμά του. Και τα προηγούμενα συνυπάρχουν μαζί με το “οι νόμοι ανατρέπονται στα οδοφράγματα”. Έτσι μπορεί να λες τα πάντα για να μένει τελικά η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός από τη μόνη νικηφόρα κατεύθυνση αυτή της ανατροπής του νόμου.
Από τη μεριά μας είναι ξεκάθαρο ότι δεν παλεύουμε για αναβάθμιση της παιδείας ούτε για μια άλλη ελευθεριακή εκπαίδευση μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κοινωνίας, αλλά υπερασπίζουμε το καθολικό δικαίωμα της νεολαίας στις σπουδές. Όπως και δεν αιτούμαστε τη “στήριξη του ΕΣΥ” αλλά διεκδικούμε πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους.
Η λανθασμένη αναγνώριση της πραγματικότητας σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπή της. Σε όλο και περισσότερα κείμενα του χώρου η εξήγηση της επίθεσης που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση της ΝΔ οφείλεται στο νεοφιλελευθερισμό. Μια αντίληψη που από τη μια δεν αντιλαμβάνεται την αναχρονιστική καταιγίδα ως στρατηγική κατεύθυνση του συστήματος, να ισοπεδώσει - εξαφανίσει κάθε λαϊκό δικαίωμα που κατακτήθηκε με άλλους ταξικούς συσχετισμούς. Μια αντίληψη που δε βοηθά στη συγκρότηση των όρων αντίστασης στον κυβερνητικό ολετήρα δικαιωμάτων αλλά κλείνει το μάτι σε μια άλλη διαχείριση με σοσιαλδημοκρατικό μείγμα, βλέπε ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερη φορά ΣΥΡΙΖΑ;
Η πρώτη φορά υπήρξε. Δεν εννοούμε τη κυβέρνηση αλλά αυτή που οδήγησε το μεγαλύτερο κομμάτι του α/α/α χώρου να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και να ψηφίσει ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015, αντί να το καταγγείλει ως κάλπικο εξ αρχής. Ουσιαστικά εναπόθεσαν πάνω του τις ελπίδες τους για άμβλυνση της πίεσης που ασκούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, τη διατήρηση των καταλήψεων/στεκιών κοκ. Όταν βέβαια διαπίστωσαν ότι διαψεύστηκαν οι προσδοκίες τους ξεκίνησαν οι επιθέσεις στα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ στις πορείες μέχρι και την εξαφάνισή του από αυτές. Αφού πέρασε αρκετός καιρός και άλλαξε η κυβέρνηση, στις πρόσφατες πορείες για την απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα επανεμφανίστηκαν μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ και δεν τα ενόχλησε κανείς...
Ποια ημερομηνία γεννηθήκαμε;
Η απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα και οι κινητοποιήσεις που έγιναν, αποτέλεσαν και ακόμη ένα πεδίο για να στρέψει το βλέμμα του και τις “ελπίδες” του ο α/α/α χώρος στο ΣΥΡΙΖΑ.
Σ’ αυτό συμβολή είχε και η στάση του Δ.Κ. Η αναφορά του στην “αδίστακτη οικογένεια που κυβερνά και εξευτελίζει τους νόμους και το Σύνταγμα” δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να προσδοκά άλλη διαχείριση της περίπτωσής του. Και όταν μάλιστα αυτό επενδύεται στο “κράτος δικαίου” που καταλύεται σήμερα για να το αποκαταστήσει άλλος διαχειριστής.
Είναι βέβαια άξιο απορίας πως ένας χώρος που αισθάνεται πρωτοπόρος ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του ν΄ αναφέρεται σε “κράτος δικαίου” (αντίστοιχα σε “κράτος πρόνοιας”). Από τη μεριά μας έχουμε τοποθετηθεί για το ζήτημα και το χαρακτήρα της συμμετοχής μας στις κινητοποιήσεις που δεν είχε καμιά σχέση με τη συμπαράσταση σ’ ένα επαναστάτη.
Αυτό το τελευταίο αποτελεί και την άλλη πλευρά των κινητοποιήσεων το “καπέλο” δηλαδή που επιχειρήθηκε να φορεθεί σ’ όλο το νεανικό δυναμικό που διαδήλωνε καθημερινά. Δε θα σταθούμε ότι οι πορείες παλιότερα χαρακτηρίζονταν “κηδείες” αν δεν είχαν μπάχαλα, αλλά στην προσπάθεια να ξεπλυθεί η δράση της 17Ν σαν επαναστατική. Και πολλοί τόσο από τον α/α/α/ χώρο αλλά και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά έπαθαν αμνησία ξεχνώντας αυτά που έγραφαν παλιότερα για τη δράση της. Αυτό λέγεται οπορτουνισμός αλλά τα γραπτά μένουν και το διαδίκτυο βοηθάει στην αναζήτησή τους.
