Έτσι θα ονομάζεται ο νέος μηχανισμός του μνημονίου που, σύμφωνα με την εφημερίδα Die Welt, θα αντικαταστήσει το σημερινό πρόγραμμα διάσωσης. Πάντα κατά την εφημερίδα, θα στηριχτεί σε παραχωρήσεις που θα κάνει ο Σόιμπλε σχετικά με το περίφημο «μεσοπρόθεσμο σχέδιο» αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους προκειμένου να παραμείνει το ΔΝΤ στο νέο πρόγραμμα.
Αν και δεν περιγράφεται κάτι συγκεκριμένο, περιγράφεται όμως η κατεύθυνση, που είναι να μην ξεπερνά το χρέος το 15% του ΑΕΠ μέχρι το 2040 και το 20% το 2060 (!), να βασίζεται χοντρικά στους χρόνους αποπληρωμής, τα σταθεροποιημένα επιτόκια αλλά και τις αναβολές καταβολής τόκων. Κάτι τέτοιο –πάντα κατά την εφημερίδα- θα «ξεδιπλωθεί» μετά τις γερμανικές εκλογές.
Η εφημερίδα επιβεβαιώνει ότι αυτός ο νέος ευρωπαϊκός μηχανισμός –την ευθύνη του οποίου θα έχει άμεσα ο ESM- θα περιλαμβάνει γενναίες εμπροσθοβαρείς προπληρωμές των δανείων του ΔΝΤ, ύψους 14 δισ. ευρώ, ώστε να μηδενιστεί η έκθεση του Ταμείου στην Ελλάδα πριν εγκριθεί ένα νέο πρόγραμμα χαμηλού ρίσκου, δηλαδή ένα νέο δάνειο 3-4 δισ. ευρώ, το οποίο θα αντιστοιχεί περίπου στο ποσοστό συμμετοχής της Ελλάδας στο κεφάλαιο του ΔΝΤ. Τότε το ΔΝΤ και στη βάση αυτή θα εκπονήσει τη νέα έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Πρόκειται για την περίφημη «προληπτική πιστωτική γραμμή» που -για τους λίγους φανατικούς αναγνώστες της στήλης και αν τη θυμούνται- είχε τεθεί ως… καημός για πρώτη φορά από την κυβέρνηση Σαμαρά. Εννοείται ότι σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα συμμετάσχει σε ό,τι της αναλογεί ακόμη από το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ και θα βγει με πιο σταθερά και μειωμένα επιτόκια στο… μεϊντάνι των διεθνών αγορών χρήματος.
Η έγκριση προληπτικής χρηματοδοτικής γραμμής –γιατί περί αυτού πρόκειται- θα γίνει με βάση τους ισχύοντες όρους του κανονισμού του ESM. Δηλαδή, θα πρέπει να υπογραφεί ένα Memorandum of Understanding (MoU), ένα μνημόνιο, που θα περιλαμβάνει αναλυτικές δεσμεύσεις της Ελλάδας για την οικονομική πολιτική.
Ο κανονισμός του ESM προβλέπει επιτήρηση σε τριμηνιαία βάση, με εκθέσεις της τρόικας (Κομισιόν, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ΔΝΤ), αλλά ο Β. Σόιμπλε έχει προαναγγείλει ότι το Βερολίνο θα επιδιώξει να αναλάβει την πλήρη ευθύνη ο ESM, αφού θα μετεξελιχθεί σε ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο.
Το σχήμα επιτήρησης του ECCL φαίνεται πιο «ελαφρύ» από όσα έχουν εφαρμοσθεί ως τώρα, αλλά στην πραγματικότητα θα είναι πολύ πιο αυστηρό, καθώς η Ελλάδα θα εφαρμόζει το νέο πρόγραμμα εκτεθειμένη στην αγορά ομόλογων: σε κάθε περίπτωση καθυστερήσεων ή προστριβών με τους θεσμικούς πιστωτές για την εφαρμογή του προγράμματος, η αγορά ομολόγων αμέσως θα προεξοφλεί πιθανή διακοπή της προληπτικής χρηματοδότησης και το spread θα εκτινάσσεται στα ύψη.
Τι προβληματισμούς γεννά το παραπάνω αφήγημα;
Πρώτα και κύρια, ο εκβιασμός των διεθνών αγορών δεν θα ασκείται μόνο προς την Ελλάδα, το λαό της και τις κυβερνήσεις της. Θα κατευθύνεται συνολικά προς το χρέος της ευρωζώνης σε ύψη και ειδικά βάρη χρεών (όπως π.χ. το ιταλικό και το γαλλικό) πολύ μεγαλύτερα –και σημαντικότερα- του ελληνικού. Εκτός και αν πιστέψει κανείς πως η αντίθεση του ΔΝΤ είναι μία αντίθεση που θα κατευναστεί μόνο με την οικονομική του κάλυψη (χωρίς να υποτιμούμε και αυτόν τον παράγοντα).
Κατά δεύτερο λόγο, ο χρόνος μέχρι το 2060 είναι πολύς, μα πάρα πολύς, για να αποτελέσει οικονομοτεχνικό μπούσουλα. Έχει νόημα μια τέτοια «συνθήκη» μόνο ως ένας συμβιβασμός πραγματικός, πολιτικού χαρακτήρα, μεταξύ ΔΝΤ και ευρωζώνης (δηλαδή των Γερμανών και των φιλογερμανικών κυβερνήσεων). Πραγματικός με την έννοια ότι σε τέτοιους ιμπεριαλιστικούς συμβιβασμούς κάποιος πραγματικά «χάνει», εν προκειμένω η Γερμανία και οι συν αυτή. Δεν είναι τυχαίο πως πριν «αλέκτορα φωνήσαι…» το δημοσίευμα διαψεύστηκε από τον ίδιο τον Σόιμπλε.
Γεννάται βέβαια το ερώτημα τι εξυπηρέτησε η δημοσίευσή του. Το «κάψιμο» τέτοιων σκέψεων στο γερμανικό οικονομικοπολιτικό επιτελείο; Την προεκλογική «έκθεση» του Σόιμπλε ή την ανάνηψη της δικής του γραμμής μέσω της διάψευσης; Ένα «τεστ»; Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί δημοσιογραφική έκφραση βαθύτερων διχασμών στους ιθύνοντες κύκλους του Βερολίνου (τις προσδοκίες παλιότερα του Σαμαρά και σήμερα του Τσίπρα κάποιοι τις «συντηρούν» με τα σήματά τους). Και –υποπτευόμαστε- όχι μόνο για οικονομικά ζητήματα…
