Τοποθέτηση του ΚΚΕ(μ-λ) στη Διεθνιστική Συνάντηση που έγινε στην Αθήνα στις 4 και 5 Νοέμβρη.
Κεντρική εκδήλωση με θέμα:
100 χρόνια απo τον Οκτώβρη 1917. Η σοσιαλιστική επανάσταση εμπνέει, διδάσκει
και οδηγεί.
100 χρόνια κλείνουν φέτος απ’ τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Απ΄ την πρώτη νικηφόρα απόπειρα κατάληψης της εξουσίας απ΄ τους «πληβείους», τους προλετάριους, απ΄ την καταπιεσμένη και εκμεταλλευόμενη εργατική τάξη και τις μάζες των φτωχών λαϊκών και εργαζόμενων στρωμάτων, σαν το πρώτο βήμα για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, της σοσιαλιστικής και σε συνέχεια της κομμουνιστικής.
100 χρόνια κλείνουν από τότε, που αυτοί που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας, και που πάνω στον ιδρώτα και στο αίμα τους, στήριζε την κυριαρχία της η παρασιτική αστική τάξη και οι κάθε λογής εκμεταλλευτές και καταπιεστές, πραγματοποίησαν την έφοδο στον ουρανό. Και άλλαξαν οριστικά τον ρου της ιστορίας! Τίποτα πλέον δεν ήταν ίδιο με πριν, κι αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Οργανωμένοι στις νέες μορφές εξουσίας που ξεπήδησαν μέσα στη φωτιά της ταξικής πάλης και του πολέμου, στα Σοβιέτ, και με την καθοδήγηση του Μπολσεβίκικου Κόμματος, του Κόμματος του Λένιν και του Στάλιν, απέδειξαν στην πράξη τις αστείρευτες δυνάμεις που κρύβουν μέσα τους τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων εργατικών και λαϊκών μαζών. Απέδειξαν πως το προλεταριάτο μπορεί να πάρει την εξουσία και να την κρατήσει. Σε πείσμα της κυρίαρχης προπαγάνδας, που θεωρούσε πως η εργατική τάξη, οι μάζες αυτές, οι «ξυπόλυτες», οι «αμόρφωτες», οι «καθυστερημένες», ήταν ανίκανες γιαυτό, αλλά και για να κυβερνήσουν. Πως ο αγώνας για μια άλλη κοινωνία, δίκαιη, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση και με τους εργαζόμενους και τους λαούς αφέντες, αποτελεί λίγο – πολύ, μια «ουτοπία». Πως ο κόσμος αυτός δεν αλλάζει. Πως έτσι ήταν, είναι και θα είναι. Πως είναι στη φύση του ανθρώπου να υπάρχει αδικία, ανισότητα κι εκμετάλλευση, πόλεμοι και φτώχεια, κυριαρχία των «λίγων κι εκλεκτών» ισχυρών, πάνω στον ιδρώτα των πολλών.
Τα ίδια διαλαλούν ουσιαστικά και σήμερα η αστική τάξη κι οι ιμπεριαλιστές, σε μια εποχή όπου θέλουν να πάρουν την «ιστορική ρεβάνς» απ΄ το προλεταριάτο και τους λαούς. Έχουν όμως επιπλέον και τον τρόμο που τους έφερε αυτή η ανατροπή! Και η ανάπτυξη του παγκόσμιου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, του εργατικού – ταξικού, του εθνικο-απελευθερωτικού, του αντιφασιστικού που ακολούθησαν, αλλά και των άλλων επαναστατικών ανατροπών που πραγματοποιήθηκαν στη συνέχεια, σε μια σειρά περιοχές του πλανήτη. Γιαυτό και φοβούνται για την εξουσία και την κυριαρχία τους, για την έκβαση της ταξικής πάλης στο παρόν και στο μέλλον, και κάνουν όλο και πιο λυσσαλέα προμετωπίδα τους, τον αντικομμουνισμό. Ακολουθώντας ταυτόχρονα μια πολιτική που φασιστικοποιείται ολοένα και περισσότερο. Και μάλιστα 26 χρόνια μετά από τις καταρρεύσεις του (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού – ρεβιζιονισμού, και …65 σχεδόν χρόνια απ΄ το θάνατο του «επάρατου» Στάλιν! Το τελευταίο μάλιστα διάστημα και με αιχμή το αντικομμουνιστικό συνέδριο στο Ταλίν της Εσθονίας, η αντικομμουνιστική υστερία, η «ταύτιση κομμουνισμού – ναζισμού», η εξομοίωση «Στάλιν – Χίτλερ», η λεγόμενη θεωρία των «δύο άκρων», γνώρισαν μια ιδιαίτερη έξαρση, από μεριάς των ιθυνόντων του συστήματος. Τόσο παγκόσμια, όσο και στη χώρα μας. Ανοικτά ή καλυμμένα. Κι αυτό σε συνέχεια των λεγόμενων «αντικομμουνιστικών μνημονίων» της Ε.Ε., της απαγόρευσης κομμουνιστικών κομμάτων και συμβόλων σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ή ακόμα και της ποινικοποίησης των κομμουνιστικών ιδεών και στάσης στην καρδιά της δήθεν «δημοκρατικής» Ε.Ε., όπως γίνεται με τη δίκη των αγωνιστών της ΑΤΙΚ, που συνεχίζεται στη Γερμανία.
