Ποιος είναι ο κόσμος σήμερα;
Ζούμε σε έναν κόσμο ταραγμένο, ανασφαλή και επικίνδυνο. Αυτό ακούγεται από πολλές πλευρές. Αυτό καταλαβαίνουμε και αισθανόμαστε όλοι μας. Αυτό μας λένε καθημερινά οι ισχυροί του κόσμου και οι κυβερνήσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Το Ιράκ σε κατοχή από τις δυνάμεις των Αμερικάνων και των συμμάχων τους, στάζει αίμα από την καταστροφή που προξένησε στο λαό ο εγκληματικός και άδικος πόλεμος, ματώνει κάθε μέρα από τις σφαίρες των κατακτητών ενάντια στα καλύτερα παιδιά ενός λαού που δεν σκύβει το κεφάλι του, αλλά αντιστέκεται. Κατοχή και καταπίεση στο Αφγανιστάν, όπου οι πιλότοι των αεροπλάνων των καταχτητών σκοτώνουν παιδιά που παίζουν στους δρόμους γιατί τα μπερδεύουν για «τρομοκράτες».Τείχη πανύψηλα υψώνονται στη γη της Παλαιστίνης από τους νέους ναζί, για να μαντρώσουν έναν ολόκληρο λαό που εδώ και δεκαετίες αγωνίζεται για λευτεριά και ανεξαρτησία, δίνοντας στον αγώνα χιλιάδες αντρών και γυναικών. Δίπλα μας μία ολόκληρη χώρα -η Γιουγκοσλαβία- έγινε κομμάτια στην κυριολεξία από τις βόμβες ραδιενεργού ουρανίου και χιλιάδες άνθρωποι έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα, που χωρίστηκε σε μικρά κράτη για να μπορούν να ελέγχονται πιο εύκολα από Ευρωπαίους και Αμερικάνους. Την ίδια στιγμή, σε όλα τα Βαλκάνια υπάρχουν και συντηρούνται όλες εκείνες οι εκρηκτικές αντιθέσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε νέους κύκλους πολέμων.
Ο τούρκικος λαός δίνει και αυτός τη δικιά του προσφορά θυσίας από τους αγωνιστές που πεθαίνουν στα λευκά κελιά του καθεστώτος. Οι λαοί της Ν. Αμερικής ζουν κάτω από την απειλή της φτώχειας και της πείνας που έχει προκαλέσει η εκμετάλλευσή τους από τις ΗΠΑ και τους ντόπιους εκμεταλλευτές. Οι λαοί στην Αφρική λιμοκτονούν από την έλλειψη τροφής και μακελεύονται πολλές φορές σε ανταγωνισμούς που πίσω τους βρίσκονται οι ιμπεριαλιστές, είτε Γάλλοι, είτε Αμερικάνοι, είτε κάποιοι άλλοι. Στην Ασία η εκμετάλλευση εκατομμυρίων παιδιών από τις μεγάλες καπιταλιστικές εταιρείες δείχνει το αποκρουστικό πρόσωπο του συστήματος, ενώ οι πόλεμοι και η φτώχεια σπρώχνουν εκατομμύρια ανθρώπων στο δρόμο της προσφυγιάς, όπου θα συναντήσουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση, το ρατσισμό και την ξενοφοβία και, πολλές φορές, το θάνατο στα νέα σκλαβοπάζαρα αυτού του πλανήτη. Ολοι ζούμε κάτω από τις συνεχείς απειλές του Μπους ότι όποιος δεν είναι μαζί του είναι εχθρός του, και οι εχθροί των αμερικάνων ιμπεριαλιστών γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει να αντιστέκεσαι στις επιταγές τους. Απειλές και ασφυκτικοί εκβιασμοί με εμπάργκο σε είδη πρώτης ανάγκης ενάντια σε χώρες όπως η Κούβα, το Ιράν, η Λ.Δ. της Κορέας, η Συρία, και ο κατάλογος όλο και μεγαλώνει. Οι απειλές αυτές δεν απευθύνονται μόνο στους μικρούς και αδύνατους, δεν απευθύνονται μόνο στους λαούς που αντιστέκονται, απευθύνονται και στους άλλους ιμπεριαλιστές, Γάλλους, Γερμανούς, Ρώσους κ.