της σύνταξης της Προλεταριακής Σημαίας
Ο σύντροφος Γρηγόρης Κωσνταντόπουλος γεννήθηκε το Φλεβάρη του 1945 σε μια πολυμελή φτωχή αγροτική οικογένεια στην Καναλουπού Μεσσηνίας -όπως αρέσκονταν να αποκαλεί την ιδιαίτερη πατρίδα του- που σήμερα ονομάζεται Πλάτη. Χρόνια δύσκολα για το λαό, που σημάδεψαν εκείνες τις γενιές η ανέχεια αλλά και οι διώξεις του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς. Σύντομα οι ανάγκες για βιοπορισμό θα οδηγήσουν σε εγκατάλειψη του σχολείου και αργότερα, το 1968, σε μετανάστευση στον Καναδά. Εκεί ο Γρηγόρης θα εγκαταστασθεί στο Τορόντο όπου ως εργάτης στον ιματισμό θα δουλέψει σε φάμπρικες της περιοχής.
Μπορεί να μην ολοκλήρωσε τη βασική εκπαίδευση, αλλά γρήγορα συνειδητοποιεί την ταξική του θέση στην κοινωνία και με ακόρεστη διάθεση προσπαθεί να την πολιτικοποιήσει, έχοντας πάρει μαζί του στο νέο τόπο τα μηνύματα που το κομμουνιστικό κίνημα είχε σπείρει στα λαϊκά στρώματα μέσα από τους αγώνες που κατέγραψε στο διάβα της ιστορίας του ιδιαίτερα την προηγούμενη δεκαετία. Από πολύ νωρίς εμπνεύστηκε και κερδήθηκε από τις επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες. Με αυτές μορφώθηκε και σε αυτές αφοσιώθηκε και αφιέρωσε όλη τη ζωή του και την πολύμορφη δράση και πάλη του.
Με μια οξυδέρκεια που δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ, παρακολουθεί τις διεργασίες που συντελούνται στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και την Κίνα και προσπαθεί να συγκροτήσει οργάνωση μαρξιστών-λενινιστών στο Τορόντο. Εκδίδουν μια εφημερίδα με τίτλο “Συνεπής πάλη” και προσπαθούν να έλθουν σε επαφή με άλλες κομμουνιστικές οργανώσεις που εναντιώνονταν στη χρουστσοφική πολιτική και τους επιγόνους της. Έρχεται σε επαφή με πολιτικούς πρόσφυγες που βρέθηκαν στον Καναδά, όπου ενημερώνεται για ανάλογες κινήσεις στην Ελλάδα και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Η συνάντησή του με στελέχη του ΑΜΕΕ θα σηματοδοτήσει την πολιτική του πορεία από δω και πέρα.
Επιστρέφει μετά την πτώση της δικτατορίας και συνδέεται με το ΚΚΕ(μ-λ), όπου διαμορφώνεται σε εργατικό και πολιτικό στέλεχος πρώτης γραμμής. Συνεχίζει να δουλεύει σε εργοστάσια ιματισμού, όπου αναπτύσσει συνδικαλιστική δράση και συγκροτεί την ΠΕΣΠ ραφτάδων. Παράλληλα πρωτοστατεί και μαζί με άλλους συντρόφους και συναγωνιστές ιδρύει το σύλλογο “Μακρυγιάννη” στο Βύρωνα, δίνοντας το στίγμα μια πραγματικά πλατιάς δουλειάς σε λαϊκές συνοικίες. Ο σύλλογος αυτός δραστηριοποιείται για τα προβλήματα της περιοχής και κατοχυρώνεται στις συνειδήσεις του λαού του Βύρωνα ως λαϊκή συνοικιακή συλλογικότητα.
Στη δύσκολη περίοδο του 2ου Συνεδρίου του ΚΚΕ(μ-λ) δίνει σκληρό αγώνα ενάντια στις διαλυτικές και ρεφορμιστικές απόψεις που ιδιαίτερα στην Αθήνα οδηγούν σε αποστράτευση χιλιάδες αγωνιστές από το ΚΚΕ(μ-λ) αλλά και τα σχήματά του (ΠΕΣΠ, ΠΠΣΠ, ΠΠΕΚΤ). Εκλέγεται μέλος της ΚΕ και συνεχίζει ακούραστα -κόντρα στην πλειοψηφία της νεοκλεγείσας ΚΕ- να προσπαθεί να ανασυγκροτήσει την οργάνωση και να αποτρέψει την επικράτηση αυταπατών που καλλιεργούνταν με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Όπλα του παρέμεναν η πίστη του στις αξίες του μαρξισμού-λενινισμού και η οξυδέρκεια των πολιτικών του εκτιμήσεων σε σχέση με τις συνέπειες της παλινόρθωσης που ήδη συντελούνταν στην Κίνα. Έχοντας εμπεδώσει πραγματικά τη μαοϊκή ρήση “να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις”, δεν πίστεψε ποτέ στον ειρηνικό δρόμο και στις απόψεις για αναζήτηση σε δεκανίκια που πότε ως ΠΑΣΟΚ και πότε ως ΣΥΡΙΖΑ θα φέρναν τις μεγάλες ανατροπές.