Η εξομοίωση «κομμουνισμού – ναζισμού», εκτός απ΄ το ότι αποτελεί προσβολή και ύβρη στα εκατομμύρια των μαχόμενων αγωνιστών που πολέμησαν το φασισμό και το ναζισμό, σ΄ ολόκληρο τον κόσμο, επιδιώκει να απενοχοποιήσει και το ναζισμό και τα εγκλήματά του σε βάρος των λαών. Εγκλήματα που, σύμφωνα μ΄ αυτή τη θέση, «δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο», αφού και οι κομμουνιστές, που πρωτοστάτησαν ενάντιά του, «έκαναν χειρότερα». Ίσως πάλι, σύμφωνα μ΄ αυτή τη θέση, και το «έγκλημα» να είναι στην ανθρώπινη φύση…
Δεν έλειψε βέβαια και η πιο «καλυμμένη» εκδοχή, αυτή της εξομοίωσης «σταλινισμού – ναζισμού», που τη βλέπουμε να εκφράζεται στη χώρα μας από πολλές πλευρές, από την «κυβερνώσα Αριστερά» και μέχρι δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου.
Στο στόχαστρό της αντικομμουνιστικής υστερίας δεν βρίσκεται μόνο η προοπτική της εργατικής τάξης και των λαών, η ανατροπή δηλαδή του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού και ο σοσιαλισμός / κομμουνισμός, αλλά και η σημερινή πάλη της εργατικής τάξης και των λαών για δικαιώματα και κατακτήσεις. Η αντίσταση και η διεκδίκηση τους, ο αγώνας ενάντια στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, ενάντια σε αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, ενάντια στους πολέμους και τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών, ο αγώνας για δημοκρατικά δικαιώματα και ενάντια στο φασισμό. Στο στόχαστρό της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, που είναι και οι θιασώτες αυτής της εκστρατείας, βρίσκεται η προσπάθεια να εμποδιστεί η εκ νέου συγκρότηση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της, αλλά και να αποσυγκροτηθεί παραπέρα. Να αποδεχθεί σαν «μοιραία» την κυριαρχία τους. Να αποδεχθεί τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης. Να αποδεχθούν οι λαοί τους δήθεν «μονόδρομούς» τους, να υποταχθούν στην πολιτική τους. Γιαυτό και δεν αποτελεί μόνο απ΄ τη σκοπιά των λαών, επίκαιρό ζήτημα η αναφορά στην Οκτωβριανή επανάσταση και η υπεράσπιση των κομμουνιστικών ιδεών και στάσης, αλλά είναι και σημείο σφοδρής αντιπαράθεσης τους με την αστική τάξη, που σχετίζεται τόσο με το παρόν, όσο και με την προοπτική τους.
Η Οκτωβριανή επανάσταση διδάχτηκε από την ήττα της Κομμούνας του Παρισιού, του 1871, της πρώτης προλεταριακής επανάστασης και μορφής της δικτατορίας του προλεταριάτου, που πνίγηκε στο αίμα από τη λυσσασμένη αστική τάξη, ύστερα από δύο περίπου μήνες που κράτησε. Διδάχτηκε, όχι μόνο στο ότι η βίαιη επαναστατική ανατροπή και η συντριβή του αστικού κράτους είναι απαραίτητα – κάτι που η Κομμούνα επιχείρησε να κάνει πράξη – αλλά και στο ότι το προλεταριάτο πρέπει να συγκροτήσει τη δική του κρατική εξουσία, που χωρίς αυταπάτες, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις λυσσαλέες επιδιώξεις παλινόρθωσης της αστικής τάξης, απ΄ τις οποίες δεν παραιτείται ποτέ, καθώς και τις επιβουλές των ιμπεριαλιστών, στη «συνδρομή» των οποίων θα καταφύγει η αστική τάξη.
