Ο νέος γύρος αντικομμουνιστικής εκστρατείας που ξέσπασε με αφορμή το συνέδριο που διοργάνωσε η εσθονική προεδρία της ΕΕ στο Ταλίν, δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Επίσης, το γεγονός ότι μόνο 8 (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Κροατία, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) από τις 27 χώρες της ΕΕ τελικά υπέγραψαν τη διακήρυξη του συνεδρίου δεν αποτυπώνει τις πραγματικές προθέσεις και δεν πρέπει να καθησυχάζει.
Αντιθέτως, η αντικομμουνιστική υστερία και ρητορεία, που κατά καιρούς παίρνει τα χαρακτηριστικά συντονισμένης εκστρατείας, αποτελεί διαχρονική γραμμή για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Στη σημερινή φάση μάλιστα, αποτελεί βασικό στοιχείο της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής που συνοδεύει την αχαλίνωτη επίθεση του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου ενάντια στους λαούς και την εργατική τάξη.
Η εσθονική προεδρία δεν πρωτοτύπησε, αν και οι παραπάνω χώρες πρωτοστατούν στον αντικομμουνισμό στα πλαίσια της ΕΕ βγάζοντας «το φίδι -του φασισμού- από τη τρύπα» για λογαριασμό των μεγάλων αφεντικών τους. Είχε ως σημαντική παρακαταθήκη μια ολόκληρη αντιδραστική προσπάθεια να θεσμοθετηθεί ο αντικομμουνισμός σε διεθνείς οργανισμούς και σε εθνικό επίπεδο, με στόχο να βγάλει εκτός νόμου κομμουνιστικά κόμματα και από την άλλη να ξεπλύνει τον φασισμό-ναζισμό. Η 23η Αυγούστου καθιερώθηκε ως «Ευρωπαϊκή ημέρα υπέρ της μνήμης των θυμάτων του Σταλινισμού και του Ναζισμού» από τη Διακήρυξη της Πράγας τον Ιούνη του 2008. Είχε προηγηθεί το αντικομμουνιστικό μνημόνιο τον Γενάρη του 2006 στο Συμβούλιο της Ευρώπης, όπου ψηφίστηκε κείμενο με τον τίτλο «Για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων», χωρίς όμως να έχει την απαιτούμενη ενισχυμένη πλειοψηφία (2/3). Ενώ, μετά τη Πράγα, τον Απρίλη του 2009 το Ευρωκοινοβούλιο υιοθέτησε νέο αντικομμουνιστικό μνημόνιο περί «Ευρωπαϊκής Συνείδησης και Ολοκληρωτισμού».
Δικαιολογημένοι οι φόβοι του συστήματος, «γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά
δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει». Ούτε η Οκτωβριανή Επανάσταση, με ηγέτη τον Λένιν. Ούτε η Αντιφασιστική Νίκη με την ηρωική θυσία 25 εκατομμύριων Σοβιετικών και εκατομμύριων προλετάριων κομμουνιστών ανά το κόσμο, με ηγέτη τον Στάλιν. Ούτε η ΜΠΠΕ στη Κίνα, με ηγέτη τον Μάο. Όσο «ακλόνητο» και «παντοδύναμο» να εμφανίζεται το σύστημα, πάρα τις διακηρύξεις περί του «τέλους της Ιστορίας», το φάντασμα του κομμουνισμού συνεχίζει να στοιχειώνει τις σκέψεις των αστών όπου γης, να αποτελεί τη μοναδική πραγματική απειλή για τον καπιταλισμό που βρίσκεται στο ανώτατο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, την περίοδο των προλεταριακών επαναστάσεων.
