Ο πλανήτης φλέγεται. Και δεν μιλάμε για φωτιές που λόγω καλοκαιριού είναι πιθανό να συμβούν. Εδώ και αρκετούς μήνες συντελείται μία καταστροφή παγκοσμίου κλίμακας, η οποία κινδυνεύει να αλλάξει άρδην την κλιματική κατάσταση του πλανήτη μας. Για πάνω από 25 μέρες το δάσος του Αμαζονίου βρίσκεται σε πύρινο κλοιό.
Αρκετά πιο ανατολικά και βόρεια, 28 εκατομμύρια τετραγωνικά στρέμματα έχουν καταστραφεί ολοσχερώς από τις πυρκαγιές που συνεχίζουν να καίνε στη Σιβηρία. Το μέγεθος των εκτάσεων που έχουν πληγεί είναι ίσο με την έκταση της Μασαχουσέτης. Οι καπνοί από τις φωτιές, έχουν ταξιδέψει πέρα από τον Ειρηνικό Ωκεανό, και έχουν φτάσει στην Αλάσκα και τον Καναδά. Αλλά και στην κεντρική Αφρική συντελείται ένα οικολογικό έγκλημα το οποίο σκόπιμα έχει αποσιωπηθεί. 6.902 πυρκαγιές στην Αγκόλα, 3.395 πυρκαγιές στο Κονγκό και πάνω από 10.000 πυρκαγιές έχουν καταγραφεί στην κεντρική Αφρική μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο.
Οι αντιδράσεις τόσο των κυβερνήσεων των χωρών που πλήττονται από τις πυρκαγιές, όσο και της «διεθνούς» κοινής γνώμης, κινούνται στο φάσμα της υποκρισίας, ορισμένες από τις οποίες θα τις χαρακτηρίζαμε έως και προκλητικές. Όπως αυτή του ακροδεξιού προέδρου της Βραζιλίας Ζαΐχ Μπολσονάρου ο οποίος αφού άφησε κρίσιμες ώρες και μέρες να περάσουν, «αναγκάστηκε» κάτω από τη διεθνή πίεση να κινηθεί πιο ενεργητικά στην κατάσβεση των πυρκαγιών. Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, και πιο συγκεκριμένα οι κυβερνήσεις των χωρών της κεντρικής Αφρικής, προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ούτε λίγο ούτε πολύ οι πυρκαγιές αυτές είναι από φυσιολογικές έως και ωφέλιμες. Αλλά και στη Σιβηρία, παρά τις διακηρύξεις της ρωσικής κυβέρνησης ότι βαίνει καλώς το έργο της κατάσβεσης, ειδικοί επισημαίνουν ότι οι φωτιές σταδιακά αυξάνονται, έχοντας εναποθέσει τις ελπίδες τους στη… βροχή. Και φυσικά η σύνοδος των G7, δηλαδή των επτά ισχυρότερων χωρών στον πλανήτη, πραγματοποιήθηκε σε ένα κλίμα «αγωνίας» για το τί μέλει γενέσθαι, αναδεικνύοντας για άλλη μία φορά το μέγεθος της υποκρισίας των ιμπεριαλιστών όσον αφορά τη σωτηρία του περιβάλλοντος.
Στη Βραζιλία, όπως και στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική, υπάρχει πλούτος στο έδαφος και στο υπέδαφος, που χρόνια τώρα έχει γίνει αντικείμενο διαμάχης ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Ρωσία) και από κοντά και η ΕΕ, συγκρούονται με κάθε τρόπο για το ποιος θα ελέγχει αυτόν τον πλούτο.
Η ταχέως επιταχυνόμενη αποψίλωση μεγάλων εκτάσεων δάσους τόσο στον Αμαζόνιο όσο και στην Κεντρική Αφρική με σκοπό τη δημιουργία καλλιεργήσιμων εκτάσεων για το κέρδος των ιμπεριαλιστών, καθώς και το λιώσιμο των πάγων σε Αρκτική, Σιβηρία, Αλάσκα και αλλού η οποία οφείλεται στην καταπόνηση των φυσικού περιβάλλοντος και οδηγεί σε αύξηση της μέσης θερμοκρασίας που πλανήτη, μας δείχνουν ότι η ιμπεριαλιστική «ανάπτυξη», θυσιάζει το φυσικό περιβάλλον και αντιμετωπίζει το λιώσιμο των παγετώνων και την καταστροφή των δασών σαν «νέες ευκαιρίες» για πλουτισμό.
Η καταστροφή του περιβάλλοντος, και ότι στοιχείο το συνιστά (νερό, αέρας, γη), δεν αποτελεί αποτέλεσμα της «ανθρώπινης παρέμβασης» γενικώς, όπως προσπαθούν να μας πείσουν διάφορες κυβερνήσεις, οργανισμοί και «πράσινες» ΜΚΟ, αλλά συνδέεται στενά με το δοσμένο σύστημα της λεηλασίας των φυσικών πόρων για την ενίσχυση της κερδοφορίας των ιμπεριαλιστών. Οι λαοί αυτού του κόσμου, έχουν δικαίωμα να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε ένα περιβάλλον που δεν θα καταστρέφει την υγεία και τη ζωή τους, πόσο μάλλον δε να λεηλατούνται οι φυσικοί πόροι που μπορούν να τους εξασφαλίσουν τη διαβίωσή τους. Η διεκδίκηση αυτού του δικαιώματος, αποτελεί καταρχήν ζήτημα αναγνώρισης των πραγματικών υπευθύνων γι’ αυτή την κατάσταση και πάλης ενάντια στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και σε κάθε άλλο παράγοντα του συστήματος που προωθεί την καταστροφή του φυσικού πλούτου και της ζωής.