Η Οκτωβριανή επανάσταση βγήκε μέσα απ΄ τη φωτιά του Α’ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου που είχαν εξαπολύσει οι ισχυροί της Γης, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Όπως και τώρα, που ο κόσμος χαρακτηρίζεται από την ολοένα και αυξανόμενη ένταση των ενδο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσίας, Κίνας), που γεννούν καθημερινά νέα πολεμικά μέτωπα στον πλανήτη, δυστυχία για τους λαούς, μετανάστευση και προσφυγιά, έτσι και τότε, οι ιμπεριαλιστές της Γερμανίας, της Ρωσίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας δε δίστασαν να σύρουν τους λαούς στη σφαγή. Και ήταν αυτή η «ντυμένη στο χακί» εργατική τάξη και η φτωχή αγροτιά, που «έσπασαν» τον αδύνατο κρίκο και πραγματοποίησαν την Οκτωβριανή επανάσταση, συμβάλλοντας καθοριστικά και στο σταμάτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αλλά και επιδρώντας στην αλματώδη ανάπτυξη του εργατικού κινήματος παγκόσμια, στο δυνάμωμα της νέας Τρίτης Διεθνούς που συγκροτήθηκε σε επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση, και σε επαναστατικές καταστάσεις και απόπειρες ανατροπής μέσα στην ίδια την Ευρώπη (Γερμανία, Αυστρία, Ουγγαρία). Κι όλα αυτά σε κόντρα με τη χρεωκοπημένη γραμμή και στάση των οπορτουνιστών της παλιάς Δεύτερης Διεθνούς, που ανάμεσά τους βρίσκονταν και πρώην «αυθεντίες» του μαρξισμού, σαν τον Κάουτσκι, που αρνήθηκαν την επανάσταση και συντάχθηκαν με την ιμπεριαλιστική αστική τους τάξη κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και που τη ίδια στιγμή διαλαλούσαν το «τέλος της φάσης του ιμπεριαλισμού» με τις θεωρίες τους για «υπεριμπεριαλισμό». Όπως κάνουν στην εποχή μας και οι θιασώτες της «παγκοσμιοποίησης», των «ολοκληρώσεων» και του «παγκόσμιου χωριού», που γνώρισαν μια έξαρση τα προηγούμενα χρόνια. Μέχρι να τους… διαψεύσει η σημερινή νέα παρόξυνση των ενδο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και οι συνέπειες της.
Μετά τη νίκη της, η Οκτωβριανή επανάσταση γνώρισε – όπως η Κομμούνα και η εξέγερση του 1848 στη Γαλλία – τη συντονισμένη λύσσα, τόσο της εσωτερικής αντεπανάστασης, με πραξικοπηματίες σαν τον Κορνίλοφ να δηλώνουν πως δε θα δίσταζαν να εξοντωθούν τα 3/4 του πληθυσμού προκειμένου να καταπνιγεί, όσο και της εξωτερικής εισβολής 14 χωρών! Μέχρι και η εξαρτημένη Ελλάδα έστειλε εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία κατ΄ εντολή των ιμπεριαλιστών. Φάνηκε για άλλη μια φορά δηλαδή ποια θα είναι η αντίδραση της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών όταν κινδυνεύσουν να χάσουν την κυριαρχία τους ή ακόμα κι όταν ανατραπούν. Κάτι που το είδαμε επανειλημμένα στην παγκόσμια ιστορία.
Η επανάσταση μπόρεσε τελικά να κυριαρχήσει, κι ο σοσιαλισμός να ξεκινήσει να οικοδομείται σε μία μόνο χώρα, παρόλο που διαψεύστηκε η παλιότερη εκτίμηση των μπολσεβίκων πως θα επεκταθεί αλυσιδωτά και σε άλλες χώρες, σε κάποιες απ΄ τις οποίες ηττήθηκε. Θέση στην οποία συνέχιζε να εμμένει δογματικά ο τροτσκισμός, θεωρώντας μάλιστα πως σε μία χώρα δε μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός, μη βλέποντας στήριξη της επανάστασης στην εργατο-αγροτική συμμαχία, αλλά μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες και συμμάχους, με ότι συνέπειες είχε αυτό για τη μετέπειτα στάση του.
Η Οκτωβριανή επανάσταση και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού που ακολούθησε κατόρθωσαν να υλοποιήσουν μια σειρά επιτεύγματα που ήταν (και εξακολουθούν να είναι!) απραγματοποίητα και αδιανόητα στον καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό κόσμο. Και που αποτελούν έκτοτε «παγκόσμια προίκα» της εργατικής τάξης και των λαών, που δεν ακυρώνονται, ανεξάρτητα απ΄ το τι απέγιναν στη συνέχεια. Κάποια απ’ αυτά ξεκίνησαν να υλοποιούνται απ΄ τις πρώτες κιόλας ημέρες της επανάστασης. Αναφέρουμε σε γενικές γραμμές ορισμένα απ΄ τα πιο σημαντικά:
Η Ρωσία αποσύρθηκε απ΄ τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ακόμα και με κόστος σε εδάφη, προς μεγάλη αντίδραση του Τρότσκι και των οπαδών του. Έναν άδικο πόλεμο που στοίχησε στους λαούς εκατομμύρια νεκρούς. Η απόσυρσή της συνέβαλε και στο τέλος του πολέμου αυτού. Αλλά ανέδειξε και στο πως μπορεί να συνδεθεί στην πράξη η πάλη για την ειρήνη (ενάντια στον ιμπεριαλιστικό άδικο πόλεμο), μ΄ αυτήν για την επαναστατική ανατροπή.
