Το ζήτημα των Ελληνοτουρκικών είναι ιδιαίτερα σοβαρό καθώς ακουμπάει ένα σύνολο δεδομένων, παραμέτρων και σχέσεων και μπορεί να έχει δραματικές επιπτώσεις στην περιοχή και στους λαούς των δύο χωρών – και όχι μόνο. Για το λόγο αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξετάσουμε τις τοποθετήσεις των διαφόρων δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και το κίνημα αλλά και τις πρακτικές συνέπειες που οι τοποθετήσεις αυτές έχουν.
Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι τοποθετήσεις και η πρακτική του ΚΚΕ καθώς το κόμμα αυτό έχει πλούσια εμπειρία στην πολυγλωσσία, ανάλογα με το κοινό στο οποίο, κάθε στιγμή, απευθύνεται και καθώς έχει εξαφανίσει από την ανάλυσή του την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας. Τελικά όμως, όπως προκύπτει από την ένταση με την οποία προβάλλει διάφορες πτυχές της άποψής του, είναι σταθερό: Το χάιδεμα συντηρητικών αυτιών και η εγγύηση ότι σε κρίσιμα για την αστική τάξη ζητήματα επιδεικνύει υπευθυνότητα – κλείνοντας, μάλιστα, το μάτι στους αστικούς προβληματισμούς όλων των αποχρώσεων για το ζήτημα. Ας δώσουμε όμως το λόγο σε δύο κορυφαία στελέχη του ΚΚΕ…
«ΕΡ: Ωστόσο, υπάρχει μία πραγματικότητα λίγο σκληρή αυτήν τη στιγμή, και επειδή μιλήσατε για διεθνές δίκαιο, θα προκρίνατε την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπως είπε ότι θα κάνει η Κυπριακή Δημοκρατία;
ΑΠ: Εμείς δεν αποκλείουμε τίποτα. Όμως όλα τα βήματα θα πρέπει να είναι μελετημένα και σχεδιασμένα. Γιατί αυτήν τη στιγμή βλέπουμε η Τουρκία να προχωρά με σχέδιο όλες αυτές τις διακηρύξεις και τις εξαγγελίες και τις διεκδικήσεις της και αυτό γίνεται σε καθημερινή βάση. Βλέπουμε δηλαδή αυτά που ο κ. Ερντογάν είπε πριν δύο χρόνια να υλοποιούνται σταδιακά, χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα. Άρα το συμφέρον και του ελληνικού λαού είναι να παλέψει για ένα τέτοιο σχέδιο, όπου θα υπάρξει συμφωνία βεβαίως με βάση το διεθνές δίκαιο. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι πρέπει να υπάρξουν διαπραγματεύσεις, για παράδειγμα να επιλυθούν ζητήματα, γιατί σε μία μικρή θάλασσα, στενή μικρή θάλασσα, όπως το Αιγαίο, υπάρχουν αντικειμενικά ζητήματα που πρέπει να συζητήσεις… Θα πρέπει να υπάρξει σταθερή πολιτική εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, καμία υποχώρηση σε κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Να υπάρξουν βεβαίως συμφωνίες στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου και καμία υποχώρηση από αυτά. Και ταυτόχρονα να επιδιώξουμε να αποδεσμευτούμε από αυτόν τον σφιχτό εναγκαλισμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ».
