Παρόλο που το φετινό φθινόπωρο στην Κρήτη θυμίζει περισσότερο καλοκαίρι παρά χειμώνα, ο αγροτικός κόσμος και ιδιαίτερα οι ελαιοπαραγωγοί έχουν στην κυριολεξία «παγώσει» από τις φετινές συνεχώς μειωμένες τιμές του ελαιολάδου. Φυσικά το πρόβλημα των εξευτελιστικών τιμών στο ελαιόλαδο αφορά τους ελαιοπαραγωγούς σε όλη τη χώρα. Η «χρυσή λίρα» ,όπως έλεγαν παλιότερα το λάδι της ελιάς, έχει φτάσει στο σημείο φέτος να απαξιώνεται εντελώς και να πωλείται χαμηλότερα από το νερό. Μιλάμε για ένα προϊόν που η διατροφική του αξία είναι πολύ μεγάλη αλλά το κόστος παραγωγής είναι υψηλό.
Το ελαιόλαδο δεν αποτελεί εισόδημα μόνο για τους κατά κύριο επάγγελμα αγρότες, αλλά για την μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων του νησιού. Αποτελεί ένα σεβαστό συμπλήρωμα του εισοδήματος για χιλιάδες υπάλληλους και εργάτες και κατά συνέπεια επηρεάζει όλη την οικονομική ζωή του τόπου. Ταυτόχρονα με τις εξευτελιστικές τιμές, το χτύπημα στους παραγωγούς συμπληρώνεται από τη μειωμένη παραγωγή λόγω της πρόσφατης χαλαζόπτωσης, αλλά και της ελλιπούς δακοπροστασίας, με αποκλειστική ευθύνη του κράτους.
Όλα τα παραπάνω έχουν σαν συνέπεια ένα σημαντικό μέρος της παραγωγής να εγκαταλείπεται , είτε γιατί έχει καταστραφεί, είτε γιατί είναι ασύμφορη η συγκομιδή του. Οι κάθε λογής παράγοντες του συστήματος, περιφερειάρχες, βουλευτάδες, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι κάνουν περιοδείες στα χωριά σαν περιφερόμενοι θίασοι, με τα κανάλια να τους ακολουθούν, μοιράζουν υποσχέσεις για αποζημιώσεις και προσπαθούν να καθησυχάσουν τον κόσμο που πραγματικά βρίσκεται σε αδιέξοδο. Δεν κάνουν όμως τον κόπο να εξηγήσουν το ποιος ευθύνεται για την απαξίωση ενός από τα βασικότερα προϊόντα που παράγει η χώρα μας. Γιατί βέβαια η φετινή κατάρρευση των τιμών του λαδιού και άλλων προϊόντων δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Χρόνια τώρα οι τιμές βρίσκονται σε οριακό επίπεδο και οι οδηγίες της Ε.Ε είναι σαφέστατες για μείωση της παραγωγής, απαγόρευση των φυτεύσεων, πρόστιμα συνυπευθυνότητας κλπ. Το ίδιο έχει συμβεί για μια σειρά άλλα προϊόντα που παράγει η χώρα όπως το βαμβάκι, η το αμπέλι, τα καπνά, τα κτηνοτροφικά προϊοντα κλπ. Έτσι λοιπόν μια χώρα που ήταν πλεονασματική μέχρι το 1981 σε αγροτικά προϊόντα, μετατράπηκε σταδιακά σε ελλειμματική.
Αυτά επιτάσσει η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ). Η ΚΑΠ είναι το εργαλείο για την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας, για την διατροφική της εξάρτηση από τις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης, για τη ραγδαία μείωση του αγροτικού πληθυσμού και την ερήμωση της υπαίθρου. Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που υποσχόταν στο λαό, ότι η είσοδος της χώρας στην ΕΟΚ θα άνοιγε προοπτικές να κατακλύσουν τα αγροτικά μας προϊόντα την αγορά των 500.000.000 ευρωπαίων και να φάμε με χρυσά κουτάλια. Όμως η κατάσταση που ζει σήμερα ο λαός μας αποδεικνύει περίτρανα πόσο καταστροφική για τον λαό είναι αυτή η πολιτική της αστικής τάξης της χώρας το βάθεμα της εξάρτησης από τους Ευρωπαίους και φυσικά και από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Δεν κάνουν τον κόπο όλοι αυτοί που ψεύτικα νοιάζονται για τον λαό να μας εξηγήσουν πως προστατεύουν την ντόπια παραγωγή όταν επιτρέπουν τη νόμιμη νοθεία του ελαιόλαδου και τους παραγωγούς εκτεθειμένους σαν έρμαια στα κερδοσκοπικά και τυχοδιωκτικά παιγνίδια των κάθε λογής μεγαλεμπόρων ντόπιων και ξένων. Είναι ψεύτικο το ενδιαφέρον τους για τη στήριξη του αγροτικού πληθυσμού και το ζωντάνεμα της υπαίθρου, όταν λείπουν στοιχειώδης υποδομές, αγροτικοί δρόμοι, η φορολογία αυξάνεται, σχολεία κλείνουν, οι ασφαλιστικές εισφορές συζητιέται να διπλασιαστούν και γενικότερα οι συνθήκες ζωής είναι δύσκολες και αποτρεπτικές.
Παρόμοια μεταχείριση με το ελαιόλαδο έχουν και μια σειρά άλλα αγροτικά προϊόντα, όπως το βαμβάκι, τα ροδάκινα, το καλαμπόκι, το κρέας, τα τυροκομικά προϊόντα. Μια πραγματικότητα που δημιουργεί πρόβλημα επιβίωσης για τη μικρομεσαία αγροτιά.
Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, που δεν υπάρχει προοπτική καλυτέρευσης, αλλά ραγδαίας επιδείνωσης, όχι μόνο για τον αγρότη, αλλά και για όλο τον λαό, ένας μόνο δρόμος υπάρχει. Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ.
Αγώνας ενάντια στην αντιαγροτική πολιτική της Ε.Ε, της κυβέρνησης και όλου του συφερτού που στηρίζει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Αγώνας για τιμές στα προϊόντα που να καλύπτουν το κόστος ζωής.
Αγώνας που να διασφαλίζει ότι η μικρομεσαία αγροτιά θα συνεχίσει να ζει από την παραγωγή της αντί οι αγρότες να γίνονται μετανάστες ή άνεργοι στην πόλη.
Χανιά, 24-11-2019