Δημεύτηκε όλη η μεγάλη φεουδαρχική ιδιοκτησία και δόθηκε η γη στους φτωχούς αγρότες. Πραγματοποιήθηκε η εργατο-αγροτική συμμαχία, χωρίς την οποία δε θα μπορούσε να κρατηθεί η Οκτωβριανή επανάσταση. Τα επόμενα χρόνια η αγροτιά ακολούθησε το δρόμο της κολεκτιβοποίησης, των Κολχόζ και των Σοβχόζ.
Απαλλοτριώθηκαν όλες οι μεγάλες καπιταλιστικές βιομηχανίες και πέρασαν στα χέρια του νέου προλεταριακού κράτους που οικοδομούνταν πάνω στα συντρίμμια του παλιού αστικο-φεουδαρχικού κράτους. Η κυρίαρχη αστική τάξη έχασε έτσι την οικονομική και την πολιτική ισχύ της.
Οι εργατικές και λαϊκές μάζες συμμετείχαν ενεργά στη διακυβέρνηση της χώρας μέσα απ΄ τα Σοβιέτ και άλλες μορφές, αλλά και στα συνδικάτα και στο Μπολσεβίκικο Κόμμα, και εκπαιδεύονταν γιαυτό. Εκτινάχθηκε η πρωτοβουλία των μαζών στο οικονομικό, τεχνικό και παραγωγικό επίπεδο.
Καθιερώθηκε η πλατειά, δωρεάν ιατρική περίθαλψη και πρόνοια για τις μάζες του λαού. Αλλά και η δωρεάν προλεταριακή και λαϊκή παιδεία και ξεκίνησε η μάχη ενάντια στον αναλφαβητισμό, ο οποίος είχε πολύ μεγάλα ποσοστά. Η μόρφωση έγινε προσιτή και απαραίτητη για τις πλατειές μάζες, που άρχισαν να δημιουργούν και το δικό τους νέο πολιτισμό.
Καθιερώθηκε η 8ωρη εργάσιμη ημέρα και στη συνέχεια η 7ωρη, ενώ τα επόμενα χρόνια ετοιμαζόταν η 6ωρη και η 5ωρη, την ίδια στιγμή που οι παραγωγικές δυνάμεις και οι δυνατότητες των εργαζόμενων μαζών γνώριζαν μια πραγματική απογείωση (χαρακτηριστική η περίπτωση του Σταχάνωφ).
Απαγορεύτηκε η παιδική εργασία.
Έχασε την ισχύ της η αντιδραστική εκκλησία και το ιερατείο, και προκρίθηκε η αθεϊστική, διαλεκτικό-υλιστική επιστημονική αντίληψη και κοσμοθεωρία.
Η γυναίκα ξεκίνησε να καταλαμβάνει τη θέση που της άξιζε στην κοινωνία και σε μια σειρά πεδία της ζωής, τόσο όσον αφορά τα δικαιώματα, όσο και την ουσιαστική συμμετοχή της στην πολιτική, οικονομική, πολιτιστική και κοινωνική ζωή της χώρας, ακόμα και στον Κόκκινο Στρατό.
Σ΄ ένα κράτος που αποτελούνταν από πολλές εθνότητες που στέναζαν κάτω απ΄ τη ρωσική κυριαρχία, κατά την τσαρική εποχή, αναδείχθηκε και ικανοποιήθηκε το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση και καταπολεμήθηκε τόσο ο μεγαλορώσικος σωβινισμός όσο κι ο τοπικιστικός εθνικισμός. Δημιουργήθηκε η Ε.Σ.Σ.Δ.
Πολλά απ’ αυτά τα επιτεύγματα βέβαια δεν πραγματοποιήθηκαν αναίμακτα, χωρίς θύματα απ΄ το νεαρό Σοβιετικό κράτος, χωρίς σοβαρές δυσκολίες και χωρίς σκληρή πάλη με διάφορες αντιδραστικές δυνάμεις.
Τα χρόνια μετά την επανάσταση, και μέσα σε δύσκολες συνθήκες ιμπεριαλιστικής επέμβασης και ένοπλης αντεπανάστασης, αποκλεισμού, προβλημάτων τροφοδοσίας του πληθυσμού, σαμποτάζ, ανάγκης απάντησης σε σοβαρά προβλήματα ανοικοδόμησης, ο σοσιαλισμός μπόρεσε ν΄ αρχίσει να οικοδομείται. Και απέδειξε την ανωτερότητά του σαν κοινωνικό σύστημα σε όφελος της εργατικής τάξης και των λαών επιδρώντας και στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων σ΄ ολόκληρο τον κόσμο.
Την περίοδο μάλιστα του «κραχ» και του ξεσπάσματος της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού το ’29, όταν ο καπιταλιστικός κόσμος σπαρασσόταν από μαζική ανεργία και πείνα, η Σοβιετική Ένωση αναπτύσσονταν σε όφελος της εργατικής τάξης και του λαού και βάδιζε στο δρόμο της εκβιομηχάνισης.