λπ.: όλοι καλούνται σε υποταγή. Οταν μάλιστα η αμφισβήτηση της πολιτικής των ΗΠΑ μεγαλώνει, τότε η απειλή ακόμα και για πυρηνικές επιθέσεις αποκαλύπτει τα εφιαλτικά σενάρια για την ανθρωπότητα που καταστρώνουν οι διεστραμμένοι εγκέφαλοι που έχουν τις έδρες τους στα στρατηγεία και τα επιτελεία των αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Με τη δικαιολογία για τον κίνδυνο τρομοκρατικών χτυπημάτων όλος ο κόσμος αστυνομοκρατείται και τα πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα καταργούνται, ενώ το Γκουαντανάμο, οι μαύρες λίστες αγωνιστών και επαναστατικών λαϊκών οργανώσεων, οι τρομοκρατικοί νόμοι είναι ο νέος νομικός πολιτισμός του συστήματος της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Πώς και γιατί φτάσαμε έως εδώ;
Τον 20ό αιώνα δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και αμέτρητες τοπικές συγκρούσεις και επεμβάσεις έκαναν φανερά με τον πιο αιματηρό τρόπο στους λαούς τη φύση και τον βάρβαρο επεκτατικό χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η Οκτωβριανή Επανάσταση και η δημιουργία της ΕΣΣΔ ήταν το αποτέλεσμα του Α” Παγκόσμιου Πολέμου, η Κινέζικη Επανάσταση και οι Λαϊκές Δημοκρατίες ήταν το αποτέλεσμα του Β” Παγκόσμιου Πολέμου. Οι απαντήσεις, όμως, των λαών στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις έβαζε φραγμό στην πολιτική τους και εμπόδιζε την υλοποίηση των στόχων τους.
Μπαίνουμε έτσι στην περίοδο του ψυχρού πολέμου και της συγκρότησης της Δυτικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ) κάτω από την κυριαρχία των Αμερικάνων με κύριο στόχο το χτύπημα των σοσιαλιστικών χωρών, του κομμουνιστικού-εργατικού κινήματος και την προσπάθεια του καπιταλισμού να αντιμετωπίσει την τεράστια οικονομική και κοινωνική του κρίση. Η ανατροπή, όμως, του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ καθώς κι στις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, τη δεκαετία του ’60, από τις δυνάμεις της παλινόρθωσης και η μετατροπή της πρώτης χώρας του σοσιαλισμού σε μία ιμπεριαλιστική δύναμη δημιουργεί μια νέα κατάσταση στον κόσμο, όπου το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν ο ανταγωνισμός των δύο υπερδυνάμεων, με τους εξοπλισμούς και τις τοπικές επεμβάσεις τους, μια εξέλιξη αρνητική για τους λαούς και ευνοϊκή για τους ιμπεριαλιστές και κυρίως τους Αμερικάνους. Ο ανταγωνισμός αυτός έφερνε όλο και πιο κοντά τον κίνδυνο ενός παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου και, παρά την ήττα των Αμερικάνων στο Βιετνάμ, αυτή η πορεία ανακόπηκε μόνο προσωρινά. Από τη δεκαετία του ’80 έχουμε το ξεκίνημα μιας ολομέτωπης επίθεσης ενάντια στους λαούς και τους εργαζόμενους από τις ΗΠΑ με επικεφαλής τον Ρίγκαν και σύμμαχό του την Αγγλία της Θάτσερ. Η επίθεση αυτή έχει δύο κύρια χαρακτηριστικά: από τη μία να επιβάλει ένα μεσαιωνικό καθεστώς στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα μέσα από το χτύπημα όλων των κατακτήσεών τους στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ενώ από την άλλη επιδιώκει να «γονατίσει» οικονομικά και στρατηγικά τη ρώσικη υπερδύναμη με τη μεταφορά του ανταγωνισμού στην Ευρώπη, με την εγκατάσταση των πυρηνικών πυραύλων Πέρσινγκ και Κρουζ σε αμερικάνικες στρατιωτικές βάσεις.