Σίγουρα η νεολαία αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία δε γνώρισαν τη δράση της 17Ν. Στη βάση αυτή επιχειρείται ο εγκλωβισμός αυτού του δυναμικού στην αναζήτηση των σωτήρων με τα κουμπούρια. Όπως αντίστοιχα άλλοι θα μας σώσουν ψηφίζοντάς τους. Και ο λαός στη γωνία, στο καναπέ του δηλαδή να παρακολουθεί τους ζορρό…
Εξ’ ονόματος του λαού ή με το λαό. Η 17Ν ποτέ δεν είχε τα μάτια της στο λαϊκό κίνημα. Αδιαφορούσε γι’ αυτό, αδιαφορούσε για τις αγωνίες του λαού και της εργατικής τάξης. Λοιδορούσε τους αγώνες του σαν αναποτελεσματικούς σε αντιδιαστολή με τη δική αποτελεσματική(;) δράση, που ισχυρίζονταν ότι αν εκλείψουν μερικά άτομα θα πραγματωθούν και οι επαναστατικοί σκοποί. Ήταν γέννημα-θρέμμα της ήττας και ταυτόχρονα, κήρυκας της ήττας. Κήρυττε το δρόμο της απόσυρσης, της περιθωριοποίησης, του ατομισμού.
Η επαναστατική βία όχι μόνο δεν έχει σχέση με την ατομική τρομοκρατία αλλά βρίσκεται σε ανοιχτό πόλεμο μαζί της. Η γνήσια, λαϊκή αντιβία δεν έχει καμία σχέση με τα σπασίματα των ΑΤΜ, το κυνηγητό με μπάτσους, τις χουλιγκάνικες πρακτικές, τα θολά χτυπήματα, που συχνά απευθύνονται σε δυνάμεις της Αριστεράς, σε απλούς λαϊκούς ανθρώπους.
Να θυμίσουμε το “σαμποτάζ” στους συρμούς του ηλεκτρικού που μετακινούνταν οι εργαζόμενοι στις δουλειές τους, ή τη διοχέτευση χλωρίνης σε προϊόντα σε σούπερ μάρκετ για να χτυπηθούν οι εταιρείες(!!!). Από την ατομική τρομοκρατία μέχρι τις ακτιβίστικες παρεμβάσεις του Ρουβίκωνα κοινός τόπος η περιφρόνηση προς τους λαϊκούς ανθρώπους που «ζουν στα κλουβιά τους» και «κάθονται στους καναπέδες τους», αυτούς που τολμούν μέχρι και να αναπαράγουν τη μισθωτή σκλαβιά όντας… μισθωτοί σκλάβοι(!).
Ο λαός δεν έχει χρήσει κανέναν εκπρόσωπό του. Όταν θέλει να πει κάτι, βγαίνει στον δρόμο και διαδηλώνει. Δεν έχει ανάγκη από αυτόκλητους σωτήρες. Μόνο ο λαός θα σώσει το λαό.
Η ιδιοκτησία είναι κλοπή αλλά κάποιοι έχουν τους τίτλους ιδιοκτησίας του κινήματος
Το κίνημα δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Αμ δε… Πολλοί οι διεκδικητές του. Στο φοιτητικό χώρο ξεδιπλώνονται οι αντιπαραθέσεις των ιδιοκτητών. Από τη μια ΚΝΕ-ΕΑΑΚ και από την άλλη ο α/α/α χώρος. Διαφορετικές διαδρομές στις πορείες, διαγκωνισμός για την κεφαλή της διαδήλωσης, κλπ. Πολλές είναι οι στιγμές που οι εχθροί της ιεραρχίας και πολέμιοι της διαμεσολάβησης αποδεικνύονται τα φανατικότερα “αφεντικά” της σπουδάζουσας νεολαίας.
“Με καταλήψεις σχολών για την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου, του κοινωνικού πεδίου, με μαζικές διαδικασίες για την πραγματική εμπλοκή όλων των φοιτητών στις αποφάσεις των συλλόγων αυτοοργανωμένα και ακηδεμόνευτα από κομματικές εξαρτήσεις και κομματικές μεσολαβήσεις...”. Την ίδια στιγμή που το σύστημα και η Κεραμέως επιτίθεται στους φοιτητικούς συλλόγους επιχειρώντας την κατάργηση των παρατάξεων και την επιβολή ενιαίων ψηφοδελτίων, συναντά τα αντικομματικά κηρύγματα του α/α/α χώρου που ενάντια και στις διαμεσολαβήσεις των κόμματων θα μεσολαβήσουν- αδιαμεσολάβητα να μας αυτοοργανώσουν (!).