Η συμβολή του στην ανασυγκρότηση του ΚΚΕ(μ-λ) το 1982 είναι καθοριστική, ιδιαίτερα αν ληφθούν υπόψη οι συνθήκες που επικρατούσαν στην Αθήνα από άποψη δυναμικού και διαθέσεων από έναν κόσμο που είχε ήδη κλονιστεί από την προηγούμενη καθοδήγηση.
Μέλος του ΚΟ έως χθες και του ΠΓ έως το 2015. Συμβάλλει στη συγκρότηση της Μαχόμενης Αριστεράς και στην επίτευξη κοινής δράσης σε πάμπολλες πρωτοβουλίες της οργάνωσης. Κατοχυρώνεται μέσα από τις συζητήσεις με άλλες οργανώσεις ως ένας συνομιλητής που υπεραπίζεται τις απόψεις του με αποφασιστικότητα, αλλά με σεμνότητα και συντροφικότητα, κάτι που τον κάνει αξιαγάπητο στο σύνολο των επαναστατικών εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων.
Παράλληλα αναπτύσσει, με απόφαση της οργάνωσης, στενές σχέσεις με κομμουνιστικές οργανώσεις στον κόσμο και ιδιαίτερα με τους Τούρκους συντρόφους του TKP/ML. Μια σχέση ιδιαίτερη που οδηγεί τους συντρόφους στο 7ο συνέδριό τους να τον κάνουν επίτιμο μέλος τους.
Είναι αξιομνημόνευτο και πραγματικά αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση ότι η αναπηρία του δεν αποτέλεσε ποτέ εμπόδιο στην πολιτική του δράση, στη συμμετοχή του σε διαδηλώσεις, στη συνέχιση της δραστηριότητάς του ως εργάτη ιματισμού. Ο Γρηγόρης ήταν από αυτή τη στόφα των κομμουνιστών που αναζητούσαν στην επαναστατική αισιοδοξία που του γεννούσαν οι απόψεις του απαντήσεις σε κάθε δυσκολία που αντιμετώπιζε.
Αποτελεί σίγουρα μια έμπρακτη απόδειξη γι” αυτό το πώς κατάφερνε να ξεπερνάει τα όποια μακροχρόνια προβλήματα υγείας με τη συμμετοχή του στην πολιτική και στην οργάνωση. Πρόκειται για έναν κομμουνιστή που τίποτε δεν μπορούσε να τον αποτρέψει από την ολοένα και μεγαλύτερη εμβάθυνση στις αξίες που ενστερνιζόταν. Η μη ολοκλήρωση του σχολείου δεν τον εμπόδιζε να μελετά και να εμβαθύνει σε κείμενα κλασικών, πολιτικής οικονομίας, διαλεκτικής. Δεν τον εμπόδιζε να προχωρήσει τη συγκρότηση των σκέψεών του για την εργατική τάξη, καταγράφοντάς τες στο χαρτί έως την τελευταία στιγμή, ώστε να μπορέσουν να εκδοθούν άμεσα.
Ο σύντροφος Γρηγόρης ήταν, πέρα από τυπικός εκδότης της «Προλεταριακής Σημαίας, και συνεπής και συχνός αρθρογράφος της. Πολυάριθμα είναι τα άρθρα του τόσο για τις πολιτικές εξελίξεις όσο και για θέματα της εργατικής τάξης που έχουν δημοσιευτεί όλα αυτά τα χρόνια.
Για κάθε σύντροφό μας η απώλεια του Γρηγόρη είναι μεγάλη. Έρχεται κάποια στιγμή που καλούμαστε να υπερβούμε τις “συνήθειες”, την ηθική που μας έμαθε το κομμουνιστικό κίνημα να κρατάμε στη ζωή μας ως αγωνιστές. Μια ηθική που δεν ανέχεται να εκθειάζεις τη στάση στη ζωή, τη διαδρομή που ένας αγωνιστής, ένας πραγματικός κομμουνιστής διέτρεξε. Η απλότητα και η λαϊκότητα με την οποία έζησε όμως αυτός ο προλετάριος κομμουνιστής μάς καλεί να παραδειγματιστούμε. Η μόνιμη έγνοια του για τους λαούς και την επίθεση που δέχονται, η ακατάπαυστη ενασχόλησή του με τα προβλήματα των εργατών και των εργαζόμενων γενικότερα, ο έμπρακτος διεθνισμός του είναι βαθιά στοιχεία της προσωπικότητας αυτού του συντρόφου που πρέπει να μας διδάσκουν.
Από όλους όσους συμμετέχουν στην έκδοση της «Προλεταριακής Σημαίας» θεωρούμε ως έκφραση της εκτίμησής μας για τον σύντροφο Γρηγόρη την αφιέρωση αυτού του φύλλου στη μνήμη του. Θεωρώντας ότι η θλίψη αλλά και η μνήμη παρέρχονται, μακροχρόνια έστω, επιμένουμε στην αθανασία των παραδειγμάτων που λιθάρι το λιθάρι οικοδόμησαν μέσα από αυτήν την οργάνωση κομμουνιστές όπως ο Γρηγόρης, ο Ηλίας Καμαρέτσος, ο Βασίλης Γεμιστός.