Είναι φανερό ότι για τους Αμερικάνους η διέξοδος για τα τεράστια προβλήματα υπερπαραγωγής και μπλοκαρίσματος των αγορών του καπιταλιστικού συστήματος βρίσκεται στην προώθηση της παγκόσμιας ηγεμονίας τους στο στρατηγικό-στρατιωτικό επίπεδο, που θα προστατεύει και θα προωθεί αποφασιστικά την κυριαρχία τους στην παγκόσμια οικονομική αγορά σε βάρος των άλλων ιμπεριαλιστών ανταγωνιστών της με την προστασία που θα τους παρέχουν οι τεράστιες σε καταστροφική δύναμη στρατιωτικές τους δυνάμεις. Ομως, όσο φανερή και αναγκαία ήταν αυτή η επιδίωξη άλλο τόσο εμποδιζόταν η επίτευξή της από την ύπαρξη και τη δράση της ρώσικης υπερδύναμης, της μοναδικής που μπορούσε να ανταγωνιστεί τους Αμερικάνους στο επίπεδο της στρατηγικής υπεροπλίας. Αυτή η ισορροπία του τρόμου, που πολλοί την παρουσιάζουν στις μέρες μας σαν το αντίδοτο στην αμερικάνικη παντοδυναμία και επιθετικότητα, όχι μόνο δεν δημιουργούσε συνθήκες ειρήνης, αλλά έφερνε όλο και πιο κοντά τη σύγκρουση, ενώ δημιουργούσε αποσταθεροποίηση σε μια σειρά περιοχές του κόσμου που πλήρωναν με επεμβάσεις και τοπικούς πολέμους το θανάσιμο εναγκαλισμό τους από τις ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις.
Οι ανατροπές του ’89-91 δημιουργούν τις ευνοϊκές συνθήκες για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό να θέσει πλέον με καλύτερους όρους στην ημερήσια διάταξη το στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας. Πρώτη και καλύτερη ευκαιρία, η κρίση του Περσικού Κόλπου και ο πρώτος πόλεμος ενάντια στο Ιράκ, όπου οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές πραγματοποιούν μία τεραστίων διαστάσεων στρατιωτική προετοιμασία και συγκρότηση μίας μεγάλης συμμαχίας των δυτικών δυνάμεων κάτω από την κυριαρχία τους. Επιδίωξη των Αμερικάνων είναι ο πόλεμος στο Ιράκ να αποτελέσει το φόβητρο για εχθρούς και συμμάχους και ταυτόχρονα η συμμαχία κάτω από την ηγεμονία τους το μοντέλο της διεθνούς πολιτικής τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Παρά τη νίκη τους όμως φάνηκε ότι δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τις πολεμικές τους ενέργειες με την κατάληψη του Ιράκ και την εγκατάσταση μόνιμης παρουσίας στην περιοχή. Η αδυναμία αυτή έφερε στο προσκήνιο με πολύ καθαρό τρόπο την αναντιστοιχία στόχων και μέσων για την επίτευξη των επιδιώξεών τους. Δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα να δέσουν χειροπόδορα όλη την ανθρωπότητα, ακόμα και με τα στρατιωτικά μέσα που διαθέτουν. Από την άποψη αυτή, καταρρίπτεται και ο μύθος του παντοδύναμου, και αυτό χωρίς την ισχυρή παρουσία και δράση του παράγοντα των λαών που, μπαίνοντας στο προσκήνιο των εξελίξεων, μπορούν να δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα στα σχέδια των Αμερικάνων. Πράγμα που στις μέρες μας αποκαλύπτεται ολοκάθαρα από την αντίσταση του ιρακινού λαού και το βραχυκύκλωμα που έχει προκαλέσει στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις τόσο στην περιοχή όσο και ευρύτερα.
Η χρονική πίεση των Αμερικάνων να προλάβουν να διαμορφώσουν τις απαραίτητες συνθήκες που θα τους επιτρέπουν να κυριαρχούν στον κόσμο και η αναντιστοιχία του στόχου αυτού με τα μέσα που διαθέτουν τους οδηγούν στην όλο και πιο επιθετική συμπεριφορά, έτσι ώστε να προκαλούν συνθήκες όξυνσης μέσα από τις οποίες θέτουν διλήμματα υποταγής σε εχθρούς και φίλους. Η χρονική πίεση έχει να κάνει με την προσπάθεια των Αμερικάνων να αποτρέψουν την προσπάθεια ανασυγκρότησης της Ρωσίας σε μία σύγχρονη ιμπεριαλιστική δύναμη, μιας και είναι η μοναδική που μπορεί να της αντιπαρατεθεί στο στρατηγικό επίπεδο και ταυτόχρονα να εμποδίσει τη σύμπηξη συμμαχιών μεταξύ των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (Γαλλίας-Γερμανίας-Ρωσίας-Κίνας) που σίγουρο είναι ότι θα σταθούν εμπόδιο στην υλοποίηση των επιδιώξεών τους, αλλά και θα θέσουν το μοίρασμα του κόσμου κάτω από νέα δεδομένα, υποστηρίζοντας φυσικά τα δικά τους συμφέροντα.