Αλλά και στον αγώνα για τη συντριβή του ναζισμού και του φασισμού, η συμβολή της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, του Στάλιν και του Κόκκινου Στρατού ήταν καθοριστική. Δίνοντας έναν τιτάνιο αγώνα και με θύματα 30 εκατομμύρια νεκρούς, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία. Κι αυτό χωρίς να μειώνουμε τη συνεισφορά των άλλων λαών και των αντάρτικων αντιφασιστικών κινημάτων. Κι αν δεν υπήρχε η συμμετοχή των μαζών και η ενότητα των εθνών στο πλαίσιό της Σοβιετικής Ένωσης, αυτή δεν θα μπορούσε να παίξει ένα τέτοιο ρόλο. Το ναζιστικό θεριό βέβαια, γέννημα της κρίσης και της πιο επιθετικής πολιτικής του καπιταλισμού είχε ως κύριο στόχο του την «εκμηδένιση του κομμουνισμού» και της Σοβιετικής Ένωσης.
Η επίδραση της Οκτωβριανής επανάστασης και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, που ανακόπηκε με την καπιταλιστική παλινόρθωση και την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού / σοσιαλ-ιμπεριαλισμού, στα μέσα της δεκαετίας του ’50, έδωσε τεράστια ώθηση στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, στο εργατικό κίνημα των ιμπεριαλιστικών και «ανεπτυγμένων» καπιταλιστικών χωρών και στο εθνικο-απελευθερωτικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των λαών των αποικιών και των εξαρτημένων χωρών. «Ανάγκασε» μάλιστα και τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους να πάρουν μέτρα με στοιχεία «κοινωνικής πρόνοιας» και αναγνώρισης δικαιωμάτων, προκειμένου να μην χάσουν την εξουσία τους.
Ωστόσο το ερώτημα «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση», είχε απαντηθεί στην πράξη, στο πλαίσιο του κινήματος προς όφελος της δεύτερης, και αποτελούσε μια ξεκάθαρη γραμμή. Μέχρι να αντικατασταθεί από τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» απ’ τους ρεφορμιστές-ρεβιζιονιστές, «ορθόδοξους» ή «ανανεωτές», απ’ το ’56 και μέχρι τις μέρες μας, όπου ο κυβερνητισμός, η εκλογολαγνεία και τα λεγόμενα «μεταβατικά προγράμματα» κυριαρχούν στην Αριστερά «μας» . Αναδείχθηκε επίσης πως η όποια «μεταβατική φάση» απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό (για να απαντήσουμε και στις σημερινές εκδοχές του ρεφορμισμού), προϋποθέτει την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ΄ το προλεταριάτο – με επαναστατικό τρόπο – και τη συντριβή του παλιού αστικού κράτους. Μια «λεπτομέρεια», που όπως ανέφερε ο Λένιν «ξεχνιέται» σκόπιμα απ΄ τους ρεφορμιστές κάθε είδους.
Το γεγονός ότι αναφερόμαστε σήμερα στην Οκτωβριανή Επανάσταση, ότι την τιμούμε και εμπνεόμαστε απ΄ αυτήν, ότι αναδεικνύουμε τα 100 χρόνια απ΄ την πραγματοποίηση της, δεν αποτελεί μια «ιστορική αναπόληση» των κομμουνιστών ή μια κενή επετειακή αναφορά. Ούτε μια αναζήτηση απαντήσεων του σήμερα, στο χθες. Έχοντας συναίσθηση πως οι απαντήσεις στα σημερινά ζητήματα που τίθενται, θα παραχθούν απ’ τη σημερινή και την αυριανή ανάπτυξη της ταξικής πάλης και του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, και πως δεν υπάρχουν έτοιμες «συνταγές», πως θα παραχθούν απ’ τις νέες επαναστατικές ανατροπές που θα γεννήσει η ίδια η πραγματικότητα και οι αντιφάσεις της, θεωρούμε ταυτόχρονα πως η Οκτωβριανή επανάσταση – η πρώτη νικηφόρα της εποχής του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων, που έλεγε κι ο Λένιν – διατηρεί απόλυτα την επικαιρότητά της. Γιατί εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στην εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων. Εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στην εποχή που η ιστορική αναγκαιότητα για την ανατροπή του καπιταλισμού που σαπίζει, και τη μετάβαση στο σοσιαλισμό, έχει τεθεί. Προσπερνώντας τις γελοιότητες περί «βιασμού της ιστορίας» ή «πραξικοπήματος», αντιτείνουμε το ότι η Οκτωβριανή επανάσταση ήταν προϊόν ιστορικής ανάγκης. Όπου η έκβαση της ταξικής πάλης στη Ρωσία, οι συγκεκριμένες συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου που μετέτρεψαν τη χώρα σε «αδύνατο κρίκο» (απ΄ τη σκοπιά πραγματοποίησης της επανάστασης) και ο βαθμός οργάνωσης, συγκρότησης και σωστής εκτίμησης των καταστάσεων απ΄ το Μπολσεβίκικο Κόμμα και τον Λένιν, οδήγησαν στο ξέσπασμα και στη νίκη της. Και όπως αυτή διδάχθηκε απ’ την εμπειρία της Κομμούνας, που αναφέραμε πιο πριν, όπως κι οι επόμενες ανατροπές (λαϊκόδημοκρατικές ή σοσιαλιστικές) που ακολούθησαν, και που γεννήθηκαν σε διαφορετικές συγκυρίες μετά τον αντιφασιστικό αγώνα, και είχαν διαφορετικές μορφές, διδάχθηκαν απ΄ τις προηγούμενες εμπειρίες, έτσι και οι επαναστάσεις του μέλλοντος θα διδαχθούν. Και θα απολογισθούν, με ανάλογο τρόπο τις πρώτες απόπειρες.
Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση ανακόπηκε απ’ την παλινόρθωση του καπιταλισμού και την αντεπαναστατική στροφή, μετά απ΄ την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΣΕ απ’ το 20ο Συνέδριο και μετά. Ο ρεβιζιονισμός αυτός, του Χρουστσώφ, και στη συνέχεια του Μπρέζνιεφ, του Γκορμπατσώφ και άλλων, αποτέλεσε πολιτικο-ιδεολογική έκφραση μιας νέας αστικής τάξης που είχε γεννηθεί και που προέκυψε από στρώματα της διανόησης – κομματικά, τεχνοκρατικά και γραφειοκρατικά. Και που πάτησε πάνω στην αδρανοποίηση και την υποχώρηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών. Μιας αστικής τάξης που κυριάρχησε, και μετέτρεψε τη Σοβιετική Ένωση από σοσιαλιστική σε καπιταλιστική-σοσιαλ-ιμπεριαλιστική, μέχρι τις καταρρεύσεις του ’89-90. Η αντεπαναστατική αυτή εξέλιξη αξιοποίησε και τις λαθεμένες εκτιμήσεις της σοσιαλιστικής περιόδου, σχετικά με την συνέχιση και την όξυνση ή όχι της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, καθώς και την ύπαρξη ή όχι τάξεων. Άποψη που ο ρεβιζιονισμός στη συνέχεια προχώρησε παραπέρα και θεωρητικοποίησε με το «παλλαϊκό κόμμα», και με το «παλλαϊκό κράτος» των Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ, στη θέση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Όταν η ίδια η σοσιαλιστική περίοδος είχε δώσει δείγματα προπολεμικά, ιδιαίτερων καμπών της ταξικής πάλης, όπως κατά τη δεκαετία του ’20 και του ’30, με την πάλη ενάντια στους πλούσιους αγρότες – κουλάκους, ενάντια στους ΝΕΠμαν (τους αστούς δηλαδή της περιόδου της τακτικής υποχώρησης της ΝΕΠ), ή ενάντια στους γραφειοκράτες, την πολιτική τους έκφραση μέσα στο Μπολσεβίκικο Κόμμα (Μπουχάριν, Τρότσκι κ.α.) και την εσωκομματική πάλη που ξέσπασε.
Σε αντιπαράθεση με το σοβιετικό ρεβιζιονισμό βρέθηκαν το ΚΚ Κίνας, το ΚΕ Αλβανίας και το νέο μ-λ ρεύμα που συγκροτήθηκε παγκόσμια. Αποτιμώντας την αρνητική εξέλιξη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη Σοβιετική Ένωση, ο Μάο Τσε Τουνγκ και το ΚΚ Κίνας προχώρησαν στην αναζήτηση των αιτιών της, στην άντληση διδαγμάτων απ΄ την εξέλιξη αυτή, και σε χάραξη κατευθύνσεων που θα την απέτρεπαν. Η εξαπόλυση της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα αποτέλεσε μια τέτοια προσπάθεια, να βρεθούν οι ίδιες οι προλεταριακές και λαϊκές μάζες στο προσκήνιο και να αντιπαλέψουν στη ρίζα τους την κυριαρχία της νέας αστικής τάξης και το ρεβιζιονισμό. Τα διδάγματα της ΜΠΠΕ (στα οποία αναφερθήκαμε ιδιαίτερα στο διήμερο των εκδηλώσεων που οργανώσαμε τον Ιούνη του ’16, για τα 50 χρόνια απ΄ την πραγματοποίησή της) αποτελούν προχώρημα της επιστήμης του μαρξισμού-λενινισμού, παρόλο που ούτε στην Κίνα μπόρεσε ν΄ αποτραπεί η καπιταλιστική παλινόρθωση.
Κάθε νέα απόπειρα ανατροπής του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού διδάσκεται από τις εμπειρίες των προηγούμενων, τα επιτεύγματα, τα θετικά, τα αρνητικά, τα λάθη και τις ανεπάρκειες που αντιστοιχούν στις συγκεκριμένες ιστορικές φάσεις. Όλη αυτή η ιστορική διαδικασία δε μπορεί να είναι διαφορετική, γιατί «καθαρές» επαναστάσεις στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Ίσως υπάρχουν μόνο στα μυαλά κάποιων! Ούτε προγραμματίζονται «επί χάρτου» από κάποια επιτελεία, έξω απ’ τις επιδράσεις της ίδιας της ζωής, της ζωντανής πραγματικότητας και της ταξικής πάλης.
