Μετά την ολοκλήρωση όλου του αντιλαϊκού – αντεργατικού σχεδιασμού και των νέων βάρβαρων μέτρων που απαιτούσε η «πρώτη αξιολόγηση» και πριν από την έναρξη του νέου γύρου επίθεσης, με στόχο αυτή την φορά τις εργασιακές σχέσεις και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, η κυβέρνηση και ο Αλ. Τσίπρας προωθούν την απλή αναλογική ως εκλογικό νόμο, τον οποίο και κατάθεσαν στη βουλή για συζήτηση και ψήφιση.
Οι βασικοί άξονες του νέου εκλογικού νόμου είναι απλή αναλογική στις ήδη υπάρχουσες εκλογικές περιφέρειες, με κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα, δικαίωμα ψήφου από τα 17 και διατήρηση του πλαφόν 3% για είσοδο στην βουλή. Για να ισχύσει ο νέος εκλογικός νόμος στις επόμενες εκλογές πρέπει να ψηφιστεί από τα 2/3 των βουλευτών, αυτό σημαίνει ότι απαιτούνται 200 ψήφοι. Ο Αλ. Τσίπρας πραγματοποίησε έναν πρώτο γύρο επαφών και διαπραγματεύσεων με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ-ΚΚΕ–ΕΚ) αλλά και της συμπολίτευσης (ΑΝΕΛ), τόσο για να πάρει «κλίμα» όσο και για να πιέσει, κυρίως το ΠΑΣΟΚ, και φυσικά για να δημιουργήσει μία εικόνα ότι σαν «αριστερά ανταποκρίνεται στο ιστορικό αίτημα της καθιέρωσης της απλής αναλογικής που προωθεί την ανόθευτη λαϊκή έκφραση».
Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ισχύει αυτό που διέρρευσε ο Κουτσούμπας πως του είπε ο Τσίπρας, ότι είναι το «μοναδικό, η απλή αναλογική, που μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας σαν αριστερή κυβέρνηση». Σίγουρα όμως είναι κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί σε μία «κρίση ειλικρίνειας» από τον πρωθυπουργό μίας κυβέρνησης που προωθεί μία ολομέτωπη αντιλαϊκή – αντεργατική επίθεση και έχει υποταχθεί πλήρως στο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές. Αλλά και το σχέδιο νόμου αυτό καθ’ αυτό δεν είναι απλή αναλογική, καθώς βάζει περιορισμό για την είσοδο στην βουλή το «πλαφόν» του 3%. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό, ας δούμε τα αποτελέσματα των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων, του Γενάρη του 2015 και του Σεπτέμβρη του 2015, όπου στην πρώτη περίπτωση το 8,71% και στην δεύτερη το 6,10% των ψηφισάντων δεν μπορούν να έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση λόγω του «πλαφόν». Το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα αυτοπροστατεύεται από ακραίους, γραφικούς και γειτονικούς πράκτορες αλλά δεν έχει κανέναν περιορισμό να καθίσουν στα βουλευτικά έδρανα πιστοί υπηρέτες του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, υποτακτικοί των ιμπεριαλιστών, τραμπούκοι φασίστες και κάθε πρόθυμος «εθνοσωτήρας».
Το κεντρικό όμως ζήτημα δεν είναι το «πόσο» πραγματικά ή όχι είναι απλή αναλογική το σχέδιο εκλογικού νόμου που προωθεί η κυβέρνηση αλλά το ότι σε μία πολιτική επίθεσης στις κατακτήσεις, τα δικαιώματα και τη ζωή του εργαζόμενου λαού, σε μία πολιτική που υποτάσσεται στις απαιτήσεις και τις εντολές Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, αυτό που «αντιστοιχεί» είναι ένταση της καταστολής και των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων και όχι το αντίθετο. Και σε αυτό το πεδίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δώσει τις «εξετάσεις» της στο σύστημα, έχει πάρει τη σκυτάλη από την προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ –ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει στον ίδιο βάρβαρο δρόμο, ενάντια στις κινητοποιήσεις του λαού: ΜΑΤ σε κάθε απεργία, κινητοποίηση, πορεία, χτύπημα απεργών, διαδηλωτών, προσφύγων και καθενός που παλεύει και αντιστέκεται.
