Οξύνεται η αντιπαράθεση στη Βενεζουέλα, με τον θανάσιμο κίνδυνο που απειλεί το λαό της να μεγαλώνει. Η ιμπεριαλιστική επέμβαση είναι σε πλήρη εξέλιξη, ενώ η κυβέρνηση Μαδούρο προσπαθεί απεγνωσμένα να ελιχθεί και να διαπραγματευτεί.
Στο διπλωματικό πεδίο, οι Αμερικάνοι έχουν πετύχει να σύρουν μια σειρά χώρες στην αναγνώριση του Γκουαϊδό και κύρια τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Οι Ευρωπαίοι γρήγορα κατάλαβαν ότι με τη μετριοπαθή στάση τους θα έχαναν το τρένο των εξελίξεων, και με άγαρμπο τρόπο έδωσαν στο Μαδούρο… τελεσίγραφο 8 ημερών για να κηρύξει εκλογές! Αυτές οι ενέργειες που παραβιάζουν κάθε είδους νομιμότητα, ξεφτιλίζουν την όποια εγκυρότητα έχει απομείνει στο «διεθνές δίκαιο» και τους «διεθνείς οργανισμούς», οι οποίοι αποδέχθηκαν μάλιστα και τις τελευταίες προεδρικές εκλογές, στις οποίες έστειλαν παρατηρητές! Μπορεί να είμαστε από τους τελευταίους που θα επικαλεστούμε το «διεθνές δίκαιο» ως πολιτικό επιχείρημα, όμως αυτή τη στιγμή βλέπουμε μια απροκάλυπτη επέμβαση στα εσωτερικά μιας χώρας από τους παγκόσμιους χωροφύλακες, που αποφάσισαν και διέταξαν ότι… ο πρόεδρος της Βενεζουέλας είναι ο Γκουαϊδό. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί ακόμα ένα κακό προηγούμενο για τους λαούς όλου του κόσμου. Τέλος, για την ομάδα της Λίμα και τις κυβερνήσεις των χωρών της Νότιας Αμερικής δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε λέξεις: πρόκειται για μαριονέτες.
Μέσα στην ίδια τη Βενεζουέλα, όμως, τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο περίφημα, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Πρώτον, δεν έχει κατορθωθεί ακόμα να δημιουργηθεί ρήγμα στο στρατό, ο οποίος δήλωσε πίστη στο Μαδούρο. Η στάση του στρατού αποτελεί κρίσιμο ζήτημα, γιατί αποτελεί βασικό μέσο πολιτικού ελέγχου της κυρίαρχης μερίδας της αστικής τάξης. Εκτός του ότι ο στρατός προστάτευσε τον Τσάβεζ στην άνοδο του στην εξουσία, (άλλωστε ο Τσάβεζ ήτανε στρατιωτικός ο ίδιος), έχει και οικονομικό ρόλο. Εταιρίες και αξιωματικοί του στρατού έχουν στενή σχέση με την PDVSA, την κρατική εταιρία πετρελαίου, και έχουν μερίδιο στα κέρδη. Είναι εύκολα κατανοητό ότι αυτές οι κλίκες θα χρειαστούν κάτι παραπάνω από την αμνήστευση για να δεχθούν να ρίξουν το Μαδούρο. Επίσης, είναι εύκολα κατανοητό ότι μια πραξικοπηματική κίνηση θα γίνει την κατάλληλη στιγμή και ότι ενδεχόμενοι κρυφοί συνεργάτες των ιμπεριαλιστών δεν εκδηλώνονται ακόμα. Οι μέχρι στιγμής κινήσεις κάποιων μεμονωμένων στρατιωτικών, όπως του Διοικητή της Αεροπορίας, δεν συνιστούν ρήγμα. Τα πραξικοπήματα δεν γίνονται με βίντεο από το twitter.
Δεύτερον, στο επίπεδο του δρόμου, η ανακήρυξη του Γκουαϊδό δεν έδωσε κάποια πρωτοφανή ώθηση στις διαδηλώσεις. Το ότι ένα τμήμα του λαού της Βενεζουέλας είναι στους δρόμους ενάντια στην κυβέρνηση δεν είναι κάτι καινούργιο. Άνθρωποι της μεσαίας τάξης, φοιτητές, νεολαία και κάποια λαϊκά στρώματα που παλιά στήριζαν τον Τσάβεζ, έχουν συγκρουστεί πολλές φορές με την αστυνομία τα τελευταία χρόνια και οι συγκρούσεις της τελευταίας βδομάδας δεν ήταν οι σκληρότερες. Το σημαντικό ερώτημα, ποια δηλαδή είναι η σύσταση αυτού του κοινωνικού μίγματος και πόσο συμμετέχουν σε αυτό τα λαϊκά-εργατικά στρώματα, δεν είναι εύκολο να απαντηθεί, καθώς η απόστασή μας από τα γεγονότα είναι μεγάλη. Το βέβαιο είναι ότι υπάρχουν τμήματα του λαού που κατεβαίνουν στους δρόμους υπέρ της κυβέρνησης, με το σκεπτικό ότι παρά τα κοινωνικά προβλήματα που επικρατούν, η αλλαγή του καθεστώτος από τα δεξιά θα φέρει ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση. Ο Μαδούρο διοργάνωσε τις δικές του διαδηλώσεις, με αφορμή τα 20 χρόνια από τη λεγόμενη Μπολιβαριανή Επανάσταση. Ούτε, λοιπόν, σε αυτό το επίπεδο μπορεί η συμμαχία ιμπεριαλιστών-αντιδραστικών να πει ότι προχώρησε σημαντικά.
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση Μαδούρο προσπαθεί αμήχανα να ελιχθεί και να κερδίσει χρόνο, ελπίζοντας σε έναν συμβιβασμό με τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, χωρίς να λείπουν τα σόου, όπου ο Μαδούρο οδηγά τανκς, μιλάει για «Βιετνάμ της Λατινικής Αμερικής» και δηλώνει έτοιμος για μάχη. Την ίδια στιγμή όμως, παραπονιέται ότι ο υπεύθυνος ασφαλείας Λευκού Οίκου Τζον Μπόλτον του «έκοψε» την γέφυρα διαλόγου με τον Τραμπ. Όσο για την στάση απέναντι στον Γκουαϊδό, ο Μαδούρο δήλωσε πρόθυμος «να συναντήσει αυτό το παιδί». Σε μια οποιαδήποτε κυρίαρχη χώρα, με βάση τη νομοθεσία θα έπρεπε να είχε ήδη συλληφθεί για απόπειρα πραξικοπήματος, όμως το Ανώτατο Δικαστήριο, που είναι ελεγχόμενο από τον Μαδούρο, δεν έχει προβεί ακόμα σε δίωξη. Ούτε τους Αμερικάνους διπλωμάτες κατάφερε να απελάσει. Όλα αυτά δείχνουν τόσο την έλλειψη πυγμής από την κυβέρνηση, όσο και τη φανερή προσπάθεια συμβιβασμού. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η δήλωση για διενέργεια πρόωρων εκλογών για την Εθνοσυνέλευση, μέσα στη χρονιά.
Τον συμβιβασμό άλλωστε δείχνει να προτιμά και η Ρωσία, που πολιτικά στηρίζει με νύχια και με δόντια την κυβέρνηση. Και όχι μόνο πολιτικά: ο Μαδούρο δήλωσε στο «Sputnik» ότι «καθημερινά έρχονται ρωσικά όπλα και ο στρατός μας έχει ρωσικό εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας». Άλλωστε, είναι γνωστό ότι έχει υπάρξει συμφωνία για την εγκατάσταση ρωσικών πυρηνικών συστημάτων στη Βενεζουέλα που θα στοχεύουν τις ΗΠΑ –ήταν και αυτός ένας από τους λόγους κλιμάκωσης της κρίσης. Όσο όμως και να βοηθούν από μακριά οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές, γνωρίζουν ότι σε περίπτωση αμερικάνικης επέμβασης, δεν έχουν τα μέσα για να στηρίξουν αποφασιστικά τον Μαδούρο. Γι’ αυτό και μένουν στη γραμμή του συμβιβασμού. Οι δε κινέζοι ιμπεριαλιστές, που έχουν δώσει δάνεια και έχουν συνάψει σημαντικές οικονομικές συμφωνίες, έχουν ακόμα λιγότερες δυνατότητες, αφού το στρατιωτικό είναι το αδύναμο σημείο τους.