Οι βομβαρδισμοί και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας είναι άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα των πολεμικών εξορμήσεων των Αμερικάνων. Για πρώτη φορά μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο τα αμερικάνικα στρατεύματα και αεροπλάνα επεμβαίνουν στην Ευρώπη και ματοκυλούν έναν λαό, διαλύοντας μία χώρα. Η επιδίωξη είναι ολοφάνερη, ο στρατιωτικός και πολιτικός έλεγχος μιας σημαντικής περιοχής, όπως αυτή των Βαλκανίων, είναι μια ήττα τόσο για τους ευρωπαίους όσο και για τους ρώσους ιμπεριαλιστές, καθώς και ένα φόβητρο για τους λαούς της περιοχής. Οι Αμερικάνοι διαμορφώνουν έτσι εκείνο το πλαίσιο στην περιοχή που θα τους δώσει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση για μεγαλύτερες εξορμήσεις.
Ομως και εδώ όπως και στο Ιράκ προηγούμενα δεν μπορούν να ολοκληρώσουν με επιτυχημένο τρόπο όλες τις επιδιώξεις τους. Η στρατιωτική ήττα της Γιουγκοσλαβίας δεν μπορεί να συνοδευτεί από την κατάληψή της και από την ανατροπή Μιλόσεβιτς. Είναι μια εκκρεμότητα που αναγκάζονται να την αφήσουν γι” αργότερα. Αυτό βέβαια ξαναδείχνει το πρόβλημά τους, που καλύπτεται προσωρινά από τις στρατιωτικές επιτυχίες τους. Ηδη από τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας γίνεται φανερό ότι οι πιο αντιδραστικές μερίδες της μονοπωλιακής αστικής τάξης των ΗΠΑ βιάζονται να προχωρήσουν με πιο αποφασιστικό τρόπο στο στόχο της κυριαρχίας με όλα τα μέσα. Ετσι, μέσα από ένα εκλογικό πραξικόπημα όπου με τη μειοψηφία των ψηφοφόρων αλλά την «πλειοψηφία» των εκλεκτόρων ανεβαίνει ο Μπους στην προεδρία, ξεκαθαρίζεται προς ποια κατεύθυνση θα κινηθούν οι εξελίξεις. Για να μην υπάρχουν αυταπάτες για τα άλλα τμήματα της μονοπωλιακής αστικής τάξης των ΗΠΑ, να ξεκαθαρίσουμε ότι οι όποιες διαφωνίες τους με την πολιτική Μπους έχουν κυρίως να κάνουν τόσο με τη βιασύνη του για την επίτευξη των στόχων, που αναγκαστικά τον οδηγεί τόσο στο ξεπέρασμα μηχανισμών όπως ο ΟΗΕ, όσο και με τους όρους υποταγής που διαμορφώνει με τους συμμάχους των ΗΠΑ, που οδηγούν σε αντιπαραθέσεις στα πλαίσια της πάλαι ποτέ δυτικής συμμαχίας.
Η εκλογή Μπους όμως από μόνη της δεν μπορούσε να δώσει εκείνη την ώθηση σε μία πολεμική εξόρμηση που τόσο έντονα επιδίωκαν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, ώσπου ήρθε «εξ ουρανού» στις 11/9/2001 η επίθεση στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης για να προκαλέσει από τη μεριά τους την επίσημη κήρυξη του πολέμου κατά της ανθρωπότητας. Για την επίθεση της 11/9 έχουν ειπωθεί πολλά και από πολλές πλευρές. Εμείς αυτό που είπαμε τότε και εξακολουθούμε να λέμε και σήμερα είναι ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη ευκαιρία για τους Αμερικάνους να χρησιμοποιήσουν την επίθεση αυτή σαν καύσιμη ύλη για την προώθηση των στόχων τους, ανεξάρτητα από το ποιος πραγματικά τη σχεδίασε και την εκτέλεσε. Και αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον καθένα. Πολύ περισσότερο από αυτούς που μπορούν να σχεδιάζουν και να εκτελούν τόσο μεγάλες και περίπλοκες επιχειρήσεις.