Είναι πολύ μεγάλο το διάστημα της κινηματικής αδράνειας στο χώρο της σπουδάζουσας νεολαίας, οπότε το πολιτικό-συνδικαλιστικό φορτίο που δεν κατέχει το δυναμικό που κινητοποιείται, αποτελεί το έδαφος για να επικρατήσουν αυτές οι λογικές. Που εφάπτονται με τα αντιδραστικά αστικά κηρύγματα και τη σαβούρα του ρεφορμισμού. Αντικομμουνισμός, ατομισμός, αντικομματισμός προβάλλονται συνεχώς από το σύστημα και τους υπηρέτες του και είναι το υλικό που καλλιεργεί η αποθέωση της ατομικότητας και του “εγώ” που προβάλλει ο α/α/α χώρος.
Γιατί όσο και να χρησιμοποιείς το “από κάτω” σε όλες τις προτάσεις δεν μπορεί να κρυφτεί πόσο από πάνω υλοποιούνται οι επιλογές του χώρου. Τα «κέντρα αγώνα», αναγορεύονται σε αφ’ υψηλού κέντρα που καλούνται οι “από κάτω” να ακολουθήσουν.
Για να μην αναφερθούμε στο πως αναλαμβάνουν οι “θαρραλέοι” και “αποφασισμένοι” να “συγκρουστούν” με τις δυνάμεις καταστολής ή να ρίξουν τις μολότοφ. Με ποια διαμεσολάβηση πήραν αυτή την απόφαση και την φορτώνουν στο κεφάλι χιλιάδων φοιτητών που διαδηλώνουν κόντρα στην καταστολή και τρομοκρατία.
Να θυμίσουμε τέλος πως κόντρα στα κόμματα της Αριστεράς προηγούμενες χρονιές καταλάμβαναν το πολυτεχνείο τις μέρες τους εορτασμού στις 17 Νοέμβρη γιατί οι ίδιοι αυτοαναγορεύτηκαν σε ιδιοκτήτες του εορτασμού. Βέβαια, στην τελευταία διαδήλωση της 17ης Νοέμβρη, πού ήταν;
Όσο για το στόχο της ανατροπής του νόμου και τις μορφές πάλης διαβάζουμε ότι οι καταλήψεις “επαναοικειοποιούν” το δημόσιο χώρο(!) ενώ μας ξεπερνά πραγματικά η θέση ότι “το ΑΠΘ είναι ο τόπος, όπου γεννιέται μια αυτοοργανωμένη κοινότητα από τα κάτω, μια κοινότητα που ζυμώνεται καθημερινά και δραστηριοποιείται έξω από το φάσμα των εμπορευματικών και εξουσιαστικών σχέσεων”. Αυτή η κατεύθυνση που θέλει να αυγατίσει τα στέκια του α/α/α χώρου και ονειρεύεται ελευθεριακές νησίδες εντός του καπιταλισμού είναι σαφές ότι οδηγεί στην ήττα.
Οι απαντήσεις βρίσκονται στο κίνημα και την ταξική πάλη.
Στην αναμέτρηση με το σύστημα τους υπηρέτες του και τα δεκανίκια του. Στην αναμέτρηση με τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του ίδιου του κινήματος. Όχι καλύπτοντας τες αλλά προσπαθώντας να απαντηθούν μέσα στον αγώνα.
Από τη μεριά μας ούτε περάσαμε τον ίσκιο μας για μπόι, ούτε επενδύσαμε σε εύκολες και ταχύρυθμες επιλογές. Επιμένουμε στη συγκρότηση των ιδεολογικών-πολιτικών-οργανωτικών όρων του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας.
Γιατί είναι η ήττα και η υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος που αφήνει ανοιχτό πεδίο στον α/α/α χώρο. Γιατί είναι ο αντικομμουνισμός των δυνάμεων του συστήματος που δημιουργεί πρόσφορο το έδαφος για να φυτρώσουν ρεφορμιστικές αυταπάτες και ακτιβισμοί που βάζουν τροχοπέδη στην ανάπτυξη του μαζικού οργανωμένου λαϊκού κινήματος.
Θα συνεχίσουμε την αντιπαράθεση με τις θέσεις του α/α/α χώρου επιδιώκοντας την ενίσχυση της κομμουνιστικής κατεύθυνσης. Τη στράτευση με τη “νιότη του κόσμου”.