Η «δέσμευση» του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα για απλή αναλογική, η οποία ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου» για να τηρηθεί, δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μία προσπάθεια να φτιασιδώσει λίγο το αποκρουστικό πρόσωπο μίας αντιλαϊκής πολιτικής και παράλληλα να πετύχει κάποιους στόχους στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος. Η προώθηση του εκλογικού νόμου από τη μεριά της κυβέρνησης είναι φανερό ότι θέλει να δημιουργήσει ένα «δίχτυ ασφαλείας» για το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση που για λόγους ανεξάρτητους από την θέλησή της, δεν μπορέσει να αποφύγει ή της επιβληθούν εκλογές. Από τη δεξιά αντιπολίτευση, ΝΔ – ΠΑΣΟΚ καταγγέλλουν τον Τσίπρα ότι με τον νέο εκλογικό νόμο επιχειρεί από την μία «αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα του λαού» (!!!) ενώ από την άλλη τον καταγγέλλουν για προώθηση της «ακυβερνησίας». Η εφημερίδα Το Βήμα μας «ενημερώνει» ότι «οικοδομείται καθεστώς Τσίπρα» ενώ διάφοροι δημοσιολογούντες, δημοσιογράφοι και μη, αναρωτιούνται για το κατά πόσο ο Τσίπρας έχει την άδεια των ξένων να προχωρήσει σε ψήφιση της απλής αναλογικής. Είναι φανερό ότι το ντόπιο αστικό πολιτικό σύστημα ανησυχεί για την «ρευστότητα» που θα προκαλούσε η εφαρμογή της «απλής αναλογικής» ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές και αντιδρούν προσπαθώντας να αποκλείσουν την περίπτωση να πάρει τους 200 ψήφους που απαιτούνται, κάτι που φαίνεται ότι θα πετύχει καθώς τα «κουκιά» δεν βγαίνουν. Ιδιαίτερη ήταν η ανησυχία και η πίεση προς το ΠΑΣΟΚ, καθώς θεωρήθηκε από όλους ο «αδύναμος κρίκος» αυτής της πρωτοβουλίας Τσίπρα. Και η ανησυχία μεγαλώνει καθώς τα μηνύματα από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πυκνώνουν για μία πορεία συνεννόησης του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σουλτς, Πιατέλα και πιο πρόσφατα ο πρόεδρος του SPD και αντικαγκελάριος της Γερμανίας Γκάμπριελ το θέτουν με επιμονή. Είναι φανερό ότι μία τέτοια εξέλιξη θα άλλαζε τον σχεδιαζόμενο χάρτη της κεντροαριστεράς στη χώρα και θα έκανε ρυθμιστικό παράγοντα τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, κάτι που σημαντικοί ντόπιοι παράγοντες του συστήματος δεν το θέλουν. Η «επιτυχία» του ΣΥΡΙΖΑ με την προώθηση του νέου εκλογικού νόμου περιορίζεται, προς τον παρόν, στην υποστήριξη από τον Λεβέντη της ΕΚ και τον Θεοχαρόπουλο της ΔΗΜΑΡ, ενώ ο πρόεδρος της βουλής Βούτσης δεν διαχωρίζει σε «ευπρόσδεκτες» και «μη ευπρόσδεκτες» τις ψήφους στην βουλή των φασιστών της ΧΑ.
Πέρα όμως από τις αστικές καντρίλιες γύρω από τον εκλογικό νόμο, υπάρχουν και τα ζητήματα του λαού και αυτά είναι κυρίως που πρέπει να μας απασχολούν. Η κυριαρχία του ρεβιζιονισμού-ρεφορμισμού στην Αριστερά, η εγκατάλειψη κάθε επαναστατικής παρακαταθήκης την οδήγησε στην υιοθέτηση των κοινοβουλευτικών αυταπατών, με κορωνίδα την διεκδίκηση της απλής ανόθευτης και άδολης αναλογικής σαν πάγιο εκλογικό σύστημα, έτσι ώστε να εκφράζεται αυθεντικά η λαϊκή θέληση. Η λαϊκή θέληση για την ηγεσία του ρεφορμισμού δεν μπορεί να εκφραστεί πουθενά αλλού παρά μόνο στις εκλογικές αναμετρήσεις των οποίων μέχρι τα σήμερα είναι οι πιο φανατικοί θιασώτες. Αποκρύβοντας το γεγονός ότι στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος οι κάθε είδους εκλογές αποτελούν προνομιακό πεδίο της άρχουσας τάξης που παραμορφώνουν με συστηματικό τρόπο τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές την λαϊκή ψήφο. Και για να μην πάμε πολύ μακρυά, καθώς συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το δημοψήφισμα του ΟΧΙ, έχουμε ένα παράδειγμα που αποκάλυψε το μέγεθος της απάτης και του εμπαιγμούς που μπορεί να στηθεί στις πλάτες του λαού. Η λογική ότι μέσα από εκλογές και κάθε είδους δημοψηφίσματα μπορεί να ανοίξει ο δικός του δρόμος, να ξεμπερδεύει με τους ντόπιους και ξένους δυνάστες του, αποτελεί ένα σημαντικό εμπόδιο στην ανάπτυξη της εργατικής – λαϊκής πάλης, η οποία μπορεί να συγκροτήσει οργανωτικά και πολιτικά τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις. Είναι η λογική που μετέφερε από το πεδίο των αγώνων στην κάλπη την αντίθεση του λαού στη βάρβαρη πολιτική των μνημονίων και οδήγησε στην επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ με τα γνωστά επακόλουθα και κυρίως με την πλήρη αποσυγκρότηση του εργατικού – λαϊκού παράγοντα.
Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε και κυρίως να επιδιώκουμε την έκφραση της εργατικής- λαϊκής βούλησης στο μοναδικό πεδίο όπου μπορεί να εκφραστεί με τον πιο ανόθευτο τρόπο. Στην ταξική πάλη, στον αγώνα για το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή, στις αναμετρήσεις με τους ντόπιους και ξένους δυνάστες. Εκεί ο εργαζόμενος λαός ανακαλύπτει τον εαυτό του, στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις, αναγνωρίζει τους πραγματικούς εχθρούς και τους ψεύτικους φίλους, ανεβάζει συνολικά το επίπεδο της συγκρότησής του, γίνεται πραγματικά επικίνδυνος για το σύστημα της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Από αυτόν τον δρόμο θέλουν να αποκόψουν τον λαό οι συστημικές δυνάμεις της επίθεσης και να τον μετατρέψουν σε έναν άβουλο ψηφοφόρο κάτω από συνεχείς εκβιασμούς και ψεύτικα διλήμματα, που καμιά σχέση δεν έχουν με τα δικά του συμφέροντα και την δική του προοπτική.
Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση
