Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 880)
Πολιτικά παιχνίδια πίσω από τον ψευτοαντιφασισμό των συστημικών δυνάμεων
Τυχοδιωκτισμοί και υπόκλιση στους ιμπεριαλιστές
Οι αποτυχίες της κυβέρνησης να πείσει ΗΠΑ και ΕΕ ότι δηλώνοντας υπάκουη και προβλεπόμενη στις αντιδραστικές επιδιώξεις τους θα τύχει κάποιας ουσιαστικής στήριξης στον ανταγωνισμό της με την τούρκικη αστική τάξη, οδηγούν σε νέα αδιέξοδα την πολιτική συνολικά του ντόπιου συστήματος και αναβαθμίζουν τους κινδύνους για τους λαούς των δύο χωρών. Παράλληλα, η αποτυχία του success story του πρώτου γύρου στην επιδημία που ενέσκηψε με τον κορωνοϊό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα βαρύ υγειονομικό χειμώνα, που κινδυνεύει να οδηγήσει σε κατάρρευση τον όποιο υγειονομικό ιστό έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα και κρατιέται στα όριά του χάρις στην υπερπροσπάθεια των εργαζόμενων στον τομέα αυτό, αλλά και τις ίδιες προσπάθειες του λαού να πάρει μέτρα αυτοπροστασίας απέναντι σε μια αντικοινωνική στάση μιας αντιλαϊκής κυβέρνησης. Συνέπεια αυτών των αποτυχιών η απομυθοποίηση του νέου «Μωυσή», όπως καταγράφουν τα βασικά έντυπα στήριξής του και οι δημοσκοπήσεις τους, ενώ ουσιαστική καταγραφή αυτής της δυσαρέσκειες αποτελούν και οι συνεχείς αντιδράσεις εργαζόμενων και νεολαίας στα κυβερνητικά σχέδια.
Απέναντι στις αντιστάσεις και τη δυσαρέσκεια που αναπτύσσεται, η κυβέρνηση δεν έχει να αντιτείνει παρά την ένταση της κρατικής τρομοκρατίας και την περαιτέρω φασιστικοποίηση. Το καρότο που επινοήθηκε για να εξισορροπήσει το μαστίγιο ήταν ο πρώιμος αντιφασισμός -ή ορθότερα αντιχρυσαυγιτισμός- που εμφανίστηκε με αφορμή τη δίκη της ΧΑ και τις καταδίκες που αυτή απέδωσε στους ναζιστές μαχαιροβγάλτες αυτού του παρακρατικού μηχανισμού που εξέθρεψε το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημά τους.
Τα πολιτικά τους παιχνίδια με την ΧΑ
Η κρίση του πολιτικού συστήματος την περίοδο των μνημονίων, με την παράλληλη απαξίωση των πολιτικών του εκφραστών, ήρθε να προβάλει στο προσκήνιο με τη μαζική και μαχητική είσοδο των λαϊκών μαζών, όπως καταγράφηκε στις συνεχείς, επίμονες και μαζικές διαδηλώσεις της περιόδου, καθώς και με το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων και των πλατειών. Η «κανονικότητα», όπως αρέσκονται να αποκαλούν την αντιλαϊκή τους συνέχεια, είχε διαταραχτεί και μάλιστα με όρους που οι ίδιοι δεν μπορούσαν, τουλάχιστον για μια περίοδο, να ελέγξουν και το κρατικό μαστίγιο δεν αρκούσε. Καθοριστικός παράγοντας, που διαμόρφωσε τις περαιτέρω εξελίξεις, η ηχηρή εμφάνιση των συνεπειών της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, σε μια περίοδο όπου ζητούνταν απαντήσεις και προτάγματα που θα έβγαζαν τους εργαζόμενους και το λαό μπροστά σε αναβαθμισμένες αντιστάσεις και διεκδικήσεις για τα συμφέροντά τους, αλλά και για την προοπτική της χώρας, ιδιαίτερα μετά την απροκάλυπτη περαιτέρω εκχώρησή της στους ιμπεριαλιστές. Ο υπερκομματικός τάχα χαρακτήρας των πλατειών, η διογκούμενη δυσαρέσκεια των μικρομεσαίων στρωμάτων και ο εγκλωβισμός των σωματείων των εργαζόμενων είτε σε διορθωτικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση είτε σε μεταβατικά προγράμματα εναλλακτικών κυβερνήσεων είχαν ως αποτέλεσμα την εμφάνιση αυτού του αντιδραστικού ρεύματος που μετουσιώθηκε στη ΧΑ. Τους χρειαζόταν γιατί, μεταξύ των άλλων, ήταν νωπός ο Δεκέμβρης του 2008, αλλά και γιατί στόχευαν να χειραγωγήσουν καλύτερα μια νέα «κανονικότητα». Οι δίαυλοι μεταξύ ΝΔ και ΧΑ μέσω Μπαλτάκου δεν ήταν προφανώς οι μόνοι, αφού, όπως αποκαλύφθηκε και από τον τότε υπουργό Ρουπακιώτη για το stop που έβαλε η κυβέρνηση Σαμαρά στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αλλά, κι όπως υπενθύμισε η βουλευτής τότε της ΔΗΜΑΡ Γιαννακάκη, ο Κουβέλης δεχόταν συνεχώς πιέσεις για συμμόρφωση, αφού αν έφευγαν αυτοί από την συγκυβέρνηση υπήρχε η πρόταση συνεργασίας με την ΧΑ.