(10/12/2019, Δ. Κουτσούμπας σε συνέντευξη στο Euronews)
Οι «στρογγυλεμένες» και «υπεύθυνες» δηλώσεις, στο διεθνές πρακτορείο, του Δ. Κουτσούμπα είναι η μία πλευρά της πολυγλωσσίας, η άλλη πλευρά είναι πιο… κομμουνιστική:
«Η εντεινόμενη τουρκική επιθετικότητα έναντι των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου, όπως εκφράστηκε και με την υπογραφή της συμφωνίας με τη Λιβύη, έθεσε για άλλη μια φορά ένα ζήτημα ουσίας για την εξωτερική πολιτική, που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις έναντι της Τουρκίας.Η ουσία της πολιτικής της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ, του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αυτή υπηρετεί τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και στο πλαίσιο αυτό εκφράζεται η διαβεβαίωση (βλέπε εφησυχασμός) πως οι “ισχυροί μας σύμμαχοι” (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) “θα μας προφυλάξουν”. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση υπογράφηκε και η “στρατηγική συμφωνία” με τις ΗΠΑ και “σαν τα μανιτάρια” αυξήθηκαν οι αμερικανο-νατοϊκές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα. Ωστόσο, όπως βλέπουμε, σε καμία περίπτωση η τουρκική επιθετικότητα δεν περιορίστηκε, το αντίθετο! Κι επιπλέον, οι “ισχυροί σύμμαχοί” μας αποδεικνύονται ... “Πόντιοι Πιλάτοι”, τονίζοντας πόσο δίκιο έχει το ΚΚΕ που καλεί το λαό να δυναμώσει τον αγώνα του ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τους σχεδιασμούς τους και που παλεύει για την απεμπλοκή της χώρας από αυτές τις λυκοσυμμαχίες. Γίνεται σαφές πως η σημερινή “στρατηγική” που εκδηλώνεται και στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας, δύο ΝΑΤΟϊκών κρατών, δεν μπορεί να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα» (Ελισσαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων, 4/12/2019).
Και εκεί που η περιλάλητη τουρκική επιθετικότητα αποτελεί βασικό εργαλείο ανάλυσης του ΚΚΕ για τον ανταγωνισμό των δύο αστικών τάξεων, εξαφανίζεται πλήρως στην, αν και οικονομίστικη, αρκετά μετρημένη κοινή ανακοίνωση ΚΚΕ και ΚΚ Τουρκίας στην οποία διαβάζουμε ότι: «Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, που καθορίζονται σήμερα τόσο από τους σχεδιασμούς των κυρίαρχων αστικών τάξεων των δύο χωρών όσο και από τα συμφέροντα άλλων αστικών τάξεων και ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, έχουν "χτυπήσει κόκκινο". Κι αυτό γιατί εμπλέκονται στη σφοδρή διαπάλη για το μοίρασμα του ενεργειακού πλούτου της περιοχής, τους δρόμους μεταφοράς της ενέργειας και των εμπορευμάτων… Στον "φαύλο κύκλο" των ανταγωνισμών για τα συμφέροντα των μονοπωλίων συμμετέχουν διάφορα καπιταλιστικά κράτη και μεταξύ αυτών η Τουρκία και η Ελλάδα, με στόχο την προώθηση των συμφερόντων των αστικών τάξεων. Δημιουργούνται άξονες και αντιάξονες, ενώ ξεχωριστό και αυτοτελή ρόλο επιδιώκουν να έχουν οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.»
Όμως, επειδή άλλο οι κοινές ανακοινώσεις με το ΚΚ Τουρκίας και άλλο η «υπεύθυνη στάση» στο εσωτερικό της χώρας, η τουρκική επιθετικότητα… απογειώνεται ξανά στην πρόσκληση της ελεγχόμενης από το ΚΚΕ «Κίνησης για την Εθνική Άμυνα» (ναι! τόσο ταξικά!) για την κατάθεση στεφάνου κατά την επέτειο των Ιμίων(!), όπου «η τουρκική επιθετικότητα συνεχώς αυξάνεται, με αμφισβήτηση των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας, με στόχο το μοίρασμα της λείας των ενεργειακών πόρων και των δρόμων μεταφοράς τους».
