Η συζήτηση για την απεργία στις 30/5 είχε πολλές πλευρές. Η κυριότερη βέβαια είναι ότι ανέδειξε για ακόμη μια φορά την αποσυγκρότηση και την οπισθοχώρηση του εργατικού λαϊκού κινήματος. Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενες μάζες για ακόμα μια φορά δεν έδωσαν το «παρών». Η τρομοκρατία και ο φόβος στους χώρους δουλειάς ηγεμονεύουν και η όποια αγωνιστική διάθεση γεννιέται συνήθως μπλοκάρεται από τον υποταγμένο εργοδοτικό συνδικαλισμό ή το ρεφορμισμό.
Όλη αυτή η κατάσταση αντανακλάται και στο εργατικό κίνημα. Έκφρασή της είναι και η στάση αρκετών δυνάμεων της Αριστεράς και του α/α χώρου να παραιτηθούν από τη μάχη της απεργίας, με κάποιους πιο ανεκδιήγητους να προτιμούν να πάνε για μπάνιο παρά να απεργήσουν (βλ. Ροσινάντε). Για αρκετές δυνάμεις είναι σίγουρα πιο εύκολο να αποφύγουν την πραγματική σύγκρουση στους χώρους δουλειάς από το να τη δώσουν, με βάση την πίεση που νιώθουν από την επίθεση. Όπως επίσης είναι πιο εύκολο για αρκετούς από αυτούς τους χώρους και με βάση τη μικροαστική αδημονία που τους διακατέχει και θέλουν εδώ και τώρα απαντήσεις στον δύσκολο και αρνητικό συσχετισμό που έχει διαμορφώσει η ταξική πάλη.
Σε αυτή τη βάση ψάχνονται και τα επιχειρήματα για την αναχώρηση και τη φυγοπονία επί της ουσίας από τα καθήκοντα που θέτει η πραγματικότητα στους χώρους εργασίας. Γράφει ο Π. Μαυροειδής σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο με τίτλο «Από τις απεργίες χωρίς απεργούς, στους απεργούς χωρίς απεργία (ή τα «ιερά δισκοπότηρα» των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ)»: Οι απεργίες αυτές των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (με τη στήριξη με άλλο περιεχόμενο και συγκεντρώσεις από το ΠΑΜΕ) δεν έχουν καμία λογική κλιμάκωσης και απόσπασης καταχτήσεων, παρά μόνο συμβολικό και τελικά αδύναμο χαρακτήρα….
Εδώ γεννιέται για ακόμα μια φορά το εύλογο ερώτημα αν το ΠΑΜΕ, που έχει άλλο περιεχόμενο στις συγκεντρώσεις του, λειτουργεί προωθητικά και μάλιστα έχει λογική κλιμάκωσης. Μα, καλά, θα αναρωτηθούμε εμείς: Προς τι όλος αυτός ο εκστασιασμός μπροστά στο ΠΑΜΕ; Κλιμάκωσε τον αγώνα τη διετία ’10-12, κλιμάκωσε τον αγώνα στη Χαλυβουργία, στις απεργίες των εκπαιδευτικών, τον Δεκέμβρη του ’08; Ή όποτε συμμετείχε το έκανε για να σπείρει αυταπάτες, για να αναχωρήσει και να σπάσει την όποια αγωνιστική διάθεση εργαζομένων; Πόσες φορές ακούσαμε ότι οι απεργοί της τάδε εταιρίας ή του δείνα κλάδου γυρνάνε στις δουλειές τους με ψηλά το κεφάλι, από συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ για να δικαιολογήσουν τους αγώνες που έκλειναν.
Με ποιο πολιτικό κριτήριο λειτουργεί ο ακολουθητισμός κάποιων γύρω από το ΠΑΜΕ και από πότε το ΠΑΜΕ είναι ταξικός πόλος, ο οποίος μάλιστα κάνει και τομές σαν την απεργία στις 12 Γενάρη και αμφισβητεί ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ; Όπως αναφέρει και η Σ. Κοιλάκου στο «ΠΡΙΝ» στο άρθρο της: Το μπλοκ της 12 Γενάρη, που αμφισβήτησε τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και απέδειξε πως μπορούμε χωρίς αυτούς, πρέπει να σηκώσει το γάντι και να δώσει αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους….
Μα, αλήθεια, αν το ΠΑΜΕ αμφισβητούσε στα αλήθεια τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, δεν θα το είχαμε καταλάβει τόσα χρόνια που ηγεμονεύει στο κίνημα; Δεν θα είχε απεμπλακεί από την αντίληψή τους, δεν θα οργάνωνε σε άλλη βάση τα σωματεία και σε άλλη κατεύθυνση;
Τομή λοιπόν για κάποιους η 12 Γενάρη. Γιατί, όπως λένε, έγινε από τα κάτω και αμφισβήτησε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Η αλήθεια είναι όμως ότι η 12 Γενάρη ΔΕΝ έγινε από τα κάτω, καλέστηκε από την ΑΔΕΔΥ και από το ΠΑΜΕ και ως τις τελευταίες μέρες υπήρχε από όλες αυτές τις δυνάμεις η προσμονή να καλέσει και η ΓΣΕΕ σε απεργία. Δεν έγιναν συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς και στα σωματεία. Ούτε σε αυτά που ελέγχει το ΠΑΜΕ ούτε και στα πρωτοβάθμια και δεν μπήκαν οι εργαζόμενοι (για ακόμα μια φορά) σε διαδικασία κίνησης.
Δεύτερη τομή είναι η κοινωνική συμμαχία των ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ. Στην οποία μάλιστα κάποιοι προσδίδουν και πιο μόνιμα χαρακτηριστικά. Αλήθεια, αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα έβλεπαν όλο το προηγούμενο διάστημα; Όταν η ΓΣΕΕ πήγε στην Ουάσινγκτον και όταν υπέγραφε τις τελευταίες κατάπτυστες συλλογικές συμβάσεις δεν κλονίστηκαν όλοι αυτοί που βλέπουν σήμερα τομές και τώρα ανακαλύπτουν το νέο «σχήμα» της κοινωνικής συμμαχίας;
Να τους ενημερώσουμε ότι η κοινωνική συμμαχία υλοποιείται δεκαετίες τώρα και στοχεύει στην ταξική ειρήνη, στον ταξικό συμβιβασμό και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Έτσι ήταν τα πράγματα στο εργατικό κίνημα για έναν πολύ απλό λόγο. Δεν υπήρχε συγκροτημένη ταξική επαναστατική γραμμή και οι όποιες λίγες μάχες δόθηκαν και μπορεί να κέρδισαν δόθηκαν επειδή οι εργαζόμενοι βγήκαν μπροστά υπό το βάρος της επίθεσης και είπαν φτάνει πια.
Η 30 του Μάη ήταν μια δύσκολη απεργία, που ανέδειξε για άλλη μια φορά τα προβλήματα του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Κανείς δεν πρέπει να χαίρεται που η απεργία δεν ήταν μαζική, αλλά να προβληματίζεται για τα προβλήματα του κινήματος, πόσο μάλλον όταν εργαζόμενοι με ακόμη πιο δύσκολους όρους έδωσαν τη μάχη της απεργίας στον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα είχαν και απειλές από την εργοδοσία (στην COSCO απειλήθηκαν από εργολάβο οι εργαζόμενοι που απεργούσαν για μηνήσεις και ότι θα υπάρξουν απεργοσπάστες που θα σπάσουν την απεργιακή περιφρούρηση). Και όταν αυτό που διαφαίνεται είναι καινούργια άγρια μέτρα για το λαό και τους εργαζόμενους…