Σήμερα που μια «κανονικότητα» έχει επανέλθει για το σύστημα με την οικοδόμηση ενός νέου εναλλακτικού και ευθυγραμμισμένου πυλώνα, ενώ οι κίνδυνοι για νέες και σοβαρότερες υποκλίσεις στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς έχουν δυναμώσει, η παράταση στο προσκήνιο μιας ναζιστικής ομάδας, που θα μαχαιρώνει και θα τσακίζει μετανάστες και εργαζόμενους, δημιουργεί περισσότερα προβλήματα στο σύστημα, που εν τω μεταξύ έχει ενισχύσει τα νομικά και κατασταλτικά του εργαλεία με νέες ορδές ΜΑΤαζήδων και με απαγόρευση διαδηλώσεων, αλλά και έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος στους εργαζόμενους και τη νεολαία.
Ακόμη παραπέρα. Όταν γίνεται φανερό ότι οι «προστάτες» αυτής της εξαρτημένης αστικής τάξης δεν τους «προστατεύουν» παρά μόνο όσο εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους, ενώ έχει ανοίξει ο δρόμος για ακόμη μεγαλύτερες απαιτήσεις εκ μέρους τους για συμμόρφωση στα σχέδιά τους, κατανοούν ότι νέοι …μακεδονομάχοι δεν χωρούν, γιατί θα προκύψουν προβλήματα μεγαλύτερα από την συμφωνία των Πρεσπών. Η εθνική συστράτευση που προωθείται σήμερα δεν περνά από φασιστοειδείς πασαρέλες μακεδονομάχων και καταλήψεων με στόχο τη «μια Μακεδονία», αλλά από πολιτική «εθνικής ενότητας», όπως καταγράφηκε από το άθλιο πρωτοσέλιδο της «ΕΦΣΥΝ», όπου θεώρησαν ότι θα έσερναν την ΝΔ σε μια αντιχρυσαυγίτικη συσπείρωση, για να καταλάβουν σύντομα ότι μόνος κερδισμένος από αυτή τη γραμμή ήταν ο Μητσοτάκης, που πρόβαλλε τον εαυτό του και τον Σαμαρά ως αντιφασίστες που συνέλαβαν και φυλάκισαν τους ναζιστές. Ήταν αργά πλέον για διορθώσεις κι έμεινε μόνο ο πανικός τους, που εκφράστηκε μέσα από το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» ξεχνώντας τα καμώματά τους στο Καστελόριζο, αλλά και την συγκυβέρνηση με εθνικιστές.