Κι αυτό που σήμερα μπαίνει σαν πρώτιστο και σημαντικό καθήκον για τους κομμουνιστές, τους επαναστάτες, τους λαϊκούς αγωνιστές και για την ίδια την εργατική τάξη, είναι να δουλέψουν για να συγκροτηθεί ξανά το επαναστατικό υποκείμενο της εργατικής τάξης. Ένα υποκείμενο που θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις σημερινές και τις αυριανές συνθήκες, καταστάσεις και προβλήματα, με τα οποία και θα αναμετρηθεί. Μέσα απ΄ αυτή τη διαδικασία θα μπουν οι βάσεις για ν’ ανατραπεί η φάση της ήττας του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, στην οποία ακόμα βρισκόμαστε, σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια φάση ήττας, που δεν πηγάζει μόνο απ΄ τις συνέπειες της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ, στην Κίνα και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, και των καταρρεύσεων που ακολούθησαν. Αλλά και απ΄ το γεγονός ότι και σήμερα, σε μια σειρά χώρες – απ΄ την Ασία και τη Λατινική Αμερική, μέχρι την ίδια την Ευρώπη – δυνάμεις που αυτό-χαρακτηρίζονται είτε ως «αριστερές», είτε ως «αντιιμπεριαλιστικές» ή «σοσιαλιστικές» ή ακόμα και ως «επαναστατικές» και «κομμουνιστικές», κυβερνούν στο πλαίσιο του καπιταλισμού, και αποτελούν φορείς καταπίεσης και εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών. Συνεχίζοντας έτσι το «έργο» της διαστρέβλωσης και τη συκοφάντησης της Αριστεράς, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού, τη διαστρέβλωση της έννοιας της ανατροπής και της επανάστασης. Η έλλειψη του πραγματικού αντίπαλου δέους που καλούμαστε να συγκροτήσουμε, κάνει το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα να φαντάζει παντοδύναμο.
Ωστόσο η ταξική κι η λαϊκή πάλη δε σταματούν. Η εργατική τάξη και οι λαοί σ΄ ολόκληρο τον κόσμο κινητοποιούνται καθημερινά. Απεργούν, διαδηλώνουν, αντιστέκονται, εξεγείρονται και αναζητούν λύσεις και διεξόδους. Παρόλο που η απουσία του επαναστατικού κομμουνιστικού υποκειμένου, τους οδηγεί σε άλλες – πολυποίκιλες – πολιτικές και κοινωνικές εκφράσεις, που δεν υπηρετούν την υπόθεσή τους, αλλά το ίδιο το σύστημα. Η ίδια η επίθεση του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος όμως δεν αφήνει περιθώρια «εφησυχασμού» ή «αναμονής». Η αντεργατική επίθεση τσακίζει κόκκαλα και «υπόσχεται» έναν νέο μεσαίωνα. Οι ενδο-ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί παροξύνονται, πολεμικά μέτωπα ανοίγουν, απ΄ τη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία, και μέχρι τον Ειρηνικό. Νέες εστίες αντιπαράθεσης, αντιθέσεις και πληγές γεννιούνται και μέσα στην ίδια την Ευρώπη. Η ψευδεπίγραφη Ευρωπαϊκή «Ένωση», ζει καθημερινά, επεισόδια αντιπαραθέσεων, ιδιαίτερων επιδιώξεων αλλά και προβλημάτων του κάθε ιμπεριαλιστή (Γερμανίας, Γαλλίας, Βρετανίας, με το σχέδιο για BREXIT, Ιταλίας), ενώ προτίθενται κι άλλα (Καταλονία). Το μπλοκάρισμα και τα ζόρια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για την πραγματοποίηση των επεκτατικών του σχεδίων, και σε ανταγωνισμό με τους άλλους ιμπεριαλιστές (Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία, Κίνα) τον καθιστούν ακόμα πιο επικίνδυνο και πιο τυχοδιωκτικό. Ο κίνδυνος μιας γενικευμένης σύρραξης, που προς το παρόν προσκρούει στην επίλυση του ζητήματος των συμμαχιών, είναι ορατός. Το μέλλον που επιφυλάσσουν όλοι αυτοί για τους λαούς είναι εφιαλτικό. Φαίνεται ολοένα και πιο έντονα, πόσο επίκαιρη και σημαντική είναι η τοποθέτηση πως «ή η επανάσταση θα προλάβει και θ’ αποτρέψει τον πόλεμο, ή ο πόλεμος θα φέρει την επανάσταση». Γι’ αυτό και η αξία του κόκκινου Οκτώβρη δεν είναι απλά και μόνο – ή κυρίως – ιστορική. Βρίσκεται στην αναζήτηση της πραγματικής διεξόδου για την εργατική τάξη και τους λαούς, στην προοπτική της απελευθέρωσης τους απ΄ τα δεσμά του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού, στην αποτροπή μιας νέας παγκόσμιας σφαγής!