Οι κομμουνιστικές ιδέες, τα κοσμοϊστορικά γεγονότα και επιτεύγματα συνεχίζουν να εμπνέουν αγωνιστές σε κάθε χώρα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης, συνεχίζουν να τροφοδοτούν τις αναζητήσεις των νέων κομμουνιστών για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Συνεχίζουν να τροφοδοτούν με νέες δυνάμεις, αλλού περισσότερο και μαζικά αλλού λιγότερο, την υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος. Ο αντικομμουνισμός, η ταύτιση των ηγετών του κομμουνιστικού κινήματος με τους εγκληματίες φασίστες-ναζιστές και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με τον ναζισμό και τα ολοκληρωτικά- δικτατορικά καθεστώτα, βγαλμένα από τα σαπισμένα σπλάχνα του καπιταλισμού, στοχεύει στη συκοφάντηση, τη δυσφήμηση, τη σπίλωση και την αμαύρωση των πιο λαμπρών σελίδων της ιστορίας της ανθρωπότητας, που με αυταπάρνηση έγραψαν εκατομμύρια εργατών, εξαθλιωμένων και πληβείων.
Η υπεράσπιση των κομμουνιστικών ιδεών και η δικαίωση του κομμουνιστικού κινήματος είναι υπόθεση των λαϊκών και εργατικών μαζών. Είναι κατεξοχήν ζήτημα ταξικό, πολιτικό και ιδεολογικό και ως τέτοιο μπορεί να απαντηθεί μόνο στο πεδίο της ταξικής πάλης. Οι επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις έχουν χρέος και καθήκον να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση των λαϊκών και εργατικών μαζών στους χώρους δουλειάς, γειτονιάς, σπουδών. Να υπηρετήσουν την κατεύθυνση της Αντίστασης και της Διεκδίκησης. Να καθοδηγήσουν τον αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης, για το δικαίωμα στη ζωή, τη δουλειά, τις σπουδές, την περίθαλψη, τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθέριες. Μέσα από τους νικηφόρους αγώνες που θα δίνουν λύση στα καθημερινά προβλήματα, ο λαός και οι εργαζόμενοι θα ανακτούν τη χαμένη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, θα ανακαλύπτουν τη δύναμη του συλλογικού αγώνα, θα οικοδομούν νέες στέρεες σχέσεις εμπιστοσύνης με τους κομμουνιστές. Ταυτόχρονα, πρέπει να πολιτικοποιήσουν τον αγώνα σε ανώτερο επίπεδο με τους στόχους της Ανεξαρτησίας ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και του Σοσιαλισμού ενάντια στη καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μια διαδικασία ώστε να «γίνει τ’ όνειρο φέτα ψωμί» και το ψωμί επαναστατικό όραμα, ανοίγοντας τον δρόμο της εκ νέου συγκρότησης της εργατικής τάξης «ως τάξης για τον εαυτό της», διαμορφώνοντας και τροποποιώντας τους συσχετισμούς δύναμης και προετοιμάζοντας το έδαφος της Αναμέτρησης.
Μέσα σε αυτή την πορεία και διαδικασία θα ξανατεθούν με όρους ανάπτυξης μαζικού κινήματος και ως πραγματική ανάγκη των μαζών, που αναζητούν απάντηση, τα ζητήματα που αφορούν τα αίτια της ήττας και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Ενάντια στη γραμμή απολογίας και δήλωσης υποταγής στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό των κάθε λογής ρεφορμιστών, ρεβιζιονιστών, τροτσκιστών, που α) έριξαν και ρίχνουν νερό στο μύλο του αντικομμουνισμού αναπαράγοντας εμετικά την αντισταλινική προπαγάνδα στη γραμμή της «αποσταλινοποίησης», β) εμφανίζουν τους εχθρούς του λαού, την αστική διαχείριση, ως συμμάχους του ενάντια στον αντικομμουνισμό, σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ, το 2005-06 τους ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (από το ΚΚΕ στην καμπάνια του «ΣΤΟΠ στο αντικομμουνιστικο μνημόνιο»). Αυτό είναι το πραγματικό πεδίο που θα κριθούμε όλοι. Αυτή είναι η ικανή συνθήκη για την υπεράσπιση και δικαίωση των κομμουνιστικών ιδεών, που συνοδεύει την αναγκαία αρθρογραφία για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Άλλωστε την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Οι προλετάριοι και οι λαοί μπορούν να την ξαναγράψουν!
