Ποιος είπε ότι εκλογικούς εκβιασμούς ασκούν μόνο οι δυο πόλοι του δικομματισμού; Το τελευταίο διάστημα, και με επιχείρημα την ανάγκη κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του Συνασπισμού… της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου λεηλασία ενός δυναμικού που, αφετηριακά τουλάχιστον, καθόλου δεν ξεκίνησε για να καταλήξει στην κάλπη του ΣΥΝ. Στην επιχείρηση αυτή, στις ανά την Ελλάδα διαφόρων ειδών συγκεντρώσεις και συζητήσεις, σημαντικό ρόλο παίζουν οι όψιμοι Ηρακλείς του… ανανεωτικού στέμματος, που κατάφεραν, ιδιοφυώς τρομάρα τους, να προσδώσουν κινηματικά και ριζοσπαστικά εύσημα στην ηγεσία και την πολιτική του ΣΥΝ. Διάφοροι πούροι… αντικαπιταλιστές, αντινεοταξικοί και δήθεν αντίπαλοι των πολιτικών χειρισμών και της κεντρικής πολιτικής έχουν επιστρατευθεί για τον νυν υπέρ πάντων, των βουλευτικών εδρών του Συνασπισμού, αγώνα. Σε σημείο που να θεωρείται εντελώς τρέντι η δήλωση κριτικής υποστήριξης με πέντε-έξι επιφυλάξεις στα ψηφοδέλτια του ΣΥΝ και εντελώς ρετρό και οπισθοδρομική η άρνηση ενός ολόκληρου κόσμου να συμμορφωθεί… στις υποδείξεις της ορθής εκλογικής συμπεριφοράς.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί και άλλες φορές. Οι πρωταγωνιστές και οι ραλίστες μερικές φορές αλλάζουν, αλλά και αυτό δεν είναι τραγικό, εάν έτσι γίνεται πιο ενδιαφέρον το σενάριο. Το τραγικό είναι ότι αυτή τη φορά το δούλεμα είναι πιο χοντροκομμένο και αφορά έναν κόσμο -ειδικά στη νεολαία- που έχει αντικειμενικά μικρότερη γνώση του παρελθόντος. Οταν αρκετοί -και μεταξύ αυτών και εμείς- επισημαίναμε τη χειριστική προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΝ απέναντι στο Κοινωνικό Φόρουμ και στον κόσμο που συσπείρωσε, ορισμένοι κάνανε πως δεν καταλάβαιναν. Εκτόξευαν μάλιστα καταγγελίες για την αρρωστημένη φαντασία μας και ορκίζονταν ότι θα διαφυλάξουν με νύχια και με δόντια την κινηματική ανεξαρτησία του Φόρουμ. Αντίθετα, έκαναν και κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να στείλουν στις κάλπες του ΣΥΝ ένα ολόκληρο δυναμικό νέων αγωνιστών που καμία πολιτική μοίρα ή ανάγκη δεν επέβαλε να οδηγηθούν προς τα εκεί. Αποτελεί πράγματι μνημείο απίστευτης υποκρισίας να κλαψουρίζουν ορισμένοι για την προκλητική δήλωση του Στ. Πιτσιόρλα, ηγετικού στελέχους του ΣΥΝ, που σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία», στις 18/2/2004, μας ανακοίνωσε ότι «…το πολιτικό ισοδύναμο του Φόρουμ είναι ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Την ίδια στιγμή που με κάθε τρόπο ενισχύουν αυτήν την πολιτική λεηλασία και συναινούν στη στήριξη του ΣΥΝ. Ο Πιτσιόρλας είπε αυτό που ήταν καθαρό και προφανές από την αρχή σχεδόν της συνεύρεσης ορισμένων με το ρεύμα της… κακόφημης ανανέωσης και της υποταγμένης ψευτοαριστεράς. Η ηγεσία του ΣΥΝ και οι διάφοροι μόνιμοι συνεργάτες της είναι συνεπείς στους σχεδιασμούς τους. Αλλοι θα πρέπει να αναρωτηθούν για τις… ευφυείς και… στρατηγικές πολιτικές συλλήψεις τους.