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να παρακολουθήσουμε την άποψη και τις ακροβασίες του ΚΚΕ: Η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα την οποία επιβουλεύονται άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως η… Βόρεια Μακεδονία (για να μην ξεχνιόμαστε) και η Τουρκία. Ο «ελληνικός ιμπεριαλισμός» είναι μόνιμα αμυντικός και παραχωρεί –παραδόξως διαχρονικά- κυριαρχικά δικαιώματα στον «τούρκικο ιμπεριαλισμό». Παρά το γεγονός ότι «απαιτείται αλλαγή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία», παρά το γεγονός ότι «τόσο η συνεργασία όσο και οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων της Τουρκίας και της Ελλάδας, π.χ. για το ποια χώρα θα γίνει «ενεργειακός κόμβος», υπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα και δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών», το ΚΚΕ δεν διστάζει, σήμερα, με τον δοσμένο (και καταθλιπτικό) ταξικό συσχετισμό, να παρακάμπτει οποιαδήποτε ταξική αναφορά και να εγκαλεί ουσιαστικά την αστική τάξη της χώρας για ενδοτισμό απέναντι στην Τουρκία!
Φτάνει στο σημείο να χρησιμοποιεί έννοιες παντελώς εχθρικές με μια στοιχειώδη ταξική ανάλυση, όπως κάνει με την «Κίνηση για την Εθνική Άμυνα». Βάζει πρώτο ζήτημα την τουρκική επιθετικότητα και εγκαλεί ταυτόχρονα το ΝΑΤΟ για ποντιοπιλατισμό!!! Από το οποίο ΝΑΤΟ πρέπει «να επιδιώξουμε να αποδεσμευτούμε»! Τόσο προσεκτικά και υπεύθυνα! Καταγγέλλει τα σενάρια συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, όχι γιατί με ή χωρίς συνεκμετάλλευση, σε καθεστώς ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και αστικών αντιδραστικών ανταγωνισμών, ο πόλεμος δεν απομακρύνεται, αλλά γιατί η Ελλάδα επιδεικνύει ασυγχώρητη υποχωρητικότητα. Και την ίδια στιγμή… «δεν αποκλείει τίποτα», «αρκεί τα βήματα να είναι μελετημένα», μιας και «κανείς δεν αμφισβητεί ότι πρέπει να υπάρξουν διαπραγματεύσεις», όταν ερωτάται για την προσφυγή στη Χάγη!
Εδώ όμως ένα άλλο ερώτημα γεννιέται. Αφού η ελληνική αστική τάξη επιδεικνύει τέτοιον ενδοτισμό, γιατί, άραγε, η προοπτική της Χάγης και συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, όσο κι αν συζητιέται, έχει δυσκολίες να καταλήξει ως επιλογή (χωρίς να αποκλείεται, πάντως); Πόσο μάλλον που μια τέτοια επιλογή θα άνοιγε ευκαιρίες «κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων», που θα έλεγε και το ΚΚΕ με τη γνωστή οικονομίστικη λογική του;
Είναι φανερό ότι η ηγεσία του ΚΚΕ, έχοντας εξοστρακίσει από την ανάλυσή του την πολιτική, στρατιωτική και οικονομική εξάρτηση της χώρας από τους ιμπεριαλιστές, ακροβατεί ανάμεσα σε «αριστερές» και δεξιές οπορτουνιστικές θέσεις που όμως έχουν τον ίδιο παρονομαστή, την «υπεύθυνη στάση» απέναντι στην ντόπια αστική τάξη σε ένα κρίσιμο ζήτημα για αυτήν, όπως του ανταγωνισμού της με την τούρκικη αστική τάξη.
Ας προχωρήσουμε, όμως, παραπέρα και ας υποθέσουμε ότι έχει δίκιο το ΚΚΕ που περιγράφει την κατάσταση με το σχήμα «επιτιθέμενη Τουρκία – αμυνόμενη Ελλάδα». Και επειδή δεν είμαστε, γενικώς, δημοσιολογούντες, αλλά πολιτικές οργανώσεις, προκύπτει το ζήτημα ποια πολιτικά καθήκοντα προκύπτουν από το παραπάνω σχήμα για την κρίσιμη αυτή περίοδο.