Και τώρα τι …σαλπίζουμε;
Έδειχνε πανευτυχής ο Μητσοτάκης όταν έφευγε από τη σύνοδο της ΕΕ και η Μέρκελ του υπόσχονταν διερευνητικές συνομιλίες με τον Ερντογάν, έστω χωρίς κυρώσεις, αλλά και χωρίς προσδιορισμό της ατζέντας αυτού του διάλογου. Με την παραπέρα εκχώρηση δε της χώρας στον Πομπέο για στρατιωτικό ορμητήριο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πίστευε ότι, αν μη τι άλλο, κέρδιζε κάποιο χρόνο στις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις του με την άλλη όχθη του Αιγαίου. Η ιστορία θα ‘πρεπε να διδάσκει, αλλά η ιστορία αυτής της αστικής τάξης δεν έχει και δεν μπορεί να ‘χει άλλο αφήγημα, παρά μόνο να τ’ ακουμπάει στους «μεγάλους». Οι πρωτοβουλίες της Γερμανίας, η οποία θεώρησε πως είχε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τα κενά της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ λόγω των προεδρικών εκλογών, είναι προφανές ότι δεν άρεσαν στον Τραμπ. Από την άλλη, η κυβέρνηση της ΝΔ πρόβαλλε την επίσκεψη Πομπέο, αλλά και την μη επίσκεψή του στην Άγκυρα, τυχοδιωκτικά θεωρώντας ότι θα απέτρεπε νέους ανάλογους τυχοδιωκτισμούς από την γείτονα αστική τάξη λίγο πριν τις αμερικάνικες εκλογές, αλλά και για να ασκήσει πίεση και προς την ΕΕ σχετικά με τον προσδιορισμό των όρων σύνδεσής της με την Τουρκία. Κάτι που απέχει παρασάγγας από εκτιμήσεις περί μεθόδευσης ρήξης της Άγκυρας με τη Δύση.
Σήμερα το Καστελλόριζο περιπλέεται από το Oruc Reis και οι κίνδυνοι για επικίνδυνες εμπλοκές αυξάνονται. Για άλλη μια φορά ο πολιτικός κόσμος αυτού του συστήματος απειλεί με νέους τυχοδιωκτισμούς («τώρα 12 μίλια» λέει ο Τσίπρας, «βυθίστε το» λένε τα ΜΜΕ, σε «θεαματική παρέμβαση των ΗΠΑ» ευελπιστεί ο Κ. Φίλης). Κι όμως ξέρουν ότι οι ανταγωνισμοί μεταξύ κυρίως ΗΠΑ και Ρωσίας, αλλά και ΕΕ, δεν προσδιορίζονται από τις δικές τους αγωνίες, αλλά από τα συμφέροντά τους που ανταγωνίζονται με σφοδρότητα ακόμη και εμπόλεμα αν χρειαστεί (Μ. Ανατολή, Λιβύη και Ναγκόρνο Καραμπάχ κάτι δείχνουν). Ξέρουν ότι θα συρθούν σε διάλογο υποχωρήσεων από αυτά που οι ίδιοι θεωρούν κυριαρχικά δικαιώματα. Γι’ αυτό και οι ασάφειες για τα ζητήματα που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση και η πρόσληψη του Ντόκου, που μιλά για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου. Ούτε κυρώσεις από την ΕΕ αναμένουν, ούτε καν ζητούν, όπως γράφτηκε. Αλλά και η προβολή της ανακοίνωσης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν αποτελεί μονομερή αναγνώριση των ελληνικών θέσεων, παρά πίεση για συμμόρφωση του Ερντογάν, πριν μάλιστα από την ανακοινωθείσα ενεργοποίηση των S-400.
Δουλειά χωρίς μισθό, ομίχλη στην ανάκαμψη
Δυσοίωνα τα μαντάτα από το ΔΝΤ, όσο κι αν προσπαθούν να τα φέρουν στα μέτρα τους. Η ανεργία καλπάζει με 133.000 χαμένες θέσεις εργασίας και την ύφεση να πετά στα 9,5%, για μια οικονομία που εδώ και μια 10ετία βολοδέρνει στα χρέη και την ύφεση. Η πανδημία λοιπόν αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία για να ανακάμψουν τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών, αλλά και να αφοπλιστεί η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι συνολικά από δικαιώματα και κατακτήσεις.
Η προώθηση νομοσχέδιου που επί της ουσίας καταργεί το 8ωρο, αλλά και επιβάλει υποχρεωτική απλήρωτη εργασία μέσω των υπερωριών, είναι το πιο πρόσφατο, αλλά όχι και τελευταίο, μέτρο που εισηγείται η επιτροπή Πισσαρίδη και υιοθετεί η κυβέρνηση, οδηγώντας σε ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση την εργασία.