Ο πόλεμος στην ημερήσια διάταξη
Ο βομβαρδισμός και η εισβολή των Αμερικάνων στο Αφγανιστάν κρίθηκε και από τους άλλους ιμπεριαλιστές σαν «δίκαιη» ανταπόδοση της επίθεσης που δέχθηκαν. Ετσι, και με την ψήφιση απόφασης από τον ΟΗΕ, οι Αμερικάνοι νομιμοποίησαν μία απροκάλυπτη επίθεση σε μια χώρα και σε ένα λαό με το μόνο επιχείρημα ότι ήταν πίσω από την επίθεση της 11/9. Το εκβιαστικό δίλημμα του Μπους ότι στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας όποιος δεν είναι μαζί τους είναι εναντίον τους σηματοδοτεί τη νέα ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, που στοχεύει στην άμεση υποταγή των υπόλοιπων ιμπεριαλιστών αλλά και των άλλων εξαρτημένων χωρών στο άρμα τους. Στον πόλεμο αυτό τελειώνουν και οι αυταπάτες για έναν ενιαίο κόσμο όπου η ειρήνη και η πρόοδος θα ήταν μόνιμη, χωρίς αντιπαραθέσεις και ανταγωνισμούς. Οι αυταπάτες αυτές για τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, που για χρόνια καλλιεργήθηκαν από το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, αλλά βρήκαν και οπαδούς ανάμεσα στη ρεφορμιστική Αριστερά, κυρίως της Ευρώπης, είχαν στόχο να δημιουργήσουν εκείνο το πλαίσιο που θα διευκόλυνε το πέρασμα της λογικής των ιμπεριαλιστών και κυρίως των Αμερικάνων ότι τα σύνορα όλων των χωρών είναι ανοιχτά για τα κεφάλαιά τους και τις επιχειρήσεις τους. Ο πλανήτης γι” αυτούς είναι ένας χώρος στον οποίο μόνο ένα αφεντικό μπορεί και πρέπει να κάνει κουμάντο, μαζί με κάποιους πρόθυμους υποτακτικούς. Η γη είναι ανοιχτή για εκμετάλλευση των φυσικών της πόρων, για την εκμετάλλευση των λαών και των χωρών, για το μεγάλωμα ακόμα περισσότερο των κερδών του κεφαλαίου. Στην υπόθεση αυτή όμως δεν χωράνε όλοι οι ιμπεριαλιστές, αλλά μόνο ένας. Οι υπόλοιποι καλούνται ουσιαστικά να παίξουν δεύτερους και τρίτους ρόλους κομπάρσων.
Οσοι αρνηθούν θα βρεθούν αντιμέτωποι με την κατηγορία του εχθρού της μεγάλης δύναμης και απειλούνται άμεσα ακόμα και με πυρηνικό αφανισμό. Η κατάρρευση του μύθου της παγκοσμιοποίησης γίνεται με έναν αιματηρό τρόπο που τον ζουν οι λαοί και θα τον ζήσουν ακόμα περισσότερο. Οι ΗΠΑ δεν αφήνουν περιθώριο για άλλες σκέψεις και, προετοιμάζοντας τον πόλεμο για το Ιράκ με σκοπό να ανατρέψουν τον Σαντάμ και να σώσουν την ανθρωπότητα από τα φοβερά όπλα του, ψηφίζουν στον προϋπολογισμό τους τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες όλων των εποχών, δείχνοντας ότι η πολεμική εξόρμηση μόλις έχει αρχίσει. Η πολεμική επιχείρηση στο Ιράκ γίνεται χωρίς τη συγκατάθεση του ΟΗΕ και με κόντρα των Γαλλίας-Γερμανίας-Ρωσίας και Κίνας.