Δική μας άποψη είναι, με βάση τις αναλύσεις μας και την ιδεολογικοπολιτική μας συγκρότηση, ότι τα άμεσα καθήκοντα του κινήματος είναι η ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού κινήματος, η προσπάθεια δημιουργίας ενός Μετώπου των λαών της περιοχής σε αυτήν την κατεύθυνση και η αποτροπή ενός άδικου πολέμου που θα σφαγιάσει τους λαούς για αντιδραστικά συμφέροντα.
Αν, υποτίθεται, ότι συμφωνεί και η ηγεσία του ΚΚΕ – που δεν συμφωνεί - στα παραπάνω καθήκοντα, όπως προκύπτουν από την πραγματικότητα, εμείς από την πλευρά μας απευθύνουμε το εξής ερώτημα. Πόσο η πρόταξη του σχήματος της «τουρκικής επιθετικότητας» υπηρετεί το παραπάνω καθήκον; Για μας είναι φανερό: Στις σημερινές συνθήκες αδυνατίσματος της κόκκινης θεώρησης και αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης, η πολιτική γραμμή «κάτω η τούρκικη επιθετικότητα – έξω το ΝΑΤΟ» στις πλατιές λαϊκές μάζες φιλτράρεται και απομένει το αρεστό στην αστική τάξη «κάτω η τουρκική επιθετικότητα». Στην πράξη, δηλαδή, αδυνατίζει την πολιτική γραμμή που υποτίθεται θέλει να υπηρετήσει – την αποτροπή του πολέμου και την ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και της φιλίας και της αλληλεγγύης των λαών.
Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο όταν η αστική τάξη της χώρας μας εγκαλείται για συνεχή υποχωρητικότητα και για «ενδοτισμό». Τι εξυπηρετούν, αλήθεια, αυτές οι αναλύσεις; Μήπως οι κομμουνιστές πρέπει να καταγγείλουμε την αστική τάξη επειδή δεν έκανε πόλεμο για τα Ίμια; Μήπως πρέπει να την καλέσουμε να ρίξει κανένα τούρκικο αεροπλάνο, από αυτά που κάνουν παραβιάσεις του εναέριου χώρου;
Υπάρχει βεβαίως και η άλλη «ευκολία» που χρησιμοποιεί η ηγεσία του ΚΚΕ και όχι μόνο αυτή αλλά και άλλοι ότι: «Το ΝΑΤΟ κάνει πλάτες στην Τουρκία». Νομίζουν αυτοί που χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα ότι κάνουν αντιιμπεριαλιστική παρέμβαση. Κάνουν και πάλι λάθος. Το μόνο που κάνουν (όταν το παρουσιάζουν ψηλά στην ατζέντα και όχι ως απλή εκτίμηση) είναι να νομιμοποιούν το παράπονο της αστικής τάξης ότι δεν της δίνουν τα αφεντικά της κουπόνι εξαργύρωσης του ρόλου «του καλού παιδιού». Ρωτάμε, δηλαδή, θα άλλαζε κάτι αν το ΝΑΤΟ έκανε πλάτες στην Ελλάδα; Και αν κάποια στιγμή, για τους δικούς του λόγους, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αποφασίσει να κάνει πλάτες στην Ελλάδα, αυτή ακριβώς η λογική είναι εκείνη που θα έχει λειτουργήσει ως λίπασμα νομιμοποίησης και αποδοχής της ιμπεριαλιστικής παρέμβασης στην περιοχή.
Με βάση όλα τα παραπάνω δεν είναι καθόλου δύσκολο να γίνει αντιληπτό γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ στο επίπεδο της ανάπτυξης κινήματος ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τον αντιδραστικό ανταγωνισμό των ντόπιων αστικών τάξεων ακολουθεί έναν σχεδιασμό που από τη μία τη βγάζει από την «υποχρέωση» ενώ από την άλλη αποτρέπει τη δημιουργία μαζικών όρων ανάπτυξης αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Με τον τρόπο αυτό δεν μπαίνει εμπόδιο στην «εθνική ομοψυχία» που θέλουν να οικοδομήσουν η ντόπια αστική τάξη και τα κόμματα που την υπηρετούν.