Οι Αμερικάνοι όμως δεν έχουν καμία διάθεση για συμβιβασμό. Όταν ο Μπόλτον κρατάει μπροστά στις κάμερες ένα τετράδιο που γράφει «5.000 στρατιώτες στην Κολομβία» και ο Τραμπ δηλώνει ανοιχτά ότι η στρατιωτική επέμβαση είναι στο τραπέζι, δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη. Η Βενεζουέλα είναι η χώρα με τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά αποθέματα. Στη ζώνη του ποταμού Ορινόκο, βρίσκονται αποθέματα που αν εξορυχτούν με τις νέες τεχνολογικές μεθόδους, μπορούν να καλύψουν την ετήσια παγκόσμια ζήτηση 30 φορές. Οι ΗΠΑ εργάστηκαν 20 χρόνια για την αποσταθεροποίηση της Βενεζουέλας και νιώθουν ότι ήρθε η ώρα τους.
Αν λοιπόν η συμμαχία ιμπεριαλιστών-αντιδραστικών κρίνει ότι δεν μπορεί να καταφέρει πρόοδο με τα ήδη υπάρχοντα μέσα και ότι οι ντόπιες δυνάμεις δεν επαρκούν, δεν αποκλείεται να προκαλέσει προβοκάτσια, για να δοθεί αφορμή για τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Κάτι τέτοιο εκτυλίσσεται με πρόσχημα την «ανθρωπιστική βοήθεια». Οι ιμπεριαλιστές σκοπεύουν να ανοίξουν έναν διάδρομο «βοήθειας» από τα κολομβιανά σύνορα, ώστε ο Γκουαϊδό να τα διανείμει. Είναι χυδαίο όλοι αυτοί που γονάτισαν οικονομικά τη χώρα με τις κυρώσεις, να μιλούν για τον πεινασμένο λαό της, για τα φάρμακα και τα τρόφιμα. Αν τόσο ήθελαν να φτάσουν εκεί τα φάρματα και τα τρόφιμα, θα μπορούσαν να αφήσουν τη Βενεζουέλα να τα αγοράσει. Η προβοκάτσια είναι ξεκάθαρη. Αν η «βοήθεια» περάσει, θα χρησιμοποιηθεί για την πολιτική νομιμοποίηση του Γκουαϊδό. Αν ο Μαδούρο αποκόψει τη «βοήθεια», όπως ήδη έχει αρχίζει να πράττει, τότε δίνει την αφορμή για την κλιμάκωση της επέμβασης. Οι ΗΠΑ δεν λογαριάζουν τίποτα σε τέτοιες στιγμές και το απέδειξαν και στη Μεϊντάν.
Σε κάθε περίπτωση, είναι επιτακτικό να παρθούν και νέες πρωτοβουλίες ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση αλλά και να εξηγηθούν πλατιά στο λαό μας οι κίνδυνοι που απειλούν το λαό της Βενεζουέλας. Να εξηγηθεί ότι αυτή τη στιγμή το ζήτημα της εξωτερικής επέμβασης είναι το κύριο και ότι οι πολιτικές-ιδεολογικές μας διαφορές με τον τσαβισμό δεν μπορεί να θολώνουν το κριτήριό μας. Στήριξη στο λαό της Βενεζουέλας δεν σημαίνει πολιτική συμφωνία με την κυβέρνηση αλλά υπεράσπιση του δικαιώματός του να καθορίζει ο ίδιος τις τύχες του. Σημαίνει υπεράσπιση του δικαιώματός του στη ζωή, ενάντια σε ένα ακόμα σφαγείο που στήνεται. Η στήριξη στο λαό της Βενεζουέλας αποτελεί εν τέλει υπεράσπιση και της δικής μας πάλης για Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό, πάλη που στρέφεται αναπόφευκτα ενάντια στους νούμερο ένα φονιάδες των λαών.