Είναι η πρώτη φορά που η δυτική συμμαχία όχι μόνο δεν εμφανίζεται ενιαία αλλά και δημιουργούνται κίνδυνοι αντισυσπείρωσης στις επιδιώξεις των Αμερικάνων. Φαίνεται ότι έφτασε η ώρα οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές να σταματήσουν να υποτάσσονται αδιαμαρτύρητα στις αμερικάνικες επιταγές και προσπαθούν να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους. Είναι γεγονός ότι η στάση κυρίως των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών καθυστέρησε και δυσκόλεψε τα πολεμικά σχέδια των Αμερικάνων. Δεν τα ματαίωσε όμως και ούτε είχε τέτοιο στόχο. Ο στόχος των Ευρωπαίων δεν ήταν να ματαιώσουν την ιμπεριαλιστική εισβολή και κατοχή του Ιράκ. Απλώς, διεκδικούσαν για τη δική τους πλευρά τη διασφάλιση των συμφερόντων τους στην περιοχή. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης δεν έχουν καμία ειρηνόφιλη διάθεση, μιας και δική τους επιδίωξη είναι να αποκτήσουν εκείνες τις στρατιωτικές και οικονομικές δυνατότητες που θα τους δώσουν τη δύναμη να ανταγωνιστούν με ίσους όρους τις ΗΠΑ στον ανταγωνισμό τους για σφαίρες επιρροής και εκμετάλλευση ολόκληρων περιοχών του πλανήτη, πράγμα που ήδη κάνουν με την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Αυτό σημαίνει ότι προσπαθούν και αυτοί να διαμορφώσουν όρους για μια τέτοια προοπτική. Εξάλλου, τόσο η γαλλο-γερμανική προσέγγιση και η δημιουργία του λεγόμενου άξονα όσο και οι συναντήσεις με τον Πούτιν και η προσπάθεια σύστασης μιας άτυπης συμμαχίας με τη Ρωσία είναι στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής. Η ιμπεριαλιστική τους διάθεση ξεδιπλώνεται σε κάθε ευκαιρία. Είναι οι Γερμανού που άνοιξαν το ζήτημα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας με την αναγνώριση της Κροατίας και της Σλοβενίας, με στόχο την κυριαρχική τους θέση στην περιοχή, παρά και ενάντια στις τότε επιδιώξεις των Αμερικάνων. Είναι οι Γάλλοι που βρίσκονται πίσω από κάθε εμφύλια σύγκρουση στις πρώην αποικίες τους στην Αφρική στον ανταγωνισμό τους με τους Αμερικάνους για τον έλεγχο πλούσιων σε πρώτες ύλες περιοχών.
Από την άλλη, η ρώσικη αστική τάξη, προσπαθώντας από τη μια να ανασυγκροτήσει το εσωτερικό της μέτωπο, δημιουργεί παράλληλα τους όρους να επανέλθει στη διεθνή σκηνή, διεκδικώντας ξανά ρόλους ηγεμονίας όχι μόνο στις περιοχές που προέρχονται από την πρώην ΕΣΣΔ αλλά ακόμα παραπέρα. Την περίοδο αυτή, ενώ δείχνει τα δόντια της στην Τσετσενία, ταυτόχρονα προσπαθεί να βάλει εμπόδια στη δυτική συμμαχία, προσεγγίζοντας Γαλλία-Γερμανία, δημιουργώντας έτσι κάποιο πρόπλασμα μιας στρατηγικής συμμαχίας σαν αντίπαλο φόβητρο στην αμερικάνικη κυριαρχία.
Αυτό που γίνεται φανερό είναι ότι έχουμε μπει σε μια επικίνδυνη περίοδο για τους λαούς, όπου ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών θα οδηγείται όλο και περισσότερο σε μία μεταξύ τους σύγκρουση για την τελική επικράτηση. Αυτός είναι ο πιο σοβαρός κίνδυνος, αυτή είναι η πιο μεγάλη ανασφάλεια για όλους μας. Αν αυτό δεν γίνεται σήμερα, έχει να κάνει με το ότι δεν έχουν διαμορφωθεί οι όροι και κυρίως αυτοί οι όροι που έχουν ανάγκη οι αντίπαλοι ιμπεριαλιστές των Αμερικάνων. Μέχρι τότε, τόσο οι συμφωνίες τους όσο και οι διαφωνίες τους θα προκαλούν ακόμα μεγαλύτερες οξύνσεις και νέα δεινά για τους λαούς. Γιατί τόσο οι συμφωνίες τους όσο και οι διαφωνίες τους έχουν σαν κύριο μέτωπό τους την καταλήστευση χωρών και λαών είτε από κοινού είτε χώρια. Γιατί στις συμφωνίες τους και τις διαφωνίες τους αυτό που πάντα υπερτερεί δεν είναι ούτε κάποια διεθνής νομιμότητα ούτε οι διεθνείς αρπακτικοί οργανισμοί που οι ίδιοι δημιούργησαν και στηρίζουν (ΟΗΕ, ΠΟΕ, ΔΝΤ, Διεθνής Τράπεζα κ.ά.), αλλά το ιδιαίτερο συμφέρον του καθενός από αυτούς. Ο πόλεμος, οι καταστροφές, η πείνα, η εξαθλίωση, η τρομοκρατία, το χτύπημα των πολιτικών δικαιωμάτων, η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, η ερημοποίηση ολόκληρων περιοχών του πλανήτη είναι οι επιπτώσεις της πολιτικής των ιμπεριαλιστών και του ανταγωνισμού τους. Απέναντι σε αυτή την προοπτική, μοναδικός παράγοντας που μπορεί να παίξει ανασταλτικό ρόλο είναι η παγκόσμια δύναμη και ο αγώνας των λαών.
φ.493, 24/1/04