Και αποτελεί έσχατο σημείο πολιτικού αυτισμού να θεωρεί κανείς ότι, δανείζοντας ψήφους και πολιτική (έστω και κριτική…) υποστήριξη στην ηγεσία του ΣΥΝ, στο επόμενο διάστημα, ο καλός θεός της… επαναστατικής Αριστεράς θα κάνει το θαύμα του και θα τους το ανταποδώσει στο διπλάσιο και το τριπλάσιο. Στην πολιτική, τα δανεικά σχεδόν τις περισσότερες φορές είναι και αγύριστα. Και η κριτική ψήφος αρκετές φορές γίνεται συνήθεια. Και καλά για ορισμένους, όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Ενας κόσμος όμως που κινήθηκε στα πλαίσια του Φόρουμ, θέλοντας να αγωνιστεί για μια διαφορετική κατεύθυνση, τι φταίει να παρακολουθεί και να υποστεί τις πολιτικές χειρισμού και πολιτικής λεηλασίας;
Το ερώτημα που αβίαστα τίθεται σε κάθε αγωνιστή της Αριστεράς και του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της ηγεσίας του ΣΥΝ και των… αριστερών σωματοφυλάκων της να κρυφτεί, είναι πολύ καθαρό. Τι πρόσφερε η πολιτική του ΣΥΝ στην κατεύθυνση ανασυγκρότησης και ανάπτυξης της Αριστεράς και των αγώνων; Η περίφημη κοινοβουλευτική του παρουσία σε τι βοήθησε για να εμποδιστεί η καταθλιπτική κυριαρχία του αστικού-αντιδραστικού δικομματισμού; Ποιος, αν όχι η ηγεσία του ΣΥΝ, στήριξε με διάφορους τρόπους την κυβέρνηση Σημίτη και το ΠΑΣΟΚ στο συνδικαλισμό, τις δημοτικές εκλογές, την εξωτερική πολιτική κ.λπ.; Αλλαξε σε τίποτε η βασική πολιτική κατεύθυνση των «ανανεωτών» της ψευτο-αριστεράς ως προς τα θεμελιακά κοινωνικά ζητήματα, τις σχέσεις της χώρας με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις πολιτικές που αυτά υπαγορεύουν; Δεν ήταν η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΝ (γι” αυτήν για την οποία διάφοροι πούροι… αντικαπιταλιστές και… αντινεοταξικοί συγκεντρώνουν υποστήριξη) που μόλις πριν λίγες από ημέρες υπερψήφισε την ιμπεριαλιστική διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς Ανατολάς; Δεν είναι τα πιο προβεβλημένα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΝ αυτά που χρόνια τώρα συνεργάζονται στενά με την ΠΑΣΚΕ και τους εργατοπατέρες τύπου Πολυγωζόπουλου; Υπήρξε καμία αυτοκριτική ή κάποια έστω μικρή δέσμευση για μια διαφορετική πορεία και πολιτική και δεν την πήραμε χαμπάρι;
Γιατί εμείς διαπιστώσαμε το ακριβώς αντίθετο ακόμη και σε αυτήν την προεκλογική συμπεριφορά της ηγεσίας του ΣΥΝ. Ηγεμονισμός και υποκριτική επίκληση της ενότητας για να ψαρέψει στα θολά νερά, με τη συνέργια ορισμένων καλοθελητών, αυτή είναι η συμπεριφορά της και η στάση της.
Δεν φέρνει κανένα κέρδος για την υπόθεση της ανασυγκρότησης και ενίσχυσης της επαναστατικής Αριστεράς και των κινημάτων η υιοθέτηση της κριτικής, έστω, υποστήριξης στον ΣΥΝ από ένα δυναμικό που κινήθηκε και κινείται σε μια αγωνιστική κατεύθυνση. Ισα-ίσα, αποτελεί υποχώρηση και άσχημη υποθήκη για την παραπέρα πορεία. Πολύ περισσότερο για ένα τμήμα της νεολαίας που συσπείρωσε το Φόρουμ και που μπήκε σε αυτό με τη διάθεση να συμμετέχει μαχητικά στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Γιατί δεν μπορεί οι κύριοι υπεύθυνοι για την οπισθοδρόμηση του λαϊκού και αριστερού κινήματος να αναγορεύονται σαν οι κύριοι εκφραστές της υποτιθέμενης αλλαγής των πραγμάτων στην Αριστερά. Κάτι δεν πάει καλά.
φ.496, 28/2/04