Η πρόσφατη συνέντευξη του Μητσοτάκη, στην οποία υπόσχεται δύσκολο χειμώνα για τους εργαζόμενους, απλά πιστοποιεί αυτό που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα. Οι εξαγγελίες για οικονομική βοήθεια από τα ταμεία ανάκαμψης της ΕΕ, ακόμη κι αν υλοποιηθούν, θα αφορούν πολύ μελλοντικό χρόνο και θα καταλήξουν στις τσέπες των κεφαλαιοκρατών για να απομειώσουν τις απώλειες από την παραγωγική στάση που επιβλήθηκε λόγω κορωνοϊού. Μια κρίση που ούτε η επιτροπή προϋπολογισμού, ούτε το ΔΝΤ βλέπει να περνάει σύντομα σε ανάκαμψη και που, σε μια παραρτημοποιημένη οικονομία σαν της χώρας μας, οδηγεί σε μεγαλύτερη αποβιομηχάνιση (κλείσιμο ΠΙΤΣΟΣ) και ξεπούλημα (ΛΑΡΚΟ, ΑΔΜΗΕ).
Μένει το μαστίγιο
Οι αντιστάσεις που εμφανίστηκαν στα σχολεία και στα νοσοκομεία, αλλά και η μεγαλειώδης συγκέντρωση στο Εφετείο δεν γίνονται ανεκτές από την κυβέρνηση, ακόμη κι όταν πάνε να τις εκμεταλλευτούν με κάλπικο αντιφασισμό. Το ρήγμα στην κοινωνία μεγαλώνει εκ των πραγμάτων και αυτό, το κράτος και η κυβέρνησή του, το γνωρίζουν καλά. Η αντιδραστική έως φασίζουσα στάση που αναπτύχθηκε κόντρα στις μαθητικές καταλήψεις, η επίθεση με ΜΑΤ στους υγειονομικούς, οι ξυλοδαρμοί και τα δακρυγόνα απέναντι σε κάθε μορφή διαμαρτυρίας, έρχονται να πιστοποιήσουν την απέχθεια και το μίσος που τρέφει ολόκληρος ο εσμός που συνθέτει τον κορμό αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος (πολιτικό προσωπικό, δικαιοσύνη, εκκλησία, κράτος) απέναντι σε όποιον διεκδικεί. Ακόμη περισσότερο, την πλήρη απαξίωση του λαού σε μια επικίνδυνη περίοδο λόγω πανδημίας, όπου η νεολαία, οι εργάτες, οι χώροι εργασίας, αλλά και το ίδιο το σύστημα υγείας, όσο απέμεινε, βρίσκονται απροστάτευτοι και επαφίεται η ζωή τους στη διαπίστωση «μόνο ο λαός σώζει το λαό». Η συνεχής αύξηση των κρουσμάτων, η πληρότητα των ΜΕΘ ήδη, η επερχόμενη κατάρρευση του συστήματος υγείας δεν μπορούν να πείσουν, όχι για επιτυχίες της κυβέρνησης, αλλά ούτε καν για ικανότητα αντιμετώπισης, μέσα από τα κόλπα με τις αποσπάσεις γιατρών και τη δημιουργία νέων κενών, ούτε με τη μετατόπιση της ευθύνης στα άτομα και στις συγκεντρώσεις της νεολαίας στις πλατείες. Ξέρει ο κόσμος ότι χρειάζονται προσλήψεις γιατρών, αραίωση των τάξεων και προσλήψεις εκπαιδευτικών, μέτρα υγείας από το κράτος κι αυτό δεν πρόκειται να γίνει παρά μόνο αν απαιτηθεί μαζικά και μαχητικά, ξεπερνώντας και αυτές τις ξεπουλημένες ηγεσίες των συνδικάτων που θυμήθηκαν να κάνουν στάση εργασίας μόλις χτες.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η διεκδίκηση, κόντρα στις απαγορεύσεις της κυβέρνησης, που, με πρόσχημα τα αυξανόμενα κρούσματα, ετοιμάζει νέες καραντίνες τοπικές ή περιορισμένες. Τηρώντας τα αναγκαία μέτρα προφύλαξης, κάθε κομμάτι του λαού να διεκδικήσει το δικαίωμα στη ζωή και τις κατακτήσεις του.