Και στη χώρα μας, με αφορμή τα 100 χρόνια απ’ την Οκτωβριανή επανάσταση, δεν έλειψαν και οι όψιμοι και υποκριτικοί «τιμητές», και δήθεν υπερασπιστές της. Που προσπαθούν ν’ αξιοποιήσουν την επέτειο αυτή προς όφελος τους, αλλοιώνοντας βέβαια τα χαρακτηριστικά της. Έχοντας εξασφαλισμένο επίσης, πως κανείς δε θα τους ζητήσει λογαριασμό!
Η «κυβερνώσα Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή που είχε αποκηρύξει εδώ και χρόνια το «σφυροδρέπανο» και που σήμερα διαχειρίζεται τον εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό και βρίσκεται στο τιμόνι της επίθεσης ενάντια στα δικαιώματα και την ίδια τη ζωή της εργατικής τάξης και του λαού. Που ωραιοποιεί τους ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. και εφαρμόζει τις εντολές και τα «μνημόνια» της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αυτή που αποδέχεται, υποτάσσεται και εξυπηρετεί τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τις βάσεις τους και τα F-16, που εμπλέκει τη χώρα στα πολεμικά σχέδιά του.
Το ΚΚΕ, που αποτέλεσε τον βασικό υπερασπιστή και απολογητή του παλινορθωμένου καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και στο ανατολικό μπλοκ, και εκφραστή της ρεβιζιονιστικής – ρεφορμιστικής γραμμής στο κίνημα για δεκαετίες, της γραμμής του «ειρηνικού δρόμου» και της κοινοβουλευτικής ενίσχυσης. Που αρνείται την επαναστατική ανατροπή, αλλά και την γραμμή της αντίστασης στο σήμερα, την οποία αντικαθιστά με «νομοθετικές παρεμβάσεις», προτάσεις προς το σύστημα, και γενικόλογη επίκληση σε μια αόριστη μελλοντική «λαϊκή εξουσία» και «άλλη κοινωνία».
Διάφορες δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου, γεννήματα του ρεφορμισμού, απ’ το ΝΑΡ και μέχρι τους τροτσκιστές, που σύμφωνα μ΄ αυτούς ο σοσιαλισμός δεν υπήρξε ποτέ στη Σοβιετική Ένωση. Άρα, σύμφωνα μ΄ αυτούς τι προσέφερε η Οκτωβριανή τελικά, που την «τιμούν»; Ήταν άλλη μία αποτυχημένη εξέγερση απ΄ τις εκατοντάδες της ιστορίας; Και που μη σταματώντας εκεί, υιοθετούν όλη την «εγκληματολογία» γύρω απ΄ το Στάλιν, λειτουργώντας ως αριστερά δεκανίκια στην αντικομουνιστική προπαγάνδα του συστήματος.
Δυνάμεις που έχουν υποβιβάσει έως και αρνηθεί τον μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα που έδωσε η Σοβιετική Ένωση ενάντια στη χιτλερική Γερμανία, που έχουν κοντράρει τη φύση και χαρακτηριστικά του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, στη χώρα μας και κατ΄ επέκταση τον απελευθερωτικό – αντιφασιστικό του αγώνα και τα διδάγματα και τα συμπεράσματα που προέκυψαν απ΄ αυτόν. Για να μη μιλήσουμε για τη στάση τους απέναντι σε άλλες παγκόσμιες επαναστατικές καμπές, σαν την ΜΠΠΕ στην Κίνα.
Πρόκειται λοιπόν για υποκριτικές «αποτιμήσεις» ακριβώς επειδή η αναφορά την Οκτωβριανή δεν αποτελεί «νεκρό γράμμα» και «εικόνισμα» του παρελθόντος. Γιατί όποιος την αποτιμά πραγματικά, σημαίνει πως η δράση του στο σήμερα, «συνάδει» με το πνεύμα της. Πως στέκεται και δρα ενάντια στον καπιταλισμό και δεν τον διαχειρίζεται. Πως είναι ενάντιος στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και δεν υποτάσσεται και ωραιοποιεί τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά. Πως προκρίνει τη γραμμή της αντίστασης και της διεκδίκησης σήμερα, συνδέοντας την με την επαναστατική ανατροπή του αύριο. Και δεν αρνείται αυτές της κατευθύνσεις στο όνομα της αστικής νομιμότητας, της εκλογικής ενίσχυσης ή των κάθε είδους «μεταβατικών προγραμμάτων». Πως προσπαθεί να ενισχύσει τους αγώνες και τις αντιστάσεις της εργατικής τάξης και του λαού, να τους πολιτικοποιήσει, να τους συνολικοποιήσει, να τους τροφοδοτήσει με προοπτική. Να πάει κόντρα στην ηττοπάθεια, στην αποπολιτικοποίηση και την αποσυγκρότηση, να συμβάλει στην νέα συγκρότηση της εργατικής τάξης και του κινήματός της. Εμείς, πάντως αυτόν το δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε!
